Darwin - Halls Creek

And first of all: een toetsenbord dat werkt, heerlijk!!

En waar waren we gebleven...Halls Creek, berichten over de overstromingen en nog ietsje terug waren we in Darwin, net terug uit Bali. De laatste paar dagen Darwin waren ook heerlijk en redelijk goed weer. Ja, uiteraard ook voldoende regen want daarvan hebben ze genoeg hier in Australië dit jaar (helaas niet in het Zuiden van West-Australië...). Erg gezellig nog met Steve en Rachel, niet alleen met elkaar gegeten maar ook gevist en... ballonnen gevouwen!! Steve had/heeft duidelijk talent en mocht iemand nog een ballonnenartiest nodig hebben: give him a call! Ookweer gezwommen in het enorme golfslagbad buiten, museum bezocht: met een opgezette krokodil van 6 meter - wat een monster - en veel informatie over de vorige cycloon Tracy die heel Darwin verwoestte. En toen was het echt tijd om te vertrekken en afscheid nemen vinden we niet altijd even gemakkelijk, in dit geval zeker Joyce niet. Maar ja, Rachel en Steve waren/zijn behalve erg gastvrij ook gewoon ontzettende leuke mensen! Gelukkig hebben we facebook en skype.

Na Darwin reden we naar Litchfield National Park (de foto's stonden al op de website) en daar was het echt super mooi. De watervallen waren 'amazing' en de zogenaamde 'rockpools' waren ook indrukwekkend door de grote hoeveelheden water. Hier en daar konden we heerlijk dompelen in het water en sliepen we vlak bi de waterval. En mazzel: die paar dagen hadden we behoorlijk goed weer. Na Litchfield NP kwamen we terug in Katherine om ons beloofde bezoek af te leggen: de Black Cockatoo die we gered hadden wachtte op ons en herkende ons uiteraard ook! Hoe we dat wisten? Ze was enthousiast aan het heen en weer wiebelen op een hoge tak - of was dat omdat er een knappe Black Cockatoo naast haar zat? Erg leuk om te zien, vooral toen we hoorden dat ze de eerste week totaal niet naar hem omkeek en nu toch echt was gezwicht voor zijn charmes... het lijken wel mensen!! Behalve onze zwarte vriendin zaten er ook andere prachtige vogels die waren opgevangen. En natuurlijk zaten er al snel twee op Peter's schouders. Leuke man zeker?! Joyce had ook een vogelvriendje en Kim en ik keken genietend rond. Kim en Joyce kregen van de aardige vogeldame twee prachtige Black Cockatoo veren en nog wat andere veren en we gingen weer verder.

Een stukje uit Katherine besloten we toch op een camping te gaan want de watervoorraad was er aardig door heen (en stel dat we ergens kwamen vast te zitten...) en onze aparatuur was aan opladen toe. Bovendien waren we moe en besloten dat het lekker zou zijn als we goed uitgerust de volgende dag een heel konden gaan rijden. Wisten wij veel wat er allemaal zou komen... De volgende dag vertrokken we op tijd en de weg zag er goed uit. Alle weginformatie was ook positief voor de Kimberleys (wat betekent dat alle wegen naar Broome open zijn). Na 100 km stonden er veel auto's achter elkaar stil op de weg. Feestje? Gezellig samen zijn? Een samen zijn was het wel en de reden laat zich raden: water over de weg en niet zo'n beetje ook. Het was te riskant om er doorheen te rijden, zelfs 4WD deden het niet, en het water steeg ongelooflijk snel - je zag het letterlijk opkomen. Wat nu? Hoe lang zou het duren? En op dat moment baalden we echt, ook al was het best gezellig en bijzonder zo met al die verschillende mensen met elkaar wachten op de High Way bij dat water - maar we vonden dat we genoeg water over de weg gezien hadden en ook al was dat tot nu goed verlopen en had het ook veel mooie en leuke dingen gebracht we wilden nu door, via de Kimberleys naar Broome.

We bestoten een stukje terug te rijden en over een uurtje terug te komen - het water kon, wisten we inmiddels uit ervaring, ook heel snel zakken. Beetje vissen langs de weg, spelletje spelen en na uurtje terug. Ik had een stok langs de kant van de weg gezet waar het water stond toen we weg reden en we waren benieuwd of het water was gezakt. Gezakt? Echt niet, vet gestegen, bah. Wel een meter hoog. En inmiddels was iemand van weg en water gekomen en die had lekker nieuws: het water was nog behoorlijk aan het stijgen en aan de andere kant van de overstroming was een vrachtwagen gekanteld en het was nog niet duidelijk of dat meer belemmering gaf. 'Het kon zeker nog wel een dag gaan duren!' aldus 'Willem Weg Water'. Grr...gatv...gr... Gelukkig waren er ook de 'locals' en die gaven aan dat het ook in no time kon zakken en je er zomaar vandaag weer door zou kunnen. We reden opnieuw een stuk terug naar een parkeerplaats met schaduw, want geloof het of niet: de zon scheen! Hier lieten we onze was drogen, gingen we lunchen en deden we veel schoolwerk. Over vieren reden we opnieuw naar de overstroming en het werd echt een juich-moment: we konden er prima door, yes!! Iedereen reed er door en het was echt wonderlijk hoe snel het water was gezakt. Ik juichte echt toen we er door waren. En de vrachtwagen lag gekanteld naast de weg (ook deze foto was al geplaatst) dus wij konden door. We besloten niet meer ergens te stoppen, maar in één ruk door te rijden naar Kununurra.

Dat werd een latertje en 'savonds over elven reden we over de grens van West-Australië en Kim en Joyce hadden gevraagd hen daarvoor wakker te maken want ze keken er erg naar uti om in West-Australië te zijn! En ook bij deze 'grens' controle m.b.t. fruit, groente, honing e.d. omdat ze vanuit de ene staat geen fruitvlieg de andere staat in willen hebben. Je moet dan bovenstaande artikelen in de prullenbak gooien of nog opeten. Voor ons blijft dit een bijzonder iets, op z'n zachtst gezegd. De dame bij de grens checkte onze Van grondig en gelukkig kende ze niet alle opbergplekken.... en laat ik het daar maar bij houden.

Kununurra.In Kununurra een slaapplek gezocht en een korte nacht slaap genoten. De volgende morgen toeristenbureau en meteen een boottocht geboekt en een eenvoudige studio genomen. Het was wat benauwd weer en veel muggen dus dan is een huisje en airco erg prettig. Kununurra had veel mooie dingen zoals naast ons een klein NP, de Bungle Bungles in het klein. En dat was het, echt prachtig. Veel Boab bomen hier en er liggen een paar van z'n vruchten liggen te drogen in onze Van. Die kun je prachtig bewerken. Zebragesteente wordt hier ook gevonden dus naar een atelier geweest, daar ook vissen en schilpadden in een meer gevoerd en uiteindelijk Kununurra afgesloten met een fantastische boottocht. Een reuze speedboot en bij vertrek regende het dus we zaten gezellig allemaal in een...vuilniszak. Gelukkig dat het weer al snel beter werd en we het verder droog hebben gehouden. En wat een tocht: tientallen watervallen, vele vogels, krokodillen, kloven en kliffen. De boot ging 50 km per uur (soms beetje harder) en we vlogen over het water, heerlijk. Joyce riep regelmatig 'jiha' of 'yeah'! Vele stops voor al het natuurschoon, afternoon tea bij een waterval en zonsondergang toen we terug gingen. Deze tocht was over de Ord River naar Lake Argyle. Inmiddels waren de weersvoorspellingen wat minder geworden en we besloten na de boottocht door te rijden naar Halls Creek en als we daar laat nog konden tanken meteen verder door te rijden. Je wist maar nooit met al dat water vanuit rivieren en creeks over de weg....

We reden voor het eerst in het donker en dat is hier toch altjid een beetje spannend. Dit keer niet vanwege de kangoeroes maar vanwege de koeien die opeens op de weg gaan. En dat gebeurde ook. Gelukkig reed Peter goed en rustig. Eén koe sprong opeens na naar de kant van de weg te zijn gelopen, terug op de weg en we botsten tegen z'n dikke achterwerk. Hij liep rustig verder en wij hadden een deuk. En toch weer goed afgelopen. Inmiddels ook weer meer water op de weg en laat kwamen we aan in Halls Creek. Geen pompstation open, helaas - dachten we op dat moment - maar we zagen als snel de borden met 'road closed'. De weg bleek al twee dagen dicht, we hadden rustig aan kunnen doen, heel rustig aan. We hadden er toen nog geen idee van hoe lang het zou gaan duren (en eerlijk gezegd nog steeds niet...). We sliepen op een parkeerplaats en hadden op dat moment nog het idee/de hoop dat we er de volgende dag doorheen konden.... 'Just take on day at a time', toch?

Tot zover - morgen verder over Halls Creek. Peter gaat nu videootje in elkaar zetten en wat foto's plaatsen.

Liefs, Pemakijo xxxx