Om maar met de deur in huis te vallen: we gaan terug naar Nederland. En ook maar meteen met de tweede deur: het was hier een paar dagen heel koud, brrr....het waren een paar van de koudste dagen van het jaar voor dit jaargetijde (mmm....dat klopt taalkundig niet helemaal, maar ik denk dat jullie me wel begrijpen). Het is vandaag 23 graden, maar de afgelopen dagen 16 graden. En ook al zitten wij aan de andere kant van de wereld ik hoor gerust wel de "dat is toch helemaal niet zo heel koud"- opmerkingen (haha). Nee, dat is het ook niet. Maar ons huis is niet geïsoleerd en het tocht overal in huis wel een beetje en nee, we hebben geen verwarming! Wel een airco die je op warm kunt zetten en dan is het op één plekje best lekker, maar als je je dan door het huis moet verplaatsen: dikke kleren aan! En de douche wordt verwarmd met een zonneboiler dus 's morgens: koude douche. En om nog even door te gaan met klagen: op school zijn de lokalen ook vrij open en niet verwarmd en in de pauze's is iedereen buiten dus ja zeg het maar: koud!! De oudste jaar studenten (year 12) mogen een jas aan, maar daaronder niet en aangezien Kim in year 11 zit en Joyce in year 9 moeten ze het doen met een trui over hun uniform. En dan is het met 16 graden en veel wind bepaald geen lolletje op school, buiten niet en binnen niet. Maar wat dan wel heel leuk is: in de pauzes kruipen hele groepen studenten dicht tegen elkaar aan! Nice and cosy!

Peter heeft het met deze temperaturen het zwaarst want hij is het minst in beweging. We zorgen dat we regelmatig naar buiten gaan want daar is het warmer dan binnen. In een week tijd van 26 naar 16 graden....lijkt Nederland wel!

De afgelopen dagen heeft het ook heel veel geregend met floodings in en om Brisbane, Sydney en Tasmania. Hier gelukkig niet, we zitten ook niet bij of rond rivieren. Joyce en ik hebben in de regen heerlijk gezwommen. Hoge golven en heerlijk zeewater! We waren wel de enigen maar daarvoor ben je ten slotte Nederlander. En met die hoge golven is het een lust voor het oog om naar de zee te kijken, prachtige zee, surfers en in de verte zeeschepen die dan wel van die spookschepen lijken.

Maar inmiddels alweer volop zon en opgewarmd! Peter zag meteen zijn kans schoon en ging vanmorgen met de kayak de zee op om te vissen. En eigenlijk was die zee nog iets te golverig. En toen dan ook nog eens de wind op kwam zetten was het 1+1: de kayak sloeg om. Ja met Peter erin en vooral zijn spullen. Hij maakte zich meteen het meest druk om zijn hengels en dat heb ik eens eerder gehoord....gelukkig liep het erg goed af en kwam Peter met de kayak weer op het droge en was zelfs zijn hengel weer naar hem toe komen drijven, hoe mooi, haha. Alleen de peddel drijft nu ergens midden op zee en wie weet vinden de walvissen dat wel leuk om mee te spelen. Peet's spullen zaten in een waterdichte tas dus hij kon mij nog bellen om te komen (helpen). Toen ik kwam was hij al aan land en zagen we in de verte de peddel drijven. Dat lijkt dan niet zover dus ik pakte enthousiast het surfboard en ging richting de peddel op het surfboard. En dat is dan toch een stuk verder dan het in eerste instantie lijkt. En eigenlijk was het ook behoorlijk blond want zo ver op zee op je surfboard is hier nou niet echt veilig. Ten eerste raak je bekaf en ten tweede zitten er haaien. En zeker als de walvissen komen worden de haaien meer naar de kust 'gedrukt'. En zo zijn er afgelopen week in West Australië al twee mensen gepakt door een haai. En gelukkig bedacht ik dat ook, al peddelend op het surfboard van Joyce. Ik draaide meteen om en peddelde terug. Peter was er ook blij om, want wat heb je nu liever "je peddel" of "je vrouw met al haar ledematen er nog aan"?! Kijk, was het Peter's hengel geweest dan zou ik deze vraag niet stellen....haha!

En terug naar Nederland, why? Gaan we dan vanwege het weer terug naar Nederland? Nee dat in ieder geval niet! Het weer is hier over het algemeen zeker een stuk beter dan Nederland. En als we hadden gebleven waren we verhuisd naar een ander en warmer huis. Maar tussen de regels door hebben jullie in de andere verslagen wel kunnen lezen dat het niet helemaal loopt zoals we hadden gedacht en hadden gehoopt. We hebben al even geleden alles bij elkaar opgeteld en de knoop doorgehakt: we gaan terug naar Nederland, terug naar huis. En dat laatste "naar huis, thuis" dat is zo één van die dingen. Thuis voelt nog steeds als Alkmaar. De optelsom die we hebben gemaakt is culturele verschillen + heimwee + gezondheid van Peter. Door dit laatste ontstaat heimwee of als die er al is wordt die erger (met zelfs huidinfecties als gevolg. Bijzonder is ook dat na de genomen beslissing alle huidplekjes weg waren als sneeuw voor de zon!). En uiteindelijk moet er ook geld in het laadje komen. En dat komt er op dit moment niet, onze bankrekening wordt langzaam maar zeker minder. Dus we eten al droog brood en natuurlijk hebben we hier wel verwarming, maar die zetten we gewoon niet aan - dat scheelt geld! Nee hoor,

, er is geen verwarming want die hadden we graag aangezet en droog brood...soms als hij heel vers is! Anders graag met lekker beleg!

Het was een hele pittige beslissing om weer naar Nederland te gaan en niet alleen voor onszelf, maar het voelde ook bepaald niet goed richting onze huidige huurders op de Stellingmolen. Inmiddels is dat gelukkig goed afgestemd en kunnen we met een gerust gevoel verder. We kunnen zelfs al weer in juli in ons huis en ook al hadden we dat zelf niet verwacht (eerder eind augustus of september), dit is natuurlijk wel heel fijn. We komen eind juli terug en op die manier hebben we even tijd om te acclimatiseren en kunnen Kim en Joyce eind augustus weer naar school.

En na zo'n pittige beslissing moeten er ook gewoon dingen gebeuren en geregeld worden. Gelukkig zijn we daar inmiddels heel ervaren mee! En om met beide voeten op de grond te blijven hebben Peter en ik een prachtig meditatiecentrum gevonden hier in de heuvels, een Boedhistisch centrum. De beslissing voelt nu goed en het is goed om terug te gaan naar Alkmaar. Natuurlijk gaan we dingen van hier missen zoals het weer, het strand en de zee. En de meiden natuurlijk een aantal vriendinnenn en Peter en ik Hanneke en Andy. Maar 'that's part of the deal'. Het zal ook weer heerlijk zijn om familie en vrienden in Nederland te zien en te spreken en te knuffelen! Want Nederland is toch wel een land met heel veel mogelijkheden, leuke dingen en leuke mensen! En dat is sowieso iets wat deze reis ons heeft gebracht: bewustwording, waardering en stap voor stap te leven. Het leven nu te nemen en er elke dag wat van te maken. We hebben zeker geen spijt van deze grote stap (om naar Aussie te gaan), integendeel. We hebben het in ieder geval gedaan, geprobeerd en kunnen niet op ons tachtigste zeggen "hadden we maar". Onze rugzak is nog meer gevuld met prachtige ervaringen....en: "er zullen over 20 jaar meer mensen zijn die spijt hebben van wat ze niet gedaan hebben dan van wat ze wel gedaan hebben". Heb ik niet van mezelf hoor, maar ik vind hem wel mooi. En om dan maar in de actie te blijven: ik heb zojuist alweer een kleine klus op HR gebied gedaan voor een bedrijf in Nederland. Mooi hoe dat gaat en hoe mooi is het dat ik straks ook mee mag met een paar weekenden kinderen begeleiden die ook wat in hun rugzak hebben (o.a. autisme). En ik word ook weer trainer en coach bij Kolping Boys, dit keer bij de MB1. Samen met twee jonge voetballende 'gozers' dus daar heb ik ook veel zin in.

En dan zeg ik dat ik het heb over 'stap voor stap' en ik ben alweer 10 stappen vooruit...ja, dat ben ik ook en dat zal ook wel zo blijven. Is oké als je je er ook maar bewust van bent en dan ook weer in het hier en nu gaat zitten en dat doen we hier nog even. Elke dag naar de zee (niet meer elke dag zwemmen, soms toch wel koud. Afgelopen nacht was het 8 graden...), naar de watervallen, hier nog het Kawana meidenteam coachen en trainen, leuke dingen doen met Hanneke, foto's inplakken, spullen verkopen, mediteren, etcetera. En nu vooral Peter even gaan helpen met zijn hengel en molen. Want daar is door het omslaan met de kayak zand in gekomen en dat is natuurlijk heeeel errruggg! De molen ligt nu helemaal uit elkaar en dat was eigenlijk ook niet zoveel werk. Het is vooral veel werk en een grote uitdaging om die vismolen weer helemaal in elkaar te krijgen, haha!

Voor iedereen liefs en een dikke knuffel en geniet nog maar even van de rust...voor je het weet zijn we terug!

Liefs, Pemakijo xxxx