Gelukkig zie ik op internet dat het weer in Alkmaar steeds beter en warmer wordt, mag ook wel. HIer is het nog steeds te warm voor de tijd van het jaar. Sommige dagen bijna 30 graden terwijl het rond de 21 graden 'hoort' te zijn. Gelukkig ook dagen van 25 of 26 graden en ik vind dat warm zat. En als je moet/mag sporten midden op de dag dan is richting de 30 graden te heet. Joyce voetbalt vaak midden op de dag en dan is een wedstrijd van 2 keer 40 minuten een hele pittige klus, pfff....

Maar er is inmiddels wel goed nieuws: sinds vandaag mag Joyce officieel voetballen in Australië. Het heeft bijna 3 maanden geduurd....en dat duurde ons wat te lang dus de afgelopen weken heeft Joyce onder een andere naam gevoetbald (ze werd Tori genoemd, haha). Meisje was geblesseerd en het team heeft spelers nodig dus Joyce kon lekker potje voetballen! Dit team waar Joyce nu speelt heet Kawana en wordt getraind en gecoacht door niemand minder dan....ondergetekende, haha! Een hele uitdaging voor mij want het grootste deel van de meiden kan niet echt goed voetballen en ik ben, zoals velen niet zal verbazen, nogal competetief en fanatiek. Mooie uitdaging dus. Ook voor Joyce want hoe kun je een wedstrijd lekker spelen en het liefst nog winnen ook als je om de haverklap de bal verliest. Joyce speelt over en krijgt zelden de bal terug omdat hij dan alweer of buiten de lijn is of bij de tegenstander. Ook wel weer grappig. Inmiddels hebben we ook al bijzondere avonturen bij de voetbal meegemaakt: van een kangoeroe op het veld tot een ambulance die het veld opreedt om een meisje (van het andere team) met een knieblesure op te halen. Als je hier bij de sport wat hebt komt inderdaad de ambulance en zorg maar dat je niets doet met de gebleseerde speelster want dan krijg je op je sodemieter. Voor mij was het heel duidelijk dat ze haar knie had verdraaid en ik wou haar helpen. Er werd me heel duidelijk gemaakt uit de buurt te blijven en daarbij werden alle doem-scenario's opgenoemd wat dat meisje wel niet kon hebben, wow! Vanuit het ziekenhuis kwam uiteindelijk het bericht dat ze haar knie had verdraaid/verrekt en afgelopen weekend speelde ze al weer. Natuurlijk kan het ook anders aflopen maar dit is de afgelopen 3 weekenden nu meerdere keren het geval geweest en daar moet ik dus wel even aan wennen. Toen Peter in het ziekenhuis op de eerste hulp lag bleek ook wel dat iedereen die ook maar iets heeft eerst naar de EHBO gaat. Dat is hier het beleid - geen huisarts of huisartsenpost voor dat soort dingen en dus veelal overvolle EHBO's met een heel groot percentage mensen dat vrij snel weer buiten staat.

Nu Joyce haar registratie heeft mag ze ook voor een ander team "Fire" spelen en dat is met allemaal hele goede speelsters. A.s. weekend haar eerste wedstrijd dus dat is mooi. Ze mist Kolping en kijkt uit naar het samenspelen met Bente, Bente en andere meiden! Want we spelen hier ook vaak met een team van maar 8, 9, 10 of 11 meiden en zeker geen wissels. Wat hier steeds heel goed geregeld is zijn de scheidsrechters en grensrechters. Die zijn er gewoon elke wedstrijd dus je hoeft als ouder niet op het laatste moment nog zelf in te springen.

Het vele sporten hier vindt Joyce heerlijk. Via school volleyballen tegen andere scholen en vorige week met nog 6 andere leeftijdsgenoten Cross Country tegen andere scholen. 4 km hardlopen bij 28 graden....Meer dan 40 deelnemers en Joyce werd 12e, ik vind het een topprestatie! Erna naar het strand gereden en in de zee gedoken, ook heel top! De zee wordt deze weken steeds rustiger, minder hoge golven en zeer geschikt om te kayakken. Peter en ik zijn al een paar de zee op geweest met de kayak en Peter gaat dan graag vissen. De walvissen komen nu ook onze kant op en reken maar dat we zometeen veel op zee zijn! Peter gaat gelukkig nog steeds stap voor stap vooruit en over het geheel voelt hij zich fitter. We hadden nog even zorgen om zijn schouder die niet deed wat hij wilt en gelukkig bleek dat alleen een ontsteking en geen scheur. Met oefeningen voor zijn pootje en voor zijn schouder wordt het zometeen vast een atleet, haha! Zijn been wordt steeds sterker en ook al wordt het niet meer zo sterk als voor het gebeuren het kan wel weer een sterk been worden. De uitdaging zal hem meer zitten in geen gekke fratsen uithalen. En aangezien wij dat nooit doen binnen ons gezin

De vorige keer konden jullie lezen dat we een pakket van Franka, Bart en Brechje hadden gekregen. En daar zat toch veel lekkers in!! Het laatste stukje chocolade ligt nog in de koelkast, de rest is verdwenen tussen onze kaken. En zo ook de schuddebuikjes, die waren heel favouriet! Je kunt zo'n doosje heel makkelijk aan je mond zetten en de schuddebuikjes zo je mond in laten glijden. Eén dame binnen ons gezin doet dat heel graag. Haar naam is Kim. We hadden het gelukkig snel door en Joyce en ik hadden het top idee om de schuddebuikjes uit het pak te halen en te vervangen door hondevoer van Daisy. Want wat was zo mooi: de kleine brokjes van Daisy leken sprekend op de schuddebuikjes. Iets lichter van kleur maar dat zie in je zo'n verpakking toch niet. We waren het al weer een beetje vergeten toen we opeens uit de keuken hoorde "gatver, bleh, bah, uhhh"! En daarbij spuugde Kim het heerlijke eten, de hondenbrokjes in de gootsteen! Haha, we lagen helemaal in een deuk en gelukkig kon Kim er zelf ook om lachen. Onze buiken schudden van het lachen!! Hoe zouden ze toch aan die naam gekomen zijn?!!

Terwijl wij hier in Aussie zitten, zit een goede vriendin van ons, Anneke in Oeganda. 6 Weken vrijwilliger in een tehuis met gehandicapte kinderen. Ontroerende verhalen en ook wederom het besef dat we in het de Westerse wereld toch erg goed en luxe hebben. Zo is er een wereld open gegaan voor een meisje dat een loopfietsje heeft gekregen die zelf niet kan lopen. Ze gaat overal heen en haar glimlach is een cadeau op zich. Het waarderen van de kleine dingen....laten we daar met elkaar alert op blijven. Een bloem die opengaat, een vriendelijk woord tegen een ander, behulpzaam zijn, genieten van de douche die je elke dag kunt en mag nemen, een kopje thee....en sommige van ons zetten woorden om in daden: zo gaan er ook dit jaar weer meerdere bekenden van ons meedoen aan Ride4Kids (waar ik vorig jaar ook aan meedeed) en gaat Annabel de Alpe D'Huzes fietsen om geld in te zamelen voor het KWF en hebben meerdere mensen hun haren afgeknipt voor Kika. En hoe klein of groot ook, het is mooi als je als mens in staat bent om een bijdrage te leveren aan de gemeenschap. Chapeau voor allemaal en iedereen die ik niet genoemd heb!

En hoe zit het dan met André Hazes....nou zo zeg maar: ik had de stoute schoenen aangetrokken, of eigenlijk slippers - voor schoenen is het nog steeds te warm - en ging met de trein naar Brisbane om mijn haren eraf te laten knippen (helaas niet voor het goede doel want het is niet mijn natuurlijke kleur, maar dat was natuurlijk niemand opgevallen...). Brisbane ligt 80 km vanaf hier en de treinreis duurt uren want hij gaat heel l a n g z a a m . Waarom helemaal naar Brisbane? Ik durfde het niet aan bij de kappers hier in de buurt, ze komen niet zo modern over en na er een aantal bezocht te hebben wist ik het zeker: op naar Brisbane. Toch iets moderner en ik vond het al een hele stap van mezelf dus dan wilde ik wel dat het op z'n minst een beetje vertrouwd voelde. Ik was helemaal zenuwachtig (ja, voor de kapper!) en in de trein had ik Peter's telefoon mee. Die heeft internet en dan kon ik in ieder geval de weg vinden. Ik zat er mee te spelen in de trein en las ondertussen op het raam: stilte coupé. En uit het niets (waarschijnlijk niet, maar zo ervaarde ik het) begon André Hazes keihard te zingen. Ik schrok me echt een ongeluk....en wist niet hoe ik het uit moest krijgen. Hoogrode wangen en ongelooflijk zitten klungelen met de telefoon. Het geluid uit van de telefoon hielp in ieder geval niet. Ik kreeg de telefoon ook niet helemaal uit en André zong volop verder. André moet hebben genoten, niet alleen omdat Peter hem op zijn telefoon heeft, maar ook omdat het uit volle borst ging. Ja, ik kreeg veel aandacht en ja, ik zou het liefst uit de trein zijn verdwenen. Ik herpakte mijn rust en kreeg uiteindelijk de muziek uit en kon vanuit mijn ooghoeken allerlei blikken zien: van lachend tot boos, wat een mop!

Mijn haar is eraf en ik ben er blij mee en mijn treinreis zal ik ook nooit meer vergeten. Peter, Kim en Joyce vinden mijn haar leuk. Kim vraagt wel wanneer ik het weer laat groeien, haha. Kim is erg blij met haar baantje en verdient goed geld. Ze spaart voor een scooter....kleine meiden worden echt groot. Maar niet alleen een scooter, want Kim trakteerde gisteren op heerlijke noodles! Echt lief. Ik ga nu met een stukje bananenbrood (zelf gebakken door Joyce) aan het werk. Want ja...ook ik heb werk: vanuit Nederland! Ik herschrijf wat stukken conform de Nederlandse wet- en regelgeving op het gebied van HRM, hoe leuk is dat! In Nederland is zat werk voor me dus maar beter in Nederland wonen. Ons geld hier raakt langzaam maar zeker op, want dit is een kleine klus die wel wat oplevert maar niet in ons levensonderhoud kan voorzien. Maar toch wel heel bijzonder: de vrouwen alledrie aan het werk en de man aan het vissen. Goed geregeld, toch? Peter jaagt en brengt vis thuis voor het eten. Vanavond eten we snapper!

Liefs, Pemakijo xxxx