Lieve allemaal,

terwijl er hier wolken boven de bergen hangen waar prachtige zonnestralen doorheen komen en de aarde verlichten (ja....je zou het eigenlijk moeten zien) schrijf ik mijn 2e en alweer laatste stukje van deze mooie reis. "Waar blijft de tijd?", is dan zo'n bekende vraag. Of is het meer "de tijd blijft en wij gaan voorbij"....One way or the other, het is (te) snel gegaan. In het weekend voor Kim en Joyce kwamen deden we de workshops nog buiten en de vriendin van Lies, Marzhan, schreef daar een prachtig stukje over op Facebook en ja: "we beat the heat"! Want met 40 graden buiten in de schaduw is het nog steeds heel heet als je activiteiten doet, het zweet liep over onze rug zo tussen de "boude" (billen in Afrikaans) door, haha. En zeg alsjeblieft geen 'kont' want dat zit zeg maar aan de voorkant en over 'poes' kun je maar helemaal zwijgen want dat is een vreselijk scheldwoord. Veel overeenkomsten in onze talen ook, waarbij veel woorden wat korter zijn "aand" i.p.v. "avond", "morre" i.p.v. "morgen". En Aziatische invloeden: pisang voor banaan! En die zijn hier trouwens heerlijk, van die kleine zoete bananen, mjammie.

Maandag konden we dus eindelijk in de Engelse kerk naast de school de workshops houden en dat was heel prettig. Niet dat het er heel koel was (geen airco ofzo), maar wel veel overzichtelijker dan buiten en vooral: dan hoefden we niet elke dag de trommels en didgeridoos e.a. spullen heen en weer te slepen. Bij overzichtelijk moet je je overigens ook weer niet teveel voorstellen, want ook al hadden we hulp van lieve jongens, zij doen ook graag mee met de activiteiten en dan heb je met twee dames nog steeds niet heel veel overzicht. Zo startten we die maandag met 30 kinderen (vonden we zelf een mooi maximum aantal) en terwijl we bezig waren groeide dit aantal....Toen we een korte pauze hielden voor drinken en een broodje hadden we er in 1 keer....55, haha. We zouden dus beter op moeten letten en eigenlijk gebeurde dit nog alle keren dat we hier waren. Kinderen zijn ook slim: als je niet kijkt kruipen ze door een openstaand raam naar binnen. Of bij het trommelen buiten sluiten zich kinderen aan om te kijken en die glippen dan snel mee naar binnen. Als we dan namen opschrijven om de volgende dag te voorkomen dat er zoveel kinderen komen, heten ze in ene allemaal Jairaly of Andre. En gezichten herkennen: succes ermee, haha! Dus toen we eenmaal waren begonnen met kleine groepjes om te gaan oefenen voor het optreden van afgelopen woensdag, zorgden we dat we per groepje een foto maakten met de kids er duidelijk op en dat werkte goed. Eerlijk gezegd liep het oefenen wel wat rommelig omdat niet elke dag dezelfde kinderen kwamen en Lies en ik ook wat minder gestructureerd werkten en dat was ok. Het gaat zoals het gaat en uiteindelijk is er weer een prachtig optreden neer gezet en most important: de kinderen genoten, er was weinig "gedoe", veel respect, veel plezier en veel geknuffel bij het afscheid. Want wat ons echt goed deed is dat er op 1 vervelend dingetje na, niets weg was geraakt. Zelfs elk stiftje en bekertje kwam dit keer terug, er werd super goed geholpen bij het opruimen en de sfeer was top! JP, Andrew (Moes). Leon, Angus, Basie en Kosie waren onze grote hulpen. Joshua zagen we ondanks z'n mooie beloftes nauwelijks. We hebben de heren uiteraard beloond en ze zijn zo blij met hun voetballen (met dank aan Kolping Boys), diabolo's, didgeridoo e.a. spullen. We hadden heel veel leuke cadeautjes (alle gulle gevers bedankt, met speciale dank aan mijn liefste moeder die prachtige tasjes e.a. leuke dingen had gemaakt, een succes! En mam: gefeliciteerd met je verjaardag!!).

Lies en ik hadden inmiddels de Olifantsrivier ontdekt en het was heerlijk zwemmen en relaxen daar. Er hingen ook touwen aan de bomen maar daar hadden we toch echt onze klimaap Joyce voor nodig. Dus het werd tijd dat ze kwamen en zo reden Lies en ik vorige week vrijdag na de workshop naar Kaapstad waar we een nachtje sliepen en een beregezellige avond hadden met Pepe en z'n vriendin van Menorca, vrienden van Lies. Als muzikant heb je overal ter wereld vrienden, gezellig hoor. Lekker geslapen ook, het was hier wat koeler en dan slaap ik toch wat beter. Vele nachten in Klawer koelde het niet af onder de 25 graden en dat is voor mij toch wel wat warm. En ik sliep m.n. lekker toen ik van Peter het berichtje had gekregen dat Kim en Joyce veilig de overstap hadden gemaakt en in het vliegtuig zaten van Doha naar Kaapstad! De volgende morgen was ik helemaal beetje zenuwachtig en toen Peter berichtte dat het vliegtuig zelfs eerder aankwam, gingen Lies en ik snel naar het vliegveld. Achteraf totaal niet nodig want het duurde en duurde en duurde....En nee, dat lag niet aan mijn enthousiasme en zenuwen m.b.t. het weerzien. Er stonden rijen dik voor de paspoort controle en dat duurde en duurde. Lies moest toen alweer terug naar haar vriendin en ik wachtte ongeduldig. En eindelijk: daar waren ze! Heerlijk, te gek! Mijn (sorry Peet, toen ff "mijn") dochters, mooie meiden, als zo groot en zelfstandig (Kim zegt graag jong volwassen...) en ook zo lief en knuffelig. Puberen hebben ze hier uiteraard niet gedaan (?!), dat doen ze alleen in Nederland....

Onze gehuurde auto opgehaald en naar Klawer gereden. Een prachtige rit en wat was het gezellig onderweg, ik genoot. Uiteraard even gestopt bij Kardoesie en sinds de weg zo mooi en goed is geworden, waren we in 3 uur in Klawer. Hartelijk welkom bij Erica, onze lieve gastvrouw en relaxed hebben de meiden zich opgefrist en omgekleed. Op naar Klawer Noord en wel wat bekenden gezien maar toch een beetje tegenvallend want velen waren er niet. Maar dat maakte de afgelopen week dubbel en dwars goed en de dames hebben heel, heel veel aandacht gehad, lieve briefjes en knuffels. Het was erg fijn om ze bij de workshops te hebben, niet alleen omdat ze activiteiten deden, maar ook vanwege de hulp en de aandacht die ze aan de kids gaven. Of ik trots ben?? Inkoppertje....super trots en blij! Wel een klein nadeeltje: het aantal kinderen dat kwam nam ook razendsnel toe en dan elke keer ze wegsturen (want we werkten met de kinderen voor het optreden en dat waren er al ruim 40), ging en gaat me nog steeds aan m'n hart. En eerlijk toegegeven: soms liet ik er stiekem eentje extra in, want stel je je eens voor dat er vanaf kleine hoogte (nog geen meter) zo'n klein donker koppie omhoog kijkt met van die grote donkere ogen....wat zou jij doen?

En afgelopen woensdag was het zover: optreden! Zo goed en kwaad als het kon lieten we de kinderen binnen die geoefend hadden en toch waren het er weer meer dan de dag ervoor...! Gelukkig hadden we heel veel cadeautjes, vele flessen drinken en lekkere broodjes. Negen optredens die varieerden van een gezongen lied, diabolo-optreden (door JP, Andrew en Joyce), trommels, kangaroedans met Lies op de digde, modellenloop en uiteraard dansen. Kim en Luca (van Erica) in de jury met twee kids van hier en Kim filmde alles. Joyce deed mee, hielp en...genoot; net als wij. Het was super warm dus ik bleef met dienbladen met bekertjes water lopen en na de prijsuitreiking stuurden we het publiek naar buiten, na ze uitgebreid te hebben bedankt. Tijd voor de prijzen/cadeautjes en dat werd een mooi zooitje! Gelukkig kregen we hulp van twee gezette, doortastende, lieve vrouwen uit Klawer Noord en dat werkte goed. We bleven met een klein groepje over (degenen die altijd helpen), de jury en oom Hans van de kerk. Toen bleek het boxje van Kim weg te zijn (en dat stond paar minuten daarvoor nog naast mij) en dat werd een zeer teleurstellend moment: 1 van de oudere jongens, (ik noem z'n naam niet in het verhaal), die we al jaren kennen, had hem in z'n tas gestopt. En dat doet pijn, bij ons allemaal. Juist omdat hij iemand is die we vertrouwden, die een stuk ouder is en vooral omdat hij het 'goed' heeft: voldoende kleren, eten, mooie phone, studeert, etc. Maar ook dit hoort bij het leven en het geeft ons weer de mooie uitdaging om naar de dingen te kijken die goed zijn gegaan want dat is weer echt heel veel. De afgelopen paar dagen zoveel leuke reacties en nog steeds blije koppies als we in Klawer Noord kwamen! Vroeg in de avond voetballen op het veld, veel met de diabolo's en met JP en Andrew gisteren naar het strand gegaan, naar Strandfontein, een heerlijke middag. Die jongens komen alleen op dit strand als wij (en dan bedoel ik ook Lies) er zijn en genieten, het straalt er vanaf. En als dan gisteravond het afscheid komt....dan is dat moeilijk, voor ons, voor hen. En dat afscheid duurt dan ook erg lang....en nog een beetje langer....Maar Joyce heeft prachtig zelf geschreven lied gekregen en een medaille en Kim is bedolven onder de knuffels. Het was en is bijzonder, verrijkend, niet met woorden compleet weer te geven....

En die touwen bij de Olifantsrivier? Hoe zat het daar mee? Nou die hingen mooi te bungelen toen Kim en Joyce ook op die prachtige plek kwamen en het was er zo mooi, rustig en puur natuur, we zijn er alle dagen van de week geweest. En natuurlijk is Joyce in de boom geklommen, en vond ze een stok die het touw kon pakken en zijn we mega veel keren met het touw boven de rivier gezwaaid en in het water geplonst. Alleen en samen en als afsluiting gingen Kim en Joyce gisteren samen van het touw, mooi symbolisch: kijken, vastpakken, elkaar helpen, zwaaien door de lucht, loslaten, vallen, plonsen en weer met beide benen op de grond!

En het laatste stukje is als dank voor de familie hier die dit mede voor ons heeft mogelijk gemaakt: de gastvrijheid, alle hulp, het mooi maken van het haar van Joyce (Pauline is kapster en heeft hightlights gezet en het haar strak geknipt, heel mooi!) en alle gezelligheid, het lekkere eten en het samen zijn, dank, DANK! Gisteravond een heerlijk maal gekookt door Erica, afscheid genomen van Ammie, Gustave en Pauline en straks afscheid van Erica, Luca, Mila, Mieke en zeker ook Hanneke, de geweldige hulp hier en ook van Bulkie, de lieve hond. Lies is eergister al richting Kaapstad gegaan en vliegt vandaag. Wij vliegen morgen en ook al kijken we niet echt uit naar het weer in Nederland, we kijken natuurlijk wel uit naar....Peter! En alle andere dierbaren! Peter komt ons vast ophalen (toch Peet?) en misschien heeft hij Daisy, onze lieve eigenwijze boomer, ook wel mee. En dan zit het er weer op en gaan we er in Nederland ook weer wat moois van maken en kijken we nu al uit naar.....het voorjaar en....de volgende reis naar Klawer!

Veel liefs en een lekker weekend,

Kim, Joyce en Marieke