De verjaardag van Joyce in Australië - 9 jaar alweer!
18 april – Joyce jarig
Op maandag 18 april was het zover, mijn verjaardag!!! Ik was super zenuwachtig!!!
Kim ook wel een beetje (veel)!!! ’s Morgens toen ik wakker werd ging ik uit bed en er stonden en hingen veel ballonnen en slingers (door mij en Kim zelf gemaakt). Ook stond mijn grote ballonnenvriend er, je kan hem zien op de foto zien.
Ik mocht meteen al cadeautjes zoeken, eerst met warm en koud en daarna de speurtocht van Delys. Van papa en mama moest ik allemaal roze papiertjes zoeken, ik kreeg een coole pet en een luchtballonvaart! Supergaaf! Van Kim een t-shirt, een heel groot chocolade crunchiepakket (mjamm), een paarse tas en een hele mooie ketting, oppie toppie! Van opa Ruut en oma Nel lag er een Zo Zit Dat blad en kreeg ik een abonnement (mama heeft dit voor me opgeschreven).
Van Delys kreeg ik armbanden en een ketting en een schattig doosje.
Overdag gingen we lunchen in Kings Park en daarna gingen we weer naar huis.
Kim en ik gingen mooie bosjes bloemen maken voor op tafel en alles mooi versieren en in orde maken.
Om vier uren kwamen Joyce en Sally, zij gaven mij een heel mooi muziekdoosje, haarstrikjes en een haarband. Daarna kwamen Brian en Helen (tweelingzus van Delys), van hun kreeg ik iets superleuks: konijntjes van de Sylvian families!! Daarna kwam Ryan en gaf me een dikke knuffel. Papa en mama gaven me nog een klein knuffelkonijntje dat zei Somebody Loves You!
Kim en ik gingen meteen met de Sylvian family poppetjes spelen en het was heel gezellig. We deden hapjes, pepseltjes en…..toen was het tijd voor bitterballen!! Lekker! Iedereen vond ze erg lekker!
Even later gingen we echt eten: patatjes, kip, vis, salade en komkommer.
Toen kwam het allerlekkerste van het hele eten: de verjaardagstaart!! Ik en papa hadden hem samen gemaakt. Toen ik hem vasthield was hij versierd en met sterretjes. Jullie hebben er vast wel een foto van gezien. Ik liep ermee naar de tafel (buiten) en iedereen zei wow. En toen ik de kaarsjes ging uitblazen – er was ook die van Nemo – ging iedereen zingen. En we gingen hem heerlijk snijden en opeten. Mjamm, ssslllllpp, mjamm. Hij was heerlijk!!!! Iedereen had er van gesmuld maar het was nog niet klaar. We gingen de Pinjatta nog doen.
We mepten om de beurt, de staart viel er al af. En toen was Sally aan de beurt en zei mepte zo hard dat de hele Pinjatta openklapte en alle snoepjes eruit vielen. Ik en Kim pakten ze snel op en een paar vielen ook in het zwembad. De snoepjes waren ook lekker. We hebben nog steeds een aantal want anders was het teveel.
De verjaardag was afgelopen en het ging regenen. Dus iedereen ging naar binnen. Kim en ik hadden ondertussen zakjes gemaakt met kaartjes (thank you for Joyce her birthday) en snoepjes. Iedereen vond het erg leuk.
Einde.
Van Joyce XXXXXXXXXXXXX
Campervan verkocht, bitterballen, haring en zwart-op-wit-ballen
Campervan verkocht, bitterballen, haring en zwart-op-wit-ballen
Het goede nieuws is dat we de campervan verkocht hebben. Met nieuwe West-Australische nummerplaten (zo’n oude Van met hele nieuwe nummerplaten, best cool!). Peter kreeg ook meteen een West-Australisch rijbewijs, ongelooflijk hoe makkelijk dat gaat. En we wonen op dit moment niet meer bij Hanneke en Andy in Dicky Beach, maar bij Delys in Gooseberry Hill (Perth).
Het verkopen van de Van duurde wat langer dan we dachten want naast de vele regelgeving en tweemaal een keuring bij “Department of Transport”, waren de geïnteresseerden Franse mensen (twee jonge stellen) en elke cultuur z’n eigen gewoonten…vanuit onze werkervaringen wisten Peter en ik dat Fransen vaak wat meer tijd nemen en overwegingen hebben dan Nederlanders. En dat klopte: eenmaal de Van zien, alles doornemen, tweemaal de Van zien, driemaal en ….viermaal. Op zich misschien niet zo gek als je een auto koopt….van bijvoorbeeld 10.000 of meer euro. Maar wij vroegen bepaald niet veel en de Van was van voren tot achter gecheckt bij de keuringen/inspecties (van…inderdaad: “Department of Transport”) en daar hadden we ook de papieren van en ook de punten die we hadden laten verbeteren bij de garage. Maar goed, ieder doet het op z’n eigen manier en ook wel leuk om het zo mee te maken en ik kon m’n Franse taal mooi oefenen, want hun Engels was nog niet heel goed?!
En ja: het duurde Marieke op gegeven moment te lang… Ze gingen nog een keer en nog een keer overleggen en die checklist hadden we nu wel genoeg met hen doorgelopen! Ik zei tegen Peter: “ze kopen hem nu of anders maar niet”. Peter had meer geduld dan ik (ik weet, dat is niks nieuws…) en wilde de Van nu graag kwijt dan konden we dat hoofdstuk afsluiten. En gelukkig was het uiteindelijk afgelopen maandag (twee weken later) rond en vond de overdracht plaats. Lekker hoor. Zij blij en wij blij. Zij zijn inmiddels met de Van uit Perth vertrokken en wij geven lekker ruim ons laatste geld uit!
Bitterballen, haring en ……..
Woensdag 13 april gingen we voor een paar nachten naar Ryan (onze vriend van 32 jaar die de winter van 2009 bij ons langs kwam met Sarah z’n vriendin. Sarah was nu z’n ex en woonde met z’n beste vriend – inderdaad “ex-vriend”- aan de overkant van de weg. Een niet geheel ideale situatie?!). We zouden woensdagavond Max en Raylene (ouders van Ryan waar we alle keren geweest waren als we in Australië waren) verrassen als die bij Ryan thuis kwamen. Ryan had echter z’n mond niet kunnen houden dus ze waren niet verbaasd maar wel heel blij – en wij ook. Max voelt zich de laatste tijd niet lekker en was en is behoorlijk “grumpy” (zoals ze dat hier zeggen) en Raylene werkt vele (over)uren in het Resort in Mandurah dus van verder afspreken lijkt niet echt wat te komen. We hebben het geprobeerd en soms lopen de dingen anders dan je had gehoopt of verwacht. En dat hebben we zeker deze reis ondervonden! En het brengt elke keer ook weer goede dingen. Want eerlijk is eerlijk: wij allevier hadden graag meer tijd met Max en Raylene doorgebracht…. En wat het heeft gebracht: meerdere dagen doorgebracht met Ryan en z’n nieuwe vriendin Kylie (nog maar heel pril…), heel gezellig! Vanavond nemen we hen en Delys ook mee uit eten en dan wordt het zo langzamerhand tijd voor afscheid.
Ryan woont in een prachtig huis in een mooie wijk in Perth en had in z’n kast iets staan wat Joyce heel blij maakte: Speculoos!!! Wat genoot Joyce daarvan!! En Ryan legde uit dat er vlak bij hen een Dutch Shop zat. De volgende dag met elkaar er heen: een schattig klein winkeltje met de beroemde Nederlandse producten: drop, drop en drop; haring, bitterballen, hagelslag, vlokken, lollies, klompen, etc. En wat is het dan maf en ook grappig dat je daar in dat winkeltje staat van “oh dat – oh vlokken – oh… - mjammie – zullen we dat nemen? Of dat? En dat?”! Wetende dat we nog maar een paar weken in Aussie zouden zijn probeerden we ons verstand te gebruiken… We kochten haring, bitterballen (voor de verjaardag van Joyce), zwart-op-wit-ballen, drop (krijtjes!), chocoladevlokken, wat lollies en zwart-op-wit-poeder. Ja, het kostte een vermogen want al dat heerlijke spul had een lange reis afgelegd!
Ryan vond de zwart-op-wit-ballen in één woord smerig en z’n gezichtsuitdrukking bevestigde dat!
Deze heerlijke ballen lieten we ook aan Andrew, Britt, James en Alana (de superleuke mensen uit Melbourne die we in Monkey Mia hadden ontmoet) proeven. Behalve Britt (die het zowaar lekker vond!) wisten de anderen niet hoe snel ze het uit moesten spugen toen ze het zwart-op-wit proefden, oh wat hebben we gelachen met z’n allen.
Om ze aan hen te laten proeven zijn we niet naar Melbourne gereden hoor. We ontmoetten hen in Kings Park in Perth waar we hadden afgesproken en waar we nog even een hele leuke tijd met hen hadden. We speelden zelfs nog even verstoppertje met z’n allen en werden “crazy Dutchies” genoemd. Nou, dat hadden we nog nooit gehoord – wij, normale, fatsoenlijke burgers?!!
Varen, snorkelen, vissen en (vr)eten bij Rottnest Island
Vrijdagochtend heel vroeg gingen we naar Fremantle waar we Mark en Fiona (dochter van Delys) en hun vriend Tony ontmoetten. Zij hadden een superluxe jacht waarmee we naar Rottnest Island voeren. En hard dat dat ging, we vlogen over het water. Heen en weer kost dan ook een paar honderd dollar aan brandstof alleen!
We gingen voor anker in Parker Point, een prachtige baai. Peter en Tony gingen met duikuitrusting en al vissen op kreeften. Erg gaaf: grote handschoenen aan, een soort tas om de kreeften in te doen en lekker lang duiken – Peter vond het super!
De vrouwenclub (Delys, Fiona, ik, Kim en Joyce) ging ondertussen even aan land op zoek naar Quakka’s, kleine schattige buideldieren. En we vonden ze – een moeder en een jonkie. We gaven ze water en wat hadden ze een dorst. Op zich wel zorgelijk: er is zoveel droogte dat het voor de dieren een uitdaging is om voldoende water te vinden. Gelukkig heeft het inmiddels (vandaag is alweer 30 april) geregend en hopelijk voor hier volgt er snel nog meer regen.
Terug naar onze ‘dinky’ en we voeren nog even bij een andere boot langs, vrienden van Delys. Delys vertelde trots dat zij een Nederlandse was die goed had gepresteerd bij de Olympische spelen en
altijd hard liep op Rottnest Island. En hoe leuk is om die dame dan te ontmoeten: Nellie Hopman (bekend met turnen!), bijna 80 jaar en ziet eruit alsof ze nog geen 70 is! Samen met haar man (83)
brengen ze elk jaar 3 tot 7 maanden door in deze baai en genieten samen van het vissen, het zwemmen, het eiland, lekker eten en wijn! Tjee, wat gaaf als je dat zo nog samen kan en mag doen op die
leeftijd! Met respect hoor!
Nellie en ik zongen samen nog een Nederlands liedje (Kim vond dit niet zo’n succes!) en Nellie schreef adressen op van haar tweelingzus en broer die in Egmond aan Zee wonen (in voormalige
zeemanshuis en vlak naast Marc en Ellis!) en of we daar even de groeten over willen gaan brengen als we terug zijn! Bijzondere en leuke ontmoeting!
Terug naar de boot en daar kwamen net Peter en Tony aan met hun vangst: 7 kreeften en Peter had er ook 1 gevangen. Misschien denk je dan, net als ik in 1e instantie: “maar 1?” Tony en Mark waren daar erg over te spreken want tot nu toe hadden degenen die mee waren gegaan, de 1e keer niets gevangen. Well done, Peet!
En dan is het tijd voor lunch: grote bbq aan boord waar enorme biefstukken, worstjes en de kreeften opgaan!! Voor Kim en Joyce hadden ze speciaal kippenworstjes gedaan, erg attent. En die lustten ze, tezamen met salade en fruit, heerlijk!
De wijn ging er ook vloeiend in bij onze Australische vrienden – ja, het alcoholgebruik is hier in Australië op z’n zachts gezegd ‘royaal’. Natuurlijk weten wij inmiddels ook dat er van alles, zoals vis, in je buik moet zwemmen….maar water is daar ook prima geschikt voor!
’s Middags nog snorkelen, zwemmen en van de boot afspringen en dan is de dag zomaar voorbij. Terug in Fremantle met elkaar opruimen en schoonmaken en op naar ‘huis’! Want Delys’ huis is op dit moment een lekker thuis waar het prima vertoeven is!
Zaterdag 16 april deden Peter en ik allebei mee aan de zeilwedstrijden en Delys was ‘babysitter’ van Kim en Joyce! Die hadden het prima naar hun zin en Peter en ik hadden een lange, lange middag op het water. Omdat het één van de laatste wedstrijden was hadden ze de race ingekort. En dat was maar goed ook: er stond nauwelijks wind en wat wil je dan, op gegeven moment, het liefst zelf de wind erin blazen! Er waren wel 50 boten rondom ons (verschillende races) en alles lag stil. En als je dan van snel en fanatiek houdt……inderdaad: dan duurt het veel te lang en smeek je om een beetje wind. En gelukkig kwam dat er uiteindelijk! We hadden ook een fanatieke kapitein (skipper) en die probeerde graag wat dingen uit om sneller te kunnen zijn. Eén van die acties resulteerde erin dat we vast liepen op het zand! Dat was erg leuk en lachen en twee bemanningsleden moesten een paar keer uit de boot om te duwen! En één van hen kwam bijna de boot niet meer in. Met man en macht hebben we hem erin moeten trekken!
De boot van Peter lag tot vlak bij de finish vooraan en bij de laatste paar meters werden ze nog net ingehaald, balen! En ondanks dat wij vast hadden gezeten wisten we toch nog een paar plaatsen op te klimmen en eindigden we ergens in het midden.
En thuis zaten we midden in de voorbereidingen van de verjaardag van Joyce. Peter en Joyce maakten samen een geweldige verjaardagstaart (ijstaart) – die gaat er komen in Nederland!!
Zondag nog meer voorbereidingen, Kim bakte zelf koekjes en de dames deden huiswerk zodat ze maandag 18 april ‘vrijaf’ hadden! En wat waren ze allebei zenuwachtig!
En toen was het eindelijk 18 april……………. Wordt vervolgd door Joyce!
Liefs, Pemakijo xxxx
De ballonvaart door Kim
De ballonvaart
De ballonvaart was echt super leuk.
Als verrassing voor Joyce haar verjaardag gingen we een ballonvaart maken op woensdag 20 maart! We gingen naar Northam, vlak bij Perth. Een uur rijden vanaf Perth. We gingen met Delys, papa,mama,Kim en Joyce.
We moesten om half vier ‘s morgens al opstaan… Dus aan het begin ging alles voor mijn gevoel nog heel traag. We kwamen bij een grasveld aan waar de ballon in de lucht gaat en ik werd steeds zenuwachtiger. Toen de ballon opgeblazen werd mocht papa het uiteinde van de ballon vasthouden en er was heel veel lawaai, ook was het heel koud. Uiteindelijk konden we in de mand klimmen (Delys is 75 jaar maar klimt nog als een jonge dame!) en gingen in de mand staan. We moesten in een bepaalde positie staan om te landen of op te stijgen: dan moest je door je knieën zakken en twee hendels vast houden. Het was best wel eng om op te stijgen! In de lucht was het al stukken warmer vanwege het vuur. De ballon wordt opgeblazen met hete lucht, net alsof er vuur wordt ingeblazen. Dus ging mijn jas maar weer gauw uit! In de lucht was alles heel leuk, het was mooi om de dingen beneden te zien: het landschap, heel uitgestrekt en ook kon je verschillende dieren zien lopen. We zijn 1600 meter hoog geweest! Hoog in de lucht kreeg Joyce een cadeautje. Daar was ze heel blij mee, het was een enkelbandje. Na een uurtje gingen we heel langzaam naar beneden, allemaal schapen waren daar en die renden alle kanten op ! Het was wel grappig om te zien. Toen gingen wij weer in de positie staan om te landen. En werd het best wel eng: WE GINGEN LANDEN! Toen dacht ik: ‘we gaan op de grond staan en klaar is Kees!’ Maar nee, nee! Eerst raakten we één keer de grond en gingen weer een beetje de lucht in. BONK! Daarna raakten we nog een keer de grond en gingen we weer even de lucht in. Toen landden we echt en gingen ‘bonk!’ weer op de grond maar dit keer bleven staan! Of niet… we vielen met z’n allen heel langzaam om met de mand!! En daar lag iedereen maar te lachen!!
Daarna gingen we met elkaar de ballon opvouwen en opruimen.
Als slagroom op de taart kregen we na de leuke ballonvaart een heerlijk ontbijt in Northam!
Kim
Enkele statistieken
Enkele statistieken
Uiteraard vanuit onze visie en of het allemaal waar is? Who knows? En het zou zomaar zo kunnen zijn dat we allemaal onze eigen waarheid creeren...
Campervan for sale
En meteen de volgende dag al een koper...Per mail in contact met hem en hij wilde hem zonder te kijken kopen voor zelfs meer dan de vraagprijs! Hoe mooi wilden we het hebben?! Wij moesten er dan voor zorgen dat de Van verscheept werd naar Maleisie (daar zou hij extra voor betalen), voor z'n vader die daar woonde...en dan zou hij het geld overmaken via Paypal. Is dat een kans of stinkt dat?? Dat laatste want buiten het gebruiken van je gezonde verstand zocht Peter nog even zijn naam op via Google en daar waren de nodige aantekeningen: oplichter, doe geen zaken met hem - maakt geld over en als hij het Item heeft trekt hij de betaling via Paypal terug (dit kan). 'Nice try but no sigars!' En deze truc schijnt hier vaker te gebeuren en dat bleek ook wel: tot drie keer toe is hebben verschillende personen op deze manier proberen onze Van te kopen.
Gelukkig waren er kort daarna meer betrouwbare kopers en als het even meezit dragen we deze week de Campervan over! Daar hebben we wel wat moeite voor moeten doen. Elke staat heeft z'n eigen regelgeving en hier in West Australie kunnen ze niet bij onze gegevens dus daartoe moest er o.a. een document opgevraagd worden in Queensland en bureaucratie....ja, dat kennen ze hier zeker! Heel veel wachten en geduld en tweemaal met de campervan door de inspectie en gelukkig vond de inspectie dat de campervan prima was en vooral lekker reed!
Eerste Europeanen in Australie
De Aboriginals kwamen reeds tienduizenden jaren geleden naar Australie. Slechts enkele honderden jaren geleden kwamen de eerste Europeanen naar Australie. Willem Jansz ontdekte in 1606 als eerste Europeaan Australie. En speciaal voor mijn Hartog familie: Dirck Hartog kwam in1616 aan in West-Australie en enkele eilanden zijnnaar hem vernoemd. Pas na de Nederlanders kwamen in 1770 de Engelsen in Australie aan. De Engelsen stuurden in 1e instantie hun gevangen naar Australie en pas na enige tijd werd de waarde van Australie ontdekt: naast de mogelijkheid van boeren vooral ook de rijkdom aan grondstoffen. Langzaam maar zeker raakte Australie meer en meer bewoond met Europeanen.
Aborigines
En dus vaak Aboriginals genoemd kwamen...Wat er in de geschiedenis is gebeurd is veel en zeker niet respectvol jegens deze bijzondere groep mensen. De Engelsen krijgen hiervoor zeker niet de schoonheidsprijs. En dan te bedenken dat het niet gelijkwaardig behandelen van Aboriginals voortduurde tot eind jaren zestig. Met alle doorstane ellende nog scherp op hun vizier, het gebruik van alcohol en drugs en het nog niet in staat zijn om een oplossing te vinden voor het samenbrengen van hun oude cultuur en de huidige Westerse cultuur, zijn er momenteel nog heel wat uitdagingen voor hen en de niet Aboriginal bevolking in Australie.
Ik kan hier nog heel lang over schrijven en realiseer met tegelijkertijd dat ik het niet kan oplossen en dat ik hen en de niet Aboriginal Australiers gun dat ze met elkaar een passende oplossing vinden met daarbij respect voor wederzijdse ideeen en cultuur.
Klimaat
Er is veel te doen m.b.t. het klimaat en ook hier in Australie zijn er verschillende dingen die discussie oproepen. Een jaar met overstromingen aan de ene kant en enorme droogte aan de andere kant...klimaatverandering of een natuurlijke beweging kijkend naar de bewegingen in het verleden en nu? En wat te zeggen over het gat in de ozonlaag boven Australie die kleiner is geworden? Natuurlijk wil je liefst het meest positieve zien en geloven en tegelijkertijd is ook hier de waarheid er een met vele mogelijkheden. De realiteit zou zomaar simpelweg dat je begint bij jezelf en respectvol met de natuur omgaat en doet wat binnen je eigen bereik ligt om de natuur de kans te geven te doen wat ze moet doen. Bijzonder vind ik het wel dat er van tijd tot tijd expres bosbranden worden gecreeerd zodat de natuur zichzelf kan herstellen en tot nieuwe bloei en groei kan komen.
Laatste paar weken Australie
En dat is toch echt wel realiteit voor nu. Blijven genieten van hier en zoveel mogelijk hier zijn, Nederland komt daarna weer - dat is/was onze tendens. Een hele uitdaging als Peter deze laatste weken maar liefst drie goede banen aangeboden krijgt..., ik die naar de tandarts moest hier en ook in Nederland meteen een afspraak heb gemaakt... Dan ga je voor een deel toch even naar Nederland en wat te doen als we terugkomen. Enerzijds dus een enorme luxe zo'n aanbod en tegelijkertijd willen we het nog even voor ons uitschuiven...
En oja: drie banen in Nederland (voor degenen die zich mogelijk afvragen waar?) en alledrie voor Internationale bedrijven. Maar genoeg daarover. Deze laatste weken zijn we uiteraard onze troep aan het opruimen en uitzoeken, wat nemen we mee, wat laten we hier? Wat voor leuke dingen gaan we nog doen? We hebben een heerlijke verjaardag van Joyce gehad, gisteren hebben we als verrassing voor Joyce een ballonvaart gemaakt (met Delys) en met Pasen gaan we vooral paaseieren verstoppen!
De dollar en Australische prijzen
Die heeft tijdens onze reis gefluctueerd tussen 0,769 en 0,700 ...voor ons sowieso geen gunstige koers en de dollar blijft momenteel sterk. En we kunnen er niets aan veranderen dus gewoon lekker doorgaan met wat we doen en genieten!
De vorige keer dat we in Australie waren was de koers zo dat we bijna 2 dollars kregen voor 1 euro, dat was lekker! Ook zijn de prijzen hier, logischer wijs, omhoog gegaan. Sommige zaken vinden wij relatief duur. Bijvoorbeeld 1 kilo appels voor 3,50 euro of 1 brood voor 3 dollar. Veel levensmiddelen zijn op dit moment duurder dan in Nederland. De bananen zijn (door de cycloon en overstromingen) 8 euro per kilo (en soms nog duurder). Vlees is daarentegen weer goedkoop: 1 kilo kipfilet voor 7 dollar, goede biefstuk 14 euro voor een kilo (of is dat hetzelfde?). Andere zaken zoals autoreparatie en auto's zijn veel goedkoper dan in Nederland. Elektronica is aardig gelijk.
Internet en computer
Doordat vele plekken afgelegen zijn vaak geen of slechte verbinding. Hier in Perth is de internetverbinding helaas ook niet altijd even goed, daarom zijn we wat minder on line. Enne...onze laptop is voor reparatie dus zodra deze terug is volgen er nog wat laatste filmpjes en foto's!!
Bedankt voor alle verjaardagswensen!!
Lieve allemaal,
Iedereen onwijs bedankt voor alle felicitaties, kaarten, telefoontjesen kadootjes!
Toen ik 2 werd was ik ook in Australie, in Queensland bij Andy, Hanneke, Natasha en Niels. Nu was het een hele leuke verjaardag bij Delys!! Ik ben erg verwend! En de verjaardagstaart die papa en ik hadden gemaakt (een icecream birthdaycake) was echt vet superlekker!
Veel liefs van Joyce
HOERA, JOYCE IS JARIG
Voor degene die wil bellen vandaag:
Mobiel +61417099570 (Delys)
+61404655393 (Marieke)
+61406116451 (Peter)
Vast: +61892931692 (Delys)
Hetschijnt af en toe te gebeuren dat de nummers van mij en Peter niet goed werken - daarom nog paar andere nummers van Delys. Want daar vieren we vandaag de verjaardag van Joyce.
Liefs, Pemakijo
Finally in Perth
Monkey Mia....om nog even een laatste keer van de dolfijnen te genieten gingen we nog even naar de zee voor we Monkey Mia verlieten. En voor de laatste keer (en laat ik heel eerlijk zijn: we vinden Monkey Mia heel gaaf, nu en ook de keren hiervoor; en het voelde toch echt als afscheid -we hebben niet het idee dat we hier weer terugkomen...'goed is goed', ofzo) stonden we in het water bij de dolfijnen - bye bye!
En toen op naar Kalbarri, waarbij op de weg erheen er e.e.a. was veranderd: meer borden, meer verkeer, modern Roadhouse en betere weg. In Kalbarri aangekomen waren we blij verrast: het zag er mooi, warm en gastvrij uit (wat voor beeld je ook mag hebben bij 'gastvrij eruitzien'...). En al snel werd voor ons duidelijk dat we heel blij waren dat we hier toch waren heengegaan. In Monkey Mia hadden we overwogen om Kalbarri over te slaan mede omdat we er al enkele keren geweest waren. We hadden er veel herinneringen, veel verhalen liggen....en hoe mooi was het om daar toch nog een keer te komen, te zien, te voelen, te luisteren, te ervaren. En niet alleen wijzelf genoten van de verhalen over...onszelf, ook KIm en Joyce vroegen om het nog een keer te vertellen - en nog een keer! We konden de plekken waar we geweest waren (ook met hen en ook toen ik zwanger was van Kim) goed terugvinden en heerlijk filosoferen over waar wat was gebeurd. En toen ik met een infectie aan mijn voet in het ziekenhuis zat (ja, weer die voeten en dit keer moest ook ik eraan geloven: toch maar even naar de dokter) was nog steeds dezelfde dokter daar van 11 jaar geleden (toen Peter in het ziekenhuis belandde na zijn val van de klif): een stevige Ierse man met veel rood haar! En ook dit keer was het gratis voor ons, we blijven ons verbazen over dat 'speciale contract' met o.a. Nederland! En laat ik het niet vergeten: m'n lieve schattige voetje is weer als was zij 18!!
We verbleven dit keer in een prachtige kamer in een resort en gingen voor het eerst sinds tijden uit eten, mjammie! Peter ging vissen, wij naar het zwembad en de hot spa. De2e dag in Kalbarrie kwamen wehetzelfde gezin tegen als in Monkey Mia: jongeman uit Nederland, vrouw uit Belgie en schattige tweeling (Sem en Hanna) van 14 maanden oud waar Joyce en Kim helemaal weg van waren. Ze hebben heel wat gespeeld. Rond de middag huurden we een boot en zijn een heel eind de Murray River opgevaren, echt prachtig. Pelikanen, visarenden, kangaroes, geiten (!) en andere dieren vulden onze prachtige uitzichten. Regelmatig liepen we vast op het zand omdat we niet opletten dat het water erg laat was.... Peter, Kim en Joyce visten en visten en ik klom bij een plek genaamd 'Castle Rock' een heel eind omhoog en stond op enkele meters oog in oog met mevrouw Kangoeroe en had schitterende uitzichten. De dag vloog voorbij en na een mooie zonsondergang droomden we allemaal ons eigen ding!
De volgende ochtend bezochten we verschillende plekken in Kalbarri NP waarvan je e.e.a. hebt kunnen zien op de video voor de 'Whiteleys'. Red Bluff, Mushroom Rock, Nature Bridge om zomaar wat van die natuurwonderen te noemen. Vooral bij Mushroom Rock was het heerlijk klimmen, pootje baden en mooie schelpen vinden. Hoe dat allemaal mee naar huis moet (of mag?)?? Het pastte in ieder geval allemaal prima in onze Van! Via de kust konden we over een prachtige nieuwe weg helemaal naar Jurien Bay rijden, onze volgende bestemming. We wilden graag onderweg het roze meer 'Pink Lake' zien, maar door de enorme droogte van de afgelopen maanden in dit gedeelte van Australie stonden vele meren droog en zo ook Pink Lake: niks roze, wel heel wit door het opgedroogde zout. In de namiddag kwamen wij aan in Jurien Bay waar we als eerste accomodatie boekten.
Jurien Bay ligt ongeveer 200 km onder Perth en is een groeigemeente: er wordt volop gebouwd en verkocht. Het is prachtig zo aan zee en om een huis te kunnen kopen heb je wel wat dollars nodig! Mooie huizen, prachtig strand, leuke haven, goede vismogelijkheden, prachtig aangelegd fietspad en een blauwe zee, dat is Jurien Bay! En wederom kwamen we het gezin met de tweeling tegen en Kim en Joyce waren dolgelukkig! Tjee, wat waren ze gek op die leuke tweeling! We aten een avond met elkaar en Kim en Joyce gingen ook zelf op pad naar ze. Het bleken hele goede 'baby-entertainers'! Er was een dikke klik en afscheid was iets wat Kim en Joyce het liefst uitstelden....
Maar dat was niet het enige wat ons bezig hield in Jurien Bay: Peter maakte heel wat visuren en ik besloot de 2e dag dat ik een droom die er al heel lang was ging waarmaken: skydiving oftewel: parachute springen! In het verleden voelde ik ook vaak deze verleiding maar heb het elke keer van me afgezet omdat er een leuke man met mooie bruine ogen was die het me niet 'verbood'' maar het erg op prijs stelde als ik het niet deed.... Dit keer was het anders en ik besloot te gaan. De office ingegaan en door de spanning (want wow wat vond ik het spannend!) dacht ik het nog even uit te stellen tot de volgende dag. De dame in kwestie gaf echter duidelijk aan dat het weer zou veranderen die dag en de kans erg groot was dat de volgende dag niet zou worden gesprongen (bleek de volgende dag ook te kloppen). En ze raakte me met name toen ze zei 'als je morgen gaat kun je er mogelijk vannacht van wakker liggen...' Dat was dus het moment om het meteen te boeken en alles in orde te maken en voor ik het wist zat ik in het vliegtuigje. Werkelijk waar: tussen mijn boeking en in het vliegtuigje stappen zat nog geen half uur! Er waren verder geen boekingen dus dat was de reden dat we meteen vertrokken en ook de reden dat ik een prive vlucht en sprong had! 'It was mend to be' - ik had alle tijd voor 'me, myself and I' : hoe ik me voelde, wat ik allemaal zag en hoorde. Het was prachtig in het vliegtuigje, wat een uitzicht! Terwijl we omhoog klommen tot 14.000 feet voelde ik me nog behoorlijk ontspannen - meer ontspannen dan toen ik me gereed maakte op de grond en in het busje naar het vliegtuig stapte - en was daarover lichtelijk verbaasd. Waar was de adrenaline?? Don't worry: dat duurde maar even - op de juiste hoogte werd ik vastgeklikt aan de instructeur en toen voelde ik mijn hartslag snel toenemen - en ik voelde nog veel meer dan dat! Zeker op het moment dat de deur openging en je verzocht wordt om naar buiten te draaien. Ik kon nauwelijks uit m'n woorden komen en dacht 'waar ben ik nou eigenlijk mee bezig? Wil ik dit wel echt?'
De sprong uit het vliegtuig.....gebeurde veel sneller dan dat ik er echt bij stil kon staan! En dan dender je met 200 km naar beneden en er gebeurt van alles met je! Tjee wat was het gaaf, bijna 1 minuut vrije val en niet in woorden uit te drukken. Wat een adrenalineshot! En daar waar ik van te voren (ook al ver voor deze reis) regelmatig bezig was met 'als die parachute maar open gaat', was dat nu totaal weg. Ik genoot en voor ik er erg in had was de parachute open en is ook het laatste gedeelte heel gaaf. Ik mocht nog even zelf de parachute besturen en genoot van het draaien en met name het uitzicht over zee. We snelden af op het strand waar Peter, Kim en Joyce stonden te wachten. Nog even m'n oren klaren, zwaaien, kijken, voelen en genieten - zeker ook van het geroep van Kim en Joyce en uiteindelijk... keurig landen bij de Paarse vlag! Nog ff de duim omhoog voor de video en de reclame en dan heerlijke knuffels en vooral genieten van Peter die zegt: 'gelukkig dat je er bent en gelukkig, dat hebben we dan gehad!!'. Ik heb lang nagenoten en was achteraf blij dat ik de video toch had gedaan en zeker ook heel blij met de foto's en video van Kim en Joyce. Het antwoord op de vraag 'ben je blij dat je het gedaan hebt' moge duidelijk zijn!
Vrijdag 8 april vertrokken we uit Jurien Bay naar de Pinnacles in Nambung NP (bij Cervantes). De Pinnacles zijn bijzondere stenen die uit het zand steken. Verondersteld wordt dat het wortels zijn van planten die heel, heel lang geleden versteend zijn en door de tijd heen bloot komen te liggen doorde verplaatsing van zand (m.n. door wind). Het is er prachtig en dit keer gelukkig weinig vliegen. We waren hier dusal een paar keer geweest. Vorige keer met Kim en Joyce toen ze bijna 4 en bijna 2 waren en toen vonden ze het super! Vooral verstoppertje spelen! En nu?? Vonden ze het super en super en het verstoppertje spelen was erg leuk. Natuurlijk misten we Jill, Chloe en Mandy wel... We verbleven er heel wat uren, lunchten er en gingen uiteindelijk met nieuwe Pinnacles energie op naar Perth.
Rondom Perth was het erg druk: vrijdagmiddagspits en zelfs file! We kwamen uiteindelijk rond zes uur bij Delys (onze vriendin van 75 jaar!) aan. Ze had ons al sms-en gestuurd die wij niet hadden
beantwoord want het leek ons leuk om bij haar huis te staan, te bellen en te zeggen 'we redden het niet vandaag' en dan doen of de telefoon het niet meer doet. En dan natuurlijk voor de deur staan
en haar verrassen! Wij reden het straatje bij haar huis in, iets voorbij haar huis, stapten uit de auto, deden heel voorzichtig en haalden onze telefoon te voorschijn en slopen tegelijkertijd naar
haar huis. En wat gebeurde daar: Delys stond naar ons te kijken over de heg en zei 'hello, hello!' Niks geen surprise dus, maar wel lachen! In zo'n stille wijk als die van Delys kun je elke auto
aan horen komen dus verzin zelf maar wat er gebeurt als er iemand al een tijdje zit te wachten op een maf stel uit Nederland en er komt een auto vlakbij het huis met het geluid van een oude
Campervan die al heel wat kilometers heeft afgelegd!!
Het was heerlijk om elkaar weer te zien en zeker Kim en Joyce hadden er ontzettend naar uitgekeken, ze hadden de laatste weken heel wat keren gevraagd 'wanneer zien we Delys?' Delys was de zomer
van 2009 bij ons geweest en ook bij ons vorige bezoek aan Aussie waren we bij haar geweest. Hanneke en ik hadden haar in 1991 ontmoet en hebben toen ook enige tijd met haar en haar man Rob
doorgebracht. Erg leuk dit keer is het dat Kim en Joyce goed Engels met haar kunnen spreken! Onze bedden stonden al klaar en we voelen ons helemaal thuis!
Het is hier heerlijk in Gooseberry Hill en er lag meteen ook allerlei post voor ons! Kim en Joyce 'zaten'volledig in de leuke bladen en brieven!En na vrijdag komt zaterdag en die middag had Peter meteen een gave zeilwedstrijd (Delys zeilde op een andere boot en met haar 75 jaar versloeg ze met haar bemanning de boot waar Peter op zeilde!) en wij vermaakten ons in de jachthaven. Lekker eten daar en doordat Peter terug reed kon Delys eens lekker aan de borrel! En daar weet ze wel raad mee!
En het was niet alleen leuk om Delys te zien maar ook om Ryan (een wat jongere vriend van 32) weer te zien. Afgelopen zondag gingen we ff bij hem langs en morgen gaan we bij hem slapen. Zondags maar ff bij Ryan omdat Delys een feestje had georganiseerd met vrienden en familie en ze graag wilde dat wij er ook bij waren. Uiteraard een bbq en met de hulp van met name Kim en Joyce was alles vlot voorbereid! Het was erg gezellig en we kregen meteen de uitnodiging van de dochter van Delys om komende vrijdag mee te varen op hun enorme jacht! Gaan we natuurlijk doen! Maar goed, nu is nu en het is tijd om naar bed te gaan. Kim en Joyce slapen al even en dromen mogelijk over de film 'RIO' waar ze vanmiddag samen (!) zijn heen geweest. Peter en ik zijn in die tijd bezig geweest met het in orde maken van papieren voor de Van want mogelijk verkopen we hem deze week! To be continued...
Lots of hugs, Pemakijo xxxx
Broome en verder
We waren vanuit Broome dus richting Exmouth vertrokken en reden vrijdag 25 maart alweer terug naar Broome.
Vanuit Exmouth was het een hele, hele lange rit naar Broome. We reden al om kwart over vijf weg.
We waren uiteraard blij dat de weg weer open was en dat we ‘Herenigd’ zouden worden met onze Van, maar als we van tevoren geweten hadden dat de weg alweer zo snel open zou zijn hadden we in Broome gebleven en niet dit hele eind gereden.
Toen we uit Broome naar Exmouth gingen waren de berichten (van Main Roads, Politie, deskundigen Halls Creek) dat het nog twee weken kon duren – en we hadden de overstromingen zelf gezien dus….
We dachten alle tijd te hebben. We waren dinsdag in de middag in Exmouth. We genoten die dag van het strand. De volgende dag gingen we snorkelen en de dag vloog voorbij. Die avond (woensdagavond) hoorden we dat de weg vrijdag weer open zou zijn! “Nee, dat kan toch niet, zo snel?”. En aan de andere kant ook wel erg gaaf. De afspraak was dat we elkaar weer in Broome zouden zien dus we besloten vrijdags in één keer terug te rijden naar Broome. Inderdaad: heel veel ‘broom, broom, broem, broem’!
Donderdags was onze beroemde zwemervaring met de Walvishaaien en met de energie die we daar van hadden gekregen scheurden we over de Highway, nou ja wat ze hier dan een Highway noemen...
Tijdens de lange rit naar Broome waren wij erg benieuwd hoe het met de groep ging die vanuit Halls Creek naar Broome reed. Ze waren namelijk met een hele groep en dus meerdere auto’s en campervans achter elkaar aan. Hoe zou de weg zijn? Hoe ging het met onze campervan? We konden alleen geen contact hebben want er is in deze gebieden alleen in de grotere plaatsen internet of telefoonverbinding en als wij op zo’n plek waren, waren zij dat net niet. Best aparte ervaring dat je in deze tijd gewoon echt geen contact met elkaar kunt krijgen terwijl het toch best spannend is en je heel graag effe iets zou horen.
Maar gelukkig was de weg heel goed en waren zij al begin van de middag in Broome. Vrijdagavond om zes uur waren wij in Broome en compliment voor onze dochters die achterin de auto zoveel uren doorbrachten!
We reden het Caravanpark op waar we hadden afgesproken en al heel snel zagen we onze Van, yes! De collega van John (van het weerstation in Halls Creek) die de Van had teruggereden, was in het huisje dat we met elkaar huurden. Maar waar waren Jill, Chloe en Mandy? Die kwamen eraan, ze waren nog op Cable Beach met een prachtige zonsondergang. Kim en Joyce konden niet wachten en wat was het gaaf om elkaar weer te zien! Wat een klik tussen die vijf mooie vrouwen/vrouwtjes! Maar dit was dan toch echt de laatste avond en nacht. De vijf dames sliepen allemaal bij elkaar, erg lief.
De volgende ochtend heel vroeg afscheid…….dachten we……..
Het was inmiddels zaterdag en net toen de dame die de douches schoonmaakte met een grote tas naar buiten kwam, liep Kim langs. Ze zag de tas en riep “die is van Jill en Chloe”. Er zat van alles in, kleren, sieraden, etc. en 31 maart vlogen deze dames vanuit Perth naar Taiwan. Wat nu? We belden met elkaar. Chloe baalde dat ze haar spullen niet had, met name omdat ze bijna terug gingen naar Perth. ‘Weet je wat?’ zeiden wij. ‘We vertrekken meteen morgenochtend vroeg uit Broome (i.p.v. maandag) en dan kunnen we elkaar nog ontmoeten of in Coral Bay of in Canarvon. Goed idee!! Chloe, Jill en Mandy waren er erg blij mee en natuurlijk kregen we de geintjes van ‘we hebben het expres laten liggen zodat we jullie nog een keer zien!’. Kim en Joyce waren ook erg blij!
Zondagochtend heel vroeg vertrokken en weer een vet lange rit gemaakt. En weer ging dat heel lekker. Kim en Joyce zijn door al het rijden bijna door alle leesboeken heen, kijken veel films, leren wat, slapen een enkele keer en zijn erg blij met de post (leuke leesbladen) die ze van opa Ruut en oma Nel en van Carlijn en Yanniek hadden gekregen! Uiteraard nemen we bij zo’n lange rit ook wat extra lekkers en is het toch wel erg lekker dat we een koelkast “aan boord” hebben.
We waren ’s avonds om zeven uur nog 200 kilometer verwijderd van Coral Bay. “Wild” gekampeerd en maandagochtend vroeg in Coral Bay gearriveerd.
Door onze avonturen onderweg wijzigen onze plannen met enige regelmaat. En ook nu besloten we het Karinjini NP over te slaan. Wordt beetje teveel van het goede en we willen ook niet gehaast langs allerlei plaatse of National Parks gaan. Bovendien houden we zo nog wat op ons wensenlijstje over!!
Gelukkig bleef Coral Bay op de lijst (of zorgden we daar gewoon zelf voor?!) en dat was erg mooi. Heerlijk weer, heerlijk snorkelen en ’s avonds: GEEN Muggen!! Dit i.t.t. Broome. En ook geen vliegen, zeer aangenaam.
Een leuke verrassing was dat dinsdagochtend Jill en Chloe al vroeg in Coral Bay kwamen. Ze hadden Mandy “ingeruild” voor Sunny, een vriendin uit Taiwan. Mandy had al werk gevonden in Canarvon en Sunny begon haar rondreis in Australië.
We hadden veel lol op het strand, huurden bootjes en spraken met elkaar af dat we elkaar in de namiddag zouden zien in Canarvon.
Zo gezegd zo gedaan: wij waren eind van de middag in Canarvon. En dan blijkt het door de verschillende talen en het verschillend interpreteren van dingen toch een hele uitdaging om elkaar te vinden. De dames hadden hun adres (waar wij ook mochten slapen) doorgegeven maar dat was nergens bekend. Toen we contact hadden (telefoonverbinding was er alleen in Canarvon en niet iets daarbuiten, juist daar waar we zijn moesten) kregen we een nieuw adres en binnen 10 minuten gaven ze tot drie keer aan toe een ander adres door! Ze moesten er erg bij lachen want zelf wisten ze ook niet precies hoe het zat. Gelukkig zagen we elkaar op een landweggetje en helemaal blij reden we naar het juiste adres!
Een huis van een kennis tussen allerlei groente en fruitplantages. Vreselijk stoffig, veel vliegen (die we gelukkig buiten konden huiden) en heel, heel veel sprinkhanen, zowel buiten als binnen. En ook nog van een aardig formaat!
Canarvon is bekend vanwege alle fruit en groente die ze produceert en hier vinden ook veel backpackers een baantje. Pittig werk in de hitte, tussen de vliegen en het stof. En dat vond Mandy ook die druk is met courgettes plukken.
Het huis was lekker groot dus we grepen onze kans: Yes, Hide and Seek!! Wederom kregen we er geen genoeg van! Moe en voldaan gingen we slapen.
’s Nachts om drie uur vertrokken Chloe en Jill met de bus naar Perth en slaperig hebben wij ze uitgezwaaid.
Dit soort avonden en nachten eist z’n tol en de volgende dag waren er een paar uitdagende momenten met Kim en Joyce. Vooral Joyce had het zwaar en wist op gegeven geen raad met zichzelf en alle emoties.
Die avond (woensdagavond) op tijd naar bed.
De volgende dag, alweer donderdag 31 maart, reden we van Canarvon naar Monkey Mia.
Daar waar we Canarvon bepaald niet indrukwekkend vonden, vonden we Monkey Mia geweldig! Voor ons weinig veranderd sinds de laatste keer (7 jaar geleden) en heerlijk relaxed, mooi, warm en……prachtige zee met dolfijnen, vissen, schelpen, etc. Klein minpuntje: de vliegen. Ongelooflijk veel vliegen die pas verdwijnen als de zon onder is. We lopen overdag met vliegnetjes en proberen er zoveel mogelijk te voeren aan de vissen!
Hier in Monkey Mia is er één Resort met campingplaatsen, units en wat luxere huisjes. Er is een prachtig zwembad met een warm water bad aan zee. De zee is helder en lekker. Elke dag komen hier een aantal dolfijnen naar de kust en als je mazzel hebt zwemmen ze af en toe net waar jij ook aan het zwemmen bent….
We hebben hier een paar dagen erg leuk contact gehad met een heel leuk gezin uit Victoria, die in de buurt van Melbourne een schapenboerderij hebben. Andrew, de vader en Britt, de moeder (en onderwijzeres) hadden ook al heel wat gereist en hun kinderen (James van 12 en Alana van 11) bleken leuke speelmaatjes voor Kim en Joyce. Ze speelden verschillende kaartspellen en ook Nederlands kwartet, erg leuk.
Vanmorgen namen we afscheid van hen en was het daarna echt tijd voor schoolwerk. Precies toen Kim en Joyce klaar waren, kwamen de dolfijnen aanzwemmen! Toeval bestaat niet…..
De rest van de dag hebben wij hier in Monkey Mia genoten van kanoën, vissen, zwemmen en Joyce die leuke verhalen verteld voor het slapen gaan.
Morgen gaan we verder naar Kalbarri en vandaar verder langs de kust naar Perth.
Liefs, Pemakijo
P.s. enkele oplettenden zagen op één van de foto's verband om mijn voet. Aan het strand had ik mijn teen open gehaald of zoals Joyce zei 'er was een heel stuk af'. Het was in ieder geval een aardige wond die eerst bleef bloeden. Goed verbonden en uiteraard dankzij mijn sterke constitutie (!) is alles weer in orde.
Dat gold natuurlijk niet voor Peter die een ontsteking had aan z'n kleine teen; ziekenhuisbezoek en antibioticat! tja, mannen.... Maar ook dat gaat weer helemaal goed!