Wist-je-datjes van Kim
- Barramundi vissen: als een Barramundi vis geboren wordt is hij geboren als een jongen en later wordt hij een vrouw!! Dus geen kleine meisjes en geen grote mannen!
- Olifanten poep: op Olifanten poep gaan mestkevers zitten en die maken hem heel mooi glad en rond en dan gaan ze ermee rollen!
- Eén van de Kangaroe soorten euro's heten!
- Een Whale shark (walvishaai) de grootste vis ter wereldis?? Hij kan 18 meter lang worden. Hier in Australië worden ze tussen de 4 en 10 meter. Ze eten plankton.
- De Manta Ray = reuzenmantra is de grootste rog en kan wel 7 meter breed zijn. Hij eet net als de walvishaai plankton. De Manta Ray heeft ook de grootste hersenen van alle vissen en mensen vinden het erg leuk om met hem te zwemmen. Hij is erg lief.
- Alsje nog post wilt sturen (Joyce is 18 april jarig) dan kan dat naar Delys Colouhoun: onderaan staat haar adres.
- Dat Australië bijna net zo groot is als Europa. Een klein eilandje van Australië, Tasmanië is net zo groot als Nederland.
- Dat een moeder Whale shark wel 300 eitjes heeft! Sommige overleven het niet...
- De Whale shark babytjes meteen nadat ze worden geboren zelf in hun ééntje gaan overleven!
- Dat je voorzichtig moet zijn als je een Whale shark aait want het kan ruw zijn en je zelfs je hand open kan halen! Maar eigenlijk moet je hem ook helemaal niet aaien.
- Een vogelsoort de huid van Zebra's en Neushoorns schoonmaakt. Met andere woorden: de insecten van de huid af pikken. Handig he?
- Een vogelsoort de tanden van de krokodil oppoetsen en schoonmaken. De krokodil eet hem niet op. Jij kunt het beter niet gaan doen of proberen want als de krokodil net honger heeft dan vreet hij je op!
- Remora een vis is die met haaien en andere grote vissen meezwemt en hen 'schoonpoetst' - hij haalt de parasieten weg.
- We hebben het nog steeds erg naar onze zin en zijn nu in Coral Bay. Een wit zandstrand met super heldere blauwe zee!
- We vandaag voor de derde keer onze vriendinnen Jill, Chloe en Mandy ontmoeten!!
- Ni Ho Ma (zo spreek je het uit) 'hoe gaat het met je?' betekent.
- Iedereen een dikke knuffel krijgt.
Zwemmen met Walvishaaien!!!
En zoals het er staat in de titel zo is het ook of beter: zo was het ook vandaag!!
We zijn afgelopen maandag vanuit Broome naar Exmouth gereden via Port Hedland. Heel veel kilometers en het rijdt gelukkig vlot door. Exmouth is beroemd om z'n natuur en om Ningaloo Reef, een prachtig groot rif voor de kust. En daar hebben we een paar dagen ontzetttend van genoten. Snorkelen, prachtige baaien, een blauwe zee en vandaag....Walvishaaien!
We moesten om dit te kunnen doen een toer boeken want vanuit ecologisch oogpunt zijn er voorschriften en restricties. We vertrokken vanmorgen al om 7:15 uur en reden naar de plek waar de boot lag van de Ningaloo Reef Whale Shark company. Met een groep van 20 mensen en heel leuke bemanning gingen we de zee op. Het was behoorlijk bewolkt en veel wind.....wat zou dat gaan worden? Het werd van alles en zeker ook heel helder weer en steeds minder wind. We begonnen met een 'gewone' snorkeltocht, al aardig mooi en eigenlijk met als doel: wakker worden! Daarna heerlijke 'morning tea' en ons gereed maken voor het 'echte' werk. Dat duurde echter nog even want er moest eerst nog een Whale Shark gespot worden en het is natuurlijk (letterlijk en figuurlijk) mooi om te zien dat ze komen wanneer zij dat willen. Maar als er dan één gespot is en je er heen gaat met de boot dan wordt je hartslag hoger en wordt het spannend. De Whale Sharks zijn hier bij Exmouth meestal tussen de 4 en 10 meter (op andere plekken kunnen ze wel tot 18 meter worden!) en dat is toch een aardig 'vissie' om naast te zwemmen. En dan kom je op de plek van bestemming, trekt je vinnen aan en zet je snorkel op en op het juiste commando mag je te water. Eerst weet je niet waar je kijken moet en dan in één keer is 'ie' daar, wowwwwwwwww. En dan was de eerste nog maar een kleintje, zo'n vier/vijf meter. En die vonden wij al heel groot. We waren onder de indruk en het was mooi, bjizonder en heerlijk zo in het water met zo'n prachtig dier. Het is de grootste vis op deze aarde en ook al heet hij 'haai', hij doet geen mens kwaad - als je hem met respect behandelt en benadert uiteraard. Kim en Joyce vonden het ook geweldig, ze hadden veel energie en zwommen met alles mee, het leken wel zeemeerminnen (aldus Alice, één van de gidsen).
We gingen overigens in groepen zodat er niet meteen 20 mensen om de Walvishaai heen cirkelen. Kim en Joyce zwommen vooral met één van de gidsen mee, Emma was haar naam en ze waren vandaag dikke vrienden met z'n drieën. We zagen uiteindelijk vijf verschillende walvishaaien en de grootste was 8 meter, wat een kanjer! Bij elke walvishaai zwemmen er ook verschillende vissen rondom en onder hem - of om lekker mee te eten of ter bescherming van henzelf. Ja, onder zo'n kanjer durf je wel mee te zwemmen! En elke keer opnieuw in het water en meezwemmen met deze gigant was opwindend en steeds weer mooi en bijzonder. Moe en heel voldaan ging iedereen aan de lunch. Er werd nog veel over nagepraat.
Na de lunch nog lekker snorkelen bij een prachtig koraalrif, aan het eind van de middag nog 'afternoon tea' en terug naar 'huis'. De dvd ontvangen wij in Perth en overmorgen volgen er een paar foto's!
Tot zover het verhaal van de prachtige ervaring met de Walvishaai en het blijft toch een uitdaging om zo'n ervaring in woorden weer te geven.
Ook goed nieuws: de weg is open van Halls Creek naar Broome!! Yes!! We rijden morgen terug naar Broome en daar komen een paar Amerikanen (die we ook ontmoet hadden in Halls Creek) en onze drie vriendinnen met onze Campervan heen! Wat een mazzel. En morgen hen weer zien en onze campervan terug!
Liefs, Pemakijo xxxx
Halls Creek en Broome
Halls Creek door menigeen die dagen dat wij er waren ook wel “Hells Creek” genoemd…maar zeker niet door ons!
We werden al vroeg wakker na op een parkeerplaats geslapen te hebben. En het weer was behoorlijk goed dus vol goede moed gingen wij naar het benzinestation waar meerdere mensen en vooral vrachtwagenchauffeurs, aan het discussiëren waren…over de weg die afgesloten was en de hoogte van het water. Ook aan ons werd gevraagd waar we heen gingen en toen we zeiden “Broome” klonken de “no chance” and “you can forget about that mate – it will take a couple of days before the road is open”. We wisten inmiddels dat dat ook anders kon lopen en toen we hoorden dat de weg al enkele dagen dicht was hadden wij natuurlijk voor onszelf besloten dat het misschien nog een dag zou duren, optimisten als we zijn. Nog ff checken bij de politie maar die gaf helemaal geen informatie vrij, op het wegrapport wat er lag stond wel dat het water was gestegen tot een meter over de weg en nog stijgende was…. Wat nu? Heel eerlijk gezegd toch wel even flink lopen balen en wat heerlijk is het dan we twee van die mooie meiden bij ons hebben die super relativeren (want dat lukte Peter en mij op dat moment even niet) !! Natuurlijk baalden Kim en Joyce ook ff en meteen geven ze dingen terug als “kunnen we lekker veel films kijken, in onze plakboeken werken”, etc.
De eerste weg die we aflegden in Halls Creek (na het benzinestation) was…..inderdaad: de tourist information! En daar kwamen we de dagen erop ook nog vele keren. En wat werden we daar vriendelijk ontvangen en geholpen – en wat kan dat een verschil maken. We wilden graag een goedkoop huisje of cabin maar die waren allemaal al vol, er waren meerdere mensen hier in Halls Creek gestrand… Het hotel dat er was rekende bijna 300 dollar voor één nacht (slik) en de camping bleef over. En wat is er zoal te doen in Halls Creek vroegen wij? Een mooi zwembad, de Art Gallery, een bezoek aan het weerstation en verder is alles onbereikbaar door het water. Oké – hopelijk gaat de weg echt snel weer open, maar daar doet niemand duidelijke uitspraken over (bleek ook zeker de dagen erna en nu nog steeds). In Australië gebruikt men veel woorden als “possible”, “maybe”, “it might be the case”, “you never know”, etc. Soms lekker en soms…wat minder lekker.
Op naar de camping en daar boekten we voor één nacht. In de loop van de dag begon het ook weer te regenen en voor het zwembad maakt dat niet uit (daar waren we elke dag ’s middags te vinden), voor onze spullen echter wel. Drogen deden ze niet en ze gingen steeds bijzonderder ruiken – wat bijzonder inhoudt in dit geval is door een ieder zelf in te vullen…!
Het zwembad was super, de mensen overal aardig en toch waren we die dag vooral in de modus “wachten tot de weg open gaat” en dat is nou niet echt handig voor de ‘lekkere’ energie. En toen diezelfde dag bleek dat het echt weleens meerdere dagen zou duren voordat de weg weer open was, was het toch wel even slikken en volgde hier en daar ook een snauw en een grauw. Met name omdat de enige droge plek onze Van was, dit was voor ons namelijk de eerste camping met heel weinig faciliteiten: een douche en wc en een paar wasmachines. Geen lekkere ruimte of overkapping om te zitten, geen kookgelegenheid, geen wasdroger, een zwembad dat alleen open ging met mooi weer, etc. En dan wordt de Van op sommige momenten toch wat krap en benauwd en de energie anders dan we eigenlijk tot nu toe hadden ervaren.
How did we get stuck in… Halls Creek, of all places?! Want Halls Creek was op dat moment nou niet de plaats waar we lang wilden blijven.
Achteraf zijn Peter en ik ongeloveloos blij hoe het is gegaan en zeker ook heel trots op hoe Kim en Joyce hiermee zijn omgegaan en zeker ook met elkaar zijn omgegaan. En dat bleek zeker ook door opmerkingen van mensen om ons heen (Australiërs, Amerikanen, drie meiden uit Taiwan en Hongkong die ook allemaal wachten tot de weg weer open ging): “these girls are amazing, it’s really wonderful how they do it”, “its’s marvelous how they behave in such a small space” en nog wat prachtige dingen! En wij waren op dat moment juist wat mopperig tegen hen en dit plaatste alles weer even in een veel positiever perspectief.
We moesten echter ook een besluit nemen: of hier in Halls Creek blijven wachten of terug rijden naar Kununurra, naar Katherine en vandaar via de Bruce Highway terug naar Port Augusta en dan over de Nullarbor naar Perth. Bijna 5500 km i.p.v. de 2800 km die we nu nog moesten…
En stel dat je dan net omrijdt en de weg is na een paar dagen hier weer open, en stel dat je overstromingen hebt bij Alice Springs, en stel dat … en stel dat…. En dat ‘stel dat’ brengt je geen stap verder. Dus dat is in ieder geval een afrader, net zoals mopperen – dat helpt ook noppes.
Meer dan 5000 km rijden, daar zagen we tegen op. Toch overwogen we die bijna 5500 km de volgende dag nog een keer omdat het water schrikbarend was gestegen, die overweging duurde maar heel kort want het bleek dat op dat moment alle wegen van en naar Halls Creek waren afgesloten voor onbepaalde tijd….Joepie zeg.
Het ging ook steeds meer regenen en de Van werd niet alleen van buiten nat maar ook steeds meer van binnen. Dat hadden we tot nu toe nog niet gehad en het is dan verwonderlijk waar het water allemaal gaatjes weet te ontdekken. Verschillende spullen aardig nat en helaas ook mijn dagboek. In dit soort tijden is het wel mooi om te zien hoe mensen elkaar helpen, er saamhorigheid ontstaat en ook hoe een ieder een heel eigen visie op de situatie heeft. Elke dag ging het over het water en de weg en voor degenen die het principe ‘wat je aandacht geeft dat groeit’ kennen…. ook wij gaven dit veel aandacht en dan gaat er veel tijd en vooral energie naar ‘hoe lang zou het nog duren’ en allerlei vragen die daar mee gepaard gaan.
Time for a change en op een bepaald moment namen wij een ander besluit: we zouden gaan kijken hoe we de komende dagen iets konden betekenen voor Halls Creek op wat voor manier dan ook. Je kunt er beter er beste van maken als je er toch bent… Ik had nog een aardige zak ballonnen dus het zou leuk zijn als we daar wat mee zouden kunnen doen. En de ballonnen zijn nu op dus………
We gingen ook naar het weerstation waar Joyce een satellietballon de lucht in liet gaan en de weersvoorspelling vooral regen aangaf. Hier ontmoetten we John, een vreselijk aardige man die ons meteen een huis aanbood waar we in mochten verblijven tot de weg weer open was. Dit namen we niet meteen aan, we voelden ons bezwaard. Echter, toen we na een aantal dagen steeds natter werden en het goed was om een ‘move’ te maken, maakten we toch gebruik van het aanbod en dat was echt een hele goede ‘move’. Een super groot huis, 7 kamers, frisse energie, de Van en de spullen die konden drogen, een grote keuken en vooral DROOG!
Op de camping hadden we dus ook drie heel aardige meiden ontmoet: Jill en Chloe uit Taiwan en Mandy uit Hong Kong. Ze sliepen in de auto of in een tentje en werden ook steeds natter. Dit legden we voor aan John en die zei onmiddellijk ‘laat ze ook in het huis komen’. En ook zij waren superblij met deze move en het huis!! En wij hebben nieuwe vriendschappen gesloten en een onbeschrijflijk leuke tijd met hen gehad. Gelukkig gaan we ze nog een keer ontmoeten!
Wat we al met al in Halls Creek hebben gedaan is veel zwemmen (natter dan nat kun je toch niet worden), nieuwe dagboeken kopen bij de Tourist Information, spullen kopen in de supermarkt (met oog op spullen die steeds minder makkelijk te verkrijgen waren) en m.b.t. helpen: we hielpen bij de Jeugdclub (voornamelijk Aboriginal kinderen), gaven een ballonnenworkshop en waren actief op één van de basisscholen van Halls Creek. Hier deden we vooral leuke dingen met ballonnen, deden body percussie en deelden ervaringen (Nederlandse cultuur – Aboriginal cultuur) – wat was het leuk en wat hebben we ook veel geleerd, over de Aboriginal cultuur. Een hele lieve bedankmail van het schoolhoofd behoort nu ook bij ons reisarchief!
We leerden steeds meer mensen kennen en werden op straat steeds vaker aangesproken. Peter zei uiteraard “ojee, dan is het tijd om weg te gaan!” (geintje).
We zouden ook wat doen bij het bejaardenhuis maar doordat de boel daar min of meer op z’n kop stond – er werd een hele groep oudere mensen geëvacueerd uit het naburige dorp Warnum en er waren onvoldoende bedden en personeel - stelden we dat uit.
Warnum: een klein dorpje voor Halls Creek. We zouden er eigenlijk zijn gestopt en waren in eerste instantie doorgereden met het idee voor enige wateroverlast door te rijden naar Broome. Eenmaal ‘vast’ in Halls Creek wilden we er alsnog heen gaan voor o.a. een prachtige Art Gallery en een mooie visplek en een mooie, betere camping. Omdat we andere activiteiten hadden in Halls Creek stelden we ook dit uit en dat was echt mazzel: Warnum kreeg een enorme overstroming, auto’s werden weggespoeld, als ook de Art Gallery, vele huizen en ook de basisschool volledig vernield en alle mensen geëvacueerd. Wat een ramp voor deze community. En hulp was en is lastig omdat ook hier alle wegen dicht waren en de weg voor onbepaalde tijd fors beschadigd is. Er wordt op dit moment ingeschat dat het vanaf nu nog wel een maand kan duren voor die weg weer open is. Tja en dan vinden wij dat we toch mazzel hebben dat wij in Halls Creek zitten/zaten. Dat was sowieso mazzel want Halls Creek was dan wel afgesloten, het was er wel veilig qua water en voedsel zou worden ingevlogen. Bovendien was er een klein vliegveldje en dat bracht ons op het idee om naar Broome te vliegen.
Op maandag reden we naar dit vliegveldje en dachten meteen ff wat te boeken. En dat werkt dus anders. Er gingen bijna geen vliegtuigjes door het slechte weer en de enige die wel vloog (Golden Eagle) was de komende weken volgeboekt… Getverderrie. We vroegen nog wat door aan de dame van Golden Eagle en ze zei “er is misschien nog één mogelijkheid – er vliegt a.s. woensdag mogelijk een meneer mee van 146 kg en als hij niet gaat en jullie zijn niet te zwaar dan kunnen jullie mee!” Ze ging checken en de Guus Gelukjes kregen het goede nieuws: “you can go Wednesday afternoon!”
En zoals Kim in haar dagboek schreef: “yes wij hebben de flight!”.
En toen het eenmaal woensdag was hadden we stiekem nog wel wat langer willen blijven… We hadden het ook zo gaaf met Jill, Mandy en Chloe en vooral Kim en Joyce hadden een band met hen. Zo veel lol, liefde, gezelligheid en delen. Ze leerden elkaars taal, speelden, kookten (en niet te vergeten maakte Peter heerlijke curry en toen schoof ook John aan!) en lachten wat af. We deelden ook een verdrietige gebeurtenis: de dag voor ons vertrek kreeg Chloe onverwachts bericht dat haar vader kanker heeft en het aflopend is. Dit veranderde die dag wel e.e.a. en naast er voor elkaar zijn hebben we ook gekeken voor een vlucht voor Chloe. Chloe besloot uiteindelijk toch met haar vriendinnen te wachten tot de weg weer open is. Kim begreep goed wat er gebeurde, Joyce had zoiets van ‘we gaan weer verstoppertje spelen’ en beide was goed. Eerst even wat tijd voor henzelf en daarna inderdaad…verstoppertje spelen!
En wat hadden we dan weer een lol. Lachen, gillen, rennen, schrikken en weer tellen. Zeker toen het licht erbij uit ging was het een topper. We hebben het heel, heel veel gespeeld en wat is er toch veel ook al is er geen tv, geen meubilair, geen speelgoed. Eén avond deed ook John mee en hij mailde later dat hij in tijden niet zo had genoten en gelachen!
We gaan er op dit moment vanuit dat we elkaar binnenkort weer zien en dan zeker weer verstoppertje gaan spelen. Het afscheid was minder makkelijk, zeker voor Kim en Joyce. De dames hadden elkaar allemaal nog lieve dingen gegeven: van een luchtje tot lieve teksten in elkaars dagboek!
Met precies afgemeten kilo’s zaten we uiteindelijk in het vliegtuigje en zwaaiden elkaar uit, langzaam werden Jill, Chloe en Mandy kleiner….??
We zagen vanuit het vliegtuigje prachtige natuur en ook de overstromingen, wow. We hadden er uiteraard veel over gehoord en je maakt in je hoofd wel een voorstelling. Maar zo in het “echt” is het toch wel heftig en indrukwekkend. Fitzroy Crossing (dorpje na Halls Creek op weg naar Broome) was alleen nog een klein eilandje en het bleek dat daar ook al velen waren geëvacueerd.
Op vele plekken zag je de weg niet meer en waren er allerlei nieuwe ‘waterwegen’ ontstaan. We wisten inmiddels ook dat het nog enkele weken zou duren voordat de weg weer open was. Elke dag in Halls Creek en ook hier in Broome checken we de update van het water en de weg. Tot gisteren was het water alleen maar gestegen bij Fitzroy Crossing, de rivierbanken waren kapot en de kreekjes waren Kreken met een Hoofdletter geworden.
Het water is op dit moment ‘steady’ en op verschillende plekken aan het zakken. Gaat de goede kant op dus!
We hebben onze Van achtergelaten bij John in Halls Creek en hopelijk kan Peter binnen een paar weken terug vliegen en hem naar Broome rijden. Hij staat daar in ieder geval schoon en droog en wij zitten schoon en droog in een ‘cabin’ in Broome.
Woensdag einde van de middag kwamen we daar aan, huurden een auto en zochten accommodatie. De volgende dag en ook vandaag is ons duidelijk geworden hoe mooi en leuk Broome is. Kleine stad en heel veel natuurschoon. Prachtige stranden, goeie visplekken, waterpark, klimrotsen, lekkere winkels, aardige mensen en………let op: prachtig weer!!! Gisteren zijn we meteen verbrand!
We zitten hier goed en gaan ook vanuit Broome verder langs de kust naar beneden. We hadden Halls Creek voor geen goud willen missen en het behoort zeker bij de toppers van onze reis. Het lijstje toppers wordt al aardig groot.
Hier en daar krijgen we de vraag of we nog een beetje genieten met al dat water en of het goed met ons gaat.
Voor alle duidelijkheid: het gaat heeeeel goed met ons, we genieten en de herinneringen zijn mogelijk alleen maar mooier en intenser door alle avonturen die we beleven. Het water heeft ons veel mooie dingen opgeleverd! En natuurlijk zijn er de baalmomenten en natuurlijk missen Kim en Joyce onze drie vriendinnen – en ook dat mag er allemaal zijn. Geeft mooie stroming – wat je daar ook onder mag of wilt verstaan. Dus we stromen nog even lekker verder in Down Under…….
Heel veel liefs vanuit Broome, Pemakijo
Avonturen in de Kimberleys
Darwin - Halls Creek
And first of all: een toetsenbord dat werkt, heerlijk!!
En waar waren we gebleven...Halls Creek, berichten over de overstromingen en nog ietsje terug waren we in Darwin, net terug uit Bali. De laatste paar dagen Darwin waren ook heerlijk en redelijk goed weer. Ja, uiteraard ook voldoende regen want daarvan hebben ze genoeg hier in Australië dit jaar (helaas niet in het Zuiden van West-Australië...). Erg gezellig nog met Steve en Rachel, niet alleen met elkaar gegeten maar ook gevist en... ballonnen gevouwen!! Steve had/heeft duidelijk talent en mocht iemand nog een ballonnenartiest nodig hebben: give him a call! Ookweer gezwommen in het enorme golfslagbad buiten, museum bezocht: met een opgezette krokodil van 6 meter - wat een monster - en veel informatie over de vorige cycloon Tracy die heel Darwin verwoestte. En toen was het echt tijd om te vertrekken en afscheid nemen vinden we niet altijd even gemakkelijk, in dit geval zeker Joyce niet. Maar ja, Rachel en Steve waren/zijn behalve erg gastvrij ook gewoon ontzettende leuke mensen! Gelukkig hebben we facebook en skype.
Na Darwin reden we naar Litchfield National Park (de foto's stonden al op de website) en daar was het echt super mooi. De watervallen waren 'amazing' en de zogenaamde 'rockpools' waren ook indrukwekkend door de grote hoeveelheden water. Hier en daar konden we heerlijk dompelen in het water en sliepen we vlak bi de waterval. En mazzel: die paar dagen hadden we behoorlijk goed weer. Na Litchfield NP kwamen we terug in Katherine om ons beloofde bezoek af te leggen: de Black Cockatoo die we gered hadden wachtte op ons en herkende ons uiteraard ook! Hoe we dat wisten? Ze was enthousiast aan het heen en weer wiebelen op een hoge tak - of was dat omdat er een knappe Black Cockatoo naast haar zat? Erg leuk om te zien, vooral toen we hoorden dat ze de eerste week totaal niet naar hem omkeek en nu toch echt was gezwicht voor zijn charmes... het lijken wel mensen!! Behalve onze zwarte vriendin zaten er ook andere prachtige vogels die waren opgevangen. En natuurlijk zaten er al snel twee op Peter's schouders. Leuke man zeker?! Joyce had ook een vogelvriendje en Kim en ik keken genietend rond. Kim en Joyce kregen van de aardige vogeldame twee prachtige Black Cockatoo veren en nog wat andere veren en we gingen weer verder.
Een stukje uit Katherine besloten we toch op een camping te gaan want de watervoorraad was er aardig door heen (en stel dat we ergens kwamen vast te zitten...) en onze aparatuur was aan opladen toe. Bovendien waren we moe en besloten dat het lekker zou zijn als we goed uitgerust de volgende dag een heel konden gaan rijden. Wisten wij veel wat er allemaal zou komen... De volgende dag vertrokken we op tijd en de weg zag er goed uit. Alle weginformatie was ook positief voor de Kimberleys (wat betekent dat alle wegen naar Broome open zijn). Na 100 km stonden er veel auto's achter elkaar stil op de weg. Feestje? Gezellig samen zijn? Een samen zijn was het wel en de reden laat zich raden: water over de weg en niet zo'n beetje ook. Het was te riskant om er doorheen te rijden, zelfs 4WD deden het niet, en het water steeg ongelooflijk snel - je zag het letterlijk opkomen. Wat nu? Hoe lang zou het duren? En op dat moment baalden we echt, ook al was het best gezellig en bijzonder zo met al die verschillende mensen met elkaar wachten op de High Way bij dat water - maar we vonden dat we genoeg water over de weg gezien hadden en ook al was dat tot nu goed verlopen en had het ook veel mooie en leuke dingen gebracht we wilden nu door, via de Kimberleys naar Broome.
We bestoten een stukje terug te rijden en over een uurtje terug te komen - het water kon, wisten we inmiddels uit ervaring, ook heel snel zakken. Beetje vissen langs de weg, spelletje spelen en na uurtje terug. Ik had een stok langs de kant van de weg gezet waar het water stond toen we weg reden en we waren benieuwd of het water was gezakt. Gezakt? Echt niet, vet gestegen, bah. Wel een meter hoog. En inmiddels was iemand van weg en water gekomen en die had lekker nieuws: het water was nog behoorlijk aan het stijgen en aan de andere kant van de overstroming was een vrachtwagen gekanteld en het was nog niet duidelijk of dat meer belemmering gaf. 'Het kon zeker nog wel een dag gaan duren!' aldus 'Willem Weg Water'. Grr...gatv...gr... Gelukkig waren er ook de 'locals' en die gaven aan dat het ook in no time kon zakken en je er zomaar vandaag weer door zou kunnen. We reden opnieuw een stuk terug naar een parkeerplaats met schaduw, want geloof het of niet: de zon scheen! Hier lieten we onze was drogen, gingen we lunchen en deden we veel schoolwerk. Over vieren reden we opnieuw naar de overstroming en het werd echt een juich-moment: we konden er prima door, yes!! Iedereen reed er door en het was echt wonderlijk hoe snel het water was gezakt. Ik juichte echt toen we er door waren. En de vrachtwagen lag gekanteld naast de weg (ook deze foto was al geplaatst) dus wij konden door. We besloten niet meer ergens te stoppen, maar in één ruk door te rijden naar Kununurra.
Dat werd een latertje en 'savonds over elven reden we over de grens van West-Australië en Kim en Joyce hadden gevraagd hen daarvoor wakker te maken want ze keken er erg naar uti om in West-Australië te zijn! En ook bij deze 'grens' controle m.b.t. fruit, groente, honing e.d. omdat ze vanuit de ene staat geen fruitvlieg de andere staat in willen hebben. Je moet dan bovenstaande artikelen in de prullenbak gooien of nog opeten. Voor ons blijft dit een bijzonder iets, op z'n zachtst gezegd. De dame bij de grens checkte onze Van grondig en gelukkig kende ze niet alle opbergplekken.... en laat ik het daar maar bij houden.
Kununurra.In Kununurra een slaapplek gezocht en een korte nacht slaap genoten. De volgende morgen toeristenbureau en meteen een boottocht geboekt en een eenvoudige studio genomen. Het was wat benauwd weer en veel muggen dus dan is een huisje en airco erg prettig. Kununurra had veel mooie dingen zoals naast ons een klein NP, de Bungle Bungles in het klein. En dat was het, echt prachtig. Veel Boab bomen hier en er liggen een paar van z'n vruchten liggen te drogen in onze Van. Die kun je prachtig bewerken. Zebragesteente wordt hier ook gevonden dus naar een atelier geweest, daar ook vissen en schilpadden in een meer gevoerd en uiteindelijk Kununurra afgesloten met een fantastische boottocht. Een reuze speedboot en bij vertrek regende het dus we zaten gezellig allemaal in een...vuilniszak. Gelukkig dat het weer al snel beter werd en we het verder droog hebben gehouden. En wat een tocht: tientallen watervallen, vele vogels, krokodillen, kloven en kliffen. De boot ging 50 km per uur (soms beetje harder) en we vlogen over het water, heerlijk. Joyce riep regelmatig 'jiha' of 'yeah'! Vele stops voor al het natuurschoon, afternoon tea bij een waterval en zonsondergang toen we terug gingen. Deze tocht was over de Ord River naar Lake Argyle. Inmiddels waren de weersvoorspellingen wat minder geworden en we besloten na de boottocht door te rijden naar Halls Creek en als we daar laat nog konden tanken meteen verder door te rijden. Je wist maar nooit met al dat water vanuit rivieren en creeks over de weg....
We reden voor het eerst in het donker en dat is hier toch altjid een beetje spannend. Dit keer niet vanwege de kangoeroes maar vanwege de koeien die opeens op de weg gaan. En dat gebeurde ook. Gelukkig reed Peter goed en rustig. Eén koe sprong opeens na naar de kant van de weg te zijn gelopen, terug op de weg en we botsten tegen z'n dikke achterwerk. Hij liep rustig verder en wij hadden een deuk. En toch weer goed afgelopen. Inmiddels ook weer meer water op de weg en laat kwamen we aan in Halls Creek. Geen pompstation open, helaas - dachten we op dat moment - maar we zagen als snel de borden met 'road closed'. De weg bleek al twee dagen dicht, we hadden rustig aan kunnen doen, heel rustig aan. We hadden er toen nog geen idee van hoe lang het zou gaan duren (en eerlijk gezegd nog steeds niet...). We sliepen op een parkeerplaats en hadden op dat moment nog het idee/de hoop dat we er de volgende dag doorheen konden.... 'Just take on day at a time', toch?
Tot zover - morgen verder over Halls Creek. Peter gaat nu videootje in elkaar zetten en wat foto's plaatsen.
Liefs, Pemakijo xxxx
Eindelijk in Broome... zonder onze Campervan.
Allemaal een goede avond en hier een kort updeetje vanuit de Kimberleys, het noorden van West Australie. Kort want enkele letters van ons toetsenbord doen het niet meer en dat maakt de uitdaging om een stuk te typen heel groot. Want laten het nou juist de E en de T zijn die missen... Ben je je ooit weleens bewust geweest hoe vaak je die gebruikt in de Nederlandse taal? Wij inmiddels dus wel en het is onwijs veel. Morgen een extern toetsenbordje 'scoren' en dan komt er toch een verhaal aan...maak je borst maar nat.
We zijn dus in Broome en hebben onze Van achtergelaten in Halls Creek. Alle wegen van en naar Halls Creek zijn voorlopig afgesloten en na een week te hebben'vast' gezeten hebben we de knoop doorgehakt en een vlucht kunnen regelen naar Broome. De laatste, bijzondere plaatsen hadden wij . Daarover morgen meer.
Hieronder wat informatie over de overstromingen en Halls Creek ligt precies tussen Warmun en Fitroy Crossing in. En Halls Creek is een bijzondere week geworden - om nooit meer te vergeten.
Ook wij zijn op de hoogte van Japan en onderstaande staat niet in verhouding tot wat daar is gebeurd en dat maakt ook dat dit geen wereldnieuws is. Wat het wel is: veel huizen, wegen en scholen die kapot zijn, aanvoer van voedsel is een uitdaging, andere voorzieningen worden ook schaarser, het maakt dat je je bewust wordt dat de 'gewone dingen' soms helemaal niet zo gewoon zijn. Het geeft ook saamhorigheid en brengt bij veel mensen het beste in hen naar boven.
Tot zover en ook tot morgen! Pemakijo xxxx
Perth latest news, 16 March 2011
A collection of Aboriginal art and 45 homes have been destroyed by severe floods in Western Australia's east Kimberley region, where 217 people have been evacuated as water continues to rise.
The Fire and Emergency Services Authority (FESA) is reminding people to remain vigilant and patient after significant flooding struck several roads and bridges linking Derby, Fitzroy Crossing, Halls Creek and Warmun.
In Warmun, 157 people were flown to Kununurra on Tuesday.The remaining 60 people were airlifted on Wednesday, FESA says.
Warmun is renowned for its indigenous art, most of which has been wiped out by the floodwaters that filled the town's arts centre.
Horizon Power is continuing to work to restore power after floodwaters damaged the electricity network.
Additional line crews and electricians have also been sent to minimise the power disruption and reconnect properties as quickly as possible, FESA says.
Parts of the riverbank that supports the Fitzroy Crossing bridge have been washed away, prompting the relocation of up to 58 Fitzroy River Lodge guests and staff to Fitzroy Crossing Recreation Centre until they can be flown to Broome.
FESA says plans are under way to re-supply food, water and essential items to the remote indigenous communities of Djugearri and Koorabye in the Shire of Derby/West Kimberley.
At Halls Creek, 700kg of essential food items were distributed on Tuesday and another resupply was under way on Wednesday, transporting 8.4 tonnes of food.
Horizon Power is investigating alternative options to maintain power generation in Halls Creek.Residents are being asked to reduce their electricity use where possible to help ease pressure on supplies.
At 3.48pm (WST) on Wednesday, the Bureau of Meteorology said the river at Fitzroy Crossing was slightly higher than the record 2002 flood level and was expected to fluctuate around this level for the next 24 hours.The level at Fitzroy Crossing is expected to remain above the major flood level for the next 48 hours, the bureau says.
Downstream in the Noonkanbah area, the river level at 3pm (WST) was 11.7 metres and is expected to ri
BALI, BALi, BAli, Bali, bali
Terug in Darwin kijken we terug op 8 mooie dagen Bali. Bali staat voor ons voor allerlei mooie dingen en mogelijk betekent Bali : Bijzonder, Anders, Levendig, Inspirerend. Bijzonder alleen al door de cultuur met vooral het Hindoeisme dat een heel belangrijke rol speelt. Overal tempels en tempeltjes, vele rituelen, offers en andere activiteiten om te zorgen voor geluk, kennis, voorspoed, etcetera. Verder speelt de familie(band) een ontzettend grote rol en is de plaats binnen het gezin belangrijk: de eerstgeborene heet Wyan en we kwamen er al snel achter dat er heel veel vrouwen en mannen op Bali Wyan heten!! En zo waren er uiteraard nog meer dingen die bijzonder waren zoals het afdingen, het eten, etcetera.
Anders niet alleen door de cultuur maar zeker ook door de natuur: ongelooflijk groen, heel, heel veel palmbomen, schitterende rijstvelden waar vooral de ouderen werken (de jongeren hebben tegenwoordig andere interesses), mooie zee met hier en daar prachtige koralen en helaas is daar wel een kanttekening bij: op vele plekken, zowel in het water als op het land ligt erg veel rotzooi en vuil. De rivieren zitten vol rommel en als het water hoog komt te staan stroomt het vuil zo de zee in. Het koraal wordt er niet beter op en snorkelen tussen het vuil vonden we ook niet heel inspirerend. Gelukkig was het Noordelijk gedeelte van Bali wat schoner en was het vooral bij Amed schitterend snorkelen. Kim en Joyce waren vooral onder de indruk van een hele kleine en zeer beroemde vis die ze voor in het eerst in levende lijve zagen: Nemo!!! ....En Joyce vond het geweldig dat Nemo samen met z'n vader en moeder was!
Ook het voor het eerst zien van een 'echte' vulkaan (mount Batur) maakte indruk op de dames en geweldig was zeker het relaxen in de natuurlijke hot spa aan de voet van de vulkaan naast het vulkaanmeer....een vruchtensapcocktail en pisang goreng erbij, even schrubben en weer dobberen in het warme water, heerlijk!
Levendig en tegelijk ook anders was het verkeer. Toen we aankwamen op Bali namen we een taxi naar Sanur waar we eigenlijk een auto wilden huren. Het verkeer onderweg maakte al veel indruk op ons: er zijn weinig verkeersregels, men rijdt vlak op elkaar, de brommers scheuren overal tussen door (meestal meerdere mensen of spullen op de brommer en helmen zijn sporadisch) en rood licht betekent dat je nog net even door kunt rijden, aldus onze chauffeur die er dan ook van overtuigd was dat hij niet echt door rood reed. We begonnen te twijfelen over het huren van een auto en toen bleek dat in Sanur de auto die je huurde ook echt niet verzekerd was leek het ons een goed idee om ons rond te laten rijden. En dat was een goed idee: lekker rond kunnen kijken en erg goedkoop.
Levendig zijn ook de mensen die onderweg roepen of je nog wat wilt kopen, of je nog transport nodig hebt, die bezig zijn met hun offers, die toeteren of naar je toe komen en je smeken om wat te kopen. Levendig met alle kleuren, geuren en geluiden. 's Morgens de moskee (een minderheid aan Moslim mensen op Bali die respectvol en vriendelijk met de Hindoeisten samen leven), vele hanen en het eerste geroep maken dat je weet dat er een nieuwe dag gestart is.
En gelukkig is er ook nog voldoende rust, buiten de steden en grotere dorpen is er ruimte genoeg om te relaxen, je boek te lezen, je rust te vinden. Of voor een ontspannende massage. Een uur een heerlijke lichaamsmassage voor 4 euro en omdat ze Kim en Joyce lief en leuk vonden (en volgens ons waren ze zich ook zeker bewust van het feit dat deze lijven kleiner waren en het dus minder dan een uur 'kostte') een speciale kinderprijs!! En die Balinese dames hadden stevige handen, heerlijk!
Inspirerend omdat het op Bali anders voelt, ruikt, kijkt, andere geluiden, andere mensen en andere gewoontes. De mensen lachen veel; ze lachen omdat ze veel lol (lijken te) hebben en ze lachen ook als er iets fout gaat of als ze iets niet weten. En lol was er zeker: de haren van Kim en Joyce werden ingevlochten en de lol begon al bij de onderhandeling. Peter onderhandelde met drie Balinese dames en dat ging van 'special price for you and it's good for us papa'. Peter: 'your price is not good for papa and not good for my Rupiah'. 'Oh papa make us happy'. Peter (die als 'papa' overigens jonger was dan de dames!): 'mahal (te duur), you make Europe price and that makes papa not happy'. En zo ging het nog een hele tijd door met veel gelach, opmerkingen en ... ondertussen ging een van de dames vast de spullen halen! De vorige keer op Bali was ik een betere onderhandelaar, nu was Peter duidelijk de topper! De dames kregen mooie vlechtjes en onder het vlechten werd er vreselijk gelachen om uitspraken, moppen, verhalen en mal doen. Kim en Joyce vonden het super! En Joyce, die nog niet helemaal in orde was, kreeg er een energyboost van!!
Inspirerend was zeker het samen zijn met dolfijnen. Op Bali is een dolfijnen sanctuary waar dolfijnen zijn opgevangen die door vissers waren gevangen en waar de bestemming niet goed zou aflopen voor de dolfijnen. Hier werden ze verzorgd en 'hier' is een afgezet stuk in zee (waar je dus ook met de boot heen gaat) en eenmaal per dag mogen ze naar open zee en komen uit eigen beweging weer terug. Eenmaal per week mogen ze de hele dag naar open zee en ook dan komen ze weer terug. Ook wel logisch want ze krijgen hier 10 kilo vis per dag zonder daar echt voor te hoeven jagen. Ze krijgen veel aandacht en worden door goed betalende toeristen gemasseerd/geaaid en bewonderd! En wij vonden het prima om ook van die toeristen te zijn want het was gaaf, mooi en zeker inspirerend. Er was nog plek de dag voor vertrek voor drie personen dus Kim, Joyce en ik grepen onze kant en Peter was 'onze' fotograaf. Kim vond het eerst heel spannend en Joyce was meteen verkocht! Kim en Joyce vonden het super en straalden steeds meer (zie foto's). Joyce was die dag nog niet in orde en kreeg ook hier veel energie van. De koorts schijnbaar ook want uiteindelijk stond ze rillend in het water met hele blije ogen.......
En voor de balans zijn er natuurlijk ook altijd wel een paar dingen die wat minder zijn. Zo waren er bij het snorkelen veel kwallen. Kleintjes en niet gevaarlijk...wel oervervelend met hun steekjes en het geven van kwallenbeetjes. Kim, Joyce en ik gingen uiteindelijk met lange mouwen en broeken de zee in!! Heel kleurrijk en het hielp ook nog. Peter was de bikkel en ging alleen in zijn zwembroek. Maar ja, die mannen hebben dan ook veel meer haren en zijn natuurlijk minder... aantrekkelijk! Haha!
Het vele gevraag van 'koop wat' , het gebedel en gesmeek is af en toe minder prettig en ook al realiseer je je dat het vanuit hun perspectief en cultuur anders is dan voor ons zou je je soms wel even willen verstoppen. Het hielp dan ook om af en toe even te doen alsof je het niet hoorde. En over het geheel was het vaker leuk en lachen dan vervelend. Balans....
Het eten was heerlijk en van de vorige keren Indonesie (Peter kwam hier voor de 2e keer en ik voor de 3e keer - de eerste keer was in 1992 met Hanneke toen we drie maanden door Indonesie trokken - heerlijk om hier en daar weer even te ervaren dat ik er al eerder was geweest met Hanneke) herinnerden we ons op te letten dat we het eten goed heet aten en op te letten me water. Ondanks dit werd Joyce toch ziek. Twee nachten voor vertrek hoge koorts en diarree. Met paracetemol en veel drinken (ORS) ging het beetje bij beetje beter en kostte het nog een nacht voor Joyce weer een beetje praatjes kreeg. De dolfijnen en vlechtjes gaven energie en nu terug in Darwin (gisterochtend zijn we teruggekomen) is het bijna weer de 'oude' Joyce. Een beetje vet mag er wel bij dus de chocolademousse staat klaar!!
Voor het geografische gedeelte: we zijn gestart in Den Pasar (vliegveld) en vandaar naar Sanur gereden. In de loop van de ochtend bracht Wyan ons naar Padang Bai waar we twee nachten bleven en de vleermuizentempel bezochten. Peter en ik hadden daar ons eigen huisje en Kim en Joyce hadden ook hun eigen huisje, waar wij, als we dat vroegen (!) op bezoek mochten komen! Snorkelen was top in Blue Lagoon en White Beach. Daarna door naar Amed, ook twee nachten. Hier veel snorkelen bij koraal en een wrak. Peter maakte een paar mooie duiken. Daarna een nacht in Tulamben (beroemd om z'n Amerikaanse wrak) en vandaaruit een dag een rondtoer via de vulkaan, hot spa, rijstvelden, koffieplantage, Ubud, atelier en apentempel naar Sanur. In Sanur twee nachten in een resort en vanuit Sanur Balinese dans, dolfijnenbezoek en Kecakdans gedaan en gezien. De Kecakdans was gezang van vele mannen, mannen verkleed als apen, vrouwen die prachtig dansten en uiteindelijk iemand die in het vuur (echt vuur!) danste en rolde... erg indrukwekkend.
Voor het afsluitende gedeelte: het was een prachtige ervaring en met weer nieuwe bagage in onze rugzak (figuurlijk en uiteraard ook gewoon letterlijk door de souveniers die we gekocht hebben!) zijn we terug in Darwin. Terug bij Steve en Rachel waar we meteen heerlijk sliepen en elkaar de volgende dag bij een Aussie BBQ de verhalen van Bali vertelden. Leuk en herkenbaar. We 'showden' elkaar de souveniers en .... genoten van de vis en kip van de BBQ en zeker ook van de zelfgemaakte knoflookboter van Rachel.
Over de laatste dagen Darwin later meer.......
Selamat Tingal en Tidak apa apa, Pemakijo xxxx
Op naar Bali
Aan het enthousiasme van Kim om naar Bali te gaan hoef en kan ik niets toevoegen. De dames zijn op dit moment, dinsdag 22 februari zeven uur 's avonds, erg opgewonden - de energie vloeit rijkelijk door de lucht!! En dat met de warmte van Darwin erbij....
De cycloon in Darwin viel uiteindelijk gelukkig mee. Vele omgewaaide bomen, enorme bomen en kleine bomen. Het water/regen wat met de cycloon mee kwam was enorm en er zijn nog steeds overstromingen buiten Darwin die ook vele wegen afsluiten. Cycloon Carlos werd na een aantal dagen een 'ex-cycloon' en vervolgde zijn weg over de Kimberleys (Het Noorden van West Australië) en zorgde ook daar voor veel regen en wegafsluitingen. Carlos is inmiddels weer een 'echte' cycloon geworden en ook iets heftiger en bevindt zich nu langs de kust van West Australië. Hopelijk hoepelt hij op naar zee! Al met al betekent het dat de weg naar West Australië is afgesloten. En dat is enige weg (highway) die wij vanuit hier naar West Australië kunnen en moeten nemen. De enige andere manier om naar het Westen te komen is helemaal beneden bij Port Augusta. Dus hoe top was het toen we hoorden van Steve en Rachel dat naar Bali gaan en goedkoop en maar twee uur vliegen is!! Want je kunt natuurlijk twee dingen doen: of hier zitten wachten of dat water een keertje zakt of je kans pakken (die vroeg of laat altijd voorbij komt!) en een extra vakantie tijdens je reis boeken! 'Effies' naar Bali, andere cultuur, andere natuur, tempels, mooie stranden en heel veel snorkelen! Morgenvroeg gaan we en dan blijven we 8 dagen op het Indonesische eiland dat ongeveer net zo groot is als Gelderland! De laptop blijft in Darwin dus na Bali komen we weer in de lucht (verrijkt en nog meer geïnspireerd...)!!
In Darwin is het de laatste dagen heerlijk weer. We verblijven in het huis van Steve en Rachel - terwijl zij op... Bali zitten! Zo gastvrij dat wij in hun huis mogen, we zijn er erg blij mee. Zeker tijdens de dagen met veel regen is het heerlijk om een ruim huis te hebben! Onze Van kreeg ondertussen een onderhoudsbeurt (want helaas ging ook de startmotor kapot) en rijdt nog zonniger! Verder hebben we heerlijk gezwommen, gevist, geshopt, het huis gesopt, gegeten op de steiger aan zee waar vele Aziatische restaurantjes zitten (rottig voor ons he? Maar we moesten vast wennen aan het eten in Indonesië!!), etcetera.
Darwin is mooi, een mooi formaat stad, veel Aziatische invloeden, veel natuurschoon, veel cultuur en ook nog lekker schoon! Peter en ik konden ons van de vorige keer hier (1995) niet herinneren dat het zo leuk was. Het enige dat wij als nadeel ervaren is dat je hier niet in de zee kunt zwemmen, terwijl er prachtige stranden zijn. Nou ja 'kunnen' natuurlijk wel, het wordt alleen serieus afgeraden: er zijn hele giftige (dodelijke) kwallen, er kunnen krokodillen zwemmen (de Salties!) en ook allerlei haaien. En op dit gebied nemen wij nu eens echt geen risico. En dat is maar goed ook want helaas is er gisteren in dit deel van Australië een jongen omgekomen nadat hij was gepakt door een krokodil en er wordt inmiddels vanuit gegaan dat hij niet meer wordt gevonden. Triest, maar waar. Krokodillen kunnen nu door de hoge waterstand op de meest onverwachtse plaatsen voorkomen. En tegen een zoutwaterkrokodil begin je weinig. Genoeg reden dus om voorzichtig te zijn en aan de andere kant ook genoeg reden om elke dag te genieten.
In Aussie zeggen ze 'no worries' en in Indonesië 'tidak apa apa'! Het Nederlandse 'Pluk de dag' vinden wij een mooie slogan om mee te eindigen!
Liefs, Pemakijo xxxx
jihaaaa kangaroo!
Waarom ik kangaroo schrijf weet ik zelf niet eens...!
Onverwachts naar B-A-L-I !!!
We en ik kan het bijna niet eens geloven dit is ff kort maar nu weet iedereen het;
woensdag heen en woensdag terug.
jihaa kangaroo.
Groetjes Kim