12 dagen Nieuw Zeeland, wat is het omgevlogen. De vlucht met Quantas ging zeer voorspoedig en dankzij Peter's visspullen (vooral zijn vispak) wat oponthoud op het vliegveld, alles werd gecheckt! Laat op de avond hadden we onze huurauto en reden blij weg van het vliegveld. Ik had zelf leuk bedacht wat hostels/hotels te bellen als we er waren, want die zijn er rond het vliegveld zat en allemaal open gedurende de nacht. Dat had ik dan nog wel bedacht, maar wat ik even vergeten was....het was Pasen. Soms boeken we de eerste nacht en nu had ik dat bewust niet gedaan, we zouden namelijk kijken hoe fit we waren om nog een stuk te rijden of om meteen een bed in te duiken. Dat laatste trok het meest dus ik een rondje bellen...en nog een rondje....en nog een rondje....nergens plek! Toen maar een stuk gaan rijden naar een plaatsje aan het strand, daar was ook nog vrij veel accommodatie. Ik bellen en "sorry, fully booked" werd de nieuwe melodie

. En wat doe je dan? Naar het strand rijden en het eigenlijk een leuk avontuur vinden om op het strand te gaan slapen. Maar het strand was erg ver lopen vanaf de parkeerplaats en we hadden niet genoeg slaapspullen mee om met z'n allen op het strand te slapen. Hoe hebben we dan uiteindelijk geslapen (of niet geslapen, haha) op een plek waar een bord stond "no overnight camping" - nou ja, het was ook niet echt camping en we wilden toch heel vroeg in de ochtend verder rijden. Ik en de meiden in de auto en Peter op een randje gras naast de auto. En dat gras werd al lekker nat, dus dat door de douane gecontroleerde en afgespoeld vispak (!) kwam mooi van pas. Die legde we op het gras, daarop een dikke deken en daarop...Peter! Uiteindelijk in de deken gerold want het werd behoorlijk koud en dat waren we niet meer gewend. De jongedames vielen al snel in slaap, het oude stel niet.Vroeg in de ochtend zagen we lichten op ons afkomen dus we waren meteen alert en eerste reactie "ojee, controle". Maar de auto reed vlak na ons de bocht in en reed weg. En zo kwamen er nog een aantal auto's, we bleken precies in een bocht te staan! En waarom er zoveel auto's al zo vroeg kwamen? Het bleek een beroemde surfplek te zijn! Peter en ik zaten even te kletsen (dames sliepen nog) toen er weer een auto op ons afreed, maar wij wisten inmiddels "surfies". Helaas, het was controle, sh.. De man vroeg "did you sleep here?" En wij heel eerlijk: we hebben niet echt geslapen...maar ja, we zijn hier wel aantal uur geweest. Onze tassen met bagagelabels stonden duidelijk zichtbaar in de achterklep en de meiden zag hij niet liggen, die lagen diep onder een deken. Ik legde uit dat er geen accommodatie meer was en we dit als enige oplossing zagen omdat we moe waren. Hij kon het zich voorstellen en zei dat hij ons matste en niet op de bon zou zetten. Hij zei er enthousiast bij dat hij vanmorgen al heel wat backpackers op de bon had gezet.... tjee, wat kwamen wij daar goed weg. We wensten elkaar nog een goede Pasen en hij vertrok. Wij nog wel even van de prachtige omgeving genoten en toen vertrokken.

Nog aardig wat uurtjes rijden voor onze volgende, keurig geboekte (haha) accommodatie en daar konden we gelukkig eerder in. Peter verkende alvast de omgeving waar hij kon vissen en Kim, Joyce en ik gingen de Waitomo grotten in. Erg mooi met ontzettend veel lichtwormen, heel indrukwekkend. Ons avondmaal was pizza en we lagen allemaal vroeg te slapen....De volgende ochtend wilde Peter weggaan om te gaan vissen en de auto...startte niet

. We hadden niet de lichten laten branden en toch leek het wel de accu. Een man van het caravanpark had gelukkig startkabels en binnen no time deed hij het weer. Alleen het visavontuur was nu al voorbij. Peter durfde niet naar afgelegen plekken te gaan met het riscico dat de auto niet meer zou starten, logisch. Hij heeft dus veel rondgereden, boodschappen gedaan en de accu laadde mooi op. Ondertussen gingen wij Black Water raften in de grotten bij Waitomo, echt super gaaf! Koud water en dat voelde je best, maar door het avontuur en de adrenaline bleef je warm genoeg!

Na dit avontuur doorgereden naar North Palmerston waar de broer van Marga woont, Rob, met zijn vrouw Rowena en dochter (andere twee kinderen zijn al uit huis). Een villa met een prachtig uitzicht over de stad. Van dat heerlijke hoogpolige tapijt, meerdere badkamers en super riante bedden, heerlijk! De meiden hadden graag langer gebleven maar we hadden de volgende dag de boot geboekt naar het Zuidereiland. We hadden nog wel de AA (ANWB zeg maar) gebeld om te overleggen over de auto en die zouden in eerste instantie langs komen. Maar als het niet echt erg was kostte het ons een hoop geld....we keken het mooi nog even aan. Een geweldige maaltijd gehad bij Rob en Rowena en het was ook erg gezellig. En gelukkig: in de ochtend startte de auto prima. Op naar de boot en met mooi weer maakten we de oversteek. Prachtige natuurbeelden en een vrij rustige tocht. Op het Zuidereiland naar onze volgende accommodatie in Nelson gereden en daar rekenden we eigenlijk op drop en broodjes kroket. Er zou daar een Dutch Shop zijn....niet dus

Maar broodjes gezond smaakten ook heerlijk. Volgende ochtend verder gereden naar de gletsjers aan de westkust. Wederom prachtig onderweg en helaas hadden we ons een beetje vergist in de tijd die het rijden ons kostte. Niet zozeer de afstanden als wel de tijd dat je erover doet: de wegen zijn eenvoudig en er zijn veel bergen. Bovendien gaan deze zogenaamde "highways" door allerlei dorpen heen waar je 50 km mag. Dus het was af en toe even flink door karren. Maar we werden beloond door prachtige plaatsen, schitterende vergezichten, bergen, meren en rivieren. En die rivieren waren mooi en helder, maar ook koud, brrr. En dan hebben wij zo'n stoere vent bij ons die het overal te koud vindt behalve in zo'n rivier als hij kan vissen! Peter probeerde namelijk vanaf de kant te vissen en toen zat z'n haak vast, daarbij viel ook nog zijn zonnebril in het water. En toen zat er maar één ding op: het water in! In zijn korte broek en gelukkig, hij kon zijn zonnebril te pakken krijgen, wel koppie onder, maar hij had hem! En toen besloot die grappenmaker meteen maar in het water te blijven om door de rivier te banjeren om goed te kunnen vissen. Hij werd ook helemaal enthousiast want hij had bijna een forel ! En dat in dat ijskoude water - vol ongeloof hebben wij staan kijken.

De gletsjers (Joseph Franz glacier en Fox glacier) waren indrukwekkend. Je kon tot vlakbij het einde van de gletsjer lopen (zie ook onze foto's op Facebook), maar mocht er daar niet op. Er waren al een paar keer stukken ijs afgebroken en doden gevallen. Wel kon je met een helikopter er boven vliegen en even erop lopen. Dat doen we dan wel een andere keer (haha). In de rivier bij de gletsjers lagen ook nog hele brokken ijs en het was heerlijk om dat even vast te pakken, en bijzonder! En wat denk je: Peter vond het te koud!

We reden verder en op deze reis hebben we verschillende plaatsen aangedaan, waaronder Queenstown, Oamaru, Christchurch en voor ons stak Queenstown er met kop en schouders bovenuit wat betreft leuk, mooi, gezellig en bijzonder. Twee nachten mochten we er van genieten en terwijl Peter een dag ging vissen, gingen wij het stadje in en pakten uiteraard een bakkie bij Starbucks! Ook deden we in Queenstown een tocht met een jetboot (super snelle speedboot) door de gorges/canyons. Tjee wat gaf dat een kick en wat was het evengoed mooi. Filmpje volgt! Joyce besloot niet te bungeejumpen van de brug van Queenstown (beroemde brug waar ooit het bungeejumpen is begonnen). Het was er prachtig maar ten eerste kostte het veel geld en ten tweede was hij "maar" 43 meter hoog en Joyce had al een keer gesprongen (met haar maffe moeder) vanaf 60 meter dus onze jongedame vond het niet hoog genoeg

. Verder wilden we graag pinguins zien, maar de ene soort was juist vertrokken vanwege het jaargetijde en de andere soort (geeloogpinguin) was niet meer waar hij 'normaal' wel was. En dat baardde de gemeenschap daar ook veel zorgen. Ze zijn aan het onderzoeken waar het door komt en waar ze nu verblijven. Het aantal geeloogpinguins is dramatisch afgenomen en ze staan nu ook op de lijst van bedreigde diersoorten. Wel waren in Oamaru de blue pinguins (hele kleine pinguins), ook leuk hoor! En nog leuker dat de kust daar vol lag met zeeleeuwen, wat een leuke dieren.

In Christchurch waren we onder de indruk van het monument ter nagedachtenis aan de aardbeving waarbij 185 doden vielen. Er stonden dan ook 185 witten stoelen in alle soorten en maten....om stil van te worden. En wat werd er nog veel herbouwd en gerestaureerd, wat een impact heeft dat gehad. Ook nog geen winkelstraten, maar wel veel tijdelijke stands en aantal winkeltjes. Kim en Joyce wilden graag nog even shoppen dus we belandden uiteindelijk in een shoppingcentrum. En waar gingen we een bakkie doen... Starbucks!! Peter was trouwens weer vissen en we hadden inmiddels wel gerekend op een heerlijk maal, maar mooi niets van dat alles. Droog brood dus! En onze aandacht werd al snel afgeleid naar onze auto, want die begon een vreemd geluid te maken. We besloten AA te bellen en toen we het geluid wilden laten horen, was het weg. Vol goede moed naar de boot gereden en in Picton aangekomen (Zuidereiland nog) begon het geluid toch toe te nemen en we kregen een hoop bekijks. En in Picton gebeurde het ook met Peter en zijn spagaat. Nu na een paar weken weten we inmiddels dat de impact wat groter is dan we hadden gedacht. Maar goed, we kregen Peter in de auto die echt een vreselijk geluid maakte. "Als we de boot nog maar op kwamen..." - want in Wellington waren eventueel andere auto's en hier niet. En gelukkig, we kwamen de boot op! En....ook weer af, maar het was eigenlijk niet meer te doen en het leek of de auto er elk mee moment mee kon stoppen. Ik had op de boot al AA gebeld en die konden niet eerder dan 7 uur komen (in de avond en wij kwamen om even over half 6 aan in Wellington). In Wellington aangekomen belde ik voor de zekerheid nog even naar de AA om te bevestigen dat we er waren en gelukkig had er iemand en gaatje vrij die meteen kwam! Toen hij er was startte de motor niet meer en toen bleek dat de accu het ook bijna zou begeven, wat een mazzel dat hij het evengoed nog zo lang had volgehouden. Maar dat was niet het echte probleem, er was van alles kapot en we mochten er niet meer meer rijden. Hij zei "bel je autoverhuurbedrijf maar" en weg was hij, grapjas. Een paar minuten voor 6 hadden we eindelijk contact met de juiste persoon en wat een geluk: 6 uur zouden ze dicht gaan en hadden we geen vervangende auto meer kunnen krijgen. Engeltjes....er kwam een andere auto en wij konden door naar Rob en Rowena en dat was m.n. voor Peter wel heel fijn: goed bed en fijn huis!

En dat poot van hem...dat kreeg een aardig staartje. We zijn met pijn en moeite terug gevlogen en hoe het daarna ging kun je voor een deel lezen in het vorige verhaal. Afgelopen maandag gingen we dus terug naar de dokter en die stuurde ons door naar het ziekenhuis. Peter's bloed was helemaal niet in orde en ze waren ook bang voor Compartment Syndrome: dan kan in het ergste geval e.e.a. afsterven. Je kan dan wel geopereerd worden maar het is geen kattepis. In het ziekenhuis in eerste instantie snel aan de beurt en toen bleek dat hij geen Compartment Syndrome had was hij niet zo belangrijk meer. Daarna nog vier uur zitten wachten voor daadwerkelijke opname, pffff. Hij werd opgenomen op orthopedie en ze zouden nog checken of er geen bot was afgescheurd. Ook dat bleek gelukkig niet het geval en so far so good. Door de enorme zwelling en de scheur zelf had hij veel pijn en zijn Hb was ook vet gedaald. Op het randje voor bloedtransfusie maar gelukkig hoefde dat niet. Hij moet uiteraard wel enorm aansterken en daar gaan we dan nu voor. 50% belasten dus nog even met krukken. Het is wel een enorme domper en zeker omdat hij midden in sollicaties zat/zit. Hij baalt omdat hij geen kant op kan en de wetenschap dat dit lang gaat duren helpt ook niet echt. Het is al een heftig jaar geweest en deze gebeurtenis in samenhang met de aorta dissectie is niet ideaal

.

Het goede nieuws was wel dat hij als snel weer uit het ziekenhuis was en de pijn onder controle was. Wel met morfine...maar wat lekker dat je dan geen pijn heeft en wat grappig voor ons dat hij dan malle dingen gaat zeggen. En humor is nog steeds een goed medicijn! En de grap was ook dat hij een Nederlandse verpleegkundige had die al een aantal jaar hier woonde en wist waar wij een broodje kroket konden halen! Nou, dat was niet tegen de verkeerde gezegd! Op de terugweg uit het ziekenhuis hebben Kim, Joyce en ik een broodje kroket gegeten en zonder te overdrijven: dat smaakte goddelijk! Kim heeft er meteen maar gesolliciteerd! Als Peter en ik a.s. dinsdag terug gaan naar de specialist gaan we er ook één halen! Hij moet het nu nog even met jonge kaas doen. Want toen we afgelopen week met Peter weer thuis kwamen was er een groot pakket aangekomen. Dank oma Willy en pa en ma! Heerlijke dingen erin, zoals chocola, drop en jonge kaas! En dat broodje jonge kaas smaakte ook top! En Peter een eigen reep pure chocolade, een prima medicijn! De rest van de inhoud kan ik nog niet zeggen want dat is voor de verjaardag van Joyce, maandag wordt ze alweer 14 !!

Ik ga slapen en wil als laatste een ieder nog hartelijk danken voor de leuke en lieve reacties!

Liefs, Pemakijo xxxx