Zuid-Afrika, hier zijn we weer!!

Terwijl ik in een heerlijke ochtend zonnetje zit (onder een strak blauwe hemel), met een kopje thee gezet door Lies, wil ik jullie laten weten dat ik veilig en gezond ben geland op Afrikaanse bodem.

Gisteren zijn we vanuit Amsterdam naar Kaapstad gevlogen en daar kwamen we om 21:00 uur aan. Koffers pakken, laten zien wat stroopwafels zijn aan de douande en een mobiele telefoon geregeld. Daarna naar de Car Rental waar we een prachtige nieuwe Jaguar (of is het een Mercedes?) kregen, oh nee het was een Chevrolet. Nieuwste van het nieuwste, electrische vergrendeling en ramen, automatische piloot, ingebouwde navigatie, echt top! En dat voor ruim 300 euro...

Toen we naar de auto toeliepen bij het vliegveld zagen we inderdaad allemaal mooie auto's en het allerkleinste, schattigste autootje was voor...ons! De bagage pastte er nog in ook, haha! En niets elektronisch, zelfs de ramen mogen we nog zelf open draaien, goed voor de spieren! Tom Tom had Peter keurig voor ons in orde gemaakt en het adres dat we opgaven (van Mirjam, een vriendin van Lies) herkende hij meteen, yes! We reden er heen en de Tom Tom was heel duidelijk en in 10 minuten waren we er al. We waren wel beetje verbaasd over de omgeving want als we heel eerlijk waren was het gewoon een township... Wij voor de deur gebeld met onze mobiel en Mirjam zou naar buiten komen lopen. Er kwam van alles maar geen Mirjam. We gingen fluiten en dan zouden we kijken of ze ons gefluit zou horen dan wisten we dat we in ieder geval in de buurt zouden zitten! Het fluiten lukte prima en dat bleek wel aan alle honden die overal begonnen te blaffen en de lichten die hier en daar aan gingen! Maar geen Mirjam. Ze woonde echt totaal ergens anders en zeker een stuk verder rijden. Heel fijn dat ze ons een geschreven uitleg had gegeven naar haar huis en zo kwamen we er uiteindelijk toch.

Heel lief en gastvrij dat we mochten blijven slapen en het bed was heerlijk! Vanmorgen kwam er een schattig lief meisje met grote bruine ogen en zwarte krullen om de slaapkamerdeur kijken. Ethu is haar naam en ze is 4 jaar en kan heel gezellig kletsen en al haar spullen laten zien! Ethu is de dochter van Mirjam en zij zijn net de deur uit.

Wij gaan straks naar de universiteit waar Mirjam werkt en waar heel toevallig ook Glen werkt en hij is degene die ook de kleine djembees voor ons heeft. Die nemen we natuurlijk weer mee naar Klawer. Het zijn dezelfde djembees die we twee jaar geleden ook hadden in Klawer toen Peter, Kim, Joyce en ik daar waren. Bijzonder om er straks weer te komen. Dit keer met Lies, vriendin, muzikant (super didgeridoo speler) en met een groot hart! We mogen verblijven in het huis van Pauline, de zus van Johnny (oprichter van de Stichting Klawer). Allemaal leuk en spannend!

Tot later.

Liefs, Marieke xxx

Verder waar ik gebleven was...

Vanuit Halls Creek reden we terug naar Kununurra. Onderweg gestopt in Doon Doon, een Roadhouse waar een Nederlandse mevrouw (Marijke, klinkt best Nederlands, toch?) baby kangoeroetjes opvangt en ze dan in een groep, als ze zover zijn, weer vrij laat in de natuur. Want helaas was het beeld van de vorige keer nog niet veranderd: regelmatig dode kangoeroes, walibi's en koeien langs de weg. Mocht een kangoeroe nog een baby in z'n buidel hebben dan zijn er verschillende plaatsen waar je ze naar toe kunt brengen, zoals o.a. bij deze dame. Schattig van die kleintjes en omdat de intentie is ze gezond te krijgen/houden en weer terug naar de natuur te brengen: afblijven met je vieze mensenhanden!!

In Kununurra wederom geshopt en wow wat is het deze keer pittig aan de prijs voor ons: de dollar staat hoog en de levensmiddelen zijn in prijs omhoog gegaan. Doos van 12 eieren, zak ijs voor in de koelbox en een brood....12 euro. En zoals de stemmen van enkele familieleden van ons dan door ons hoofd suizen: 'beter duur dan niet te koop!' - 'ja, we weten het....'

Benzine getankt en door naar Keep River National Park. Ons een beetje vergist in de afstand dus we kwamen daar op de bushcamping in het donker. Dan moet je het laatste stuk dus heel, heel langzaam rijden want er kan van alles uit de bush voor je auto springen. Peter probeerde nog zo'n dikke pad te vangen maar er ritselde wat achter de auto en ik heb hem nog nooit zo snel in de auto zien 'jumpen'! Het is ten slotte ook steeds weer gebied met van die gezellige krokodillen. Overal borden om vooral niet te zwemmen.... Aangekomen een kampvuur gemaakt, eten gemaakt, tent opgezet en bed in auto opgemaakt. De meeste avonden eigenlijk hetzelfde ritueel: gezamenlijk pakken we de spullen uit de auto, Peter kookt, Joyce zet de tent op, Kim helpt met de spullen, ik pomp de luchtbedden op en maak de bedden op. Een bed voor Peter en mij in het tentje, het andere bed in de auto voor Kim en Joyce. Dan maken Peter en Joyce een vuur en zitten we nog ff lekker om het vuur. Vooral Peter en Joyce hebben dan grote verhalen. Wat voor verhalen??? Veel fantasie gebruiken en je komt een heel eind!

In de ochtend ook weer zelfde ritueel: spullen met elkaar opruimen, Peter pakt de auto in (vindt zelf dat hij daar erg goed in is. Tja wat zal ik zeggen...? Eigenlijk is dat ook wel zo), wij ruimen de restjes af, wassen af en wegwezen. Het blijven grote afstanden en meestal vertrekken we dan ook vroeg. In Keep River NP nog even prachtige vogels bekeken in 'cockatoo lagoon' en verder gereden via Katherine naar Mataranka. Daar was Bitter Springs: prachtig helder water en nog een heerlijke temperatuur ook: tussen de 32 en 34 graden. Puur natuur; er werd per seconde 300 liter water gefilterd en je kon je ongeveer 200 meter mee laten dobberen met de stroom, heerlijk - net een paradijs. Terug kon je of lopen of zwemmen en dat deden we dan ook afwisselend. We bleven twee nachten en konden er geen genoeg van krijgen. Peter ook helemaal in z'n sas: we stonden aan een rivier en hij kon heerlijk vissen. Van het vissen werd hij niet echt blij: 1 keer beet - maar wel van alle dieren: vlakbij hem schoot een zoetwater krokodil het water in, er waren vele vogels, hij stond oog in oog met een kangoeroe (die onwijs schrok van deze zonderling!) en zag een slang (nee geen tuinslang). Dat maakte dat deze zonderling, die meestal z'n bed niet zo gemakkelijk uitkomt, elke ochtend met zonsopgang al door de natuur struinde!! De drie vrouwen bleven nog even lekker liggen, zeker nu de nacht- en ochtendtemperatuur een stuk aangenamer was. 's Avonds lagen we heerlijk alleen in het binnententje onder de sterrenhemel en 's morgens zagen we zon opkomen.

Nadat we in Mataranka superschoon gespoeld waren gingen we op weg richting Darwin, het was inmiddels vrijdag 24 augustus. We hadden gehoord van gave waterglijbanen in Palmerston dat net onder Darwin ligt en besloten daar heen te rijden. We konden het in eerste instantie niet vinden en toen we het gingen vragen ben ik bij een knappe Indier in de auto gestapt die ons erheen bracht en ook meteen een baan voor ons had?! De waterglijbanen zagen er inderdaad gaaf uit en wat denk je: gratis entree...! Dus we verwachtten een beste drukte... maar ook dat niet. We konden lekker achter elkaar door en het werd een wedstrijd wie het snelste ging. Aan het eind van de baan waren tellers en die gaven aan wie nummer 1, 2, 3 en 4 waren geworden. Mmm....Peter won elke keer. En natuurlijk heeft dat niets met techniek te maken (toch Peet?!) maar alles met gewicht, laten we het daar in ieder geval op houden! Ik heb er inmiddels spierpijn van gekregen!

Na dit waterspektakel wilden we ergens in de buurt kamperen, maar er was niet zoveel en we konden eigenlijk net zo goed naar Rachel, Steve en Lily rijden. Hen gebeld en ze vonden het prima dat we een daggie eerder kwamen. Gezellig weer met elkaar en helaas ook een gezellige nacht: vuurwerk midden in de nacht, hard rijdende auto's en toen we eindelijk sliepen vond Lily het tijd om vroeg wakker te worden. Mooie afwisseling na de bush....

In Darwin wordt het inmiddels ook steeds warmer en 's nachts koelt het momenteel niet veel af: zo'n 26 graden. Nederland heeft ook een hittegolf achter de rug dus een ieder die dat heeft meegemaakt weet hoe warme nachten kunnen voelen. Laatste paar dagen nog wat shoppen, naar een gaaf waterpark hier in de buurt (en ook...gratis! Aan de ene kant zijn een aantal dingen heel duur en dan aan de andere kant zo'n gratis park...) en Peter is een aantal keer met Steve aan het vissen: met resultaat. De mannen blij, Joyce bepaald niet (dierenmishandelaars vindt ze hen).

Vandaag was Rachel ook even niet zo blij: op een put die niet goed lag (en waar inmiddels groot lint om heen zit met 'dangerous') kwam ze ten val en had naast flinke schaafplekken ook een diepe snee. Met Steve naar de dokter gegaan en een paar hechtingen moeten er voor zorgen dat het weer mooi heelt. Ze loopt nu met een 'zeer poot' en wordt lieftallig verzorgd door Steve! Kim en Joyce maken graag van de gelegenheid gebruik om op Lily te passen, ze hebben het erg leuk met elkaar.

En zo loopt (en ligt) in Nederland ons lief hondje Daisy met verband en een rompertje: ze heeft een grasaar in haar oksel gekregen, die is naar binnen gegroeid, en heeft voor een ontsteking gezorgd. Gelukkig voelde Ria, de geweldige oppas, een knobbel onder haar oksel en is naar de dierenarts gegaan. Een operatie volgde en ze hebben Daisy aardig onder handen genomen. Maar belangrijk: het gaat goed met Daisy en ze gaat elke dag vooruit. Ze draagt schattige rompertjes en heeft tot en met woensdag een drain uit de wond. Ze krijgt fantastische zorg van Ria en wordt goed in de gaten gehouden door Boomer, de hond van Ria, die zich als een soort vader gedraagd. Als andere honden lelijk doen tegen Daisy neemt Boomer het voor haar op, erg lief! En niet alleen Daisy werd ziek, ook een cavia kreeg het te pakken en die ging helaas niet vooruit en deze wordt morgen door Ria en oma begraven in de tuin. Zo zijn er overal altijd weer avonturen en verhalen die we wellicht als we oud zijn nog eens op een bankje in het park aan elkaar vertellen....of in de bush in Aussie bij een kampvuur....

Wij gaan in ieder geval morgen verder naar Singapore waar we t/m vrijdag blijven en dit keer niet in een tent maar in een heerlijk hotel en nee, dat vinden we niet erg! In de bush kamperen is toppie maar zo'n hotel 'smaakt' ook naar meer!

Liefs, Pemakijo xxxx

Alweer terug in Darwin, time flies....

Zoals Kim al schreef was het heerlijk bij de Douglas Hot Springs en hadden we daar leuke contacten gelegd. Spontane contacten en contacten uit noodzaak: het koelde s' nachts zo af dat we het ontzettend koud hadden. Ruim 30 graden overdag en 's nachts nog maar 7 graden, brrrr. Na 1 nacht slecht slapen vroegen we mensen vlakbij ons of ze toevallig nog een deken over hadden: en ja hoor, een heerlijke dikke deken. Dus 's nachts alle kleren aan en dicht tegen elkaar en een dikke deken!!

We hadden ook leuk contact met een gezin uit Perth en zagen hen nog een keer in Katherine en vlakbij Timber Creek. Het eerste wat wij deden in Katherine was naar het ziekenhuis voor Kim (gaat nu helemaal goed!) en daarna een heerlijk dekbed gekocht en een nieuw luchtbed. Want als je het warm hebt en je luchtbed is na een halve nacht plat: niet geheel ideaal. Boodschappen gedaan en doorgereden naar Big Horse Creek, een bushcamping voorbij Timber Creek. Daar stonden we naast het gezin uit Perth en hadden het supergezellig: met elkaar eten, verhalen vertellen, gitaar, muziek en wat lekkers te drinken en natuurlijk een groot kampvuur. Daar werd 'damper' (soort warm brood) en dat smaakt heerlijk met boter en jam. En als toetje chocoladetaart want Naomi (de moeder van het gezin) was jarig! We probeerden ook nog krokodillen te spotten en (gelukkig) zagen we die niet. Wel, zoals elke nacht, ongeloveloos veel sterren een heel heldere hemel met een duidelijke melkweg.

Met elkaar naar Kununurra gereden waar zij naar de garage moesten want de versnellingsbak was kapot. Wij dus door naar Wyndham maar dat was al verteld. Belangrijker: de Bungle Bungles, erg mooi en heel indrukwekkend. We hebben prachtige wandelingen gemaakt en kwamen in nauwe kloven, in een soort natuurlijke arena en op plaatsen met heel veel rotsen waar we weer prima verstoppertje konden spelen. Twee nachten gekampeerd in de Bungle Bungles, kampvuur en wederom wilde verhalen met Aussies!! We genoten ook nog van een heerlijke bushshower want wat word je vies met alle stof en zand als het zo droog overal is. De terugreis ging al gemakkelijker, we waren wat meer gewend aan de hobbels en we hoefden maar eenmaal te stoppen voor Joyce die met kleur op haar wangen terugkwam op de Highway!

En toen door naar Halls Creek waar Joyce al mooi over heeft geschreven. Het voelde goed en welkom om er weer te zijn. Het is goed geweest zo en het was ook weer ok om verder te gaan. Nou ja 'verder': terug richting Darwin. Daar zijn we nu en yes: het is etenstijd dus we gaan op een markt (een soort (vr)eetmarkt) wat lekkers kopen!!

Tot later. Liefs Pemakijo xxx

begin van de vakantie door Kim

Wanneer we weg gingen bij Rachel Steve en Lilly reden we naar de Douglas Hot springs, dat zijn schone rivieren met heel heet en warm water

. We kwamen daar aan en toen we op de soort camping een goed plekje hadden gevonden, gingen we naar die rivieren, er was een punt waar het koude en warme water bij elkaar kwam dus de ene keer was het water lekker warm en daarna kwam er een koude stroom, vet grappig. en ook zijn er nog punten waar het hete water de grond uit kwam en daar kon het soms wel 60 graden zijn, dat komt omdat het een soort vulkanische grond was.

Verder toen papa ging vissen zag hij twee freshwater krokodiles, een dode en een levende.. Later toen papa en mama verder gingen lopen en ik en Joyce bij de hotsprings bleven, hing ik aan een tak en brak die tak af en viel ik keihard op de grond, dus had ik een schaafwond op mijn rug en een gat ik m'n kop

, maar nu gaat het alweer beter het doet nog wel pijn maar het is goed aan het dicht groeien. op de camping ontmoetten we nog vrienden waar we ook mee hadden gekampeerd. en later moesten we wel met hun mee rijden en kamperen omdat hun versnellingsbak was geknald.

okee, nu gaan we naar Kununurru terug rijden en hopelijk kunnen we daar nog met wifi ( als we een mac vinden

)wat op de blog zetten.

Doeii X Kim

oude vrienden van Halls Creek geschreven door Joyce

Vandaag leuke herinneringen nog van de vorige reis. Aboriginal kinderen die ik herkende uit Halls creek.In het zwembad (waar John werkt zag ik ze) het was ook super om John weer te zien en toen zagen we Max ook weer (hij werkt ook bij het zwembad) we mochten gratis naar binnen. Maar nu weer terug naar de aboriginal kinderen: we gingen in het zwembad lummelen met ons vieren en vroegen of ze mee wilden doen. Het werd super leuk en daarna ging ik met ze basketballen. Papa, mama en Kim gingen al naar het huis van John (weer zo'n groot huis) maar ik wilde bij de Aboriginal kinderen blijven. Ik maakte meteen ook andere vriendinnen. En toen ging ik met hele schattige kleine jongetjes voetballen. Toen gingen we ook nog tikkertje spelen dat noemen zij 'It'.

Daarna gingen we naar het huis van John. We bleven twee nachtjes bij hem slapen. We gingen lekker eten met z'n vijven en na het eten wilden we verstoppertje met hem spelen maar John werd weggeroepen voor een brand (hij is ook brandweerman. Hij heeft zelfs wel vier jobs: bij het zwembad, als brandweerman, bij het weerstation en klusjesman in het dorp). Dus toen gingen we met z'n viertjes verstoppertje, hide and seek, doen. Dat was erg leuk.

De volgende dag was John vrij en gingen we naar een paar leuke spots.China Wall,Palm Springs en, ff aan mama vragen: Carolina Pool zegt mama en het was daar heel leuk. Lekker zwemmen en papa ving daar leuke visjes. En daarna nog een mooie plek, een gorge. Daar gingen we broodjes eten. Maar toen Kim en ik op de rotsen gingen klimmen op der vanaf te springen zag Kim heel veel Catfish en ze schrok zich een hoedje. We gingen terug lopen in plaats van zwemmen. Toen gingen we samen met mama op de rotsen klimmen en weer schrok Kim heeeeel erg: want er stak een Walibi uit de rotsen maar niet een levende, een dode. Het was een eng gezicht en stonk ook. Hij was vast komen te zitten, brrr.

Daarna gingen we nog zwemmen in het zwemmen maar vooral basketballen en voetballen. Ik ging niet zoveel zwemmen omdat ik rode benen had. En verbrand en waarschijnlijk door het hoge gras, het deed heel pijn. Bij John thuis gingen we hide and seek spelen, dat was suuuuper leuk!! Daarna even uitrusten en een heerlijke soep eten en toen weer hide and seek. Het waren dus superleuke dagen!!!!!!!!!!!!!

Gisteravond heeft mama mijn benen ingesmeerd met een soort groene snot. Ze vertelde dat ze met John een blad van een plant afgeknipt (mama zegt Aloe Vera) en daar kwam groene snot uit. Een groen spulletje wat ze op mijn benen smeerde, eerst was het lekker koel en daarna prikkerig. Maar vanmorgen heb ik helemaal geen last meer.

Nu gaan we weer verder en gaan we straks langs schattige baby kangoeroes. Dat vertel ik dan wel weer.

Groetjes en een dikke kus van Joyce

Nog steeds gek op Australie

Vanuit Halls Creek in het noorden van West-Australie schrijven we na lange tijd weer een keer onze belevenissen. Belevenissen tijdens onze, deze keer korte, reis Down Under. Is er in de tussenliggende tijd (tussen mei 2011 en nu) dan niets te beleven geweest? Niets is minder waar..... Nu in Aussie komt het er in 1 keer weer van: Kim had aan oma beloofd om wat te schrijven op de weblog en nu hebben we afgesproken dat ik nu wat schrijf en Kim morgenochtend (voor jullie midden in de nacht). Hier in West-Australie is het 6 uur later dan in Nederland en in de Northern Territory (waar we morgen weer zijn) is het 7,5 uur later dan in Nederland.

Dinsdag 7 augustus vertrokken we begin van de avond richting Australie. Via Finland (waar ons met name de taal erg opviel) vlogen we door naar Singapore. Paar uur wachten en meteen ons eerste avontuur: Joyce verloor haar immigratiekaart en dat gaf aardig wat commotie. Joyce 'mocht' mee met de douane en gelukkig konden we haar wel zien. Wel apart dat geen van ons (als ouders) bij haar mocht. Ik ging alleen akkoord als we haar konden zien (anders hadden we zeker wat minder relaxed gereageerd en dat is nog zeer zacht uitgedrukt). Daar stond Joyce (op dat moment voor ons 'kleine Joycie'} dan in haar uppie bij een kantoor gescheiden van ons door een glazen wand en liet het gelaten over zich heen gaan. Niemand zei iets tegen haar en ze waren druk met de papieren bezig. Later vertelde Joyce ons dat ze zelf had bedacht ook niets te zeggen dan zou het misschien sneller gaan en werden er ook geen lastige vragen gesteld. Slimme meid! En ja dan is het wel weer heerlijk als ze bij ons is!

Vanuit Singapore door naar Darwin in Noord-Australie (Northern Territory). Daar namen we een taxi naar Rachel en Steve en Lily (hun lieve dochtertje van 10 maanden) en daar lagen heel super bedden voor ons klaar op de afgedekte veranda. Maar ja, dan nog slapen....niet dus.

Kim en Joyce waren gelijk verliefd op Lily, een leuk klein grietje dat al aardig begint te stappen en schattige taal brabbelt. Het was ook erg leuk om Rachel en Steve weer te zien en ze waren vooral blij met de pindakaas en drop die we hadden meegenomen! En wij en vooral Joyce was blij met het pakketje dat voor haar was gekomen: een compleet nieuw fototoestel! Haar gloednieuwe cameraatje was in Zuid-Afrika gestolen door een Baviaan en in Aussie hadden we toen een nieuwe gekocht. Die ging aan het einde van de reis kapot en zou gemaakt worden met een dikke belofte dat hij op tijd klaar zou zijn voordat wij naar Nederland zouden vertrekken. Niet dus. Hij was klaar toen wij al lang en breed weer gewend waren in Nederland. Een vriend van ons heeft hem opgehaald in Perth (WA) en opgestuurd naar Hanneke in Queensland. Die camera heeft er een paar maanden over gedaan! Maar beter laat dan nooit kwam hij toch bij Hanneke aan en zij heeft hem doorgestuurd naar Rachel in Darwin. En wat wil het geval: dat pakketje komt aan op de verjaardag van Rachel en Rachel helemaal blij dat ze een pakketje krijgt!! Is het voor Joyce...valt dat even tegen (ook al was ze blij voor Joyce). En wat een verrassing toen Joyce uitpakte: een nieuwe nog betere camera!! En ze heeft er inmiddels al heel wat mooie foto's mee gemaakt.

Het werd een vermoeiend daggie voor ons en we kregen het niet voor elkaar 's middags onze ogen open te houden. De 1 na de ander viel in slaap, best schattig. 's Avonds met elkaar naar een heel gezellige markt aan het strand geweest met heerlijk eten en een prachtige zonsondergang. Er was toevallig die week net feest in Darwin, gezellie hoor. Gelukkig meteen goed geslapen en met prachtig weer opgestaan. En 'pretty amazing': droog zonnig weer elke dag!! Naar de Wave Pool geweest (zwembad met gave golven), geshopt voor onze korte reis door Noord-Australie en gegeten op 'The Wharf'. Zondag haalden we onze mooie 4-wheele drive op en het is altijd leuk hoe enthousiast Kim en Joyce dan reageren en meteen in de auto gaan zitten met een big smile. We konden van Rachel en Steve allemaal kampeerspullen lenen dus dat was/is echt super. Grote auto dus alles paste er gemakkelijk in. We waren nog niet lang weg of we waren al terug omdat we spullen waren vergeten. Maar uiteindelijk waren we 'all good to go'. We belandden die dag bij Douglas Hot Springs en bleven daar meteen twee nachten zo heerlijk was het daar. En daar zal Kim jullie over vertellen!

Van daaruit door naar Big Horse Creek op weg naar Kununurra. Vlak voor Kununurra begint West-Australie (WA) en daar worden al je spullen doorzocht of je geen fruit of groente bij je hebt zodat je bepaald ongedierten niet overbrengt naar WA. Blijft bijzonder. In Kununurra waren we na flink shoppen (voorlopig laatste grote supermarkt) snel weg want het zwembad was....gesloten! Waarom? Omdat ze het nog te koud vonden. Hoe koud het dan is/was? Elke dag tussen de 30 en 35 graden, best koud.......!! Doorgereden naar Wyndham want daar was een nieuwe pier gebouwd waar je heeeeel goed kon vissen. En vooral niet bij de waterkant komen want er zaten nogal wat zoutwaterkrokodillen, brrrr. En het was heeeel goed vissen: het was er vrij ondiep en ontzettend vies water. Peter was heel snel uitgevist. Gelukkig was hier het zwembad wel open en hadden we het hele zwembad voor onszelf!! De lokale bevolking vond het namelijk...te koud! De volgende dag via een prachtig vogelgebied en een niet stromende waterval (bestaat dat? Nou in ieder geval een plek waar normaal een mooie waterval is maar nu door de droogte nog geen druppie) doorgereden naar Warnum waar we overnachtten. En niet alleen de waterval stond droog, alles was en is overal heel droog. Een indrukwekkend gezicht vergeleken bij de vorige keer toen zoveel was overstroomd en iedereen in Warnum was geevacueerd vanwege de overstromingen. Niets meer van te zien, wel knap alles zo snel weer opgebouwd en gerestaureerd. En voor ons leuk om alles nu goed te kunnen zien en op een andere manier te beleven.

En na Warnum was het eindelijk zover: op naar de Bungle Bungles, een plek waar ik al heel lang heel graag naar toe wilde. Ik voelde me helemaal een beetje zenuwachtig. Vanaf de snelweg was het 'maar 55 km' naar de Bungle Bungles. Het was echter een 4-wheel drive track en wow dat was het . Door water, stenen, hobbelige weg en veel bochten...daar deden we twee uur over! En Joyce zat uiteindelijk voorin want ze werd achterin steeds bleker en bleker. Maar: 'we made it'! En het was het waard, dubbel en dwars. Wat was het er gaaf, indrukwekkend en mooi. Kim zal er zeker wat over vertellen. Zoals waarschijnlijk ook over de vele keren verstoppertje die we vanavond met John in Halls Creek hebben gespeeld. En dat is heerlijk vermoeiend dus ik ga naar dromenland. See you later alligator!

Liefs, Pemakijo xxxx

Op Nederlandse bodem

Maandag 2 mei nog in Australië – dinsdag 3 mei weer in Nederland! Terwijl we op Hong Kong Airport zaten te wachten schreef ik heel enthousiast een stuk voor op de reisweblog en net toen we die op de reisweblog wilden plaatsen stopte de laptop ermee…. Dus inmiddels zijn we echt weer thuis, in ons eigen huis in Alkmaar! Lekker? Ja, toch wel erg lekker en we voelen ons er weer 100% thuis! Het is een heerlijk huis en een fantastische plek. Alles zag er keurig uit en… dat horen jullie aan het eind! Het stuk dat in Hong Kong geschreven was aangevuld met echt het allerlaatste stukje van de reis en dan is dit dus echt even het laatste verhaal van de reis, onze mooie, bijzondere reis. Nog even in Vogelvlucht de laatste dagen in Australië. Na een mooie verjaardag van Joyce was het de woensdag erop tijd voor onze ballonvlucht in Northam en mooier dan Kim het heeft beschreven is bijna niet mogelijk…. Daarna nog een paar heel gezellige dagen bij Ryan en op Goede Vrijdag (dat is in Australië een hele bijzondere dag – iedereen is vrij en alles (bijna alles) is gesloten) een luxe lunch bij Delys (met vis, want de traditie in Aussie is om alleen vis te eten – en geen vlees) en een heerlijk diner met Ryan, z’n vriendin Kylie en nog een stel vrienden, gezellie! Pasen brachten we door met Delys en de Helen (tweelingzus Delys) en Brian. Van paaseieren zoeken bij Delys in de tuin tot een visbarbecue bij Brian en Helen. Daar was nog meer familie en het was weer een hele gezellige avond. Tweede Paasdag een memorabele dag: we verkochten onze Van! Aan de ene kant jammer, aan de andere kant fijn om dit af te sluiten en hier niet meer naar om hoeven te kijken. ’s Middags reden we in de auto van Delys (een hele grote! We mochten deze gebruiken wanneer we maar wilden, Delys is echt een schat!) naar Myalup, een plaatsje aan de kust vlakbij Bunbury. Hier hadden we een paar heerlijke dagen, ondanks dat Kim ziek was en het één dag heel koud was, brrr… Donderdagavond reden we terug en kon Peter met Brian naar “Foottie”, een echte Australische Football Wedstrijd tussen Perth en Melbourne. Erg gaaf en heel, heel anders dan voetbal in Nederland – daar gaat hij vast zelf nog heel veel over vertellen…! Vrijdag shoppen en ja echt hoogste tijd om te beginnen met inpakken. Want wat hadden we inmiddels een zooi! En we hebben het gered, anders zouden we hier nu niet op Hong Kong zitten = inmiddels in Nederland zitten! Zaterdag 30 april (terwijl Nederland Oranje was en Koninginnedag vierde) gingen wij naar de Fremantle Markets, nog meer shoppen. Peter, Joyce en ik hadden aardig genoeg van het shoppen, Kim nog niet. Naar de Fremantle Prison geweest en nog ff gerelaxed in het park waar we al meerdere keren waren geweest (en met Hanneke, en met Andy en samen en met z’n vieren 7 jaar geleden). Zaterdagavond super de luxe uit eten met Delys, Ryan en Kylie, mjammie! Zondag naar Mandurah – afspreken met Max en Raylene was niet gelukt – cadeautje hebben we in hun tuin gezet!. Fietsen gehuurd in Mandurah en wat was het ongelooflijk gaaf om weer te fietsen! Yes, Holland – here we come! = Yes, Holland – here we are and we did already cycle a lot today!! ’s Avonds pizza eten bij Mark en Fiona (Delys dochter) en gisteren hadden we nog een geweldige boottocht met dolfijnen, pinguins en zeeleeuwen – en Delys!! De dolfijnen hadden paringstijd en geven dan een hele show weg (nee niet een “paring-show” maar een show over de vrouw verleiden, sprongen maken, wild doen, etc. – heel gaaf!) en er was één zeeleeuw die waarschijnlijk ook mr. Show was want die maakte ook sprongen bij de boot zoals wij nog nooit van een zeeleeuw hadden gezien! ’s Avonds had Delys nog heerlijke pompoensoep voor ons gemaakt en na het eten bracht ze ons naar het vliegveld. Ook Fiona kwam daar nog, erg lief. Kim en Joyce kregen nog heel lief een paar cadeautjes en toen echt tijd voor afscheid. Jammer dat we deze leuke mensen niet mee kunnen nemen!! Maandagavond zaten we dan echt in het vliegtuig! Vanuit Perth vlogen we naar Hong Kong en daar hadden we vertraging dus we kregen ontbijtbonnen van Qantas. En waar ontbeten wij??? Bij Starbucks!! Nu Peter daar toch weer gaat werken (!) kunnen we daar net zo goed iets nuttigen (anders ook hoor, maar ja het klinkt wel leuk). Vanuit Hong Kong vlogen we naar London en daar vandaan naar Amsterdam. We hadden in London vertraging en bij de douane in Nederland waren enorme rijen dus uiteindelijk kwamen we bijna een uur later door de, voor velen bekende, schuifdeuren op Schiphol. Einde Nee, geen einde want er komt nog een heel leuk stuk (vinden wijzelf!). En sowieso betekent elk einde weer een nieuw begin! In het vliegtuig naar Amsterdam werden Kim en Joyce steeds meer opgewonden en Joyce gilde zelfs toen we boven Nederland vlogen! En na 30 uur reizen landden we dan echt op Nederlandse bodem. Eenmaal door de douane snel naar onze bagage en op het moment dat we checkten op welke band deze kwam zagen we in de verte, aan de andere kant van de glazen wanden, gezwaai en bloemen, ballonnen, spandoek en het allerbelangrijkste: dierbare familie en vrienden! Kim en Joyce renden er meteen op af en Peter en ik deden de bagage. Veel te vol geladen reden we met het bagagekarretje naar de schuifdeuren en in ons enthousiasme renden we daar doorheen (niet merkend dat we Peter achter lieten, met bagage en al!) en werden we echt geweldig ontvangen met gejuich en al! Oma’s en opa’s, Mariska, Carlijn, Yanniek, Anja en Leontien vormden het ontvangstcomité. We waren net begonnen met knuffelen en ik had van die kriebeltjes in mijn ogen (zo lief vond ik alles) toen iemand vroeg ‘waar is Peter?’ En dat was eigenlijk een hele goede vraag – we keken om en daar was hij in ieder geval niet. De kriebels/prikkels in mijn ogen waren ook meteen weg want dit gaf in één keer heel andere energie. Ik rende, heel blond, zo door de schuifdeuren terug en daar was onmiddellijk alarm en het omroepen van “wilt u onmiddellijk deze ruimte verlaten” en dat werd snel herhaald. “Wat nu?” Toch doorgelopen want ik wilde naar Peter. Tja…na 7 maanden was ik hem nog steeds niet zat….. De douane deed de volgende schuifdeur voor mij open en het leek net of Peter controle kreeg voor z’n bagage. Gelukkig was dat niet zo (want dan waren we nog een aardig tijdje onder weg geweest). De bagage was van het karretje gevallen, net voor de 1e schuifdeur, en Peter werd heel aardig geholpen door de douane. Ze moesten erg lachen om mijn actie! Karretje erbij gepakt en samen door de schuifdeuren gegaan en dat had als voordeel dat we = eigenlijk Peter (maar ik genoot natuurlijk lekker mee) weer met gejuich werden ontvangen! Knuffelen en de gave teksten (Anja had heel mooi bord gemaakt) lezen en de attenties in ontvangst genomen. En dan is het, helaas, wéér tijd voor afscheid. Behalve van opa Ruut en oma Nel namen we van een ieder afscheid en met een grijns zeiden we tegen elkaar “tot over zeven maanden!!” Gelukkig hadden mijn pa en ma (Ruut en Nel) een taxibusje geregeld want we hadden wel erg veel bagage. Kim en Joyce reden uiteraard met opa en oma mee en thuis troffen we elkaar weer. En het was heerlijk om weer thuis te komen! Shardée had een heel spandoekje opgehangen voor Joyce, er hingen vlaggetjes, er stonden bloemen, er lagen kaarten, de koelkast was gevuld en er stonden hele gave ballonnen! (Monique, bedankt!!). We genoten van de rookvlees, sterrenmuntthee en vooral: graskaas! Joyce nam er een enorme hap uit en genoot 200%! Kim en Joyce renden door het huis heen en leken wel hele gelukkige stuiterballen! Er lag een heel lief cadeautje van Nova in hun bed (bedankt lieve nicht!) en toen kwamen onze kanjers van dochters zelf met een cadeautje….Joyce hield een ‘toespraak’ en bedankte ons dat we deze reis mogelijk hadden gemaakt en dat ze het erg gaaf hadden gehad. Heel stiekem en super attent hadden deze twee meiden een heel gaaf t-shirt voor ons gekocht in Fremantle (bij Perth). Tjee, wat lief, wat lief. En toen slapen in onze eigen bedden. En het moet gezegd worden: wat slaapt je eigen bed toch super lekker! Vers opgemaakt door oma Nel, bedankt ma! We sliepen goed en vandaag, onze 1e dag weer in Nederland, was heerlijk: oma Willy en opa Leen kwamen langs, verschillende vriendinnen en vrienden en we kregen zelfs nog bloemen (allemaal erg bedankt!). We pakten onze spullen uit, draaiden de 1e was en deden van alles in en om het huis. En we genoten van de zelfgebakken appeltaart van Mariska en de Brownie taart die door Roshelle zelf was gemaakt! De 7 maanden waren geweldig, te mooi om in woorden uit te drukken en ook hier thuis zijn is weer heerlijk. En wat waardeer je dan weer wat je allemaal hebt! Qua spullen, qua huis, qua omgeving en heel belangrijk: qua eigen plek en qua vrienden, familie en bekenden! En ook waarderen we, zeker op een dag als vandaag, 4 mei – dodenherdenking, alle vrijheid die we hadden tijdens onze reis en de vrijheid die we elke dag hebben, waar we ook zijn. De vrijheid die wij en velen van ons hebben en waarvan we soms weleens vergeten dat we die hebben en hoe waardevol die is. Wij genieten met respect van onze vrijheid en hopen dat velen dat met ons doen! We willen heel graag alle vrienden, familie en bekenden ontzettend bedanken voor alle berichten, aandacht en contact houden! En zeker ook voor alle attenties hier thuis, het goed voor ons huis en de kippen zorgen, de ontvangst op Schiphol en alles wat er mede voor heeft gezorgd dat we ons echt ontzettend welkom voelen!! Niet alleen de reis was bijzonder, ook alles hier thuis is bijzonder en bijzonder leuk en liefdevol! Nogmaals bedankt!! Oja, we hebben vandaag ook even een telefoon gescoord: 06 13600144 (Peter’s nummer en ik mag hem ook ff gebruiken, lief he?!). Binnenkort ontvangt een ieder het andere mobiele nummer en het nieuwe vaste nummer. Veel liefs, Pemakijo

Hong Kong - op weg naar huis

Lieve allemaal.

Terwijl we aan het wachten zijn op Hong Kong Airport kan ik mooi even iedereen bedanken voor alle berichten, alle mails, alle post, alle liefde en wat al niet meer!

Ontzettend bedankt en tot heel gauw!

Vanavond even over achten landen we op Nederlandse bodem!

Veel liefs, Pemakijo