Start van de herfst en: vogels of ratten....

1 maart 2016, de dag dat hier in Australië de herfst begint.... en wonder boven wonder leek het wel of het vandaag echt anders weer was: eindelijk wat koeler en een groot deel van de dag regen! Wat waren we daar blij mee! Het was de laatste weken veel te warm en daar hadden we eigenlijk wel genoeg van. Het is evengoed 28 graden, maar dat is beter dan boven de 30 en heel veel zon en hoge luchtvochtigheid. Ik hoor een aantal van jullie al denken "hadden wij hier in Nederland maar wat meer zon" en ik heb uiteraard hard mijn best gedaan, maar ik krijg de zon niet naar jullie gestuurd. Hij (of zij?) doet echt wat hij zelf wil; en misschien is dat maar goed ook! Maar goed: herfst, kun je hier van herfst spreken? Ik vind van niet, het is een heel ander klimaat met droge en regentijden. Dus verwacht niet dat hier allerlei bladeren van de boom waaien en de bomen verkleuren. Het wordt koeler en voor ons dus lekkerder!

Meridan State College: de highschool van Kim en Joyce. Ontzettend groot, maar voor ons tot nu toe een prima school. Daar waar over het algemeen niet vlot op zaken wordt gereageerd, is dat op Meridan zeker wel het geval. Kim en Joyce doen het erg goed, Kim heeft zelfs al houder voor haar Iphone ontworpen en Joyce is bezig met het ontwerpen van Skatepark-logo's met 3D printer! En daar waar ze ondersteuning nodig hebben (m.n. bij Engels) krijgen ze veel ondersteuning. Moet je je voorstellen dat je in het Engels je moet verdiepen in gedichten en de zin ervan, uit welk tijdperk ze komen, de waarden en principes van die tijd en hoe dit bijdraagt aan het begrijpen van zaken vandaag de dag. Daar zit je als 15-jarige puber nou niet echt op te wachten....maar de leraar is geweldig en helpt haar echt goed. Straks begint ze het nog leuk te vinden, haha! En dan Business: het beschrijven van een mission statement. Dat zou in het Nederlands een beknopte beschrijving zijn van de doelstelling van een bedrijf. En laten de Aussies nu van uitgebreid en gedetailleerd houden....500 woorden mag de mission statement maar liefst zijn. En als dan Engels niet je eerste taal is....De lerares van Business is wat minder behulpzaam (Kim verwoordt dit iets anders

Beide dames hebben al paar feestjes gehad en Kim heeft afgelopen zaterdag zelf een klein feestje gegeven. En dan is het heerlijk om een benedenverdieping te hebben waar ze zelf hun gang kunnen gaan. Kim had alles zelf geregeld en klaargemaakt en ze was zo vriendelijk geweest alle meiden van hun 'schoolclubje' uit te nodigen en wie wil mocht ook blijven slapen. Uiteindelijk bleven m.n. de meiden slapen waar Kim wat minder mee heeft en gingen de leukste dames thuis slapen (de meesten moesten volgende ochtend werken), dus dat was een mooie uitdaging! Het was verder gezellig en wij trilden af en toe gezellig mee op de muziek (dunne vloeren en een lekkere bas/beat, dus dat trilde mooi door!)!

Vele jongeren werken hier al vrij veel op jonge leeftijd. Ten eerste is school vanaf je 15e niet meer verplicht en ten tweede zijn de inkomsten royaal (vergeleken met Nederland). Je kunt hier op je 16e je rijbewijs halen en aangezien fietsen hier niet zo in is en ook niet overal even handig, willen jongeren graag z.s.m. een eigen auto. Dat betekent dus werken en sparen en dat doen veel jongeren dan ook. Ook houden ze van buiten de deur eten en het drankgebruik is ook royaal dus daar heb je ook geld voor nodig. Drank/alchohol is hier veel duurder dan in Nederland dus kom maar op met die dollars. 6 Biertjes kosten al gauw 10 dollar, een fles Sambuca 44 dollar en wijn is ook prijzig. Dus voor de jongelui lekker dat het salaris prima is. Joyce verdient bijvoorbeeld 9,25 per uur en in het weekend nog paar dollar meer. Dat is dus zo'n 6 euro per uur en dat zou ze in Nederland lang niet krijgen. Deze week zijn we (en vooral Kim) ook druk doende met het verkrijgen van een baantje voor Kim. Fijn voor wat meer tijdsinvulling, goeie werkervaring en zeker ook een lekker centje!

Het huis en de tuin: zeer binnenkort komt er een nieuw filmpje van ons huis en de omgeving op Reismee! Peter is druk in de tuin, grote, leuke tuin en veel werk. Veel te eten ook: tomaten, vijgen, bananen, basilicum (heerlijke eigen gemaakte pesto), dragon fruit, limoenen, etc. De fruitbats leven zich ook aardig uit en Daisy is zeer onder de indruk van deze vleermuizen en alles wat er in de tuin loopt en vliegt! Peter hoopt vooral op mooie, leuke vogeltjes en had enthousiast op het balkon bij Kim en Joyce zaadjes neergezet. Die werden overduidelijk gegeten, we wisten alleen niet door wie of wat....Peter had al mooie visioenenen van papegaaitjes....en op een ochtend riep Kim enthousiast: "papa, ik heb je vogels op de foto genomen, echt super!" Peter liep helemaal blij naar Kim en was uiteraard benieuwd naar de mooie of bijzondere vogels! Vol verwachting keek hij naar het scherm van Kim's telefoon en ja hoor, daar was hij....een echte prachtige grijs/bruine rat!! Haha. En ook getverderrie. Gelukkig niet zo'n grote en Kim vond het niet eens eng, zolang hij maar aan de andere kant van het raam bleef. Peter heeft meteen het vogelzaad weggehaald, we zitten nou niet echt op muizen of ratten te wachten! En we kijken wel naar de mooie papegaaitjes als ze voorbij vliegen! Foto van het ratje en de papegaaitjes volgen morgen!

We gaan nu slapen, welterusten! Liefs van ons allemaal xxxx

Blij met onze spullen, start van school en bezoek uit Nederland!

Lieve allemaal,

na een prachtig geschreven stuk van Joyce een nieuw vers stuk vanuit ons fijne huis in Battery Hill. Na onze korte vakantie (waarbij we dus niet onze spullen konden ophalen, dat lukte gelukkig in de week erna) hadden we voor ons doen een aardig volle agenda: dakdragers verder regelen, net zoals de kapotte surfboard (en die hebben we nog steeds niet terug, dat is best redelijk representatief van hoe lang zaken hier kunnen duren. Geduld leer je hier zeker), interviews en kennismaking op school, onze spullen ophalen, start school, sollicitatiegesprekken, danslessen, ziekenhuisbezoek, etcetera.

Dus waar te beginnen? Misschien bij een leuk voorval: we waren nog in Rainbow Beach toen Peter blij reageerde op een telefoontje dat hij kreeg, het was namelijk voor een interview. Veel interviews, oftewel "eerste sollicitatiegesprekken" worden hier per telefoon gedaan. Dat is best apart en zeker als je ontvangst niet al te best is omdat je een eindje van de bewoonde wereld af bent. Peter naar een plek gegaan met wat beter bereik en Joyce en ik voetballen op het strand. Kim zat helemaal "in" haar nieuwe Engelse boek, ik heb haar nog nooit zoveel en snel een boek zien lezen, top! Het duurde heel lang voordat Peter terug kwam dus wij hadden al bedacht dat dat z'n nieuwe baan zou worden. En daar kwam hij aan hoor....hij had een beetje een aparte uitdrukking op z'n gezicht. Een soort mix van teleurstelling, ongeloof en humor. En je raadt het al...het werd geen nieuwe baan. Het bleek dat Peter het begin van het gesprek niet echt kon verstaan en daarna de meeste vragen behoorlijk goed kon verstaan. Die gingen over je ambities, hoe je bepaalde zaken aan zou pakken, dingen die je had gedaan, etcetera. Best baan-gericht zou ik zo zeggen...Dus Peter heeft heel uitgebreid op alles geantwoord waarbij de dame aan het eind zei "gefeliciteerd, u komt in aanmerking voor het lidmaatschap van onze club!" Haha, dat was een goeie! Het ging om een club in Sydney voor hoger opgeleiden waarbij je ook nog een redelijk bedrag per jaar mocht neertellen! Wat hebben we er om gelachen. En die mevrouw was behoorlijk aanhoudend en heeft nog aantal keren terug gebeld totdat ze uiteindelijk begreep dat Peter geen belangstelling had.

En een baan...zoals Joyce al schreef is zij de enige met een baan tot nu toe. De baan die Peter kon krijgen was al vergeven aan een ander omdat degene die dit regelde vertrokken was en degene die er nu over ging al met een ander in zee ging. Helaas pindakaas en ook wel weer oké. Eerst even rustig opstarten in Australië, meiden naar school en dan een baan. En daar lopen nu gesprekken voor, ben benieuwd wat het gaat worden. Voor Kim komt er vast en zeker ook snel een baan aan, ze voelt zich nu wat beter dus dan gaat het solliciteren ook gemakkelijker. Na enkele weken Australië kreeg Kim hand-voet-mondziekte en stak daarmee meteen ook Niels en een een buurmeisje aan. En zij kreeg het helaas nog in een verergerde vorm ook...Kort erna (ongeveer een maand nadat we Down Under waren) kreeg Kim in Hervey Bay iets wat leek op insektenbeten. Jeuken, krabben en er kwamen er meer. Het werd uiteindelijk zo vervelend dat we naar de huisarts gingen. Stafyloccen en die waren goed te behandelen met antibiotica. Dat leek in eerste instantie te helpen maar na enige tijd werd het weer erger. Eén been was echt behoorlijk irritant en na weer huisarts kwamen we afgelopen dinsdag bij de dermatoloog terecht. Die praatte 5 kwartier in een uur maar was wel duidelijk over de huidige stand van zaken: het was nu iets van binnen naar buiten en het immuunsysteem moet weer op orde komen. Het lijkt op een reactie op iets wat anders hier is dan in Nederland, waarschijnlijk iets van voedsel. Maar ja, als je zo'n grote verandering meemaakt (van de ene kant van de wereld naar de andere kant) is het heel lastig uit te vinden waar het aan ligt. Stoffen die hier anders zijn (bomen, planten, etc), voeding, wasmiddel en noem maar op. Hij grapte nog "misschien ben je wel allergisch voor Australië" en dat was op de momenten van heimwee misschien wel een spijkertje op z'n kop.... Maar goed: flink wat creme gekregen, flink smeren en het lijkt nu al wat beter te worden. Gelukkig, want het lijkt me echt irritant om met zo'n infectie naar school te gaan, terwijl het de laatste dagen ook nog bloedheet was (luchtvochtigheid van ruim 80%) en je dan ook niet al te lekker te voelen. Ik vind dat Kim het dan echt goed heeft gedaan!

Het dansen van Kim was geen succes. Ze had met haar nagel vastgezeten en die zat voor de helft los, daarbij had ze al de infectie dus na een uur dansen was het op en was de pijn bij haar teen niet grappig meer. In overleg met de dansschool hebben we de workshop gecanceld en zouden ze kijken voor een tegoed om op een later moment te gaan dansen. Ik heb daar meerdere keren over gebeld en moet tot op de dag van vandaag nog steeds terug gebeld worden! Ik ben benieuwd.

En eindelijk was daar de dag dat we onze spullen in de haven van Brisbane op mochten halen. We hadden een prachtige trailer van Nick en Rachel en samen met Kim (Joyce was met een paar meiden weg) gingen we op pad. Het bleek op een andere plek te zijn dan we hadden doorgekregen dus toen we er waren stapte Peter blij uit de auto en liep naar de bewaker (het was een bewaakt terrein, eigenlijk vooral voor vrachtwagens) en las ondertussen de voorschriften....pfff, de glimlach was snel weg (alhoewel we ook wel moesten lachen): veiligheidsschoenen, zo'n reflecterend hesje, een helm....en daar liep Peter in z'n korte broek, shirtje en slippers. De bewaker gaf aan dat alleen een hesje en veiligheidsschoenen of in ieder geval dichte schoenen voldoende waren. Dus Peter vroeg waarom gympies dan wel mochten. De man zei "heavy machinery"! Nou ja zeg, laten we eerlijk zijn: heavy machinery met gympies is nou niet echt veilig. En dan wel zo'n hesje en geen helm - wij waren een beetje 'boekie zoek'. Schoenen hadden ze niet te leen dus we werden weggestuurd. Maar je snapt natuurlijk zelf wel dat ik niet om een paar schoenen terug ga rijden naar ons huis (meer dan een uur rijden). Dus om de hoek zat een man een sigaretje te roken en die had prima schoenen aan. Dus ik de stoute schoenen (haha) aangetrokken en gevraagd of hij z'n schoenen uit wilde lenen. Ik had duidelijk de verkeerde stoute schoenen aangetrokken, want hij vond het heel grappig....maar niet oké! Dus op naar de benzinepomp en daar aan het werkend personeel uitgelegd waarom ik een paar schoenen nodig had! En ja hoor, vette mazzel: een dame met grote schoenenmaat had veiligheidsschoenen, net nieuw nog wel en die mocht ik mee. Ik liet mijn rijbewijs achter als borg.

Het bleek maat 41 te zijn en Peter, met maat 44, heeft z'n voeten met pijn en moeite erin gepropt. Hij liep alsof hij op hoge hakken liep, very charming! Met een grote smile ging hij wederom naar de bewaker en die liet ons het terrein op, op voorwaarde dat we nog een hesje verderop zouden regelen. "Tuurlijk" zei Peter. Dat hesje is er nooit gekomen, maar de beste man kon ons toch niet meer zien. Er moest nog van alles ondertekend worden en dan zouden onze spullen bij onze auto gebracht worden. En daar kwam het hele zooitje aan, erg fijn! Zodra het naast onze auto was opgestapeld trok Peter de schoenen uit, dat lukte maar net. Hij had aardig pijnlijke voeten inmiddels dus het was een hele opluchting om weer op slippers te lopen. En er was verder niemand die naar ons omkeek dus Peter en ik hebben op onze slippertjes de spullen in de auto en de trailer geladen. En wat had de douane er een zooitje van gemaakt. Niet van de gewone dozen, maar van de grote dozen waar de fietsen met allerlei spullen in zaten. Dit is goed te zien op de foto die eerder op de website is geplaatst. We kregen alles precies in de auto en de trailer en waren alledrie heel blij dat we alles hadden! Dat was wel wat lekkers waard! En laten we nou net die prachtige schoenen nog moeten terugbrengen bij de benzinepomp die ook allemaal lekkers verkocht, jippie. IJs en een koude cola, dat smaakte echt top! De vrouw blij met haar schoenen en ik blij met mijn rijbewijs en vooral....met de spullen uit Nederland.

Thuis gekomen was het onwijs leuk om alles uit te pakken. Echt zo'n sinterklaasavond met "oh" en "ah" en "wow"! Ik vond en vind het super om de fietsen hier te hebben. Het is heerlijk om hier te fietsen, ook al is het hier vrij ongewoon. En met een kratje voorop cross ik zo met Daisy naar het strand. We krijgen heel wat bekijks en opmerkingen, heel leuk. En Daisy geniet ook! We lopen een stuk over het strand, zwemmen, spelen en fietsen weer terug. Elke dag een duik in zee dat is een droom die is uitgekomen! En in de ochtend gaat Joyce meestal ook mee. Om 7:30 uur jumpen we al in zee, een heerlijke manier om echt wakker te worden.

En toen kregen we Nederlands bezoek: Jeroen, Nicole en hun twee jongens Jelte en Tjomme kwamen de laatste dagen van hun 2 maanden reis door Australië bij ons doorbrengen. En dat was echt heel gezellig! Het zijn onze overburen op de Stellingmolen, maar voelt eigenlijk meer als vrienden. Leuk was ook dat we ze de benedenverdieping konden geven met eigen wc en douche. Joyce had het prachtig ingericht met op de muur geschilders "welkom", lekkere dingen neergezet, bloemetje uit eigen tuin en keurig met een handdoek voor elk. Ze voelden zich ook echt welkom en wij hebben genoten van hun bezoek. Peter en Jeroen hadden gouden tijden met vissen (en ook vangst!) en we genoten van de zee, de Australian Zoo, het waterpark en lekker met elkaar eten. Het vloog voorbij en inmiddels zijn zij weer in Nederland. Een prachtige ervaring voor de jongens deze reis door Australië en mooi dat je dat als gezin kan en mag doen.

School: Meridan State College. Dat is de highschool waar de meiden op zitten. Joyce in grade 9, Kim in grade 11. Ze lopen nu als het ware een half jaar voor op Nederland. Omdat ze nog in het oude systeem zitten valt het gunstig uit qua jaren. De interviews gingen prima en de meiden gingen ook enthousiast voor de uniformen. Dat viel ons alles mee. En het staat ze ook prima. En ja: het heeft ook veel voordelen. Geen onderscheid op basis van kleding en elke dag meteen weten wat je aan moet/mag trekken. Daarbij moesten er zwarte dichte schoenen komen, voor een gedeelte of helemaal van leer. En laten Nike Huarache dat nu net zijn. Wel wat duurder dan de gewone schoenen maar wel heel cool voor de dames. En wat waren ze blij toen ze die mochten kopen! Alleen...doordat de meeste scholen zwarte schoenen voorschreven waren deze Huarache's bijna overal uitverkocht. We zijn er helemaal voor naar Brisbane gereden en uiteindelijk hadden beide dames de Huarache's! Of het echt charmant staat onder een zwarte rok met daarop een keurig bloesje? Niet echt, haha. Maar zij zijn er blij mee en daarbij lopen ze ook echt heel lekker en zijn ze goed en comfortabel. Woensdag 28 januari was het dan zover... naar school. Deze eerste dag brachten we ze met de auto, de andere dagen gingen ze op de fiets. Spannend? Ja, spannend voor hen, maar ik voelde de spanning ook behoorlijk. Ik zette de dames vlak bij school af. Want doordat bijna iedereen met de auto gebracht en gehaald wordt is er steeds een aardige file. Ze iets eerder afzetten scheelt een hoop. En daar gingen ze: keurig in uniform, mooie zwarte rugtas en natuurlijk....de Huarache's! Ik had tranen in mijn ogen toen ze weg liepen. Onze meiden....eigenlijk al zo groot en zelfstandig en toch ook zo kwetsbaar en dan zo'n grote stap, pfff. Misschien ken je dat gevoel wel toen je je kind of kinderen voor het eerst naar de opvang of naar de kleuterschool bracht....het voelde weer een beetje als toen.

En gelukkig was Kim zo lief om overdag ff een smsje te sturen dat alles goed was gegaan en goed ging. Dat vind deze moeder toch wel heel fijn. Loslaten...... En gelukkig was de start goed gegaan. Joyce een hele leuke klas, Kim iets minder, maar allebei meteen allerlei leuke contacten. Ze kregen meteen heel veel aandacht, niet alleen van meiden...het aantal FB verzoeken dat ze kregen en krijgen, wow! En via de leraar die we inmiddels aardig kennen (Stuart) hoorden we al dat er jongens bij hem waren geweest om te vragen naar Kim. Hij maakte hen duidelijk dat ze op afstand moesten blijven, haha. Ze gaven duidelijk aan dat ze Kim "hot" vonden! En natuurlijk zijn er ook minder leuke kanten. De dames realiseren ze zich juist ook door school dat ze de vrienden uit Nederland echt missen. En uiteraard zijn er ook een aantal minder leuke docenten, dat is niet anders dan in Nederland. Gelukkig krijgen ze veel ondersteuning, vragen ze voldoende en gaat het volgen van de vakken in Engels meteen erg goed! De docenten die we spraken op de ouderavond afgelopen dinsdagavond waren ook erg positief. En als er iets is kunnen ze bij allerlei mensen terecht. Kim heeft morgen haar eerste verjaardagsfeest en Joyce krijgt ook een paar meiden te slapen. De dames hebben beloofd ook zelf hun verhaal over school op reismee te zetten....wait and you will see!

En hoe is het als je thuis komt en er staat een pakketje op de stoep...geweldig! Bedankt lieve pap en mam, het pakketje was super. Eén zak drop is al op, de stroopwafels smolten in de hitte (grapje, in onze mond!) en we proberen met de rest beetje zuinig te doen. Maar we moeten voorzichtig zijn waar we het leggen, want voor je het weet heb je hier een hele miereninvasie! Dus ook goed schoonmaken en geen kruimels laten slingeren is van belang. Vanmorgen zat er een heel mierennest in de brokjes die Daisy had laten liggen. Een andere dag hadden we de Nutribullet (een geweldige blender die ik van het verjaardagsgeld van mijn schoonouders heb gekocht, bedankt!) niet goed schoon gemaakt en daar liep het hele mierenleger, keurig in één lijn! Maar zo ontzettend veel....En toen kregen we van Andy en Hanneke hun eettafel en die ben ik gaan schilderen, tot ik steeds meer zwarte vlekjes zag verschijnen. Een mierennest in de tafel, duizenden mieren kwamen er uit, indrukwekkend en om de kriebels van te krijgen. Maar ze zijn vernietigd en we hebben een prachtige witte tafel!

En of alles dan alleen maar op rolletjes loopt hier in Australië? Nee, zeker niet. Jammer genoeg niet of gelukkig niet....dat weet ik nog niet. Het relaxte van Australiërs heeft ook een keerzijde: mensen reageren niet op berichten, houden zich niet aan afspraken en je weet dan ook niet waar je aan toe bent. Daar moet je aan wennen, maar Peter en ik vinden het een hele uitdaging om daar aan te wennen. We zullen zien of we daar aan kunnen wennen. En dan het hete weer: natuurlijk is het heerlijk om met licht en lekker weer op te staan, maar als het dan om 10 uur al 38 graden is en de luchtvochtigheid wordt steeds hoger, dan verlang je naar de kou. Dit is overigens voor de meeste mensen hier ook te heet en voor ons zeker ook. En wat dacht je op een school waarbij lang niet alle lokalen airco hebben?! Gelukkig is het vandaag wat kouder en zou het de komende dagen ook wat minder heet zijn. En natuurlijk mis ik de sociale contacten. Gelukkig heb ik hier ook aantal leuke contacten en leg je heel gemakkelijk contact met de Australiërs, ze zijn heel vriendelijk en maken zelf ook snel contact. Wel oppervlakkig, maar in ieder geval contact en zeker ook behulpzaam. Nederland en Australië, allebei Westers en tegelijkertijd zo anders....

De reacties die we tot nu toe krijgen via Reismee of Facebook of anders zijn echt heel leuk en heel fijn, bedankt! Wij gaan nu slapen en voor de meeste nog een hele fijne dag!

Liefs, Pemakijo

Australië door de ogen van Joyce

Eindelijk schrijf ik eens een verhaal! We hebben al zoveel gedaan en zo veel beleefd! Eerst over Noosa en Rainbow Beach. We gingen eerst naar Noosa en daarna naar Rainbow Beach, wat eigenlijk helemaal niet handig is omdat Noosa dichterbij ons huis is. M'n ouders dachten dat ze dan in Noosa te horen kregen dat ze de spullen op konden halen, maar de spullen konden pas veel later worden opgehaald.

Noosa was heel mooi! Het strand was zo wit met zulk mooi helder blauw water! Echt een paradijs wat mij betreft. In Noosa hebben ze ook een national park, waar je koala's kunt zien. I.v.m. Daisy moesten we er twee om twee heen gaan. Papa met Kim, en mama met mij. Kim en papa hadden helemaal geen koala's gezien. Dat gaf nou niet echt goede hoop. Ik wilde dan ook niet een heel uur lopen, in tegenstelling tot mama. Daarom hadden we uiteindelijk besloten dat ik terug mocht en mama het rondje zou afmaken. Op mijn terug weg zag ik twee mensen naar een boom wijzen. Iedereen begon te kijken en foto's te maken. Ik vroeg dus wat er was en toen zij die vrouw dat er een koala in de boom zat! Die mevrouw sprak met een heel Nederlands accent, ik vroeg ernaar en het bleek dat ze ook Nederlands was! Arme mama, die zit een heel uur te lopen en ik heb nu al een koala gezien, wat een geluk voor mij!

Rainbow Beach was ook heel gaaf! We hebben daar ook best veel gedaan. Een van de eerste dagen gingen we naar een strand waar je ook mocht vissen. Het strand was weer heel wit met heel mooi blauw water. Toen ik ging zwemmen, zag ik opeens dolfijnen zwemmen op ongeveer 20 meter afstand van mij! Heel cool! Mama kwam ook snel het water in met het surfboard en we probeerden naar ze toe te zwemmen, maar we konden ze niet meer vinden. Later toen we weer uit het water waren zagen we ze weer. In Rainbow Beach ben ik ook nog gaan paardrijden. Het was een beetje saai, want we mochten alleen maar lopen. Ik had ook gehoopt dat we op een gegeven moment wel sneller gingen, maar dat niet. Wat wel heel gaaf was, was dat we vanaf het strand waar we op reden heel goed de rotsen konden zien waar Rainbow Beach zijn naam aan te danken heeft. Die rotsen hebben wel 72 verschillende kleuren! Papa, Kim en ik zijn ook nog met z'n drieën naar Fraser Island geweest, want weer moest er iemand bij Daisy blijven. Mama was er al een keer geweest, dus die bleef bij Daisy en heeft het volgens mij best leuk gehad. Ze heeft ook nog iemand gered die een verstandelijke beperking had. Hij zat vast in de stroming van de zee en mama tilde hem eruit. Daar waren hij en zijn familie haar erg dankbaar voor. Wij hebben het ook heel leuk gehad. We zijn naar heel veel mooie dingen geweest zoals McKenzie Lake en Eli Creek. Het was allemaal heel mooi. Toch is Fraser Island in de loop van de jaren veel meer toeristischer geworden. Dat vind ik wel jammer. Het is nog steeds wel heel groen en we hebben 4 dingo's gezien!

Wat ik ook nog heb gedaan toen we weer thuis waren, is mijn cv inleveren bij wat winkels zoals Subway, de pizzahut, de bakker en Wok Me sushi bar. Ik had kort daarna al een berichtje gekregen dat ik werk had bij de sushi bar! Ik was heel blij, niet alleen omdat het mijn eersteechte baantje was, maar ook omdat ik deenige was met een baantje. Ik kon al snel beginnen. Mijn eerste werkdag verliep volgens mij heel goed en ik vond het heel leuk. Ik moest heel veel dingen te gelijk doen: Schoonmaken, afwassen, bestellingen opnemen en maken, achterhunkont opruimen. Hun = het aziatisch echtpaar dat de tent runt en niet heel goed Engels spreekt, ik kan hem amper verstaan en hij commandeert je ook echt. Maar ik blijf gewoon vriendelijk knikken en dat werkt dus!En al die verschillende taken moest ik allemaal leren en weten en doen in 2 uur! Het was wel even hard werken maar ik vond het heel leuk en heb al zin in de volgende keer! Ze waren namelijk heel tevreden dus ik mag blijven. Ik werk nu pas een keer per week, maar dat is altijd nog meer van de rest van mijn gezin!

Mama, Kim en ik hebben ook al geshopt voor ons schooluniform. We hebben donderdag 21 januari een gesprek gehad op Meridan. Het ging heel goed bij ons allebei. We hebben allebei vakken uitgekozen die we heel leuk vinden en die bij ons passen. Ik zelf heb ook als extra vakken "Science Investigations" en sport ("Health ande Physical Education": helft theorie, helft praktijk). Ik ga ook nog meer sport doen zoals voetbal en volleyball en heb er heel veel zin in. Voor de eerste keer hebben Kim en ik heel veel zin in school. We maken namelijk dan eindelijk een beetje meer vrienden. Het uniform is ook minder erg dan we dachten. We dachten dat onze rokken op onze enkels zaten maar hij zit net over onze knieën. Het is wel heel leuk om dan met je zus schooluniformen te passen en te lachen om hoe we er allebei uitzien.

Liefs Joyce xxx

Eindelijk Kim's opstel over ....NIETS !!

Wij als brave ouders willen natuurlijk dat Kim en Joyce het Engels goed onder de knie krijgen...daarom lezen ze Engelse boeken en moesten van ons een Engels opstel schrijven. Kim vroeg meteen "waar moet het over gaan?" En mijn antwoord was: "het mag overal over gaan, het maakt niet uit". En ik moet toegeven....ze kwam met een hele originele oplossing. En je kunt het alle kanten oplezen! Het ontbreekt de dames niet aan bijdehand zijn, haha! Veel leesplezier!

Essay about nothing

We are two weeks in Australia now. My English is very good and suddenly my parents want me to write an essay. Because I could write my essay about anything I decided to write my essay about nothing.

To be honest, I don’t like writing an essay or doing any work that feels the same as schoolwork. But to write it about nothing is quite interesting for me, because I like nothing. Like you probably already know, this essay goes about exactly nothing. Nothing is good. My parents always tell me that, sometimes nothing is good. Nothing to think about. But when I do nothing, it’s not good. If you let me choose between writing an essay about nothing or doing nothing, it would be doing nothing. I’l tell you something about nothing. Nothing is good, its quiet and relaxing. It can be annoying, but won’t if you do nothing good.

To end my essay, I want to make a conclusion after you read my essay. The conclusion is nothing is good. Respect it, and do sometimes nothing.

Thank you for reading my inspirational essay about nothing, it’s good huh?

I wish you a really good time doing nothing, and respect other people’s time doing nothing. Thank you.

Cheers, Kim

Laatste stukkie "we avonturen nog even verder"...

We waren gebleven bij het Engeltje dat er weer bij was toen de dakdragers met alles erop van ons autodak afvielen. Eén ding was wel zeker: Peter had het heel goed vastgemaakt, want de kayak, surfboards en hengels zaten heel goed vast aan de dakdragers. Daardoor was er wellicht ook minder beschadigd. De kayak had paar krassen en helaas was de surfboard die we van Hanneke mochten lenen beschadigd. Ons eigen surfboard (of eigenlijk die van Joyce) had geen schrammetje!

De jongens die in de auto achter ons zaten waren ook onder de indruk van wat er gebeurd was en hielpen ons met de spullen tillen naar de auto. We kwamen er nu ook achter dat er peugeot dakdragers op zaten die dus niet 100% goed pasten. Lekker dan. Alles toch weer opnieuw vastgebonden en terug naar huis gereden, lekker langzaam op de snelweg tot ergernis van een aantal automobilisten. Wat ik me ook goed kan voorstellen: zo'n truttig tempo en dat komt ook niet helemaal de veiligheid ten goede. Maar de dakdragers bleven erop en we kwamen veilig thuis. En terwijl we thuis de spullen weer voor een deel uitpakten begon het steeds harder en harder te regenen. Van die heerlijke tropische buien!

En die buiten zijn heerlijk als je binnen zit in je eigen huis. Ik weet niet hoe heerlijk die zijn als je in je tentje zit dat je nog niet eerder hebt uitgeprobeerd en dus ook niet weet of er ergens een lekkage (of 2 of 3 of....) zit! Dus wederom hadden we een geluk bij een ongeluk: door terug te zijn gegaan naar huis, sliepen we in een droog huis en heerlijk bed i.p.v. staan te soppen in een tentje in de regen! En de auto stond droog in de garage en die reden we er de volgende dag zo uit naar de dealer waar we de auto hadden gekocht. Daar alles uitgelegd en de dakdragers terug gegeven. Excuses vanaf hun kant en er komen nieuwe Subaru dakdragers en we praten nog verder over de vergoeding van de surfboard. Maar omdat we nog andere flexibele dakdragers hadden en graag weg wilden en de nieuwe dakdragers er nog niet waren, zouden we het verder na onze vakantie afhandelen. Thuis gekomen de boel weer ingepakt en op het dak vastgezet en toen echt op naar Hervey Bay! Onderweg nog wel paar keer extra gecheckt want ik merkte toch dat ik weer 100% vertrouwen moest krijgen dat het 'zooitje' ook echt bleef zitten! En gelukkig: we kwamen veilig en compleet aan in Hervey Bay! Daar hadden we een B&B waar ook Daisy welkom was. Met een hond reizen maakt het wat minder makkelijk qua accommodatie, maar het is en was wel heel leuk om haar mee te hebben! In Hervey Bay hielden we regenachtig weer maar qua temperatuur was dat zowel voor ons als voor Daisy prima. In Hervey Bay hebben Peter en Joyce heerlijk op zee gevist met de kayak, waren de stranden en de zee weer super en vonden we een heerlijke sushi tent. We (en dat is zelfs ook Joyce en ik) zijn helemaal "into the sushi"! Dat hebben ze hier volop net als heerlijk Thais eten!

Joyce zal straks een stuk schrijven over Noosa en Rainbow Beach dus dat stuk laat ik even zitten terwijl ik even terug kijk op het afgelopen jaar...een bijzonder jaar met rollercoasters, zacht deinende golven en gelukkig vaak gewoon de grond onder je voeten! Met Peter gaat het erg goed en met z'n bruine kop ziet hij er meteen een stuk beter uit! Minder met z'n rode buik en borst, haha - die zijn verbrand met het vissen op zee....Vissen, vissen kijken en vis eten, dan denkt hij nergens meer aan!

En de herinneringen van het afgelopen jaar en de gedachten over nu gaan natuurlijk niet alleen over ons. Hanneke die in een paar maanden tijd afscheid heeft genomen van beide ouders, Joyce die een vriend had (en gelukkig is hij nog steeds een goede vriend) die leukemie bleek te hebben en nu, een jaar verder, heel goed gaat en wij het vertrouwen hebben dat hij weer helemaal de oude zal worden. Het is ook zo'n sterke positieve gozer! Ikzelf die gefietst heeft in de Pyreneeën voor kinderen met een stofwisselingsziekte. De aanslagen in Parijs...Maar zeker ook de leuke bijeenkomsten met neven en nichten van Peter, leuke dingen doen met vriendinnen, met m'n moeder, bungy jumpen met Joyce, veel voetbal, de mooie zomer, de aandacht die we kregen rondom Peter's ziek zijn, ons afscheid en daarbij zulke leuke en originele cadeaus! En die zitten voor een deel in de spullen waar we op wachten...

En wat fijn dat er in deze tijd skype, facetime e.a. communicatiemogelijkheden zijn - zo blijven Kim en Joyce goed in contact met familie en vrienden in Nederland! En dat geldt natuurlijk ook voor ons. Zo kunnen we toch contact houden. Zo ook met een goede vriend van ons die momenteel chemokuren ondergaat. In gedachten zijn we vaak bij hem en zijn gezin en sturen liefde en kracht. Soms laat je lijf je in de steek (hebben we ook bij Peter gemerkt) terwijl je gezond en bewust leeft....ik vraag me dan weleens af "als alles een doel heeft in het leven, wat is dan het doel hiervan?" het antwoord weet ik (nog) niet.

En alle berichten die over en weer gaan via whatsapp, instagram (niet voor ons, wel voor de meiden - zo hebben Kim en Joyce 23 januari hun eerste feest hier en dat is geregeld via instagram!), heel fijn. Zo weet ik dat Mariska en Ina een mooie prestatie hebben neergezet bij de halve marathon van Egmond, wat m'n vriendinnen in Apeldoorn zoal doen en dat Onno, Sandra en Nova in Duitsland kerstmarkten hebben bezocht!

En uiteraard heeft de digitale wereld waarin we zitten ook z'n keerzijde en voel ik nog steeds dat het zo belangrijk is om ook 'echt' face to face in contact te blijven. Juist ook voor onze kinderen die groot gebracht worden in deze digitale wereld. En naast die digitale zee is er gelukkig dan ook nog 'gewoon' de post: het oude vertrouwde pakketje of briefje of kaart in de brievenbus! En hoe leuk is het dan als je aankomt in Aussie, er meteen een kaart van je ouders ligt, er inmiddels nog meer post is aangekomen (zowel vanuit hier als vanuit Nederland) en er net na de kerst een groot pakket staat voor Joyce! Van haar vriendinnen Bente en Bente (hoe verzin je het he?Allebei dezelfde naam en dik bevriend!) en gelukkig lekker veel Nederlandse producten: chocolade, stroopwafels, chocoladehagel en drop, heerlijk!! Dus voor wie wil: post sturen (via zee, haha - of via de lucht) mag hoor! En langskomen: helemaal leuk!

En als laatste hopen we dat we vandaag onze spullen op kunnen halen, de douane is zeker al mijn foto's aan het bekijken...nog steeds geen bericht. Kim gaat vandaag, morgen en overmorgen dansworkshops doen dus daar gaan we zo eerst even voor shoppen: hopelijk een coole dansbroek vinden! En helaas is ze gisteren met haar teennagel van haar grote teen blijven hangen en zit die nu een stuk los. Kijken hoe dat gaat met dansen. Joyce gaat met haar longboard naar het strand en even langs Hanneke en Peter is zoet met z'n tuin! Daisy ligt te luieren en van haar krijgen jullie allemaal een poot!

Liefs van ons xxxx

En we "avonturen" nog even verder

Kim en ik zitten nu even in een organisatiebureau voor tours, we willen graag naar Fraser Island. We moeten even wachten en mogen op de computer en die is snel, wow!! Lekker hoor. Niet met 1 voor 1 vinger tikken op de tablet maar vol tempo, joepie.

We zijn momenteel in Rainbow Beach en hebben gaaf huis waar Daisy ook mag. Vorige accommodatie in Noosa mocht Daisy eigenlijk niet en hebben we beetje gesmokkeld (graag niet verder vertellen!). En nu even terug naar de avonturen. Nou ja, oudejaar is niet echt een avontuur. We gingen, dit keer vergezeld van Daisy, naar Nick en Rachel waar veel vrienden en familie kwamen. Er zouden ook heel wat jongeren zijn, leuk voor Kim en Joyce...niet dus, er waren nog twee kinderen en dat was het. Helaas. Ik vond dat ze er flexibel mee omgingen want leuk was het niet echt voor ze. Gelukkig waren de spa en de pooltable een leuke bijkomstigheid. En het was ook heel gezellig en Nick had buiten een enorm vuur gemaakt. En daar was dan toch een klein avontuur: de honden van Nick zaten achter een konijn aan en die sprong van schrik in het vuur, brrr.... echt een rot gezicht en gelukkig sprong dat malle konijn er weer uit en ...weer erin. We dachten echt dat hij het niet zou redden maar waarschijnlijk door z'n geweldige sprongen heeft hij het er goed van afgebracht. Hij sprong er weer uit, helemaal in de war en....verstopte zich in de bosjes. Later zagen we hem 'gewoon' verder rennen. Een oudjaar om niet te vergeten.... We bleven ook slapen bij Nick en Rachel - Kim en Joyce sliepen bij de oma die 50 meter verder op hun landgoed woont - en wij sliepen in hun camper. Heerlijk, maar erg kort geslapen (4 uurtjes). Op die manier konden we vele nieuwjaarswensen in ontvangst nemen om 0:00 uur onze tijd en konden wij iedereen gelukkig nieuwjaar wensen Nederlandse tijd!!

En via mijn moeder kwam ook het vervelende nieuws dat er was ingebroken op de Stellingmolen, leegstand was toch iets te gemakkelijk voor de boeven, grrr. Ook al was er weinig te halen ze zijn naar binnen gegaan. Vrij professioneel zoals ik het begrepen heb. Door een raam en verder hebben ze er gelukkig geen puinhoop van gemaakt. Wel tv en alle spullen daarbij (surround system e.d.) meegenomen. En ook al wordt dat verzekeringswerk, het gedoe dat je er van hebt (of eigenlijk: het werk dat mijn moeder er van heeft. Want die regelt alles, wat een schat is dat toch!! Dank lieve pa en ma!) en met name het vervelende begin van de nieuwe start voor Wil en Manuela die ons huis huren vanaf 1 januari. Voor hen vind ik het nog het meest vervelend. Gelukkig zijn ook zij flexibel en we kijken met elkaar naar oplossingen. En uiteraard komt ook dit weer goed! En wij hadden wat commentaar over de makelaar hier..... nou: de verhuurmakelaar in Nederland kan er ook wat van. Niet echt goed met z'n afspraken en het regelen van zaken. Mogen we weer achter allerlei dingen aan terwijl we juist zo'n 'kerel' in de arm hebben genomen om het goed te regelen. Peter zegt dan meteen "makelaars en autohandelaren zijn boeven", haha. Maar goed, het komt goed en het kost altijd weer wat energie en geld, maar dan heb je wel weer een bijzonder verhaal om te vertellen!!

We zouden dus een week op vakantie en hadden ook nog de zorg om Hanneke's hond want ze komen a.s. weekend thuis. Gelukkig was dat snel geregeld met lieve buren en konden wij 3 januari weg. Bepakt en bezakt gingen we met onze eigen auto op weg. We zouden in eerste instantie heel ver om hoog rijden zodat we konden snorkelen bij het Great Barrier Reef. Maar omdat onze spullen eigenlijk vandaag of gisteren opgehaald konden worden bleven we wat dichterbij huis. We zouden eerst naar Hervey Bay rijden en onderweg in een tent ergens kamperen. Kayak, surfboards en hengels op het dak en gaan met die banaan! Alles leek goed vast te zitten en we reden inmiddels op de M1 richting het Noorden. En opeens zag ik de kayak achter de auto door de lucht gaan, op de weg stuiteren en godzijdank doorrollen naar de vluchtstrook. Ik zei heel nuchter tegen Peter: de kayak ligt eraf. Hij zei: "wat?" "De kayak ligt eraf". Het was dat ik het had gezien want niemand had verder iets gevoeld of gemerkt. Meteen geparkeerd op de vluchtstrook en achter ons was ook al een auto gestopt. Die auto kon gelukkig om de kayak heen rijden en nog steeds ben ik ongelooflijk dankbaar dat het zo goed is afgelopen. Geen gewonden, geen heftige schade, pffff. Stel je toch voor dat je de dakdragers met de kayak en alles door je voorruit krijgt of sowieso een auto raakt.... maar weer was dat Engeltje erbij!

Kim en ik gaan boeken, tot later xxxxxxx

Avonturen in Australië

We willen iedereen nog een heel goed 2016 wensen! Het is wat aan de late kant, maar laten we zeggen dat dat een beetje Aussies is...best handig om het daar op af te schuiven!

Alhoewel..veel dingen duren hier iets langer en gaan trager, behalve als je moet betalen dan staat er werkelijk overal bij ASAP. Raad maar wat dat betekent! Zo zijn onze spullen al op 2 januari in Brisbane aangekomen (we denken dat we de boot hebben zien varen toen we aan het strand zaten, haha), maar hebben we ze ook al bij ons thuis? Dacht het niet. Allerlei controles, extra lijsten die ingevuld moeten worden, etcetera. Dan zouden ze, met beetje mazzel gisteren opgehaald kunnen worden. En mazzel hadden we: er worden steekproefsgewijs (mooi scrabble woord) spullen helemaal doorzocht en inderdaad: die mazzel hadden en hebben wij! Aanstaande dinsdag kunnen we onze spullen ophalen en klein mazzeltje erbij: dat kost dan 450 dollar extra bovenop de kosten die we sowieso al hadden, hoera?! Een keus hebben we niet echt (oké, alleen de keuze hoe we ermee omgaan, want dat zit inmiddels wel in mijn eigen blackbox opgeslagen!), want anders krijg je gewoon je spullen niet. En dat zouden we sowieso niet willen en stel je voor dat ik iemand zie fietsen op mijn Hollandse witte fiets met voor- en achterdrager...dan is de kans reëel dat ik hem of haar eraf sleur! Nou ja, niet echt, want ik ben heel zachtaardig en nooit fanatiek?! Al met al wel leuk om onze spullen dinsdag weer te hebben!!

En ons nieuwe huis..een heerlijke plek! Ondertussen pasten we ook op het huis van Hanneke en met name ook op Cleo, hun hond. Naar het strand vindt ze heerlijk en toen Daisy er was genoten ze daar samen van. Hanneke was 24 december met gezin naar Sydney gegaan om daar met Andy's familie kerst te vieren. Ik hen naar het vliegveld gebracht en dezelfde dag liet Hanneke weten dat ze de 25e alweer terug kwamen (ipv de 29e) omdat haar moeder slecht ging. En dat ging zo snel dat ze kort na dit bericht al overleden was. Verdrietig maar ook opgelucht, Hanneke's moeder dementeerde en haar situatie was schrijnend. De familie in Sydney had nog kerstlunch met elkaar en zaterdag erna zaten Hanneke, Andy, Natasha en Niels alweer in het vliegtuig (Peter bracht ze om 4.30 uur weg en.... toen werd het al licht!) naar Amsterdam. Sterkte voor alle betrokkenen.

Wij vierden kerstavond met z'n vieren en kerstdag eten bij Nick en Rachel en even heerlijk in de spa! Tweede kerstdag is hier boxing day dus uitverkoop begint. Wij ook even geshopt en het was druk, maar wel te doen. En toen eindelijk 3e kerstdag of beter: 27 december, Daisy zou bij ons aankomen!! We zouden in de middag gebeld worden als Jetpets zou vertrekken vanaf Brisbane airport. Daisy vloog van Melbourne naar Brisbane en is inmiddels al een echte wereldreiziger! Ben soms wel een beetje benieuwd of ze enig idee heeft dat ze aan de andere kant van de wereld is. Wij, mensen, vullen van alles in van wat honden denken en vinden. Maar het echt weten...dat gaat niet. Einde middag hadden we nog steeds niet gehoord, geduld...en er werd ook niet gebeld want in 1 keer stond het busje van Jetpets voor de deur! Joepie, wat was dat gaaf!! Allemaal superblij en de video die hier bij hoort staat op Facebook en Youtube. Als we terug zijn in ons huis (we zijn nu ruime week op vakantie) zetten we hem ook op reismee. Ik denk dat die beelden meer zeggen dan woorden.

Ik ga nu ff Daisy uitlaten en dan later meer over oudejaar, de inbraak in ons huis in Alkmaar, dolfijnen, vakantie en... de dakdragers die met kayak en spullen zo veel an ons autodak af donderden op de snelweg...

Liefs en ik kom bij jullie terug ASAP xxxx

Joepie, we hebben een huis!

En over de titel en het heerlijke gevoel dat erbij hoort zometeen wat meer...

Eerst even iedereen bedanken voor het volgen van onze verhalen en de leuke, lieve en warme reacties! Niet dat we niet genoeg warmte hier hebben, pfff het is af en toe snik heet. Aan de ene kant heerlijk weer, aan de andere kant soms ff te heet. Daar moeten we echt nog beetje aan wennen. En het zou nu ook wat meer moeten regenen hier en daarmee ook wat meer afkoelen. Dus wellicht kunnen jullie beetje regen en water vanuit Nederland hierheen sturen! Maar dat is niet waarmee ik begon: bedankt voor het volgen en de reacties!

En uiteraard voelt en is een groot deel van de tijd nu hier vakantie en zie en schrijf ik vooral over leuke dingen, kansen en mogelijkheden. En toch voelt het nu anders dan vakantie, juist omdat we weten dat we hier voor langere tijd zijn en daarbij hier zullen werken, studeren/leren, leven. Het is ruim 3 weken nu en het voelt als veel langer. En om de illussie te doorbreken dat het alleen maar rozengeur en maneschijn hier is (of koala's en kangaroe's of zon en zee of vegemite en reuze garnalen....nou ja, dat laatste klopt eigenlijk niet want daar houd ik helemaal niet van, haha!!), ik mis Nederland zeker af en toe! De contacten, de kerstsfeer, het heerlijke bruine brood met kaas. En ik ben niet de enige: Kim heeft het af en toe aardig lastig en zou dan het liefst dezelfde dag nog op het vliegtuig naar Nederland stappen. En dat snappen we en dat mag ze ook zo voelen en ....ze blijft voorlopig hier. Ik moet ook zeggen dat ze echt haar best doet om er wat van te maken, maar dat kost uiteraard tijd en dat met alle (puber)hormonen die door het lijf vliegen.... een hele klus!! En als we haar dan gisteren verdrietig zien en vandaag helemaal in de 7e hemel bij het aaien van een kangaroe en vooral een koala (wat zou ze die graag mee naar huis nemen!) dan is dat een mooie weergave van hoe het gaat deze weken. En Joyce...gaat anders en ontmoet momenteel ook meer leeftijdsgenoten dus dat is ook wat makkelijker. Joyce heeft ook wat meer activiteiten, m.n. (water/zee)sport en gaat net ietsje sneller ergens op af. En Peter....gaat weer anders (afgezaagd misschien maar zo zie je maar weer dat ieder mens uniek is en vooral evenmooi anders is!!). Hij kan het beste tegen de warmte en vist regelmatig - daar krijgt hij echt nooit genoeg van! Soms zitten we met z'n allen aan tafel (met Andy, Hanneke en hun kids Natasha en Niels) en voor je het weet hebben Andy en Peter het weer over vissen. We gaan naar een winkel voor een surfplank en ernaast zit een winkel met visspullen en dan ben je zomaar Andy en Peter kwijt. Of we rijden ergens en Peter ziet een hengelsportzaak en rijdt bijna aan de andere kant van de weg....het doet Peter in ieder geval goed en daar zijn we allemaal blij om. Goed voor zichzelf, goed voor z'n gezondheid en daarmee ook goed voor ons.

En dan ons nieuwe huis: dat doet ons allemaal goed. En niet alleen ons vier (en zometeen Daisy!), maar ook onze vrienden hier en in Nederland, iedereen reageert zo leuk en blij, echt top! En dat huis hebben we niet zonder slag of stoot gekregen. Nou eigenlijk dat huis wel, maar het verloop met het beachhouse is een verhaal apart. Het liep vanaf het begin al niet soepel en wij hadden nog steeds wat twijfels en vragen waar we geen antwoord op kregen. En toen het volgens de Real Estate rond was (zonder antwoord op onze vragen en zonder dat we de bovenbuurman ontmoet hadden. Want dat laatste wilden we graag voor we erin gingen. Stel je voor het is een één of andere Creep en we laten twee van die mooie meiden achter als wij even weggaan...ik ben over het algemeen aardig positief en wil toch ook de realiteit van dit soort dingen niet uit het oog verliezen), wilden wij een bevestiging (afgelopen vrijdag) en die kregen we dus niet. Maar dat had je natuurlijk al gelezen.... Afgelopen maandagochtend vroeg hadden we met Ian en Robin afgesproken (collega's van Hanneke, echt een heel leuk echtpaar met ook twee dochters). Nog een keer goed door het huis gegaan en het voelde niet alleen top, het zag er ook super uit en bood/biedt veel mogelijkheden zowel binnen als buiten. Vanavond of morgen volgt filmpje! En de prijs was ook nog eens top (100 euro per week goedkoper als het beachhouse) en we mochten meteen maandag de sleutel. Dit omdat we Ian dan zouden helpen de spullen eruit te sjouwen en weg te brengen en het zelf zouden schoonmaken.

Zij helemaal blij dat ze verder niet naar het huis hoefden om te kijken (ze hadden genoeg zorg om zijn moeder die nu vlak bij hen woont. Ze is 95 en gaat wat achteruit) en er ook niet hoefden schoon te maken. Door Hanneke hadden ze ook 100% vertrouwen in ons en het klikte ook meteen dus hoe mooi kan het zijn: iedereen very happy! Geen gedoe met Real Estate en we mogen doen en laten wat we willen! Een half jaar of langer dat mogen we ook zelf weten en dan ook nog heerlijke locatie: ongeveer een kilometer van het strand en 2,5 km van school (Meridan State Highschool) en vlakbij Hanneke. Peter en Andy hadden alweer bedacht dat dat gemakkelijk is om af te spreken om te gaan vissen.....zucht, haha! Gelukkig was nog niet alles geregeld voor het beachhouse (als de Real Estate Agent - ik noem haar voor het gemak even (fictief) Ann - goed haar werk had gedaan waren afgelopen vrijdag de papieren getekend. Gelukkig voor ons dus niet) en hadden we nog niets getekend. Dus Peter stuurt keurig mailtje naar Ann en warempel: ze reageerde binnen 5 minuten terug en binnen 10 minuten al een tweede keer. Dus ze had toch tijd om te reageren (en waarschijnlijk denken jullie nu net als wij "als het haar uitkomt..."). Eerste mailtje was onaangenaam met 'wettelijk dit en dat' en iets over de borgsom. Het tweede mailtje (en je leest het goed): "gefeliciteerd met jullie aankoop van het beachhouse en graag binnen 72 uur de borg betalen". Reactie Peter: "are they really pulled of the pot" ("zijn ze helemaal van de pot gerukt") en Joyce: "are they totally beaten of the map" (die mag je zelf vertalen en nee, het is geen correct Engels. Maar we hebben er zelf wel lol om!). Peter gebeld en uiteraard had Ann geen tijd om aan de telefoon te komen. Vonden wij prima, wij hadden verder geen verplichtingen aan hen. En uiteraard belde Ann toen zelf en kwam het uiteindelijk tot allerlei excuses en dat ze niet wist dat ze terug moest bellen en....weet ik veel wat. Netjes afgesloten en ze wenste ons succes met het vinden van een huis, niet wetende dat wij die al hebben (en ik dacht er stiekem bij 'lekker puh').

Hanneke gaf ook aan dat het geen normale gang van zaken was hoe het met de Real Estate was gelopen en we waren blij dat we niet aan ons gevoel waren voorbij gegaan dat dit geen goede basis was om een overeenkomst aan te gaan. En als we dan nu door ons nieuwe huis lopen....kan ik wel een gat in de lucht springen. Met heel veel dank aan Hanneke!! Kim en Joyce hebben ieder hun eigen slaapkamer met ruim balkon, wij een lekkere kamer, een huiskamer boven en één beneden, leuke keuken, grote tuin met veel mogelijkheden en een dubbele garage. Ja, inderdaad: voor alle hengels!!

Liefs, Pemakijo.

P.s. 1: vanavond volgt opstel van Kim, erg leuk!

P.s. 2: ons adres: 3 Mathilda Crescent, 4551 Battery Hill, Queensland, Australia