De contrasten tussen deze3 landen zijn groot, dat moge (is dat Nederlands?) duidelijk zijn. Australië is eigenlijk een land van uitersten, zowel qua natuur, als qua mensen, als qua klimaat, als qua regelgeving. De natuur hier vinden wij prachtig en als je tijdens je vakantie in Nieuw Zeeland iemand hoort zeggen "Nieuw Zeeland is veel mooier" dan zijn wij het daar in ieder geval niet mee eens. Zo verschillend en allebei zo mooi, even mooi anders!

We gaan vrijwel dagelijks even naar het strand. We is eigenlijk Joyce, Daisy en ik. Peter gaat wel naar de zee...om te vissen. En als Peter en Kim dan een keer samen naar het strand gaan (met Daisy) dan is dat een bijzondere gebeurtenis. En dat vond Maggie Magpie ook! Als je wilt weten wat voor vogel het is kun je mooi even googlen: zwart-wit en hij houdt van in je hoofd pikken! Dus Peter en Kim gezellig bij het strand en Peter voelt wat op z'n hoofd, hij dacht een vlieg of sprinkhaan vertelde hij later. Dus hij wuift het weg met z'n hand en dacht 'klaar is kees', maar dat dacht Maggie niet. Die vond zo'n zwart/grijze haardos erg interessant of kwam Peter gewoon te dichtbij haar nest?!! Ze had de smaak te pakken en pikte hem lekker in z'n hoofd en Peter schrok er helemaal van. Kim in een deuk en Peter op de vlucht voor Maggie, haha! Daisy was niet erg onder de indruk, dat is in onze tuin wel anders. Daar gaat ze achter van alles aan en ze heeft het elke dag heel druk in de Basilplanten. Daar zitten vaak lizzards en andere insecten. Als ze dan weer binnenkomt ruikte ze naar Pesto! We noemen haar dan ook regelmatig "Pesto" in plaats van Daisy. In de achtertuin zit ook een blue tongue lizzard en die vindt ze helemaal het einde, de opwinding is enorm als ze die heeft gevonden. En hij (of zij?) vindt het waarschijnlijk wel ok of interessant want hij blijft terugkomen. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat hij vindt dat de tuin zijn woonplaats is en niet die van Pesto!

Om een beetje meer ingeburgerd te raken in onze straat hadden we besloten om de buren uit te nodigen, of eigenlijk alle omwonenden. We hadden zo'n 20 mensen uitgenodigd en er kwamen er al met al 14. De uitnodiging was erg positief ontvangen en we merkten wel dat het niet iets was wat ze gewoon waren, maar wel erg waardeerden. De verschillende buren kwamen binnen en daar waar wij hadden gedacht dat ze de meesten elkaar wel kenden ging men zich tot onze verbazing aan elkaar voorstellen! Hoe leuk was dat: dat allerlei buren elkaar eindelijk ontmoetten en een beetje leerden kennen. Sommigen woonden naast elkaar of tegenover elkaar en soms al voor 15 jaar en kenden elkaar niet! Mooie en bijzondere ontmoetingen! Allemaal erg aardige mensen met zo hun eigen kenmerken en eigen verhalen. Dat blijft toch één van de mooiere dingen in het leven: nieuwe ontmoetingen, nieuwe (en oude) verhalen, nieuwe verbindingen! Daar blijf ik voor gaan, nu en de rest van mijn leven!

In Australië gebeurt op het gebied van IS relatief weinig, ze hebben er, als ik het goed heb, 3 keer mee te maken gehad waarbij het bekendste voorval de gijzeling in Sydney was. Wat vaker in het nieuws komt is als er iemand het menu is geworden van een haai... of zoals vorige week: auto afgereden van de klif hier bij Moffat (Naast Battery Hill ligt Dicky Beach en daarnaast ligt Moffat Beach). Zelfmoord en gelukkig geen andere voorbijgangers of surfers geraakt... En ook Brussel was volop in het nieuws.....zo ver hier vandaan en toch ook zo dichtbij.

En dan hebben we het, héél ver hier vandaan over België, een klein en bijzonder landje op deze aardbol. "Is er leven op Pluto, kun je dansen op de maan, is er een plaats tussen de sterren waar ik heen kan gaan, België...."! En ondanks dat je weet dat Brussel de hoofdstad is, en in Europees verband één van de belangrijkste zakensteden is en inmiddels ruim 180.000 inwoners telt, had ik in ieder geval niet verwacht (of niet gewild...) dat daar zoiets tragisch kon gebeuren als enkele weken terug. De wereld op z'n kop en het dodental veel te groot. Het is bijna niet voor te stellen dat wanneer je daar woont je leven in één dag voor je gevoel verandert van "in vrijheid en zorgeloos kunnen rondlopen" tot "op je hoede en in angst rondlopen in de wetenschap dat er iets ernstigs kan gebeuren" en dat is geen vrijheid. Ik begreep van Ed en Sharon (mijn neef en z'n vrouw die in het centrum wonen van Brussel met ons nichtje Therese) dat het afschuwelijk was, verlaten straten met overal het geluid van sirenes. En wat is het dan evengoed fijn dat je door de digitale mogelijkheden meteen met elkaar contacten of het goed met ze is.... en wat is het dan sterk en goed om te zien dat mensen zich verenigen, opstaan er voor te kiezen niet te leven vanuit angst en haat maar te leven vanuit kracht. Haat met haat wordt nog meer haat, angst met angst wordt nog meer angst.... dus wat we te doen hebben is te leven vanuit onze kracht, verbinding, liefde en respect. Vanuit de andere kant van de wereld makkelijk praten misschien en toch heb ik vertrouwen in het met elkaar gaan voor een leven waarin vrijheid blijft bestaan! Ondanks veel ellende zie je altijd weer tegenbewegingen en verbinding. Carpe Diem is een levenslange les.

Eind maart kwam in zicht en daarmee ook de eerste "echte" schoolvakantie hier voor Kim en Joyce. Bijzonder dat ze op school zo gemakkelijk zijn meegekomen, contacten hebben gelegd, mooie dingen doen en maken (Joyce in de schoolband - op het drumstel -, Kim eigen Iphone-houder ontworpen en beloond met de hoogste score: A) en af en toe ook gewoon balen omdat het toch school blijft! Mooie rapporten en heel blij dat ze vakantie hadden. Want zo'n start op een nieuwe school in een ander land met Engels als basis taal vraagt ook inspanning en energie. Twee weken vakantie en wat zouden we gaan doen? Eerst hadden we gedacht aan Perth, maar de vliegtickets werden erg duur. Dan naar Melbourne, waar we ook verschillende contacten hebben. En toen keek ik in een opwelling naar tickets naar Nieuw Zeeland en die waren echt heel lekker geprijst! 200 euro per ticket voor een retour en ruim 3 uur vliegen, wat een kans! En dus werd het 12 dagen Nieuw Zeeland.

Daar schrijf ik later verder over. Ik ga nu eerst met Joyce en Natasha naar het strand, ze willen surfen. De zomer duurt hier veel te lang (voor wat 'normaal' is) en het zeewater is dan ook nog erg warm. Voor hier wel lekker, helaas niet voor de Great Barrier Reef....

Maar eerst ga ik kijken of mijn lieve man, jullie kennen hem wel....Peter! - nog wat nodig heeft. Hij is immobiel en heeft helaas erg veel pijn. Hij gleed uit in Nieuw Zeeland op een natte stoep en belandde in de spagaat. Op zich erg knap en we schoten in eerste instantie in de lach....totdat hij niet meer overeind kon komen en helemaal wegtrok van de pijn. Arts in Nieuw Zeeland zij hamstring geblesseerd/gescheurd. Dit gebeurde afgelopen maandag en woensdagavond kwamen we thuis in Battery Hill. De pijn was te erg dus donderdag naar een dokter hier en die stuurde ons door voor een echo/foto. De schade blijft fors, er zijn meerdere spieren bij betrokken en de lengte van de scheuring van de hamstring is minimaal 30cm. Het advies is nu een MRI te laten maken om te kijken of de spier niet helemaal los- of afgescheurd is. Maandag praten we daarover met de dokter. In tussentijd volledige rust met z'n rechterbeen, been omhoog, pijnstillers en een prachtig gekleurd bovenbeen. Door de pijnstillers begint hij wel weer grappige dingen te zeggen (net als een jaar geleden....tjee het is alweer een jaar geleden dat Peter de aorta-dissectie had) en door de bloedverdunners is de verkleuring heftiger. Peter baalt en wij ook. Hij zit midden in gesprekken voor een baan waar ze hem graag willen hebben....en de pijn en het stilzitten is ook niet echt zijn hobby. Helaas, het is niet anders en we gaan op naar herstel!

Liefs, Pemakijo