Aangekomen, gebleven en alweer bijna terug
Lieve allemaal,
terwijl er hier wolken boven de bergen hangen waar prachtige zonnestralen doorheen komen en de aarde verlichten (ja....je zou het eigenlijk moeten zien) schrijf ik mijn 2e en alweer laatste stukje van deze mooie reis. "Waar blijft de tijd?", is dan zo'n bekende vraag. Of is het meer "de tijd blijft en wij gaan voorbij"....One way or the other, het is (te) snel gegaan. In het weekend voor Kim en Joyce kwamen deden we de workshops nog buiten en de vriendin van Lies, Marzhan, schreef daar een prachtig stukje over op Facebook en ja: "we beat the heat"! Want met 40 graden buiten in de schaduw is het nog steeds heel heet als je activiteiten doet, het zweet liep over onze rug zo tussen de "boude" (billen in Afrikaans) door, haha. En zeg alsjeblieft geen 'kont' want dat zit zeg maar aan de voorkant en over 'poes' kun je maar helemaal zwijgen want dat is een vreselijk scheldwoord. Veel overeenkomsten in onze talen ook, waarbij veel woorden wat korter zijn "aand" i.p.v. "avond", "morre" i.p.v. "morgen". En Aziatische invloeden: pisang voor banaan! En die zijn hier trouwens heerlijk, van die kleine zoete bananen, mjammie.
Maandag konden we dus eindelijk in de Engelse kerk naast de school de workshops houden en dat was heel prettig. Niet dat het er heel koel was (geen airco ofzo), maar wel veel overzichtelijker dan buiten en vooral: dan hoefden we niet elke dag de trommels en didgeridoos e.a. spullen heen en weer te slepen. Bij overzichtelijk moet je je overigens ook weer niet teveel voorstellen, want ook al hadden we hulp van lieve jongens, zij doen ook graag mee met de activiteiten en dan heb je met twee dames nog steeds niet heel veel overzicht. Zo startten we die maandag met 30 kinderen (vonden we zelf een mooi maximum aantal) en terwijl we bezig waren groeide dit aantal....Toen we een korte pauze hielden voor drinken en een broodje hadden we er in 1 keer....55, haha. We zouden dus beter op moeten letten en eigenlijk gebeurde dit nog alle keren dat we hier waren. Kinderen zijn ook slim: als je niet kijkt kruipen ze door een openstaand raam naar binnen. Of bij het trommelen buiten sluiten zich kinderen aan om te kijken en die glippen dan snel mee naar binnen. Als we dan namen opschrijven om de volgende dag te voorkomen dat er zoveel kinderen komen, heten ze in ene allemaal Jairaly of Andre. En gezichten herkennen: succes ermee, haha! Dus toen we eenmaal waren begonnen met kleine groepjes om te gaan oefenen voor het optreden van afgelopen woensdag, zorgden we dat we per groepje een foto maakten met de kids er duidelijk op en dat werkte goed. Eerlijk gezegd liep het oefenen wel wat rommelig omdat niet elke dag dezelfde kinderen kwamen en Lies en ik ook wat minder gestructureerd werkten en dat was ok. Het gaat zoals het gaat en uiteindelijk is er weer een prachtig optreden neer gezet en most important: de kinderen genoten, er was weinig "gedoe", veel respect, veel plezier en veel geknuffel bij het afscheid. Want wat ons echt goed deed is dat er op 1 vervelend dingetje na, niets weg was geraakt. Zelfs elk stiftje en bekertje kwam dit keer terug, er werd super goed geholpen bij het opruimen en de sfeer was top! JP, Andrew (Moes). Leon, Angus, Basie en Kosie waren onze grote hulpen. Joshua zagen we ondanks z'n mooie beloftes nauwelijks. We hebben de heren uiteraard beloond en ze zijn zo blij met hun voetballen (met dank aan Kolping Boys), diabolo's, didgeridoo e.a. spullen. We hadden heel veel leuke cadeautjes (alle gulle gevers bedankt, met speciale dank aan mijn liefste moeder die prachtige tasjes e.a. leuke dingen had gemaakt, een succes! En mam: gefeliciteerd met je verjaardag!!).
Lies en ik hadden inmiddels de Olifantsrivier ontdekt en het was heerlijk zwemmen en relaxen daar. Er hingen ook touwen aan de bomen maar daar hadden we toch echt onze klimaap Joyce voor nodig. Dus het werd tijd dat ze kwamen en zo reden Lies en ik vorige week vrijdag na de workshop naar Kaapstad waar we een nachtje sliepen en een beregezellige avond hadden met Pepe en z'n vriendin van Menorca, vrienden van Lies. Als muzikant heb je overal ter wereld vrienden, gezellig hoor. Lekker geslapen ook, het was hier wat koeler en dan slaap ik toch wat beter. Vele nachten in Klawer koelde het niet af onder de 25 graden en dat is voor mij toch wel wat warm. En ik sliep m.n. lekker toen ik van Peter het berichtje had gekregen dat Kim en Joyce veilig de overstap hadden gemaakt en in het vliegtuig zaten van Doha naar Kaapstad! De volgende morgen was ik helemaal beetje zenuwachtig en toen Peter berichtte dat het vliegtuig zelfs eerder aankwam, gingen Lies en ik snel naar het vliegveld. Achteraf totaal niet nodig want het duurde en duurde en duurde....En nee, dat lag niet aan mijn enthousiasme en zenuwen m.b.t. het weerzien. Er stonden rijen dik voor de paspoort controle en dat duurde en duurde. Lies moest toen alweer terug naar haar vriendin en ik wachtte ongeduldig. En eindelijk: daar waren ze! Heerlijk, te gek! Mijn (sorry Peet, toen ff "mijn") dochters, mooie meiden, als zo groot en zelfstandig (Kim zegt graag jong volwassen...) en ook zo lief en knuffelig. Puberen hebben ze hier uiteraard niet gedaan (?!), dat doen ze alleen in Nederland....
Onze gehuurde auto opgehaald en naar Klawer gereden. Een prachtige rit en wat was het gezellig onderweg, ik genoot. Uiteraard even gestopt bij Kardoesie en sinds de weg zo mooi en goed is geworden, waren we in 3 uur in Klawer. Hartelijk welkom bij Erica, onze lieve gastvrouw en relaxed hebben de meiden zich opgefrist en omgekleed. Op naar Klawer Noord en wel wat bekenden gezien maar toch een beetje tegenvallend want velen waren er niet. Maar dat maakte de afgelopen week dubbel en dwars goed en de dames hebben heel, heel veel aandacht gehad, lieve briefjes en knuffels. Het was erg fijn om ze bij de workshops te hebben, niet alleen omdat ze activiteiten deden, maar ook vanwege de hulp en de aandacht die ze aan de kids gaven. Of ik trots ben?? Inkoppertje....super trots en blij! Wel een klein nadeeltje: het aantal kinderen dat kwam nam ook razendsnel toe en dan elke keer ze wegsturen (want we werkten met de kinderen voor het optreden en dat waren er al ruim 40), ging en gaat me nog steeds aan m'n hart. En eerlijk toegegeven: soms liet ik er stiekem eentje extra in, want stel je je eens voor dat er vanaf kleine hoogte (nog geen meter) zo'n klein donker koppie omhoog kijkt met van die grote donkere ogen....wat zou jij doen?
En afgelopen woensdag was het zover: optreden! Zo goed en kwaad als het kon lieten we de kinderen binnen die geoefend hadden en toch waren het er weer meer dan de dag ervoor...! Gelukkig hadden we heel veel cadeautjes, vele flessen drinken en lekkere broodjes. Negen optredens die varieerden van een gezongen lied, diabolo-optreden (door JP, Andrew en Joyce), trommels, kangaroedans met Lies op de digde, modellenloop en uiteraard dansen. Kim en Luca (van Erica) in de jury met twee kids van hier en Kim filmde alles. Joyce deed mee, hielp en...genoot; net als wij. Het was super warm dus ik bleef met dienbladen met bekertjes water lopen en na de prijsuitreiking stuurden we het publiek naar buiten, na ze uitgebreid te hebben bedankt. Tijd voor de prijzen/cadeautjes en dat werd een mooi zooitje! Gelukkig kregen we hulp van twee gezette, doortastende, lieve vrouwen uit Klawer Noord en dat werkte goed. We bleven met een klein groepje over (degenen die altijd helpen), de jury en oom Hans van de kerk. Toen bleek het boxje van Kim weg te zijn (en dat stond paar minuten daarvoor nog naast mij) en dat werd een zeer teleurstellend moment: 1 van de oudere jongens, (ik noem z'n naam niet in het verhaal), die we al jaren kennen, had hem in z'n tas gestopt. En dat doet pijn, bij ons allemaal. Juist omdat hij iemand is die we vertrouwden, die een stuk ouder is en vooral omdat hij het 'goed' heeft: voldoende kleren, eten, mooie phone, studeert, etc. Maar ook dit hoort bij het leven en het geeft ons weer de mooie uitdaging om naar de dingen te kijken die goed zijn gegaan want dat is weer echt heel veel. De afgelopen paar dagen zoveel leuke reacties en nog steeds blije koppies als we in Klawer Noord kwamen! Vroeg in de avond voetballen op het veld, veel met de diabolo's en met JP en Andrew gisteren naar het strand gegaan, naar Strandfontein, een heerlijke middag. Die jongens komen alleen op dit strand als wij (en dan bedoel ik ook Lies) er zijn en genieten, het straalt er vanaf. En als dan gisteravond het afscheid komt....dan is dat moeilijk, voor ons, voor hen. En dat afscheid duurt dan ook erg lang....en nog een beetje langer....Maar Joyce heeft prachtig zelf geschreven lied gekregen en een medaille en Kim is bedolven onder de knuffels. Het was en is bijzonder, verrijkend, niet met woorden compleet weer te geven....
En die touwen bij de Olifantsrivier? Hoe zat het daar mee? Nou die hingen mooi te bungelen toen Kim en Joyce ook op die prachtige plek kwamen en het was er zo mooi, rustig en puur natuur, we zijn er alle dagen van de week geweest. En natuurlijk is Joyce in de boom geklommen, en vond ze een stok die het touw kon pakken en zijn we mega veel keren met het touw boven de rivier gezwaaid en in het water geplonst. Alleen en samen en als afsluiting gingen Kim en Joyce gisteren samen van het touw, mooi symbolisch: kijken, vastpakken, elkaar helpen, zwaaien door de lucht, loslaten, vallen, plonsen en weer met beide benen op de grond!
En het laatste stukje is als dank voor de familie hier die dit mede voor ons heeft mogelijk gemaakt: de gastvrijheid, alle hulp, het mooi maken van het haar van Joyce (Pauline is kapster en heeft hightlights gezet en het haar strak geknipt, heel mooi!) en alle gezelligheid, het lekkere eten en het samen zijn, dank, DANK! Gisteravond een heerlijk maal gekookt door Erica, afscheid genomen van Ammie, Gustave en Pauline en straks afscheid van Erica, Luca, Mila, Mieke en zeker ook Hanneke, de geweldige hulp hier en ook van Bulkie, de lieve hond. Lies is eergister al richting Kaapstad gegaan en vliegt vandaag. Wij vliegen morgen en ook al kijken we niet echt uit naar het weer in Nederland, we kijken natuurlijk wel uit naar....Peter! En alle andere dierbaren! Peter komt ons vast ophalen (toch Peet?) en misschien heeft hij Daisy, onze lieve eigenwijze boomer, ook wel mee. En dan zit het er weer op en gaan we er in Nederland ook weer wat moois van maken en kijken we nu al uit naar.....het voorjaar en....de volgende reis naar Klawer!
Veel liefs en een lekker weekend,
Kim, Joyce en Marieke
Terug in Klawer, Zuid-Afrika
Lieve allemaal, ik vraag me elke keer weer af hoe ik mijn verhaal zal starten en hoe schrijf je naar mensen in Nederland die het koud hebben (ik hoorde gisteren een gevoelstemperatuur dik onder de 0 graden...brrr) dat het hier gisteren 40 graden was (voor mij iets te warm) en vandaag 30 graden.... Dat we straks naar het strand gaan en dat het zeewater te koud is om te zwemmen. En dat laatste is zelfs voor mij te koud is - ik die echt helemaal gek is op de zee, warm of koud. Als je erin gaat voelt het alsof je verstijft en als je dan weer in de zon gaat dan voel je je huid tintelen en dat is wel weer erg lekker! Misschien kunnen jullie dat ook proberen: door de sneeuw rollen met blote benen en dan een warme douche nemen! Soort van gevoelscontact op afstand, haha.
Afgelopen zondag ben ik vertrokken met Qatar Airways en dat liep erg voorspoedig. Ik was op het tweede stuk wel onder de indruk: een echtpaar was zo breed dat ze ieder twee stoelen nodig hadden en er bijna niet uit konden komen. Wat de reden ook is, het is een aardige beperking en dan ben ik blij en dankbaar met mijn jong belegen en aardig fitte lichaam! Lies haalde me op in Kaapstad van het vliegveld en daar waar we eerst meteen naar Klawer zouden rijden besloten we om een nachtje te blijven bij vrienden van Lies. Niet alleen omdat we dan uitgerust naar Klawer (ruim 300 km) konden rijden maar ook omdat het een prachtplek was. Aan de achterkant van de Tafelberg op een heuvel bij de zee, wow wat een uitzicht. En de gastvrijheid is hier ook groot: ik zou eigenlijk op de bank slapen maar een lieve buurvrouw met een goeie naam: Kim(!), bood me een eigen kamer met een heel groot bed aan! En ik sliep heerlijk! In de ochtend naar het strand gelopen en de heuvel weer op, spullen in de auto gepakt en op weg gegaan. Het contrast blijft groot: van prachtige woningen aan de baai tot afschuwelijke krotjes op een droge vlakte. Dit weet je als je hier naar toe gaat en toch vind ik het elke keer weer lastig en geeft het me een heel onprettig gevoel. Uit Kaapstad vandaan prachtige vergezichten, enorme droogte (er is al in geen tijden een druppel regen gevallen), struisvogels, dunne koeien en lange wegen met weinig verkeer. Doet me weer denken aan Australie. Onderweg gestopt bij Kardoesie, een prachtig plekkie met lekkere broodjes en koud drinken. Wat kost een lekker broodje? 28 rand...2 euro!
In Klawer aangekomen een warm welkom bij Erica en haar dochters: Luca, Mila en Mieke en hun lieve hulp Anneke. Hannes, de man van Erica is ver weg aan het werk en komt in april weer. Bij Erica hebben we een fijne eigen kamer waar straks Kim en Joyce ook nog makkelijk bij kunnen. Niet alleen het weer is warm, die gastvrijheid voelt ook zo warm, heerlijk. Uiteraard ook naar Klawer Noord (waar de 'kleurlingen' en donkere mensen wonen) gereden en daar oude bekenden gezien en geknuffeld, Eden en Carlin en hun ouders, JP, Joshua en nog veel meer. De vraag die we steeds hoorden en horen: "waar zijn Peter, Kim en Joyce?" En vooral naar de dames wordt veel gevraagd. Een paar dingen waren ook minder fijn: aantal bekenden ging het niet zo goed mee: zo was Jonathan, de jongen die zo verliefd was op Joyce en haar een ring had gegeven en inmiddels ook 14 is, aan de rotzooi en van het "rechte" pad af. Wat dat rechte pad is weet ik soms zelf ook niet zo goed...als het niet recht is, is het krom en soms is krom, een andere route of van het pad af heel leerzaam, mooi en goed. Alleen dit pad van Jonathan en nog wat andere is niet goed en leidt ook tot niets goed. Een van de juffen op school (waar Kim en Joyce ook nog les van gehad hadden) was overleden en er waren een paar dagen geleden meerdere jongeren omgekomen door met alcohol op te rijden en de berg af te storten. Vandaag is de begrafenis. Men lijkt met dat soort dingen heel anders om te gaan dan wij in Nederland. Men praat er meer praktisch over en het hoort erbij. En ook al laten in mijn ogen wij Nederlanders ook niet altijd gemakkelijk ons verdriet zien (of slikken het weg), je ziet het wel en we laten het meer merken. In verhouding gaan hier overlijden hier ook meer kinderen en zijn de familiebanden heel anders. Vaak weet men niet wie de vader is of is hij elders, veel kinderen wonen bij hun oma en is de structuur van de familie soms moeilijk te achterhalen en zegt men daar ook niet zoveel over. Maar goed, ook hier in Klawer Noord een warm welkom en heel veel blije kindergezichten. Er wordt heel veel op straat gespeeld omdat het binnen te warm is, te klein is of niets te doen is. Soms is er een tv maar verder geen elektronische/digitale spullen. En dan komt meteen de vraag boven: welke kinderen zijn gelukkiger: zij die weinig hebben en buiten spelen en van alles verzinnen om te doen of zij die veel hebben (soms teveel) en binnen zitten met allerlei digitale spullen, aan het gamen zijn, veel, heel veel op hun telefoon en amper buiten spelen. En het gaat niet om het antwoord, ik wil ook geen antwoord, maar ik hoop steeds weer dat zij die veel hebben zich dat ook realiseren en dankbaar zijn dat ze elke dag kleren hebben, eten, drinken en heel veel mogelijkheden. En ik hoop dat onze kinderen naar buiten blijven gaan een ook van de kleine dingen genieten. Respect voor zichzelf, voor elkaar en voor de natuur....dat zijn mooie waarden overal ter wereld.
En nou weer genoeg 'gemijmerd' en terug naar onze dagelijkse activiteiten: Lies had al in december met "vader Leon" van de kerk geregeld dat we in het kerkzaaltje konden oefenen en activiteiten doen met de kids. Dus dat was mooi...en niet, want het was uiteindelijk niet geregeld. We zijn er alle afgelopen dagen mee bezig geweest, veel overlegd met schoolhoofd John Cloethe en maandag a.s. kunnen we er uiteindelijk in. De eerste dag speelden we voetbal op het atletiekveld (klinkt mooi, ziet er iets anders uit dan bij ons...) en de andere dagen hebben we bij de school onder de bomen mooie uren met de kinderen gehad: Lies had nieuwe kleine djembe's geregeld, we deden percussie (drumkap) lichaamswerk, body percussie en schminken. Drinken en een broodje waren ook weer van de partij. Je merkt nu al dat een vast groepje er steeds bij is en dat de oudere jongens heel goed helpen. Een van de jongens, Andrew, had elke keer heel goed contact met Peter en was eerst zo terug getrokken en nu helpt hij als een echte leider! Wat ook heel fijn is om te zien dat er inmiddels meer buitenschoolse activiteiten gedaan worden, zelfs marionette! En ook qua huizen gaat het vooruit: naast de krottenwijk 'Riem Vastmaak' zijn nu mooie nieuwe huisjes gebouwd, echt fijn. Foto's volgen! En ook op school wordt nu nog meer aandacht besteed aan de kinderen die thuis of op straat niets te eten hebben: er is een grote keuken en daar wordt eten (kos) voor ze gemaakt wat ze 'smorgens en tussen de middag krijgen. Hoe mooi is dat.
We hebben echt mazzel dat we bij Erica verblijven, zij heeft klein zwembad in de tuin en naast ons is Oase, een hostel met zwembad. En gisteren, toen het 40 graden was en we vies en bezweet waren na de workshop, mochten we in dat zwembad, heerlijk! Later nog even afgekoeld in het kleine zwembad en met de hele familie (broer Erica en gezin, Paulien, Ammie en Gustave) gegeten. Heerlijke salades en bijzondere vlees: stukken schaap (of lam?) met van alles er nog aan...ik heb mijn stukkie maar snel achter me aan de hond gegeven! En het was gezellig en fijn is het dat ik elke dag contact kan hebben met Peter, Kim en Joyce. Ja blij met dat soort digitale middelen...en ik mis ze. Ik ben erg blij dat Kim en Joyce over een week komen!! Het is gek en bijzonder om na zo'n lange tijd zonder elkaar te zijn, om alleen op pad te zijn gegaan. En ook al mis ik ze (en op sommige momenten veel), ik vind het ook fijn om even alleen op reis te zijn gegaan. Mijn eigen reis, kijkend naar de afgelopen anderhalf jaar, een bijzondere reis, niet alleen van buiten maar zeker ook van binnen. Af en toe een rollercoaster en momenteel een mooie trip met twee voeten op deze aardbol. Die rollercoaster doe ik wel weer een keer in een pretpark....nu ga ik graag met beide benen op de grond verder. Liefs, Marieke xxx
Op naar het kikkerlandje
Om maar met de deur in huis te vallen: we gaan terug naar Nederland. En ook maar meteen met de tweede deur: het was hier een paar dagen heel koud, brrr....het waren een paar van de koudste dagen van het jaar voor dit jaargetijde (mmm....dat klopt taalkundig niet helemaal, maar ik denk dat jullie me wel begrijpen). Het is vandaag 23 graden, maar de afgelopen dagen 16 graden. En ook al zitten wij aan de andere kant van de wereld ik hoor gerust wel de "dat is toch helemaal niet zo heel koud"- opmerkingen (haha). Nee, dat is het ook niet. Maar ons huis is niet geïsoleerd en het tocht overal in huis wel een beetje en nee, we hebben geen verwarming! Wel een airco die je op warm kunt zetten en dan is het op één plekje best lekker, maar als je je dan door het huis moet verplaatsen: dikke kleren aan! En de douche wordt verwarmd met een zonneboiler dus 's morgens: koude douche. En om nog even door te gaan met klagen: op school zijn de lokalen ook vrij open en niet verwarmd en in de pauze's is iedereen buiten dus ja zeg het maar: koud!! De oudste jaar studenten (year 12) mogen een jas aan, maar daaronder niet en aangezien Kim in year 11 zit en Joyce in year 9 moeten ze het doen met een trui over hun uniform. En dan is het met 16 graden en veel wind bepaald geen lolletje op school, buiten niet en binnen niet. Maar wat dan wel heel leuk is: in de pauzes kruipen hele groepen studenten dicht tegen elkaar aan! Nice and cosy!
Peter heeft het met deze temperaturen het zwaarst want hij is het minst in beweging. We zorgen dat we regelmatig naar buiten gaan want daar is het warmer dan binnen. In een week tijd van 26 naar 16 graden....lijkt Nederland wel!
Maar inmiddels alweer volop zon en opgewarmd! Peter zag meteen zijn kans schoon en ging vanmorgen met de kayak de zee op om te vissen. En eigenlijk was die zee nog iets te golverig. En toen dan ook nog eens de wind op kwam zetten was het 1+1: de kayak sloeg om. Ja met Peter erin en vooral zijn spullen. Hij maakte zich meteen het meest druk om zijn hengels en dat heb ik eens eerder gehoord....gelukkig liep het erg goed af en kwam Peter met de kayak weer op het droge en was zelfs zijn hengel weer naar hem toe komen drijven, hoe mooi, haha. Alleen de peddel drijft nu ergens midden op zee en wie weet vinden de walvissen dat wel leuk om mee te spelen. Peet's spullen zaten in een waterdichte tas dus hij kon mij nog bellen om te komen (helpen). Toen ik kwam was hij al aan land en zagen we in de verte de peddel drijven. Dat lijkt dan niet zover dus ik pakte enthousiast het surfboard en ging richting de peddel op het surfboard. En dat is dan toch een stuk verder dan het in eerste instantie lijkt. En eigenlijk was het ook behoorlijk blond want zo ver op zee op je surfboard is hier nou niet echt veilig. Ten eerste raak je bekaf en ten tweede zitten er haaien. En zeker als de walvissen komen worden de haaien meer naar de kust 'gedrukt'. En zo zijn er afgelopen week in West Australië al twee mensen gepakt door een haai. En gelukkig bedacht ik dat ook, al peddelend op het surfboard van Joyce. Ik draaide meteen om en peddelde terug. Peter was er ook blij om, want wat heb je nu liever "je peddel" of "je vrouw met al haar ledematen er nog aan"?! Kijk, was het Peter's hengel geweest dan zou ik deze vraag niet stellen....haha!
En terug naar Nederland, why? Gaan we dan vanwege het weer terug naar Nederland? Nee dat in ieder geval niet! Het weer is hier over het algemeen zeker een stuk beter dan Nederland. En als we hadden gebleven waren we verhuisd naar een ander en warmer huis. Maar tussen de regels door hebben jullie in de andere verslagen wel kunnen lezen dat het niet helemaal loopt zoals we hadden gedacht en hadden gehoopt. We hebben al even geleden alles bij elkaar opgeteld en de knoop doorgehakt: we gaan terug naar Nederland, terug naar huis. En dat laatste "naar huis, thuis" dat is zo één van die dingen. Thuis voelt nog steeds als Alkmaar. De optelsom die we hebben gemaakt is culturele verschillen + heimwee + gezondheid van Peter. Door dit laatste ontstaat heimwee of als die er al is wordt die erger (met zelfs huidinfecties als gevolg. Bijzonder is ook dat na de genomen beslissing alle huidplekjes weg waren als sneeuw voor de zon!). En uiteindelijk moet er ook geld in het laadje komen. En dat komt er op dit moment niet, onze bankrekening wordt langzaam maar zeker minder. Dus we eten al droog brood en natuurlijk hebben we hier wel verwarming, maar die zetten we gewoon niet aan - dat scheelt geld! Nee hoor,
Het was een hele pittige beslissing om weer naar Nederland te gaan en niet alleen voor onszelf, maar het voelde ook bepaald niet goed richting onze huidige huurders op de Stellingmolen. Inmiddels is dat gelukkig goed afgestemd en kunnen we met een gerust gevoel verder. We kunnen zelfs al weer in juli in ons huis en ook al hadden we dat zelf niet verwacht (eerder eind augustus of september), dit is natuurlijk wel heel fijn. We komen eind juli terug en op die manier hebben we even tijd om te acclimatiseren en kunnen Kim en Joyce eind augustus weer naar school.
En na zo'n pittige beslissing moeten er ook gewoon dingen gebeuren en geregeld worden. Gelukkig zijn we daar inmiddels heel ervaren mee! En om met beide voeten op de grond te blijven hebben Peter en ik een prachtig meditatiecentrum gevonden hier in de heuvels, een Boedhistisch centrum. De beslissing voelt nu goed en het is goed om terug te gaan naar Alkmaar. Natuurlijk gaan we dingen van hier missen zoals het weer, het strand en de zee. En de meiden natuurlijk een aantal vriendinnenn en Peter en ik Hanneke en Andy. Maar 'that's part of the deal'. Het zal ook weer heerlijk zijn om familie en vrienden in Nederland te zien en te spreken en te knuffelen! Want Nederland is toch wel een land met heel veel mogelijkheden, leuke dingen en leuke mensen! En dat is sowieso iets wat deze reis ons heeft gebracht: bewustwording, waardering en stap voor stap te leven. Het leven nu te nemen en er elke dag wat van te maken. We hebben zeker geen spijt van deze grote stap (om naar Aussie te gaan), integendeel. We hebben het in ieder geval gedaan, geprobeerd en kunnen niet op ons tachtigste zeggen "hadden we maar". Onze rugzak is nog meer gevuld met prachtige ervaringen....en: "er zullen over 20 jaar meer mensen zijn die spijt hebben van wat ze niet gedaan hebben dan van wat ze wel gedaan hebben". Heb ik niet van mezelf hoor, maar ik vind hem wel mooi. En om dan maar in de actie te blijven: ik heb zojuist alweer een kleine klus op HR gebied gedaan voor een bedrijf in Nederland. Mooi hoe dat gaat en hoe mooi is het dat ik straks ook mee mag met een paar weekenden kinderen begeleiden die ook wat in hun rugzak hebben (o.a. autisme). En ik word ook weer trainer en coach bij Kolping Boys, dit keer bij de MB1. Samen met twee jonge voetballende 'gozers' dus daar heb ik ook veel zin in.
En dan zeg ik dat ik het heb over 'stap voor stap' en ik ben alweer 10 stappen vooruit...ja, dat ben ik ook en dat zal ook wel zo blijven. Is oké als je je er ook maar bewust van bent en dan ook weer in het hier en nu gaat zitten en dat doen we hier nog even. Elke dag naar de zee (niet meer elke dag zwemmen, soms toch wel koud. Afgelopen nacht was het 8 graden...), naar de watervallen, hier nog het Kawana meidenteam coachen en trainen, leuke dingen doen met Hanneke, foto's inplakken, spullen verkopen, mediteren, etcetera. En nu vooral Peter even gaan helpen met zijn hengel en molen. Want daar is door het omslaan met de kayak zand in gekomen en dat is natuurlijk heeeel errruggg! De molen ligt nu helemaal uit elkaar en dat was eigenlijk ook niet zoveel werk. Het is vooral veel werk en een grote uitdaging om die vismolen weer helemaal in elkaar te krijgen, haha!
Voor iedereen liefs en een dikke knuffel en geniet nog maar even van de rust...voor je het weet zijn we terug!
Liefs, Pemakijo xxxx
André Hazes in Australië
Gelukkig zie ik op internet dat het weer in Alkmaar steeds beter en warmer wordt, mag ook wel. HIer is het nog steeds te warm voor de tijd van het jaar. Sommige dagen bijna 30 graden terwijl het rond de 21 graden 'hoort' te zijn. Gelukkig ook dagen van 25 of 26 graden en ik vind dat warm zat. En als je moet/mag sporten midden op de dag dan is richting de 30 graden te heet. Joyce voetbalt vaak midden op de dag en dan is een wedstrijd van 2 keer 40 minuten een hele pittige klus, pfff....
Maar er is inmiddels wel goed nieuws: sinds vandaag mag Joyce officieel voetballen in Australië. Het heeft bijna 3 maanden geduurd....en dat duurde ons wat te lang dus de afgelopen weken heeft Joyce onder een andere naam gevoetbald (ze werd Tori genoemd, haha). Meisje was geblesseerd en het team heeft spelers nodig dus Joyce kon lekker potje voetballen! Dit team waar Joyce nu speelt heet Kawana en wordt getraind en gecoacht door niemand minder dan....ondergetekende, haha! Een hele uitdaging voor mij want het grootste deel van de meiden kan niet echt goed voetballen en ik ben, zoals velen niet zal verbazen, nogal competetief en fanatiek. Mooie uitdaging dus. Ook voor Joyce want hoe kun je een wedstrijd lekker spelen en het liefst nog winnen ook als je om de haverklap de bal verliest. Joyce speelt over en krijgt zelden de bal terug omdat hij dan alweer of buiten de lijn is of bij de tegenstander. Ook wel weer grappig. Inmiddels hebben we ook al bijzondere avonturen bij de voetbal meegemaakt: van een kangoeroe op het veld tot een ambulance die het veld opreedt om een meisje (van het andere team) met een knieblesure op te halen. Als je hier bij de sport wat hebt komt inderdaad de ambulance en zorg maar dat je niets doet met de gebleseerde speelster want dan krijg je op je sodemieter. Voor mij was het heel duidelijk dat ze haar knie had verdraaid en ik wou haar helpen. Er werd me heel duidelijk gemaakt uit de buurt te blijven en daarbij werden alle doem-scenario's opgenoemd wat dat meisje wel niet kon hebben, wow! Vanuit het ziekenhuis kwam uiteindelijk het bericht dat ze haar knie had verdraaid/verrekt en afgelopen weekend speelde ze al weer. Natuurlijk kan het ook anders aflopen maar dit is de afgelopen 3 weekenden nu meerdere keren het geval geweest en daar moet ik dus wel even aan wennen. Toen Peter in het ziekenhuis op de eerste hulp lag bleek ook wel dat iedereen die ook maar iets heeft eerst naar de EHBO gaat. Dat is hier het beleid - geen huisarts of huisartsenpost voor dat soort dingen en dus veelal overvolle EHBO's met een heel groot percentage mensen dat vrij snel weer buiten staat.
Nu Joyce haar registratie heeft mag ze ook voor een ander team "Fire" spelen en dat is met allemaal hele goede speelsters. A.s. weekend haar eerste wedstrijd dus dat is mooi. Ze mist Kolping en kijkt uit naar het samenspelen met Bente, Bente en andere meiden! Want we spelen hier ook vaak met een team van maar 8, 9, 10 of 11 meiden en zeker geen wissels. Wat hier steeds heel goed geregeld is zijn de scheidsrechters en grensrechters. Die zijn er gewoon elke wedstrijd dus je hoeft als ouder niet op het laatste moment nog zelf in te springen.
Het vele sporten hier vindt Joyce heerlijk. Via school volleyballen tegen andere scholen en vorige week met nog 6 andere leeftijdsgenoten Cross Country tegen andere scholen. 4 km hardlopen bij 28 graden....Meer dan 40 deelnemers en Joyce werd 12e, ik vind het een topprestatie! Erna naar het strand gereden en in de zee gedoken, ook heel top! De zee wordt deze weken steeds rustiger, minder hoge golven en zeer geschikt om te kayakken. Peter en ik zijn al een paar de zee op geweest met de kayak en Peter gaat dan graag vissen. De walvissen komen nu ook onze kant op en reken maar dat we zometeen veel op zee zijn! Peter gaat gelukkig nog steeds stap voor stap vooruit en over het geheel voelt hij zich fitter. We hadden nog even zorgen om zijn schouder die niet deed wat hij wilt en gelukkig bleek dat alleen een ontsteking en geen scheur. Met oefeningen voor zijn pootje en voor zijn schouder wordt het zometeen vast een atleet, haha! Zijn been wordt steeds sterker en ook al wordt het niet meer zo sterk als voor het gebeuren het kan wel weer een sterk been worden. De uitdaging zal hem meer zitten in geen gekke fratsen uithalen. En aangezien wij dat nooit doen binnen ons gezin
De vorige keer konden jullie lezen dat we een pakket van Franka, Bart en Brechje hadden gekregen. En daar zat toch veel lekkers in!! Het laatste stukje chocolade ligt nog in de koelkast, de rest is verdwenen tussen onze kaken. En zo ook de schuddebuikjes, die waren heel favouriet! Je kunt zo'n doosje heel makkelijk aan je mond zetten en de schuddebuikjes zo je mond in laten glijden. Eén dame binnen ons gezin doet dat heel graag. Haar naam is Kim. We hadden het gelukkig snel door en Joyce en ik hadden het top idee om de schuddebuikjes uit het pak te halen en te vervangen door hondevoer van Daisy. Want wat was zo mooi: de kleine brokjes van Daisy leken sprekend op de schuddebuikjes. Iets lichter van kleur maar dat zie in je zo'n verpakking toch niet. We waren het al weer een beetje vergeten toen we opeens uit de keuken hoorde "gatver, bleh, bah, uhhh"! En daarbij spuugde Kim het heerlijke eten, de hondenbrokjes in de gootsteen! Haha, we lagen helemaal in een deuk en gelukkig kon Kim er zelf ook om lachen. Onze buiken schudden van het lachen!! Hoe zouden ze toch aan die naam gekomen zijn?!!
Terwijl wij hier in Aussie zitten, zit een goede vriendin van ons, Anneke in Oeganda. 6 Weken vrijwilliger in een tehuis met gehandicapte kinderen. Ontroerende verhalen en ook wederom het besef dat we in het de Westerse wereld toch erg goed en luxe hebben. Zo is er een wereld open gegaan voor een meisje dat een loopfietsje heeft gekregen die zelf niet kan lopen. Ze gaat overal heen en haar glimlach is een cadeau op zich. Het waarderen van de kleine dingen....laten we daar met elkaar alert op blijven. Een bloem die opengaat, een vriendelijk woord tegen een ander, behulpzaam zijn, genieten van de douche die je elke dag kunt en mag nemen, een kopje thee....en sommige van ons zetten woorden om in daden: zo gaan er ook dit jaar weer meerdere bekenden van ons meedoen aan Ride4Kids (waar ik vorig jaar ook aan meedeed) en gaat Annabel de Alpe D'Huzes fietsen om geld in te zamelen voor het KWF en hebben meerdere mensen hun haren afgeknipt voor Kika. En hoe klein of groot ook, het is mooi als je als mens in staat bent om een bijdrage te leveren aan de gemeenschap. Chapeau voor allemaal en iedereen die ik niet genoemd heb!
En hoe zit het dan met André Hazes....nou zo zeg maar: ik had de stoute schoenen aangetrokken, of eigenlijk slippers - voor schoenen is het nog steeds te warm - en ging met de trein naar Brisbane om mijn haren eraf te laten knippen (helaas niet voor het goede doel want het is niet mijn natuurlijke kleur, maar dat was natuurlijk niemand opgevallen...). Brisbane ligt 80 km vanaf hier en de treinreis duurt uren want hij gaat heel l a n g z a a m . Waarom helemaal naar Brisbane? Ik durfde het niet aan bij de kappers hier in de buurt, ze komen niet zo modern over en na er een aantal bezocht te hebben wist ik het zeker: op naar Brisbane. Toch iets moderner en ik vond het al een hele stap van mezelf dus dan wilde ik wel dat het op z'n minst een beetje vertrouwd voelde. Ik was helemaal zenuwachtig (ja, voor de kapper!) en in de trein had ik Peter's telefoon mee. Die heeft internet en dan kon ik in ieder geval de weg vinden. Ik zat er mee te spelen in de trein en las ondertussen op het raam: stilte coupé. En uit het niets (waarschijnlijk niet, maar zo ervaarde ik het) begon André Hazes keihard te zingen. Ik schrok me echt een ongeluk....en wist niet hoe ik het uit moest krijgen. Hoogrode wangen en ongelooflijk zitten klungelen met de telefoon. Het geluid uit van de telefoon hielp in ieder geval niet. Ik kreeg de telefoon ook niet helemaal uit en André zong volop verder. André moet hebben genoten, niet alleen omdat Peter hem op zijn telefoon heeft, maar ook omdat het uit volle borst ging. Ja, ik kreeg veel aandacht en ja, ik zou het liefst uit de trein zijn verdwenen. Ik herpakte mijn rust en kreeg uiteindelijk de muziek uit en kon vanuit mijn ooghoeken allerlei blikken zien: van lachend tot boos, wat een mop!
Mijn haar is eraf en ik ben er blij mee en mijn treinreis zal ik ook nooit meer vergeten. Peter, Kim en Joyce vinden mijn haar leuk. Kim vraagt wel wanneer ik het weer laat groeien, haha. Kim is erg blij met haar baantje en verdient goed geld. Ze spaart voor een scooter....kleine meiden worden echt groot. Maar niet alleen een scooter, want Kim trakteerde gisteren op heerlijke noodles! Echt lief. Ik ga nu met een stukje bananenbrood (zelf gebakken door Joyce) aan het werk. Want ja...ook ik heb werk: vanuit Nederland! Ik herschrijf wat stukken conform de Nederlandse wet- en regelgeving op het gebied van HRM, hoe leuk is dat! In Nederland is zat werk voor me dus maar beter in Nederland wonen. Ons geld hier raakt langzaam maar zeker op, want dit is een kleine klus die wel wat oplevert maar niet in ons levensonderhoud kan voorzien. Maar toch wel heel bijzonder: de vrouwen alledrie aan het werk en de man aan het vissen. Goed geregeld, toch? Peter jaagt en brengt vis thuis voor het eten. Vanavond eten we snapper!
Liefs, Pemakijo xxxx
Down Under Ups and Downs
De titel zegthet eigenlijk al: nog veel ontwikkelingen Down Under en daarom willen we soms graag Up Above zijn...Zeg maar in dat kikkerlandje aan de andere kant van de aardbol!! Eigenlijk zou je het liefst het beste uit twee werelden samenvoegen...(want zowel Australië als Nederland hebben veel mooie en goede dingen) en dat gaat niet. En misschien is dat maar goed ook ....
Daar waar Australië met een heel aantal dingen nog achter loopt zijn wij toch heel tevreden over de gezondheidszorg hier en ervaren die als heel modern. Veel kennis en technologie en misschien alleen iets te snel met allerlei medicatie voorschrijven. Het is ongelooflijk wat je hier in de supermarkt kun krijgen en wat men allemaal neemt, maar de reclames liegen er dan ook niet om: voor kinderen wordt al van alles aanbevolen en ik was pas bij het reisbureau en bij elke medewerker lag Panadol op het bureau! De farmaceutische industrie vaart er in ieder geval wel bij.
En zo kreeg Peter ook van alles voorgeschreven en zijn we daar zelf toch een beetje zuinig mee geweest, dus als iemand nog wat nodig heeft: we hebben nog wat lekkers in het kastje in de badkamer staan! Kim en Joyce kregen tijdje geleden voor de plekken op hun benen ook dubbele doses antibiotica voorgeschreven - niet genomen (ja eigenwijs....of eigen wijsheid?!) en het is vanzelf weg gegaan. Het biljft wel soort van zwakke plek en volgens arts Peter toch stress gerelateerd (hij schreef ook niet die antibiotica voor). Peter gaat sinds enkele dagen echt beter. Na de ziekenhuisopname ging het thuis niet echt lekker en naast zich beroerd voelen ook nog koorts erbij. Gecheckt op malaria en gelukkig niets. Bloedwaarden bleken nog niet goed maar wel al beter en het leek en lijkt dus echt een kwestie van geduld en stap voor stap. Onze oplossing: een glas port, veel pure chocolade, veel vissen en liefde en aandacht.- haha! Dat laatste heeft hij nu wel een keer genoeg gehad
Dus de enige twee die op dit moment geld verdienen/krijgen....Kim en Joyce! Joyce werkt nog in de wok- en sushibar en Kim heeft sinds kort een hele leuke job bij coffeeshop Reelax. Dan zou je in Amsterdam waarschijnlijk denken aan wiet, nou hier niet! Het is ook geen coffeeshop, het is een cafetaria met take away (voornamelijk fish and chips - en echt heel lekkere chips!) en een coffee corner. Kim mocht avondje meedraaien en ze wilden haar meteen houden, ze waren erg onder de indruk hoe snel ze zich inwerkte dus dat was top. Ze wordt al een echte barista en bij de take away loopt het ook prima. Ze vindt het erg leuk en verdient goed (jeugdsalarissen liggen hier veel beter dan in Nederland). Ze was precies dezelfde dag ook gevraagd om de dag na Reelax mee te komen draaien bij de Dutch Bakery. Maar de baas van Reelax zei "mooi niet naar de bakery, ik wil je graag hier houden!"
En vermindert dit dan niet de heimwee? Eerlijk gezegd niet....zowel Kim als Joyce (en ik ook) missen familie en vrienden en ook het leven in Nederland. Het overal op de fiets heen, dat gaf de
meiden in NL heel veel vrijheid. Dat kan hier niet, de afstanden zijn meestal te groot en het is vaak niet veilig. Dus voor elk feestje of dingetje moeten ze mij om vervoer vragen. Vervelend voor
hen en het is ook nog niet echt mijn hobby. En als dan zoiets met Peter gebeurt dan neemt de heimwee toe. Dan heb je in Nederland namelijk zoveel steun en aanloop om je heen....en dat heb je hier
niet. Niet alleen omdat we nog niet heel veel mensen kennen maar ook omdat dat hier anders gaat. En door zijn immobiliteit ben ik taxibedrijf Walter en rijd ook met Peter overal heen. Paar keer per
week naar de dokter, naar het bloedprikken, naar de sport, naar een feestje, naar de supermarkt, etc. Niet erg, doe het graag voor hem en de meiden, maar even zelf lopen naar de AH of even op je
fietsie.... dat is lang niet gek.
Ik ben inmiddels aan het kijken en onderzoeken hoe het zit met de verschillen tussen Australiërs en Nederlanders. Daarbij is het wel duidelijk dat je niet altijd deze landen met elkaar moet
vergelijken maar zeker qua natuur beter kan kijken naar Europa in vergelijking tot Australië (komt qua afmetingen veel beter overeen). De natuur is en blijft hier prachtig en de zee met zijn
stranden....Joyce en ik genieten nog steeds! Het gaat me dan ook meer om de cultuur en de historie. Allebei Westerse landen en dan toch zo verschillend. Zeker ook de manier van verbinden is
verschillend: verbinding met mensen hier is voor mij niet gemakkelijk, het is een andere manier van verbinden. En dat gaat niet over goed of fout, maar wel over anders. En juist die verbinding,
verbinding met nieuwe mensen en andere culturen, is mijn passie. En verbinden gaat anders op reis dan als je ergens woont, dat is wel heel duidelijk. Met de natuur in Australië heb ik me zeker
verbonden, die is mooi en extreem, bijzonder.
De historie: de eerste inwoners van Australië waren de Aboriginals en dat is al een bijzonder verhaal op zich met veel verdriet en ellende. Pas in 1969 stopte het uit elkaar halen van Aboriginal gezinnen...en pas in 2008 bood de regering excuses aan... Dan zijn er in eerste instantie vooral uitschot en gevangenen hierheen gekomen. En dan hebben we het over laat 1700, nog niet eens zo heel lang geledend dus. Daarbij nog allerlei culturen die hier goud en andere lucratieve zaken zochten. En uiteindelijk een enorm aantal Europeanen die hier na de oorlog heen gingen, als een soort vlucht op zoek naar een beter leven. De meeste mensen hebben hier dus niet hun verre voorouders en voor degene die graag naar familiesystemen kijken is dat interessant. Een bijzondere en hier en daar pijnlijke voorgeschiedenis. De Australische identiteit is inmiddels behoorlijk beïnvloed door Amerika en ik zal Joyce vragen of ik haar geschreven stuk voor school hierover op Reismee mag zetten.
Joyce is trouwens lekker veel aan het sporten en een groot deel daarvan is onder schooltijd of net voor schooltijd. Volleybal, hardlopen (ze mag meedoen met district-wedstrijden) en uiteraard voetbal. Gisteren werd ze geselecteerd voor de "Regionals": dan komen 60 meiden tussen de 13 en 15 samen uit heel Queensland om zich te kwalificeren voor het Queensland team. Dat is dit jaar gelukkig hier in de buurt - vorig jaar hadden we daar 200 km voor moeten rijden...En zo komen er dus ook meiden uit Cairns, Townsville (1600 en 1200 km van hier) en weet ik veel waar vandaan. Kan Joyce eindelijk wat meer wedstrijden spelen. We hebben nog niet de illusie dat Joyce in het Queensland team komt, er zijn zoveel goede voetbalsters, maar het is een prachtige ervaring en omdat de registratie van Joyce nog steeds niet rond is (duurt al meer dan twee maanden) is het echt fijn dat ze wat meer wedstrijden mag spelen. En daar waar wij eigenlijk de regelgeving van Australië de schuld gaven van het niet doorkomen van de voetbalregistratie....zijn we er inmiddels wel achter dat dit aan de FIFA ligt en aan de Europese regelgeving hiervan, pfff.
En dan is Joyce inmiddels 14 geworden! De verjaardag met een aantal vrienden en kennissen hier uit de buurt (uiteraard met Hanneke en haar gezin, het is echt fijn dat ze in de buurt wonen, ben blij met ze!) was erg gezellig, echt leuk. De verjaardag met vrienden liep anders. Er kwamen uiteindelijk maar 3 meiden van alle uitgenodigden...als moeder gaat dat je aan je hart. Maar voor hier is het normaal. Je weet nooit hoeveel er komen en op het laatst kunnen het er zomaar veel meer zijn of dus veel minder. Kim heeft regelmatig een feestje en vaak blijken er van de 20 maar 6 te komen.... en ook één keer andersom: klein feestje en het hele huis stond op z'n kop (niet hier hoor, bij een bekende van school) met drank en drugs en politie en al.
Kim en Joyce gaan vrij trouw naar school en op de leeftijd van Kim (vanaf 15 jaar heb je hier geen leerplicht meer) zijn er heel wat klasgenoten die zeer onregelmatig naar school gaan. Sinds Kim in de klas zit (met vrij veel jongens) gaan de jongens wel wat vaker, haha. Vorige week gesprek met lerares Wiskunde en zij gaf aan dat het voor de concentratie waarschijnlijk beter was als Kim voorin de klas zou gaan zitten. En ze zei er op een vrolijke manier (met een kleine zucht) bij "ik denk dat de jongens dan ook naar voren schuiven...". En zo gezegd zo gedaan, Kim zit vaker voor in de klas. En de lerares? Die had gelijk...de jongens schuiven ook vrolijk naar voren om zo dichtbij mogelijk te zitten - nee, niet voor de lerares, haha.
Net werd er aangebeld: een groot pak, joepie! Uit Nederland! Van Franka, Bart en Brechje, wat een super verrassing! We maken het nog niet open, we wachten tot Kim en Joyce uit school zijn! We willen iedereen ook bedanken voor alle lieve attenties, cadeautjes en berichtjes rond de verjaardag van Joyce!
Liefs van ons xxxx
Van Nieuw Zeeland naar broodje kroket en morfine
12 dagen Nieuw Zeeland, wat is het omgevlogen. De vlucht met Quantas ging zeer voorspoedig en dankzij Peter's visspullen (vooral zijn vispak) wat oponthoud op het vliegveld, alles werd gecheckt! Laat op de avond hadden we onze huurauto en reden blij weg van het vliegveld. Ik had zelf leuk bedacht wat hostels/hotels te bellen als we er waren, want die zijn er rond het vliegveld zat en allemaal open gedurende de nacht. Dat had ik dan nog wel bedacht, maar wat ik even vergeten was....het was Pasen. Soms boeken we de eerste nacht en nu had ik dat bewust niet gedaan, we zouden namelijk kijken hoe fit we waren om nog een stuk te rijden of om meteen een bed in te duiken. Dat laatste trok het meest dus ik een rondje bellen...en nog een rondje....en nog een rondje....nergens plek! Toen maar een stuk gaan rijden naar een plaatsje aan het strand, daar was ook nog vrij veel accommodatie. Ik bellen en "sorry, fully booked" werd de nieuwe melodie
Nog aardig wat uurtjes rijden voor onze volgende, keurig geboekte (haha) accommodatie en daar konden we gelukkig eerder in. Peter verkende alvast de omgeving waar hij kon vissen en Kim, Joyce en ik gingen de Waitomo grotten in. Erg mooi met ontzettend veel lichtwormen, heel indrukwekkend. Ons avondmaal was pizza en we lagen allemaal vroeg te slapen....De volgende ochtend wilde Peter weggaan om te gaan vissen en de auto...startte niet
Na dit avontuur doorgereden naar North Palmerston waar de broer van Marga woont, Rob, met zijn vrouw Rowena en dochter (andere twee kinderen zijn al uit huis). Een villa met een prachtig uitzicht over de stad. Van dat heerlijke hoogpolige tapijt, meerdere badkamers en super riante bedden, heerlijk! De meiden hadden graag langer gebleven maar we hadden de volgende dag de boot geboekt naar het Zuidereiland. We hadden nog wel de AA (ANWB zeg maar) gebeld om te overleggen over de auto en die zouden in eerste instantie langs komen. Maar als het niet echt erg was kostte het ons een hoop geld....we keken het mooi nog even aan. Een geweldige maaltijd gehad bij Rob en Rowena en het was ook erg gezellig. En gelukkig: in de ochtend startte de auto prima. Op naar de boot en met mooi weer maakten we de oversteek. Prachtige natuurbeelden en een vrij rustige tocht. Op het Zuidereiland naar onze volgende accommodatie in Nelson gereden en daar rekenden we eigenlijk op drop en broodjes kroket. Er zou daar een Dutch Shop zijn....niet dus
De gletsjers (Joseph Franz glacier en Fox glacier) waren indrukwekkend. Je kon tot vlakbij het einde van de gletsjer lopen (zie ook onze foto's op Facebook), maar mocht er daar niet op. Er waren al een paar keer stukken ijs afgebroken en doden gevallen. Wel kon je met een helikopter er boven vliegen en even erop lopen. Dat doen we dan wel een andere keer (haha). In de rivier bij de gletsjers lagen ook nog hele brokken ijs en het was heerlijk om dat even vast te pakken, en bijzonder! En wat denk je: Peter vond het te koud!
We reden verder en op deze reis hebben we verschillende plaatsen aangedaan, waaronder Queenstown, Oamaru, Christchurch en voor ons stak Queenstown er met kop en schouders bovenuit wat betreft leuk, mooi, gezellig en bijzonder. Twee nachten mochten we er van genieten en terwijl Peter een dag ging vissen, gingen wij het stadje in en pakten uiteraard een bakkie bij Starbucks! Ook deden we in Queenstown een tocht met een jetboot (super snelle speedboot) door de gorges/canyons. Tjee wat gaf dat een kick en wat was het evengoed mooi. Filmpje volgt! Joyce besloot niet te bungeejumpen van de brug van Queenstown (beroemde brug waar ooit het bungeejumpen is begonnen). Het was er prachtig maar ten eerste kostte het veel geld en ten tweede was hij "maar" 43 meter hoog en Joyce had al een keer gesprongen (met haar maffe moeder) vanaf 60 meter dus onze jongedame vond het niet hoog genoeg
In Christchurch waren we onder de indruk van het monument ter nagedachtenis aan de aardbeving waarbij 185 doden vielen. Er stonden dan ook 185 witten stoelen in alle soorten en maten....om stil van te worden. En wat werd er nog veel herbouwd en gerestaureerd, wat een impact heeft dat gehad. Ook nog geen winkelstraten, maar wel veel tijdelijke stands en aantal winkeltjes. Kim en Joyce wilden graag nog even shoppen dus we belandden uiteindelijk in een shoppingcentrum. En waar gingen we een bakkie doen... Starbucks!! Peter was trouwens weer vissen en we hadden inmiddels wel gerekend op een heerlijk maal, maar mooi niets van dat alles. Droog brood dus! En onze aandacht werd al snel afgeleid naar onze auto, want die begon een vreemd geluid te maken. We besloten AA te bellen en toen we het geluid wilden laten horen, was het weg. Vol goede moed naar de boot gereden en in Picton aangekomen (Zuidereiland nog) begon het geluid toch toe te nemen en we kregen een hoop bekijks. En in Picton gebeurde het ook met Peter en zijn spagaat. Nu na een paar weken weten we inmiddels dat de impact wat groter is dan we hadden gedacht. Maar goed, we kregen Peter in de auto die echt een vreselijk geluid maakte. "Als we de boot nog maar op kwamen..." - want in Wellington waren eventueel andere auto's en hier niet. En gelukkig, we kwamen de boot op! En....ook weer af, maar het was eigenlijk niet meer te doen en het leek of de auto er elk mee moment mee kon stoppen. Ik had op de boot al AA gebeld en die konden niet eerder dan 7 uur komen (in de avond en wij kwamen om even over half 6 aan in Wellington). In Wellington aangekomen belde ik voor de zekerheid nog even naar de AA om te bevestigen dat we er waren en gelukkig had er iemand en gaatje vrij die meteen kwam! Toen hij er was startte de motor niet meer en toen bleek dat de accu het ook bijna zou begeven, wat een mazzel dat hij het evengoed nog zo lang had volgehouden. Maar dat was niet het echte probleem, er was van alles kapot en we mochten er niet meer meer rijden. Hij zei "bel je autoverhuurbedrijf maar" en weg was hij, grapjas. Een paar minuten voor 6 hadden we eindelijk contact met de juiste persoon en wat een geluk: 6 uur zouden ze dicht gaan en hadden we geen vervangende auto meer kunnen krijgen. Engeltjes....er kwam een andere auto en wij konden door naar Rob en Rowena en dat was m.n. voor Peter wel heel fijn: goed bed en fijn huis!
En dat poot van hem...dat kreeg een aardig staartje. We zijn met pijn en moeite terug gevlogen en hoe het daarna ging kun je voor een deel lezen in het vorige verhaal. Afgelopen maandag gingen we dus terug naar de dokter en die stuurde ons door naar het ziekenhuis. Peter's bloed was helemaal niet in orde en ze waren ook bang voor Compartment Syndrome: dan kan in het ergste geval e.e.a. afsterven. Je kan dan wel geopereerd worden maar het is geen kattepis. In het ziekenhuis in eerste instantie snel aan de beurt en toen bleek dat hij geen Compartment Syndrome had was hij niet zo belangrijk meer. Daarna nog vier uur zitten wachten voor daadwerkelijke opname, pffff. Hij werd opgenomen op orthopedie en ze zouden nog checken of er geen bot was afgescheurd. Ook dat bleek gelukkig niet het geval en so far so good. Door de enorme zwelling en de scheur zelf had hij veel pijn en zijn Hb was ook vet gedaald. Op het randje voor bloedtransfusie maar gelukkig hoefde dat niet. Hij moet uiteraard wel enorm aansterken en daar gaan we dan nu voor. 50% belasten dus nog even met krukken. Het is wel een enorme domper en zeker omdat hij midden in sollicaties zat/zit. Hij baalt omdat hij geen kant op kan en de wetenschap dat dit lang gaat duren helpt ook niet echt. Het is al een heftig jaar geweest en deze gebeurtenis in samenhang met de aorta dissectie is niet ideaal
Het goede nieuws was wel dat hij als snel weer uit het ziekenhuis was en de pijn onder controle was. Wel met morfine...maar wat lekker dat je dan geen pijn heeft en wat grappig voor ons dat hij dan malle dingen gaat zeggen. En humor is nog steeds een goed medicijn! En de grap was ook dat hij een Nederlandse verpleegkundige had die al een aantal jaar hier woonde en wist waar wij een broodje kroket konden halen! Nou, dat was niet tegen de verkeerde gezegd! Op de terugweg uit het ziekenhuis hebben Kim, Joyce en ik een broodje kroket gegeten en zonder te overdrijven: dat smaakte goddelijk! Kim heeft er meteen maar gesolliciteerd! Als Peter en ik a.s. dinsdag terug gaan naar de specialist gaan we er ook één halen! Hij moet het nu nog even met jonge kaas doen. Want toen we afgelopen week met Peter weer thuis kwamen was er een groot pakket aangekomen. Dank oma Willy en pa en ma! Heerlijke dingen erin, zoals chocola, drop en jonge kaas! En dat broodje jonge kaas smaakte ook top! En Peter een eigen reep pure chocolade, een prima medicijn! De rest van de inhoud kan ik nog niet zeggen want dat is voor de verjaardag van Joyce, maandag wordt ze alweer 14 !!
Ik ga slapen en wil als laatste een ieder nog hartelijk danken voor de leuke en lieve reacties!
Liefs, Pemakijo xxxx
Australië, België, Nieuw-Zeeland
De contrasten tussen deze3 landen zijn groot, dat moge (is dat Nederlands?) duidelijk zijn. Australië is eigenlijk een land van uitersten, zowel qua natuur, als qua mensen, als qua klimaat, als qua regelgeving. De natuur hier vinden wij prachtig en als je tijdens je vakantie in Nieuw Zeeland iemand hoort zeggen "Nieuw Zeeland is veel mooier" dan zijn wij het daar in ieder geval niet mee eens. Zo verschillend en allebei zo mooi, even mooi anders!
We gaan vrijwel dagelijks even naar het strand. We is eigenlijk Joyce, Daisy en ik. Peter gaat wel naar de zee...om te vissen. En als Peter en Kim dan een keer samen naar het strand gaan (met Daisy) dan is dat een bijzondere gebeurtenis. En dat vond Maggie Magpie ook! Als je wilt weten wat voor vogel het is kun je mooi even googlen: zwart-wit en hij houdt van in je hoofd pikken! Dus Peter en Kim gezellig bij het strand en Peter voelt wat op z'n hoofd, hij dacht een vlieg of sprinkhaan vertelde hij later. Dus hij wuift het weg met z'n hand en dacht 'klaar is kees', maar dat dacht Maggie niet. Die vond zo'n zwart/grijze haardos erg interessant of kwam Peter gewoon te dichtbij haar nest?!! Ze had de smaak te pakken en pikte hem lekker in z'n hoofd en Peter schrok er helemaal van. Kim in een deuk en Peter op de vlucht voor Maggie, haha! Daisy was niet erg onder de indruk, dat is in onze tuin wel anders. Daar gaat ze achter van alles aan en ze heeft het elke dag heel druk in de Basilplanten. Daar zitten vaak lizzards en andere insecten. Als ze dan weer binnenkomt ruikte ze naar Pesto! We noemen haar dan ook regelmatig "Pesto" in plaats van Daisy. In de achtertuin zit ook een blue tongue lizzard en die vindt ze helemaal het einde, de opwinding is enorm als ze die heeft gevonden. En hij (of zij?) vindt het waarschijnlijk wel ok of interessant want hij blijft terugkomen. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat hij vindt dat de tuin zijn woonplaats is en niet die van Pesto!
Om een beetje meer ingeburgerd te raken in onze straat hadden we besloten om de buren uit te nodigen, of eigenlijk alle omwonenden. We hadden zo'n 20 mensen uitgenodigd en er kwamen er al met al 14. De uitnodiging was erg positief ontvangen en we merkten wel dat het niet iets was wat ze gewoon waren, maar wel erg waardeerden. De verschillende buren kwamen binnen en daar waar wij hadden gedacht dat ze de meesten elkaar wel kenden ging men zich tot onze verbazing aan elkaar voorstellen! Hoe leuk was dat: dat allerlei buren elkaar eindelijk ontmoetten en een beetje leerden kennen. Sommigen woonden naast elkaar of tegenover elkaar en soms al voor 15 jaar en kenden elkaar niet! Mooie en bijzondere ontmoetingen! Allemaal erg aardige mensen met zo hun eigen kenmerken en eigen verhalen. Dat blijft toch één van de mooiere dingen in het leven: nieuwe ontmoetingen, nieuwe (en oude) verhalen, nieuwe verbindingen! Daar blijf ik voor gaan, nu en de rest van mijn leven!
In Australië gebeurt op het gebied van IS relatief weinig, ze hebben er, als ik het goed heb, 3 keer mee te maken gehad waarbij het bekendste voorval de gijzeling in Sydney was. Wat vaker in het nieuws komt is als er iemand het menu is geworden van een haai... of zoals vorige week: auto afgereden van de klif hier bij Moffat (Naast Battery Hill ligt Dicky Beach en daarnaast ligt Moffat Beach). Zelfmoord en gelukkig geen andere voorbijgangers of surfers geraakt... En ook Brussel was volop in het nieuws.....zo ver hier vandaan en toch ook zo dichtbij.
En dan hebben we het, héél ver hier vandaan over België, een klein en bijzonder landje op deze aardbol. "Is er leven op Pluto, kun je dansen op de maan, is er een plaats tussen de sterren waar ik heen kan gaan, België...."! En ondanks dat je weet dat Brussel de hoofdstad is, en in Europees verband één van de belangrijkste zakensteden is en inmiddels ruim 180.000 inwoners telt, had ik in ieder geval niet verwacht (of niet gewild...) dat daar zoiets tragisch kon gebeuren als enkele weken terug. De wereld op z'n kop en het dodental veel te groot. Het is bijna niet voor te stellen dat wanneer je daar woont je leven in één dag voor je gevoel verandert van "in vrijheid en zorgeloos kunnen rondlopen" tot "op je hoede en in angst rondlopen in de wetenschap dat er iets ernstigs kan gebeuren" en dat is geen vrijheid. Ik begreep van Ed en Sharon (mijn neef en z'n vrouw die in het centrum wonen van Brussel met ons nichtje Therese) dat het afschuwelijk was, verlaten straten met overal het geluid van sirenes. En wat is het dan evengoed fijn dat je door de digitale mogelijkheden meteen met elkaar contacten of het goed met ze is.... en wat is het dan sterk en goed om te zien dat mensen zich verenigen, opstaan er voor te kiezen niet te leven vanuit angst en haat maar te leven vanuit kracht. Haat met haat wordt nog meer haat, angst met angst wordt nog meer angst.... dus wat we te doen hebben is te leven vanuit onze kracht, verbinding, liefde en respect. Vanuit de andere kant van de wereld makkelijk praten misschien en toch heb ik vertrouwen in het met elkaar gaan voor een leven waarin vrijheid blijft bestaan! Ondanks veel ellende zie je altijd weer tegenbewegingen en verbinding. Carpe Diem is een levenslange les.
Eind maart kwam in zicht en daarmee ook de eerste "echte" schoolvakantie hier voor Kim en Joyce. Bijzonder dat ze op school zo gemakkelijk zijn meegekomen, contacten hebben gelegd, mooie dingen doen en maken (Joyce in de schoolband - op het drumstel -, Kim eigen Iphone-houder ontworpen en beloond met de hoogste score: A) en af en toe ook gewoon balen omdat het toch school blijft! Mooie rapporten en heel blij dat ze vakantie hadden. Want zo'n start op een nieuwe school in een ander land met Engels als basis taal vraagt ook inspanning en energie. Twee weken vakantie en wat zouden we gaan doen? Eerst hadden we gedacht aan Perth, maar de vliegtickets werden erg duur. Dan naar Melbourne, waar we ook verschillende contacten hebben. En toen keek ik in een opwelling naar tickets naar Nieuw Zeeland en die waren echt heel lekker geprijst! 200 euro per ticket voor een retour en ruim 3 uur vliegen, wat een kans! En dus werd het 12 dagen Nieuw Zeeland.
Daar schrijf ik later verder over. Ik ga nu eerst met Joyce en Natasha naar het strand, ze willen surfen. De zomer duurt hier veel te lang (voor wat 'normaal' is) en het zeewater is dan ook nog erg warm. Voor hier wel lekker, helaas niet voor de Great Barrier Reef....
Maar eerst ga ik kijken of mijn lieve man, jullie kennen hem wel....Peter! - nog wat nodig heeft. Hij is immobiel en heeft helaas erg veel pijn. Hij gleed uit in Nieuw Zeeland op een natte stoep en belandde in de spagaat. Op zich erg knap en we schoten in eerste instantie in de lach....totdat hij niet meer overeind kon komen en helemaal wegtrok van de pijn. Arts in Nieuw Zeeland zij hamstring geblesseerd/gescheurd. Dit gebeurde afgelopen maandag en woensdagavond kwamen we thuis in Battery Hill. De pijn was te erg dus donderdag naar een dokter hier en die stuurde ons door voor een echo/foto. De schade blijft fors, er zijn meerdere spieren bij betrokken en de lengte van de scheuring van de hamstring is minimaal 30cm. Het advies is nu een MRI te laten maken om te kijken of de spier niet helemaal los- of afgescheurd is. Maandag praten we daarover met de dokter. In tussentijd volledige rust met z'n rechterbeen, been omhoog, pijnstillers en een prachtig gekleurd bovenbeen. Door de pijnstillers begint hij wel weer grappige dingen te zeggen (net als een jaar geleden....tjee het is alweer een jaar geleden dat Peter de aorta-dissectie had) en door de bloedverdunners is de verkleuring heftiger. Peter baalt en wij ook. Hij zit midden in gesprekken voor een baan waar ze hem graag willen hebben....en de pijn en het stilzitten is ook niet echt zijn hobby. Helaas, het is niet anders en we gaan op naar herstel!
Liefs, Pemakijo
10 maffe en leuke Australische dingen
- Behalve dat de Rossela papegaai een rat bleek te zijn....zijn er nog wel wat 'wist je dat-jes' over dit bijzondere Australië.Wist je dat in Australië de benzineprijs binnen een paar dagen kan heen en weer gaan van 1,00 dollar tot 1,23 dollar. Zo denk je op dinsdag "morgen even tanken, lekker prijsje 99,95 cent per liter".....volgende dag sta je bij de pomp: ruim 20 cent duurder per liter. Maar inmiddels weten we: nog dagje wachten en hij kan zomaar weer 10, 20 of zelfs 25 cent gedaald zijn. En 1 dollar (67 eurocent) per liter....best lekker! En is maar goed ook, je rijdt hier zoveel meer dan in Nederland.
- Wist je dat je als Nederlandse minderjarige niet zomaar mag voetballen in Australië? Wij wisten dat ook niet haha. Maar inmiddels is duidelijk dat we, om Joyce overgeschreven te krijgen naar de Football Federation Australia we alles uit de kast moeten halen. Veel heen en weer gemaild en maar liefst 10 verschillende documenten met allerlei bewijsstukken (dat Joyce bijvoorbeeld echt ingeschreven staat op Meridan State College...wat dat nou weer met voetballen te maken heeft?? zijn nodig om het proces in gang te zetten. Zo moeten we ook bewijzen dat we niet om voetbalredenen naar Australië zijn gekomen, haha. Ja, we zijn om Joyce prof te maken Down Under gegaan! En dan moeten we nog afwachten of alles akkoord is....dus het zou zomaar kunnen zijn dat Joyce over twee weken niet haar eerste voetbalwedstrijd kan spelen. Dan ben je 13 jaar en wil je gewoon een potje voetballen, pfff....
- De boodschappen hier duurder zijn dan in Nederland, maar uit eten gaan weer een stuk goedkoper. Een kilo appels kost gemiddeld 3 dollar, een brood 4 dollar, een fles wijn 15 dollar, een fles sambuca 44 dollar (goed tegen teveel sambuca gebruik, haha), een fles icetea 4 dollar, maar....uit eten kun je voor bijvoorbeeld voor 15 dollar per persoon (nee geen McDonalds, maar goed uit eten!).
- In de Gym/sportschool ruimtes zijn met fietsen, hardloopbanden e.d. en wel vier tv schermen voor je neus hangen waarbij op het ene net dames elkaar half bewusteloos boxen, op het tweede scherm....uiteraard rugby, op het derde scherm muziek en op het vierde scherm....reclame van McDonalds!! Maar misschien is dat in Nederland ook wel hier en daar....
- Er inmiddels fietspaden langs veel wegen zijn gemaakt (prima!) en dat die dan in één keer bij een kruising, rotonde of oversteek stoppen en je eigenlijk als fietser geen kant meer op kan en je aan de goden bent overgeleverd. Peter werd al enthousiast geknuffeld door een Australische auto...Op de één of andere manier lijkt het wel of er hier een cultuur heerst die tegen fietsers op de weg is....bijzonder.
- De stranden ontzettend schoon en ruim zijn. Echt bijna iedereen ruimt de hondepoep van zijn/haar hond op en neemt z'n rotzooi mee. En anders ook nog wel de rotzooi van een ander.
- Je je spullen veilig bij de ingang van het strand kan laten liggen. Je ziet daar dan ook een verzameling van slippers....en dat doen wij ook en terwijl ik wist dat ik dit stukje ging schrijven vandaag, staan vandaag voor het eerst dat ik me kan heugen mijn slippers er niet meer. Gek is dat. En het voelt niet eens als dat ze gepikt zijn, het voelt meer als een vergissing en wie weet staan ze er van de week wel weer. En zo laten mensen hier veel gemakkelijker even ergens hun spullen of tas staan en wordt er weinig gejat, dat is echt iets wat ik graag mee naar Nederland zou willen nemen! En als mijn slippers terug zijn horen jullie het!
- Er veel fastfood wordt gegeten met als reclame toch elke keer weer dat er gekeken wordt naar gezonde voeding, dat zelfs McDonald gezonde producten heeft (pfff....) en dat ze Australiër graag gezonder zien. En laat nou juist Australië blinken in de top 10 (geloof zelfs top 3) van ongezondste landen of in ieder geval van de landen met de meeste dikke mensen. Een contrast van een sportland en een fastfoodland.
- De zee hier gewoon echt blauw is en Joyce en ik nog steeds elke ochtend zwemmen. Heerlijke golven met wit schuim en super helder water. Als je dan onder water naar de ander zwemt om haar te laten schrikken staat ze je lachend op te wachten want je kunt ook onder water precies zien waar de ander zwemt! En toch schijnt de zee vol bacterieën te zitten, dus als je open plekken hebt wordt het hier niet aangeraden. Dus Kim (met haar huidinfecties) deed dat niet...en het maakte geen verschil. Joyce heeft inmiddels hetzelfde huidgedoe (helaas) en we gaan er vanuit dat de bacterieën niet van Hollanders houden....
- Je geen zwembadje in je achtertuin mag hebben, ook niet zo'n opblaasbad zonder dat er een hoog hek omheen is geplaatst met allerlei veiligheidseisen en door de council is goedgekeurd. Wij houden het dus bij de zee en de achtertuin blijft voor bananen, tomaten, ananas, basilicum, etc. Oja, trouwens: een heel aantal bananen zijn inmiddels geel en erg lekker. We hebben er teveel dus als je een tros wilt: kom maar halen!
Liefs, Pemakijo xxxx