Triple D: Dicky Beach, Daisy, Dolphins
We zijn nog steeds bij Hanneke in Dicky Beach. Uiteraard vinden we het erg leuk hier en kunnen de kids het prima vinden met elkaar, maar een eigen plek is ook niet 1,2,3 rond. En als je denkt dat het rond is dan blijkt het toch vierkant (of zoiets).
We waren en zijn bezig met het huis in Currimundi (vlakbij Currimundi Lake en het strand) en dat is nog steeds niet afgerond. Ik heb inmiddels begrepen dat we er maar beter aan kunnen wennen dat we niet terug gebeld worden, ook al is dat 3 keer achter elkaar beloofd. Nou denk je misschien 'dat gebeurt in Nederland ook" en ....dat gebeurt hier dan ook eens 3 keer zoveel. En we worden ook zeker wel voor bepaalde dingen teruggebeld: voor danslessen, de voetbalclub, de tennisles. Maar niet over Daisy of het Beachhouse. Afgelopen vrijdag leek het huis (beachhouse) in Currimundi helemaal rond en toch waren er nog wat zaken die geregeld moesten worden en waarover we teruggebeld zouden worden. Not dus. En nou doet zich dit weekend een nieuwe mooie kans voor: collega van Hanneke die ook bij Currimundi woont, heeft net het huis van zijn moeder leeg gehaald en we mochten daar gratis matrassen ophalen. Hij zei toen we kwamen "why don't you take the whole house?" We dachten dat hij een grap maakte, maar hij was serieus. Dus daar praten we nu over verder en hopelijk is morgen of dat huis rond of het Beachhouse. To be continued...
En inmiddels hebben we al heel wat leuke Nederlandse gezegden in het Engels vertaald waar ze hier geen snars van begrijpen, haha. Wat dacht je van "you are a thief of your own purse"; of "there is no shot in" of "the apple doesn't fall far from the tree". Of: "the monkey comes out of the sleeve". Of andersom: "je trekt mijn been" (you're pulling my leg = je houdt me voor de gek).
En dan de surflessen: die gaan echt goed, Joyce had het snel te pakken, maar die Kim: ging ook als een speer. Goeie balans en dat helpt. Bekaf was ze na 1,5 uur op zo'n surfboard, maar ze wil er mee doorgaan dus dat is mooi! Joyce heeft inmiddels een surfboard (die kreeg ze nog voor haar verjaardag, beetje maf wel. Ze is al bijna weer jarig!). Andere surfboard mogen we hier lenen dus dan kunnen we beetje kijken welke we er bij kunnen/moeten nemen. En dan de tennisles: Joyce ging mee omdat Kim dat prettig vond en degene die het leuk vindt is Joyce en niet Kim, haha. Kim was meer een balletdanseres op het tennisveld, wel heel charmant!
En Daisy, the never ending story. Ze vertrok uiteindelijk keurig netjes afgelopen maandagavond. We kregen nog wel klein berichtje tussendoor dat de vlucht bijna niet door ging omdat Emirates de tussenstop in Dubai voor Daisy te kort vond... en ze mocht toch mee op voorwaarde dat ze langer in Dubai zou blijven. En dat gebeurde dus ook. Ze hielden haar ruim meer dan 24 uur in Dubai. Waarschijnlijk hebben ze haar uitgelaten met gouden handschoenen, was de waterbak met kristallen afgezet en hebben ze haar poep gebruikt voor speciale koffie....who knows!! Er is namelijk een heel bijzondere koffiesoort op deze aardbol die gemaakt wordt van poep van een kat....google maar! Maar goed, Dubai: ze werd daar goed verzorgd en het ging ook goed met haar kregen we door. Woensdag vloog ze door naar Melbourne waar ze afgelopen donderdagochend is aangekomen. Daar zouden we dan die dag bericht van krijgen. Not dus...ik ben er eind van de dag zelf achteraan gaan bellen en vrijdagochtend kregen we door dat alles goed was met die harige lieve viervoeter! En door de langere vlucht komt ze nu niet de 26e maar de 27e aan. Ook goed als ze maar hier komt! Hopelijk kan ze beetje tegen de warmte, Victoria (waar Melbourne ligt) heeft een hittegolf, met (te) veel bosbranden.
Hier is de temperatuur goed en vooral in de middag krijg je een lekkere zeewind die wat verkoeling geeft. En veel sporten worden in de ochtend of avond gedaan dus dan gaat het prima. Vrijdagavond zijn we naar de voetbalclub geweest waar Joyce waarschijnlijk gaat spelen. Leuke club, heel anders dan in Nederland en...een heel aantal Nederlanders die lid zijn. Voetbal is toch meer een Hollands ding dan rugby of korfbal (Netball hier). Joyce blijft sowieso surfen want dat vindt ze echt super.
En dan Peter: hij vist de laatste week al heel wat. Hij is al twee keer met Andy heel vroeg (5:30 uur) met de boot de zee opgegaan. Beide keren wel wat gevangen (in ieder geval bot, haha), maar te klein om mee te nemen. Wel gaaf dat hij zeeschildpadden en dolfijnen heeft gezien. En een echte hamerhaai! En vandaag heeft Peter de vissen ook goed te eten gegeven nadat hij zeeziek was (en dus overg..). Maar dat lucht dan altijd weer op en dan kan hij gewoon weer verder vissen! En dan vist hij niet alleen met een boot, maar ook in een kayak. We hebben afgelopen week een gave kayak gekocht (foto volgt later) en daar kun je met z'n 3-en (eventueel 4-en) in varen en vooral in vissen. Er zitten speciale houders op voor de hengels! En die hengels, grrr....die liggen weer overal: onder het bed, in de kayak, in de auto, in de douche! Wat is hij toch happy met z'n hengels en met vissen (en dat is mooi, de hengelzooi nemen we maar op de koop toe).
Nog wat activiteiten van de afgelopen week: onszelf (met Hanneke en Natasha en Niels) uitgeput in een waterpark met geweldige opblaaskussens en glijbanen op het water! Filmavond bij de buren buiten in de carport. Uit eten met Joyce bij de Thai en Peter met Kim naar...het sushirestaurant! De meiden met andere meiden naar de markt geweest en een beetje de blitz uitgehangen op het strand! Engelse boeken lezen en de meiden moeten vanmiddag om 6 uur hun Engelse opstel afhebben. Een complete slaapkamer gekocht voor Joyce via Gumtree (soort marktplaats) en hier bij Hanneke opgeslagen. Het wordt hier zo een heel gezellige boel, we kunnen straks wel een rommelmarkt hier houden! Ik ga nu ff knuffelen met Kim, volleyballen met Joyce, een boek lezen op de bank en daarna genieten van Andy's zelfgemaakte pizza's!
Love from down under xxx
DDD: Down Under, Daisy en De nieuwe aanschaffies!
Yes, goed nieuws: Daisy mag a.s. maandag vliegen (of dat vliegen nou zo goed nieuws is...., maar het betekent dat ze naar Aussie mag!). En ook op het laatst waren er nog hobbels. Uiteindelijk bleek zowel de quarantaine als de vlucht rond, alleen Emirates (waar ze mee vliegt) checkt dan nog de aankomstdatum in de quarantaine bij de Australische overheid en die gaven door dat ze 14 december zou aankomen in de quarantaine (en dat moest dus 16 december zijn), grrrr......!! Dat moest toen weer uitgezocht worden en dan zit je met dat heerlijke tijdsverschil van 10 uur tussen het bureau in Amsterdam en het bureau in Australië. Ik zelf maar weer bellen en uiteindelijk hebben ze gisteren keurig aan mijn moeder gemeld dat het allemaal rond was. Toen ik het hoorde, met daarbij het bericht dat de legalisering rond was, was ik en heel blij en er viel een last van mijn schouders. Dit hele proces met Daisy zat overvol met beloften en 'als' en eerlijk gezegd kwam het 'als' me m'n strot uit! Over strot gesproken, ff tussendoor: we brachten vanmiddag Kim en Joyce naar Rachel (daar slapen ze een nachtje) en daar was ook een vriend en daar dronken we thee mee. Alleen...in zijn thee zat een kleine kakkerlak (nee, niet expres, dat zou toch echt te ver gaan, zelfs voor ons!) en die slikte hij door. Hij stikte er bijna in en wij stikten van het lachen. Tjee, wat goor en wat trok hij een gezicht - hij moest er zelf ook om lachen!
Voor de zekerheid: het tijdsverschil met waar wij nu zijn (Dicky Beach) is 9 uur. Enne...nog even een extra knuffel voor mijn moeder die eerst met Daisy naar de dierenarts is geweest waar het invullen van alle papieren met de dierenarts nog ruim een uur duurde en die gisterochtend met de trein heen en weer is gegaan naar Utrecht met alle papieren om de legalisering voor elkaar te krijgen! En gelukkig was dat redelijk snel rond! Onder ons zou ik zeggen "goed gedaan ouwe!" maar hier op de reisweblog zeg ik dat natuurlijk niet, niet zo netjes
En Down Under zijn ze dus gek op regels en papierwerk, dat noemen Peter en ik pas mafkezen! Voor alles wat je aanvraagt (rijbewijs, huren huis, auto) moet je een boekwerk aan documenten invullen en van alles bewijzen. Niet alleen met je paspoort dat je het echt bent, maar dan ook nog twee andere bewijzen dat jij het bent, dat je echt de leeftijd hebt die op je paspoort staat, etc.
Maar onze auto hebben we en we rijden er al heerlijk mee rond. Ik weet dat het een Subaru is en dat hij wielen heeft. Er komen nog dakdragers op voor de surfboards enzo, we zijn er echt heel blij mee. En de prijs (die echt veel lager ligt dan in Nederland) maakt het papierwerk weer goed.
En dan een huis huren....er zijn gelukkig redelijk wat huizen en dus hebben we ingeschreven voor twee huizen. Eentje vlakbij Lake Currimundi en het strand van Currimundi (echt superplek) en we denken zelf dat die wel gaat lukken. Maar dan de inschrijving...een boekwerk moet je invullen met ook weer zoveel bewijzen, een waslijst met referenties, waar je gewerkt hebt, wat je gedaan hebt, hoeveel je bij je vorige baan verdiende (wat dat voor de huur nu te maken heeft weet ik ook niet, als ze nu vragen wat je nu verdiend of wat je nu aan inkomen hebt...), etc, etc. Peter heeft er veel werk aan gehad maar de eerste inschrijvingen zijn de deur uit. Spannend, we houden jullie op de hoogte! En als we in Currimundi gaan wonen dan gaan de dames naar Meridan State Highschool.
Joyce heeft haar eerste surflessen gehad, Kim gaat volgende week ook een surfles nemen en een.... tennisles! Ben benieuwd in welke hand ze het tennisracket gaat vasthouden. Joyce vroeg namelijk al of de meeste mensen hier ook linkshandig zijn...omdat ze aan de linkerkant van de weg rijden. Want in Nederland rijden we ten slotte aan de rechterkant van de weg en zijn de meeste mensen rechtshandig! Vandaag de hele dag regen en dat is wel ff goed voor moeder aarde. Morgenochtend naar de markt, wie weet voor een moot gebakken vis. Of voor een heerlijk stuk jonge kaas....nee, dat hebben ze hier helaas niet. Het heerlijke Hollandse brood en de kaas, dat zijn toch elke keer weer de dingen die we missen. Maar ze hebben genoeg heerlijke dingen, Kim en Joyce zijn uit eten geweest met Peter in een sushi restaurant, erg lekker vonden ze het. Peter en ik gaan nu een borrel nemen op het goede nieuws van Daisy en uiteraard toosten we op iedereen die we in ons hart hebben gesloten. En dat zijn er net als het Australische papierwerk....heel veel !!
Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they"re always there!(met dank aan Elvira xxx).
Liefs vanuit Down Under xxxxxxxxxxxx
Down Under na een week
Ik had gehoopt te kunnen schrijven dat Daisy onderweg zou zijn naar Aussie...helaas nog niet. Om een lang verhaal kort te maken: zowel bij de agent/bureau in Holland als bij de agent in Aussie zijn fouten gemaakt. Zo van die dingen dat ik bijvoorbeeld 23 november al in Utrecht was om de papieren van Daisy te laten legaliseren en op dat moment bericht krijg: "ga maar niet naar Utrecht, want Daisy kan 25 november nog niet mee"....grrrr! En dat wisten ze de week ervoor al, alleen....wij niet. En dan steeds de toezegging dat het import permit (want daar leek alles om te draaien) nu echt binnen zou komen, niet dus. Ik ben uiteindelijk zelf gaan bellen met de agent in Aussie en de Australische overheid en toen kwamen er weer allerlei nieuwe dingen aan het licht, dingen die niet goed waren gegaan. Aan alle kanten 'sorry's' en toezeggingen. Op zich aardig, maar wat schoten we ermee op. Nieuwe zaken waar ze tegen aan liepen en helaas voor ons was het onze case die e.e.a. aan het licht bracht. Nou ja, zijn we in dit geval toch nog ergens goed voor
Kim en Joyce hebben het met vlagen ook even minder makkelijk: missen thuis en vrienden en familie en dat is logisch. Langzaam aan komen er hier wel wat meer contacten en dat zal steeds beter worden. We oefenen met elkaar wel hard met Engels en dat gaat ze steeds beter af. Overmorgen gaan ze met wat buurtkinderen naar de skatebaan en het zwembad. Komend weekend gezellige bijeenkomst bij de buren en maandag komt Hanneke terug. Wat heerlijk is, is het weer en de zee. Geweldige golven, helder water, goeie temperatuur. En inmiddels hebben we een echte Australische bankpas, een optie op een huis en....een auto. En wat voor auto: één met vier wielen
Kim en Joyce hebben ook dagelijks veel bekijks....we dachten natuurlijk omdat ze zo leuk zijn (!). Zijn ze ook, maar ze gingen samen op de fiets en dat is iets wat hier "not done" is en als de politie ze ziet....dus daar stoppen we maar mee. Morgen hebben ze hun eerste surfles en ik ga volgende week mountainbiken. Ze schijnen een gave off-road track te hebben! Mogelijk gaat Joyce mee.
En dan last but not least: Joyce en ik hebben zwarte piet gespeeld hier in de buurt. Geintje? Nee echt geen geintje. Serious business: er zijn hier vele Nederlanders die een aantal keer per jaar gezamenlijke activiteiten doen, waaronder Sinterklaas. De hoofdpiet was in Nederland dus ze zochten een piet en Joyce en ik waren zo maf om dit op ons te nemen. Bijzonder en leuk: in de zon en pikzwart geschminkt! De sfeer was niet zo als in Nederland, minder enthousiast en rustiger. Kan volgens mij ook niet anders als je de hele opbouw naar het Sintfeest niet hebt. Maar het waren leuke kinderen en het was een leuke ervaring. We kregen ook veel complimenten en dat had m.n. met onze ervaring te maken. Ja, wij zijn doorgewinterde pieten in Nederland, haha. En nu dus ook doorgezomerde pieten!
Morgen wat foto's en hopelijk goed nieuws over Daisy. We gaan zo slapen. Wat vroeger dan in Nederland naar bed en ook wat vroeger op. Het is heel vroeg al licht en de temperatuur meteen lekker. Midden op de dag is het best heet. We zullen duimen voor een witte kerst in Nederland. We begrepen dat het nu nog best een beetje warm is voor de tijd van het jaar. Een ieder een hele fijne dag en een dikke knuffel van ons!
De eerste twee dagen Down Under na zeer vlotte reis en pittig afscheid
Het voelt alsof we al langer weg zijn uit Nederland dan een paar dagen....en dat komt mede door alle turbulentie, niet alleen van het vliegtuig, maar zeker ook door de combinatie van dingen: het toewerken naar het vertrek naar Australië, het afscheid, de te nemen hobbels, de vliegreis en boven in de lucht jarig zijn, de aankomst, het klimaatverschil, het weerzien met Hanneke en alles wat hier geregeld moet en mag worden.
En wat hebben we de laatste tijd een aandacht, liefde en cadeautjes gehad. Daar willen we een ieder nog wel een keer voor bedanken. Dus: super bedankt!!
Na een turbulent jaar waarbij we nog steeds dankbaar zijn om Peter bij ons te hebben, hakten we in het najaar toch de knoop door: we zouden dit jaar nog vertrekken naar Australië. Daar zaten nog wel een paar voorwaarden bij: uitslagen van Peter moesten goed zijn. We hielden hier goed contact over met de arts en toen uiteindelijk alles oké bleek konden we de datum van 30 november laten staan. Misschien wel juist om alles wat we achter de rug hadden wilden we nu alsnog gaan. Dromen, durven, doen... En juist door te doen en te ervaren kom je stappen verder. Er zijn vele redenen om iets niet te doen, om niet te gaan en wat ons betreft zit de kracht juist in de redenen om het wel te doen en de onzekerheden op de koop toe te nemen. Geloven in mogelijkheden en soms i.p.v. harD te werken even harT te werken.....dat helpt!
Wat je in zo'n proces alleen niet weet is hoe het zal gaan vlak voor vertrek, vlak voor de grote stap. En wellicht is dat maar goed ook.... Want behalve de stress (mede doordat ons hondje Daisy niet, zoals gepland, 25 november al vloog... maar daarover later meer) en alle dingen die nog moesten gebeuren was de realiteit van het afscheid nemen niet zomaar een 'dingetje'. Niet voor Peter en mij en zeker niet voor Kim en Joyce. Die hadden het zwaar en hebben naast veel tranen ook vele mooie momenten meegemaakt: surprise party voor Kim, afscheidsavonden van Joyce met geweldige cadeautjes en zoveel knuffels, wow! Uit eten met vrienden en vriendinnen, zelfgemaakte foto-albums, lieve brieven, teveel om op te noemen. En het uitstellen van afscheid, het nog een keer afspreken, het niet los willen laten, het hoorde er allemaal bij. En dan de zondagavond voor vertrek nog even met z'n allen en vriendinnen verstoppertje in een bijna leeg huis en daarna nog meer tranen voor echt de laatste knuffel. En dan op maandagochtend mijn eigen pa en ma gedag zeggen bij ons thuis (zij deden de laatste check thuis, de was, het oppassen op het huis tot Will en Manuela, de huurders, erin komen), dat werd me toch even te veel. Ja, het is onze eigen keuze - en nee, dat maakt niet alles gemakkelijk - pfff.... Dank pa en ma voor alles!!
Op schiphol ontbijten en onder gezelschap van Ellen, de moeder van de allerliefste Bente, naar het vliegtuig gegaan. Keurig op tijd gingen we de lucht in. Tot later Nederland!
En de reis ging super voorspoedig. Tot Singapore veel films en een beetje slaap, vanaf Singapore een bijna leeg vliegtuig (15 mensen!) en languit overal liggen slapen. Zelfs eerder aangekomen in Brisbane en toen wat zenuwen bij mij: zou ons visum wel goed zijn, zouden ze al onze koffers openen (want dat zou een tijd in beslag nemen met 4 x 30 kg aan spullen)? Niets van dat alles, we waren er in een zucht doorheen! En Hanneke kwam ons ophalen, heerlijk! Al met al waren we in 20 uur in Brisbane en in 21 uur op plaats van bestemming: Dicky Beach.
En daar lag nog een cadeautje van m'n pa en ma voor me klaar en ook Hanneke had aan me gedacht. En Joyce had een geweldige zelfgemaakte fotokalender laten bezorgen in Dicky Beach, echt te mooi! En dan al die felicitaties via Facebook en Whatsapp, ongeloveloos! Onwijs bedankt allemaal, echt hartverwarmend!!
We zijn nog aan het wennen aan het tijdsverschil, het is hier 9 uur later. De temperatuur is heerlijk, zo'n 27 graden, wel wisselend bewolkt, storm en zonnig. Eigenlijk net zoals het leven, toch? En het huis van Hanneke is heerlijk: met zwembad, heerlijk lounge gedeelte en Kim en Joyce hebben hun eigen 'grot". Morgen volgen foto's dan kunnen jullie het zien. We zijn redelijk op weg om tot rust te komen en toen ik gisteren met mijn voeten door de zee liep gaf dat wel een heel lekker gevoel. Helemaal rustig is het nog niet. Meteen gisteren en vandaag allerlei zaken geregeld, zoals Australisch rijbewijs, bankrekening, morgen scholen bezoek en vandaag ons eerste huis bezocht. Mooi, maar te ver van het strand, haha! En wat het toch zeker ook nog wat hobbelig maakt: ik ben al weken bezig om Daisy in het vliegtuig te krijgen. Die lieve viervoeter willen we graag bij ons hebben hier. En dat lijkt nog niet te lukken. Als alles goed was verlopen zou ze 6 december bij ons thuis gebracht worden (na 10 dagen quarantaine).... het is tijd om te gaan slapen, volgende keer meer over Daisy en we weten dat dat uiteindelijk ook goed komt! Mede door alle lieve mensen die helpen. En Daisy...die knuffelt wat af met Bente! En wij...spelen met de Cleo, de hond van Hanneke, een kruising tussen een Husky en een herder, zo groot en sterk vergeleken met Daisy, maar ook heel lief. Nou ja:"wij" is niet helemaal waar, Kim vindt hem echt te groot en gaat liever bij haar weg en dat vindt Cleo nou juist erg interessant, ze gaat graag naar Kim toe! Gelukkig is ze ook meteen gek op Joyce. Ik snap dat wel: ik ga ook graag naar ze toe, die lieve, mooie, eigenwijze, leuke meiden! Mooie dag in Nederland en voor hier: welterusten!
Een prachtig optreden en veel L.O.L.: Liefde, Organiseren en Lachen
Het heeft even geduurd voordat dit laatste verhaal over Zuid-Afrika op deze reisweblog is gekomen; internet lag er vele malen uit in Klawer (en wifi is er niet) en de laatste week dat we er wel op konden had reismee 'werkzaamheden' zodat we er niets op konden plaatsen. Maar niet getreurd: hier volgt nog een hartverwarmend verhaal!
Zoals geschreven hielden we woensdag 17 en donderdag 18 oktober audities en er kwamen vele enthousiaste kinderen. Groot en klein, in groepjes of alleen, serieus of voor de lol....We hebben genoten van alle malligheid maar zeker ook van alle talent. Want wat hebben vele kinderen talent (of meerdere talenten) en wat hebben velen zichzelf overwonnen door ondanks 'ek skaam' er toch te staan en iets van zichzelf te laten zien. Vrijdag hadden we 30 geschikte kinderen uitgekozen (met pijn in ons hart naar de kinderen die we door deze keuze 'buiten sloten'). We hebben met hen een aantal zaken doorgenomen die betrekking hadden op de optredens (donderdag 25 oktober tijdens het grote festival in Vredendal en vrijdag 26 oktober tijdens de kermis in Noord-Klawer), maar ook op commitment, inzet, er zijn voor elkaar, toestemming van de ouders en vooral: genieten! Stralende gezichten en allemaal waren ze ervan overtuigd dat hun ouder(s) of voogd het goed zou vinden.
Voor ons die dagen en de vorige week veel geregel: vervoer in orde maken, brief voor toestemming van de ouders/voogd, spullen regelen (o.a. witte t-shirts), contacten leggen, etc. Het liep allemaal vloeiend en aan alle kanten was er bereidheid en enthousiasme. En dan ook de uitdaging: om in 3 tot 4 dagen een goede show in elkaar te zetten!! We mochten 20 minuten vullen bij het Festival. En daarbij de vraag: hoeveel kinderen zouden er uiteindelijk biljven tot en met het optreden? Andere jaren was gebleken dat ongeveer de helft van de groep overbleef.
En toen was het zaterdag 20 oktober, een bijzondere dag....: in de avond zouden Kim en Joyce op Kaapstad airport aankomen!! Tjee, wat keek ik daar naar uit. Begin van de middag ben ik naar Kaapstad gereden (Lies bleef in Klawer. Ze maakte de trommels in orde en genoot van de rust....ik was er even niet!!! Haha!). Ik voelde me gelukkig fit genoeg want de nacht had ik weinig geslapen. Zenuwen? Nee, het begon te regenen in mijn gezicht! In de slaapkamer waar ik sliep was behoorlijke lekkage en het hoosde van de lucht. Ik werd wakker toen de druppels in mijn gezicht vielen! En de kamer stond ook meteen half blank. Dweilen, emmers, natte spullen naar buiten....echt iets voor een goed nachtje slapen!! Maar in de auto gestapt was mijn focus: Kim en Joyce! Het was een prachtige rit (het weer was erg opgeknapt) tot vlak bij Kaapstad. Daar werd het steeds bewolkter en regende het ook. Dan zie je weinig van de schoonheid van Kaapstad en zijn Tafelberg. En het was er ook zo'n 6, 7 graden kouder dan in Klawer. Vest en warme schoenen aan! Eerst reed in naar Mirjam, waar we de nacht ook zouden doorbrengen, en daar wachtte ik tot 20:00 uur. Toen inpakken en op naar het vliegveld. M'n hart klopte nu wel wat sneller! Het vliegtuig landde een half uur vroeger dan gepland, lekker hoor! Allerlei vragen gingen door m'n hoofd: hoe zouden ze het gehad hebben? Zouden ze als eerste of als laatste het vliegtuig uitkomen? Komen ze dan snel door de douane en bagage? Je kon door een glazen wand precies zien wie er allemaal richting douane liepen vanuit het vliegtuig. Vele mensen, weinig kinderen en ....geen Kim en Joyce. Pas een tijdje (voor mijn gevoel een HELE tijd!) kwamen er twee leuke meiden aangelopen onder begeleiding van een aardige dame: yes, daar waren ze. Ik enthousiast zwaaien en deze dames...: zwaaiden heel kort en liepen door! 'Wat is dat nu?' '?' '?' Er kwamen nog weinig mensen door de schuifdeuren dus ik verwachtte dat het nog wel even zou duren voordat Kim en Joyce er door kwamen. Maar nee hoor: ze kwamen als snel nadat ik ze had zien lopen en als één van de eersten door de schuifdeuren! Heerlijk in elkaars armen en natuurlijk helemaal geen koele begroeting....wel veel liefde en blijdschap!! Ze waren moe dat was duidelijk, maar ook blij en vol enthousiaste verhalen over hun reis en vooral over het feit dat ze overal voor mochten: bij de controle, bij de douane, bij de bagage! Gaaf hoor! En zeker een mooie ervaring voor ze om mee te nemen in hun rugzak.
Met z'n drieën in één bed geslapen bij Mirjam. De dames sliepen heerlijk en half op me....voor mij een uitdaging om goed te slapen. Dat stelde ik maar uit voor de nacht erna. De volgende ochtend op tijd naar Klawer gereden want dat was alles wat Kim en Joyce wilden: naar Klawer! Een goede reis en liefdevolle begroeting in Klawer met Lies, met Ammie en Gustav en later op de dag ook met vriendinnen van twee jaar geleden (in Klawer-Noord). Doodmoe vielen we allemaal vroeg in slaap. Zondag genoten van de Olifantsrivier en nog wat mensen opgezocht in Klawer-Noord. Bij Ammie gegeten met z'n allen en doorgesproken wat er zoal de komende week moest gebeuren m.b.t. de workshops en de voorbereiding voor de optredens. Kim en Joyce hadden er super veel zin in en dat enthousiasme werd elke dag groter!
Maandagochtend kwamen twee dames van de krant langs (Kontrij, een krant voor de hele streek) en dat resulteerde in een heel leuk stuk met mooie foto afgelopen donderdag. De Facebookers onder ons hebben het waarschijnlijk al gezien en morgen zal ik het ook op Reismee zetten! En hopelijk resulteert het in nog meer gemotiveerde mensen en geld voor het werken met kinderen in Noord-Klawer! Rond de middag het vaste ritueel: broodjes smeren, limonade maken, spullen klaarmaken en naar Noord-Klawer rijden (paar minuten rijden). Om 14:00 uur doet een hele aardige man de deuren voor ons open en eind van de middag komt hij alles weer afsluiten. Tot onze verbazing waren er 25 van de 30 geselecteerde kinderen (meer dan we hadden verwacht)! Blijdschap van Kim en Joyce naar de kinderen en andersom, het was meteen één geheel! Helaas waren er twee hele goede zangeressen niet. Die kwamen wel de dag erna en die gaven we toen nog een kans....de ene kwam daarna helemaal niet meer en de andere mocht niet van haar voogd mee naar het fesitval, wat jammer en wat pijnlijk om het verdriet in haar ogen te zien. Dit meisje heet Monique en kan ongelooflijk mooi zingen (videootje volgt), heeft geen ouders meer en een ontzettend strenge voogd. We zijn nog apart met haar gaan praten maar het bleef 'nee, het mag niet'. Maar goed, deze dame doet het waarschijnlijk ook met de beste intenties...
Maandag, dinsdag en woensdag hebben we ontzettend goed en intensief geoefend. Gepraat, gelachen en tussendoor gerelaxed. Gepraat vooral over hoe het er op zo'n festival aan toe gaat, wat ze kunnen verwachten, wat wij van hen verwachten en gepraat met degene die niet voldoende committment toonden. En verder vooral doen, oefenen, doen: 'just do it!' Kim verzorgde de choreografie van de dans waarbij ze gebruik maakte van haar eigen dansen en van de stukjes dans die de meisjes lieten zien. Wat heeft ze dat ontzettend goed gedaan en wat zag het er top uit! Dit zeker mede door het danstalent van de meiden, ze pikken het ontzettend snel op en hebben heel veel inzet en dat hebben we ze laten weten ook! Joyce deed ook mee in de dans en daarnaast had ze een aandeel in het breakdance gedeelte: vijf jongens deden breakdance en Joyce deed gave dingen met haar diabolo (wat ze daar nog niet kenden en veel 'oh's en 'ah's opleverde). En die jongens kunnen ook dansen, echt gaaf! En zo zie je maar weer dat daar waar sommigen niet zo goed kunnen leren op school wel heel goed muziek kunnen maken en dansen. En dat is nu juist wat we willen: dat ze weten, ervaren en voelen dat ze allemaal een talent (of meerdere) hebben en daar ook iets mee kunnen! Verder krijgen we steeds veel hulp van Ammie, Gustav en Erica (hun dochter met drie schattige dochtertjes: Mieke, Mila en Luca). Van Gustav mogen Kim en Joyce helemaal zelf met z'n golfkar rondrijden, geweldig vinden ze dat! Gastvrijheid, behulpzaamheid en gezelligheid zijn woorden die op deze familie zeker van toepassing zijn!
Na korte tijd oefenen stond er uiteindelijk een gave show en bleven we over met 21 kinderen (inclusief Kim en Joyce en twee oudere kinderen die veel meehielpen in de begeleiding en coördinatie. Hier bleek mooi leiderschapstalent!). Een aantal kinderen kwamen niet en een aantal mochten niet van hun ouders/voogd. Donderdag was alles geregeld en in de middag ging iedereen mooi opgemaakt, in z'n witte shirt, blij en gespannen in het busje. Ik had van tevoren al ballonnen naar het festival gebracht, als ook de muziek en nog wat zaken geregeld. Eten en drinken mee, de trommels, didgeridoos en shakers. We kwamen keurig op tijd aan en toen begon het (lange) wachten....spanning op de gezichten, heerlijk eten en drinken en als verrassing: vele vrijkaartjes voor de kermisattracties die er ook op het terrein waren! Glunderende gezichten en gegil bij het samen in de zweefmolen gaan! Dit festival in Vredendal is het grootste muziekfestival in de Westkaap van Zuid-Afrika en er komen vele mensen. Ook beroemde sterren: na ons optreden zou Emo Adams, een grote Zuid-Afrikaanse ster, komen en we hadden geregeld dat wij bij hem mochten komen voor handtekeningen en foto's!!
En nadat ervele solisten, duo's en groepen voor ons hadden opgetreden, was het zover: tijd om op te treden!! Zenuwachtig moesten we naast de stage wachten en eindelijk mochten we!! Hoe zou het gaan??? Het ging boven verwachting: het liep lekker met gelukkig ook hier en daar een foutje. Een prachtige opkomst, goede tussenstukken door de trommelaars, gave dans, breakdance, solo Joyce, didgeridoostuk, beatboxen en zang, alles erop en eraan!! We kregen een groot applaus en waren supertrots!! Met elkaar namen we even de tijd om na te genieten, te eten en te drinken en vooral om grote complimenten te geven!! En toen we daarna nog naar Emo Adams mochten en nog meer vrijkaartjes kregen voor de kermisattracties kon de dag echt niet meer stuk!! Kippenvel van alle stralende ogen, de knuffels die we kregen en de binding tussen iedereen in deze groep. Zoals Kim ook blij zei: 'het is echt een hele leuke groep bij elkaar!'
Iedereen werd keurig door de buschauffeur bij zijn/haar huis afgezet en moe en voldaan gingen we naar bed. De volgende ochtend nagenieten bij/in de rivier en s'middags een lekkere relaxte workshop: een kleine groep hadden we en iedereen mocht doen waar hij/zij zin in had. Vooral de ballonnen waren in trek! Tussendoor hadden Lies en ik een gesprek met Lena die inmiddels ook met kinderen in Noord-Klawer werkte en waar goede kansen liggen om tot samenwerking te komen en o.a. drumworkshops en dansen e.d.. voort te zetten, ook als wij weer weg zijn! Zorgen voor gegevens en Lena in contact brengen met de juiste mensen en instanties was op dat moment onze missie. We zijn benieuwd hoe het er volgend jaar voor staat! Kim en Joyce hadden inmiddels dikke vriendschap gesloten met Eden (12) en Carlin (10) ook twee zusjes. Met elkaar spelen, dansen en bij elkaar eten, helemaal leuk.
In de avond traden we op tijdens de kermis in Klawer-Noord en ook dat was weer succes! Kim en Joyce zijn dan een populair stel meiden en we moeten in de gaten houden dat jongens niet te dichtbij komen...! Eden en Carlin letten ook goed op en de jongens weten daar inmiddels dat ze zich bij hen gedragen te hebben anders komt hun vader (die helpt de kermis in goede banen te leiden en leerkracht is op de lagere school). Zaterdag gingen Eden en Carlin mee naar de Olifantsrivier en aten Kim en Joyce bij hen en gingen ze nog een keer naar de kermis. Het afscheid kwam helaas dichterbij.... Maar eerst nog foto's uitdelen aan de kinderen die mee hadden gedaan met het optreden en ook de cadeautjes van oma Nel waar ze erg blij mee waren! (Bedankt ma!). In de middag hadden we in Riem Vastmaak kleren uitgedeeld en dat was een heel feest geworden met veel gelach en leuke foto's! Zoveel cadeautjes die we mogen uitdelen (inclusief alle high fives en knuffels! Deze laatste hebben wel geresulteerd in schattige luizen in onze haren....), wat een rijkdom!
De feiten in Klawer-Noord zijn niet alleen die van blijdschap, muziek en lachen. De feiten geven ook weer dat er veel alcoholisme en andere verslavingen zijn waarbij ouders (of één van beide) over straat zwerft en niet goed voor de kinderen zorgt. Ook is er verslaving onder kinderen of zijn kinderen beschadigd door het alcohol gebruik tijdens de zwangerschap. Het aantal verkrachtingen is helaas ook hoog en het zou mooi zijn als het respect voor en het respectvol omgaan met vrouwen vele malen groter wordt! Eén van de meisjes die twee jaar geleden bij onze workshops was (toen net 15 geworden) was nu zwanger en sloeg haar ogen neer toen we vroegen of ze een vriend had...nee dus. En zo was er ook Basie: z'n moeder werkt 7 dagen per week voor een schandalig loontje en z'n broer en vader zwerven dronken over straat. Met z'n magere lijf kwam hij graag op schoot zitten....Onze aandacht en liefde betekende veel voor de kinderen en we hebben velen een zetje kunnen geven in het ervaren dat ze er ook mogen zijn en dat ze goed zijn zoals ze zijn en dat ze talenten hebben. Maar het betekende ook vele tranen bij afscheid. Lies en ik zijn ervan overtuigd dat de kinderen hun rugzakje hebben gevuld met verstevigende dingen en zoals het kranteartikel ook laat zien: als je vele zaadjes plant en er komt er één uit dan is dat al mooi! Sommigen hebben het ook over 'het is een druppel op een gloeiende plaat'. Maar stel nou dat JIJ net onder die druppel zit....
Het afscheid van Kim en Joyce met Eden en Carlin was allesbehalve gemakkelijk. Wat een klik hadden die meiden en wat zullen ze elkaar missen. Gelukkig nemen in Klawer ook de mogelijkheden toe en kunnen we post sturen en mailen via school en de moeder van Eden en Carlin. De foto's hangen al op de kamers van Kim en Joyce!
Lies en ik waren een goed team samen en vulden elkaar mooi aan! Lies is dan ook een vrouw met veel muzikaal talent en liefdevol hart! Tijd is niet helemaal haar ding (haha) maar toch komt alles steeds goed! Met z'n vieren waren we ook een topteam en we zijn blij met al onze ervaringen van deze prachtige reis! Zondag zijn we overdag naar Kaapstad gereden en na een vliegreis met wat vertraging zijn we veilig in Nederland aangekomen. Het weer is koud, maar onze ervaring warm en liefdevol!
Ik zou vele mensen willen bedanken....iedereen bedankt en in het bijzonder Ammie en Gustav! Verder ook John Cloete (prinsipaal), Kallie Louwe en zeker ook de kinderen voor hun inzet, vertrouwen en talent!
Liefs, Marieke xxx
Eerste workshops (werkwinkel) en nieuwe kansen
Ons geniet baie hier in die Westkaap en ons maak lekkere werkwinkel met en vir die kinders.....
Gisteren de eerste twee workshops (we doen er twee achter elkaar in de middag nadat de kinderen uit school zijn gekomen). 's Morgens waren we eerst naar de school geweest (nadat we alle drumstokken op maat hadden gezaagd en geschuurd) en werden wederom hartelijk welkom geheten door John Cloete (Prinsipal). Hij had door de intercom aan alle kinderen laten weten dat wij even zouden komen en dat 's middags die werkwinkel zouden starten. En dat betekent aandacht, veel aandacht: hele groepen kinderen om ons heen. Veel knuffels van bekenden van twee jaar geleden en meteen met elkaar gezongen en ritmes gemaakt. We werden zelfs al 'die mense van boem-chi-ka' genoemd! Dat was een ritme wat Lies drie jaar geleden met hen deed en wij twee jaar geleden ook. En daar gingen we met zo'n 40 kinderen bij de school: 'boem chika, boem-boem chika, booeeem chika, boem-boem chika' en meteen er bij klappen en stampen, super gaaf!!!
Op gegeven moment zat ik op m'n hurken bij een kleine groep jonge kinderen en de groep werd steeds groter (zag ik toen ik om mij heen keek). Ik zette 'waka waka, it's time for Africa' in (van Shakira van het wk voetbal in Zuid-Afrika) en de hele groep deed meteen mee, ongelooflijk mooi en bijzonder! Zelfs de juffen van twee klassen vroegen of we nog even met de kinderen wilden zingen en dansen voor ze weer de klas in gingen (er was ochtendpauze) dus daar gingen we weer: en allemaal doen ze dan mee! Wat een prachtige kinderen. Daarna hebben we ze gevraagd om heel stil te zijn en in stilte de klas in te gaan en vooral hun best te doen en te genieten. En zo gingen ze stil en blij de klas in.....
Om half drie was de eerste werkwinkel en tot onze verbazing waren er maar 10 kinderen....Ja, de eerste 10 minuten en toen kwamen we er steeds meer, en meer en meer! Uiteindelijk kwamen er meer dan 100 kinderen... Twee keer een groep van 40 kinderen vonden we mooi zat en met de hulp van Koesie en enkele anderen liep het lekker. De eerste werkwinkel wel wat rommeliger dan de andere maar dat mag best de eerste keer, toch? De kinderen waren enthousiast en gingen respectvol om met alle spullen. Ons heb baie geniet!
Vandaag wederom twee werkwinkel en bij de 1e werkwinkel kwam John Cloete even kijken en bij de 2e werkwinkel kwam Kallie (van de organisatie van het festival in Vredendal dat volgende week plaatsvindt) langs. Daar hadden we contact mee gelegd om te kijken of er een mogelijkheid zou zijn om volgende week met een groep kinderen op te treden bij het Festival! En yes (!!!): volgende week donderdag is de dag waarop 'brown and black' (zoals hij omschreef) mag optreden dus daar hebben wij ook een plek gekregen! Ons is rech baie blij! We gaan dus morgen en overmorgen audities houden en de komende week alles regelen en met elkaar voorbereiden en oefenen! John Cloete probeert een bus te regelen om de kinderen met begeleiding naar Vredendal te brengen en Kallie is bezig om de krant in te schakelen en de gemeenteraad van Klawer is ook meteen ingeschakeld. Dit mede omdat er momenteel geld vrijkomt om het soort projecten wat wij nu doen meer vorm te gaan geven en vaker te doen! Hoe mooi kan het zijn!
Bij de werkwinkels vandaag hebben we het dus al een beetje besproken met de kinderen en die kinderen die wilden konden al iets van hun talenten laten zien. Natuurlijk met elkaar muziek en ritmes gemaakt, gedanst en gezongen. Ook met elkaar wat gegeten en gedronken. En wat zijn ze weer blij met een boterham pindakaas! Na afloop van de werkwinkel hebben wij wat gedronken en uitgebreid gesproken met Kallie over alle mogelijkheden dus het stroomt lekker hier!! En Kim en Joyce: jullie mogen maandag auditie doen, haha! Eigenlijk zijn jullie al door maar dat zeg ik natuurlijk niet, anders gaan jullie naast je schoenen lopen! Vele kinderen reageren ontzettend blij als ze horen dat Kim en Joyce dit weekend komen, erg leuk!
Liefs, Marieke
Aan het werk en dankbaarheid
Aan het werk
Zoals gisteren al geschreven waren we op de school geweest in Klawer Noord en vandaag zijn we ook door de wijk zelf heen gereden. Mensen groeten allemaal blij en we ontmoetten ook meerdere bekenden van de vorige keer. Heel lief: meteen een dikke knuffel (drukkie) en heel blij. We verwachten weer heel wat liefhebbers voor de workshops (werkwinkel).We zijn in ieder geval lekker bezig met de contacten te leggen en dat natuurlijk op z'n Afrikaans.
In de ochtend hebben we spullen in de schuur (lapa) van Johnny's ouders bij elkaar gezocht en gelukkig was er nog van alles: stiften,digeridoo's, andere muziekinstrumentjes, etc. Nu moesten we nog papier regelen en trommelstokken. Trommelstokken hebben we bij de Olifantsrivier gezocht en gevonden. Nu moeten we ze nog glad maken en klaar is kees. Vervelend voor ons hoor (ahum): moesten we een aantal uur doorbrengen bij de Olifantsrivier met prachtig mooi weer, heerlijk water en een plek helemaal voor onszelf!!
Thuis de trommels in orde gemaakt (gespannen) en alles ff gecheckt: alles gaan baie lekker dus maandag kunnen we ervoor gaan! Er zijn over twee weken een paar festivals: eentje in Klawer en eentje in Vredendal dus we gaan kijken waar en hoe we met de kinderen gaan optreden. Mogelijk bij allebei.
Dankbaarheid
Deze dagen voel ik ook veel dankbaarheid: dankbaarheid dat we het zo goed hebben in Nederland. Als je ziet hoe het leven hier is met nog steeds de apartheid tussen blank en gekleurd/zwart. Als je sommige blanke mensen nog steeds het woord 'kaffer' hoort zeggen en als je ziet hoeveel ellende er is in Klawer Noord. Vrijdag is betaaldag en diezelfde avond en ook vandaag zijn ontzettend veel mensen dronken. Daar gaat dus hun zuurverdiende geld....Het lukt ze nog niet om hun leven een beetje op de rit te krijgen.Dankbaarheid voor de acceptatie in Nederland van mensen die homoseksueel zijn. Hier wil je niet weten wat ze erover zeggen en soms nog doen....
Ook dankbaarheid naar alle mensen die me geholpen hebben om dit project te kunnen doen: Peter m'n steun en toeverlaat, Kim en Joyce met al hun liefde en lieve kaartjes en kadootjes toen ik wegging, m'n pa en ma die er steeds voor ons zijn, Lies (mother of the didge!), de mensen die kleren hebben meegegeven voor de mensen hier, dansjuf Lizette voor alle oefeningen en danspasjes die ik hier goed kan gebruiken, oma Willy voor het oppassen, en alle anderen die linksom of rechtsom steunen, bijdragen of het gewoon leuk vinden.
En natuurlijk dankbaarheid voor de gastvrijheid hier in Klawer. Vandaag op de thee uitgenodigd bij achterburen, morgen voor diner hier in het kerkje, morgen mogen we mee de berg op met Gustave, de moeder van Johnny die papaya komt brengen....
En last but not least dankbaarheid dat ik de kans en mogelijkheid heb om hier te kunnen zijn en de dingen te kunnen en mogen doen die we hier doen. Natuurlijk mis ik Peter en de meiden en tegelijkertijd zijn ze heel dichtbij......Over een week komen Kim en Joyce al (helaas Peter niet), baie lekker!
En dan nog beetje dankbaarheid voor jou Peter: gisteren zaten we ook ff bij de Olifantsrivier en waren we bijna opgesloten (een man zou een hek afsluiten op de weg en dan konden we niet meer terug kome). Gelukkig had hij gehoord dat er twee 'meissies' (ja we zien er ook nog zo jong uit!) bij de rivier waren gegaan en hij kwam naar ons toe. Wij dachten in 1e instantie dat hij ons kwam 'wegjagen' maar integendeel: hij kwam praatje houden en toen ik zei dat ik twee jaar geleden ook hier in Klawer was voor de kinderen zei hij 'ik heb toen wel mensen van Holland gezien'. Dus ik zei 'ook een man van middelbare leeftijd'? En hij zei 'Nee'....Hij had wel een jongeman gezien, een lange jongeman met zwart haar en twee dochters!! Haha, dat compliment kan Peter in z'n zak steken!!
Liefs Marieke xxx
300 kilometer boven Kaapstad...Klawer!!
Op weg naar de universiteit werden we door onze lieve Tom Tom weer een township ingestuurd, tot tweemaal toe! Heel bijzonder dat we daar steeds weer komen, wat wil dat ding ons zeggen??
Maar goed, alles komt altijd goed dus we kwamen uiteindelijk bij de universiteit terecht. Later dan gepland en het werd nog later voor we Glen en Mirjam daar ontmoetten want onze telefoon stopte, we hadden geen internetverbinding en dus nergens hun mobiele nummer. En hoe moet je dan op een universiteit met duizenden mensen (het was een dorp op zich) deze mensen vinden? Uiteindelijk vonden we iemand die Glen kende en zo kwamen we toch bij hem terecht. Via hem op een computer ingelogd en Mirjam gevonden. Op de universiteit heet zij Obiozo....lijkt op Mirjam toch? Wel mooie naam trouwens.
Het leuke was dat we uiteindelijk lunchten op de universiteit met vier mensen die elkaar allemaal kenden en via Lies hier samen kwamen: Diana, Karen, Glen en Mirjam. Ik kan me voorstellen dat ze hier werken, wat een leuke sfeer op deze plek en wat een vriendelijke mensen allemaal. Lekker gegeten (lekkere kos) en het werd langzaam maar zeker tijd om naar Klawer te gaan. Djembees in onze Chevrolet ingeladen en gaan met die banaan!
Ruim drie uur reden we erover met wat stops onderweg. Het landschap werd steeds mooier en de lucht steeds blauwer. Toen we het bordje Klawer zagen gingen onze harten sneller kloppen....We reden de Kerkstraat in en bij het kerkje stond Ammie (de andere zus van Johnny) al op ons te wachten!! Ammie en Gustave (haar man) hebben het kerkje overgenomen van Johnny en verbouwd tot een eigen verblijf met daarbij appartementen om te verhuren. Het is echt heel mooi geworden en wat hebben ze er een tijd en werk ingestoken! Ze zijn nog bezig, vooral met de buitenkant. Ook het kantoor (waar wij twee jaar geleden sliepen) is prachtig verbouwd en daar woont nu de dochter van Ammie, Erica. Samen met haar man en drie prachtige dochtertjes: Luca (5), Mieke en Mila (een tweeling van 2 jaar oud). Een gezellige boel en niet alleen had Ammie eten voor ons klaar staan, we mogen ook nog zondag komen eten!! Baie lekker en baie dankie!
Het huis van Pauline was keurig voor ons achtergelaten met mooi opgemaakte bedden. Eerst nog even de ouders van Johnny gedag gezegd en daarna vroeg naar bed gegaan. Gelukkig had ik klamboes mee want de muggen zijn ook gek op die Oranje Mense!! Ons had baie lekker slaap en waren vanmorgen op tijd weer wakker. Strakblauwe lucht en zin om die dag naar de school in Noord-Klawer te gaan.
Eerst even ontbijt kopen en daar zagen we oom Hannes (die twee jaar geleden ook hielp vooral bij de zeepkistraces). Na het ontbijt naar de school en tot onze verrassing was daar nog steeds John Cloete als Prinsipal (hoofd). We hadden begrepen dat hij weg was en dit was leuk en ook wel zo gemakkelijk voor ons. Nog wat bekenden gegroet en met John Cloete afgesproken dat we elkaar nog een paar keer spreken (er leven mooie ideeen...) en hij zou voor volgende week een ruimte regelen zodat wij de workshops met de kinderen kunnen gaan doen. Helemaal goed en fijn om zo warm onthaald te worden op de school!
Boodschappen gedaan in Vredendal, gerelaxed bij de olifantenrivier en heerlijke pasta (door Lies gemaakt) gegeten. Straks weer lekker slapen en mooie dromen! Welterusten.
Liefs, Marieke xxx