Lieve allemaal,

na een prachtig geschreven stuk van Joyce een nieuw vers stuk vanuit ons fijne huis in Battery Hill. Na onze korte vakantie (waarbij we dus niet onze spullen konden ophalen, dat lukte gelukkig in de week erna) hadden we voor ons doen een aardig volle agenda: dakdragers verder regelen, net zoals de kapotte surfboard (en die hebben we nog steeds niet terug, dat is best redelijk representatief van hoe lang zaken hier kunnen duren. Geduld leer je hier zeker), interviews en kennismaking op school, onze spullen ophalen, start school, sollicitatiegesprekken, danslessen, ziekenhuisbezoek, etcetera.

Dus waar te beginnen? Misschien bij een leuk voorval: we waren nog in Rainbow Beach toen Peter blij reageerde op een telefoontje dat hij kreeg, het was namelijk voor een interview. Veel interviews, oftewel "eerste sollicitatiegesprekken" worden hier per telefoon gedaan. Dat is best apart en zeker als je ontvangst niet al te best is omdat je een eindje van de bewoonde wereld af bent. Peter naar een plek gegaan met wat beter bereik en Joyce en ik voetballen op het strand. Kim zat helemaal "in" haar nieuwe Engelse boek, ik heb haar nog nooit zoveel en snel een boek zien lezen, top! Het duurde heel lang voordat Peter terug kwam dus wij hadden al bedacht dat dat z'n nieuwe baan zou worden. En daar kwam hij aan hoor....hij had een beetje een aparte uitdrukking op z'n gezicht. Een soort mix van teleurstelling, ongeloof en humor. En je raadt het al...het werd geen nieuwe baan. Het bleek dat Peter het begin van het gesprek niet echt kon verstaan en daarna de meeste vragen behoorlijk goed kon verstaan. Die gingen over je ambities, hoe je bepaalde zaken aan zou pakken, dingen die je had gedaan, etcetera. Best baan-gericht zou ik zo zeggen...Dus Peter heeft heel uitgebreid op alles geantwoord waarbij de dame aan het eind zei "gefeliciteerd, u komt in aanmerking voor het lidmaatschap van onze club!" Haha, dat was een goeie! Het ging om een club in Sydney voor hoger opgeleiden waarbij je ook nog een redelijk bedrag per jaar mocht neertellen! Wat hebben we er om gelachen. En die mevrouw was behoorlijk aanhoudend en heeft nog aantal keren terug gebeld totdat ze uiteindelijk begreep dat Peter geen belangstelling had.

En een baan...zoals Joyce al schreef is zij de enige met een baan tot nu toe. De baan die Peter kon krijgen was al vergeven aan een ander omdat degene die dit regelde vertrokken was en degene die er nu over ging al met een ander in zee ging. Helaas pindakaas en ook wel weer oké. Eerst even rustig opstarten in Australië, meiden naar school en dan een baan. En daar lopen nu gesprekken voor, ben benieuwd wat het gaat worden. Voor Kim komt er vast en zeker ook snel een baan aan, ze voelt zich nu wat beter dus dan gaat het solliciteren ook gemakkelijker. Na enkele weken Australië kreeg Kim hand-voet-mondziekte en stak daarmee meteen ook Niels en een een buurmeisje aan. En zij kreeg het helaas nog in een verergerde vorm ook...Kort erna (ongeveer een maand nadat we Down Under waren) kreeg Kim in Hervey Bay iets wat leek op insektenbeten. Jeuken, krabben en er kwamen er meer. Het werd uiteindelijk zo vervelend dat we naar de huisarts gingen. Stafyloccen en die waren goed te behandelen met antibiotica. Dat leek in eerste instantie te helpen maar na enige tijd werd het weer erger. Eén been was echt behoorlijk irritant en na weer huisarts kwamen we afgelopen dinsdag bij de dermatoloog terecht. Die praatte 5 kwartier in een uur maar was wel duidelijk over de huidige stand van zaken: het was nu iets van binnen naar buiten en het immuunsysteem moet weer op orde komen. Het lijkt op een reactie op iets wat anders hier is dan in Nederland, waarschijnlijk iets van voedsel. Maar ja, als je zo'n grote verandering meemaakt (van de ene kant van de wereld naar de andere kant) is het heel lastig uit te vinden waar het aan ligt. Stoffen die hier anders zijn (bomen, planten, etc), voeding, wasmiddel en noem maar op. Hij grapte nog "misschien ben je wel allergisch voor Australië" en dat was op de momenten van heimwee misschien wel een spijkertje op z'n kop.... Maar goed: flink wat creme gekregen, flink smeren en het lijkt nu al wat beter te worden. Gelukkig, want het lijkt me echt irritant om met zo'n infectie naar school te gaan, terwijl het de laatste dagen ook nog bloedheet was (luchtvochtigheid van ruim 80%) en je dan ook niet al te lekker te voelen. Ik vind dat Kim het dan echt goed heeft gedaan!

Het dansen van Kim was geen succes. Ze had met haar nagel vastgezeten en die zat voor de helft los, daarbij had ze al de infectie dus na een uur dansen was het op en was de pijn bij haar teen niet grappig meer. In overleg met de dansschool hebben we de workshop gecanceld en zouden ze kijken voor een tegoed om op een later moment te gaan dansen. Ik heb daar meerdere keren over gebeld en moet tot op de dag van vandaag nog steeds terug gebeld worden! Ik ben benieuwd.

En eindelijk was daar de dag dat we onze spullen in de haven van Brisbane op mochten halen. We hadden een prachtige trailer van Nick en Rachel en samen met Kim (Joyce was met een paar meiden weg) gingen we op pad. Het bleek op een andere plek te zijn dan we hadden doorgekregen dus toen we er waren stapte Peter blij uit de auto en liep naar de bewaker (het was een bewaakt terrein, eigenlijk vooral voor vrachtwagens) en las ondertussen de voorschriften....pfff, de glimlach was snel weg (alhoewel we ook wel moesten lachen): veiligheidsschoenen, zo'n reflecterend hesje, een helm....en daar liep Peter in z'n korte broek, shirtje en slippers. De bewaker gaf aan dat alleen een hesje en veiligheidsschoenen of in ieder geval dichte schoenen voldoende waren. Dus Peter vroeg waarom gympies dan wel mochten. De man zei "heavy machinery"! Nou ja zeg, laten we eerlijk zijn: heavy machinery met gympies is nou niet echt veilig. En dan wel zo'n hesje en geen helm - wij waren een beetje 'boekie zoek'. Schoenen hadden ze niet te leen dus we werden weggestuurd. Maar je snapt natuurlijk zelf wel dat ik niet om een paar schoenen terug ga rijden naar ons huis (meer dan een uur rijden). Dus om de hoek zat een man een sigaretje te roken en die had prima schoenen aan. Dus ik de stoute schoenen (haha) aangetrokken en gevraagd of hij z'n schoenen uit wilde lenen. Ik had duidelijk de verkeerde stoute schoenen aangetrokken, want hij vond het heel grappig....maar niet oké! Dus op naar de benzinepomp en daar aan het werkend personeel uitgelegd waarom ik een paar schoenen nodig had! En ja hoor, vette mazzel: een dame met grote schoenenmaat had veiligheidsschoenen, net nieuw nog wel en die mocht ik mee. Ik liet mijn rijbewijs achter als borg.

Het bleek maat 41 te zijn en Peter, met maat 44, heeft z'n voeten met pijn en moeite erin gepropt. Hij liep alsof hij op hoge hakken liep, very charming! Met een grote smile ging hij wederom naar de bewaker en die liet ons het terrein op, op voorwaarde dat we nog een hesje verderop zouden regelen. "Tuurlijk" zei Peter. Dat hesje is er nooit gekomen, maar de beste man kon ons toch niet meer zien. Er moest nog van alles ondertekend worden en dan zouden onze spullen bij onze auto gebracht worden. En daar kwam het hele zooitje aan, erg fijn! Zodra het naast onze auto was opgestapeld trok Peter de schoenen uit, dat lukte maar net. Hij had aardig pijnlijke voeten inmiddels dus het was een hele opluchting om weer op slippers te lopen. En er was verder niemand die naar ons omkeek dus Peter en ik hebben op onze slippertjes de spullen in de auto en de trailer geladen. En wat had de douane er een zooitje van gemaakt. Niet van de gewone dozen, maar van de grote dozen waar de fietsen met allerlei spullen in zaten. Dit is goed te zien op de foto die eerder op de website is geplaatst. We kregen alles precies in de auto en de trailer en waren alledrie heel blij dat we alles hadden! Dat was wel wat lekkers waard! En laten we nou net die prachtige schoenen nog moeten terugbrengen bij de benzinepomp die ook allemaal lekkers verkocht, jippie. IJs en een koude cola, dat smaakte echt top! De vrouw blij met haar schoenen en ik blij met mijn rijbewijs en vooral....met de spullen uit Nederland.

Thuis gekomen was het onwijs leuk om alles uit te pakken. Echt zo'n sinterklaasavond met "oh" en "ah" en "wow"! Ik vond en vind het super om de fietsen hier te hebben. Het is heerlijk om hier te fietsen, ook al is het hier vrij ongewoon. En met een kratje voorop cross ik zo met Daisy naar het strand. We krijgen heel wat bekijks en opmerkingen, heel leuk. En Daisy geniet ook! We lopen een stuk over het strand, zwemmen, spelen en fietsen weer terug. Elke dag een duik in zee dat is een droom die is uitgekomen! En in de ochtend gaat Joyce meestal ook mee. Om 7:30 uur jumpen we al in zee, een heerlijke manier om echt wakker te worden.

En toen kregen we Nederlands bezoek: Jeroen, Nicole en hun twee jongens Jelte en Tjomme kwamen de laatste dagen van hun 2 maanden reis door Australië bij ons doorbrengen. En dat was echt heel gezellig! Het zijn onze overburen op de Stellingmolen, maar voelt eigenlijk meer als vrienden. Leuk was ook dat we ze de benedenverdieping konden geven met eigen wc en douche. Joyce had het prachtig ingericht met op de muur geschilders "welkom", lekkere dingen neergezet, bloemetje uit eigen tuin en keurig met een handdoek voor elk. Ze voelden zich ook echt welkom en wij hebben genoten van hun bezoek. Peter en Jeroen hadden gouden tijden met vissen (en ook vangst!) en we genoten van de zee, de Australian Zoo, het waterpark en lekker met elkaar eten. Het vloog voorbij en inmiddels zijn zij weer in Nederland. Een prachtige ervaring voor de jongens deze reis door Australië en mooi dat je dat als gezin kan en mag doen.

School: Meridan State College. Dat is de highschool waar de meiden op zitten. Joyce in grade 9, Kim in grade 11. Ze lopen nu als het ware een half jaar voor op Nederland. Omdat ze nog in het oude systeem zitten valt het gunstig uit qua jaren. De interviews gingen prima en de meiden gingen ook enthousiast voor de uniformen. Dat viel ons alles mee. En het staat ze ook prima. En ja: het heeft ook veel voordelen. Geen onderscheid op basis van kleding en elke dag meteen weten wat je aan moet/mag trekken. Daarbij moesten er zwarte dichte schoenen komen, voor een gedeelte of helemaal van leer. En laten Nike Huarache dat nu net zijn. Wel wat duurder dan de gewone schoenen maar wel heel cool voor de dames. En wat waren ze blij toen ze die mochten kopen! Alleen...doordat de meeste scholen zwarte schoenen voorschreven waren deze Huarache's bijna overal uitverkocht. We zijn er helemaal voor naar Brisbane gereden en uiteindelijk hadden beide dames de Huarache's! Of het echt charmant staat onder een zwarte rok met daarop een keurig bloesje? Niet echt, haha. Maar zij zijn er blij mee en daarbij lopen ze ook echt heel lekker en zijn ze goed en comfortabel. Woensdag 28 januari was het dan zover... naar school. Deze eerste dag brachten we ze met de auto, de andere dagen gingen ze op de fiets. Spannend? Ja, spannend voor hen, maar ik voelde de spanning ook behoorlijk. Ik zette de dames vlak bij school af. Want doordat bijna iedereen met de auto gebracht en gehaald wordt is er steeds een aardige file. Ze iets eerder afzetten scheelt een hoop. En daar gingen ze: keurig in uniform, mooie zwarte rugtas en natuurlijk....de Huarache's! Ik had tranen in mijn ogen toen ze weg liepen. Onze meiden....eigenlijk al zo groot en zelfstandig en toch ook zo kwetsbaar en dan zo'n grote stap, pfff. Misschien ken je dat gevoel wel toen je je kind of kinderen voor het eerst naar de opvang of naar de kleuterschool bracht....het voelde weer een beetje als toen.

En gelukkig was Kim zo lief om overdag ff een smsje te sturen dat alles goed was gegaan en goed ging. Dat vind deze moeder toch wel heel fijn. Loslaten...... En gelukkig was de start goed gegaan. Joyce een hele leuke klas, Kim iets minder, maar allebei meteen allerlei leuke contacten. Ze kregen meteen heel veel aandacht, niet alleen van meiden...het aantal FB verzoeken dat ze kregen en krijgen, wow! En via de leraar die we inmiddels aardig kennen (Stuart) hoorden we al dat er jongens bij hem waren geweest om te vragen naar Kim. Hij maakte hen duidelijk dat ze op afstand moesten blijven, haha. Ze gaven duidelijk aan dat ze Kim "hot" vonden! En natuurlijk zijn er ook minder leuke kanten. De dames realiseren ze zich juist ook door school dat ze de vrienden uit Nederland echt missen. En uiteraard zijn er ook een aantal minder leuke docenten, dat is niet anders dan in Nederland. Gelukkig krijgen ze veel ondersteuning, vragen ze voldoende en gaat het volgen van de vakken in Engels meteen erg goed! De docenten die we spraken op de ouderavond afgelopen dinsdagavond waren ook erg positief. En als er iets is kunnen ze bij allerlei mensen terecht. Kim heeft morgen haar eerste verjaardagsfeest en Joyce krijgt ook een paar meiden te slapen. De dames hebben beloofd ook zelf hun verhaal over school op reismee te zetten....wait and you will see!

En hoe is het als je thuis komt en er staat een pakketje op de stoep...geweldig! Bedankt lieve pap en mam, het pakketje was super. Eén zak drop is al op, de stroopwafels smolten in de hitte (grapje, in onze mond!) en we proberen met de rest beetje zuinig te doen. Maar we moeten voorzichtig zijn waar we het leggen, want voor je het weet heb je hier een hele miereninvasie! Dus ook goed schoonmaken en geen kruimels laten slingeren is van belang. Vanmorgen zat er een heel mierennest in de brokjes die Daisy had laten liggen. Een andere dag hadden we de Nutribullet (een geweldige blender die ik van het verjaardagsgeld van mijn schoonouders heb gekocht, bedankt!) niet goed schoon gemaakt en daar liep het hele mierenleger, keurig in één lijn! Maar zo ontzettend veel....En toen kregen we van Andy en Hanneke hun eettafel en die ben ik gaan schilderen, tot ik steeds meer zwarte vlekjes zag verschijnen. Een mierennest in de tafel, duizenden mieren kwamen er uit, indrukwekkend en om de kriebels van te krijgen. Maar ze zijn vernietigd en we hebben een prachtige witte tafel!

En of alles dan alleen maar op rolletjes loopt hier in Australië? Nee, zeker niet. Jammer genoeg niet of gelukkig niet....dat weet ik nog niet. Het relaxte van Australiërs heeft ook een keerzijde: mensen reageren niet op berichten, houden zich niet aan afspraken en je weet dan ook niet waar je aan toe bent. Daar moet je aan wennen, maar Peter en ik vinden het een hele uitdaging om daar aan te wennen. We zullen zien of we daar aan kunnen wennen. En dan het hete weer: natuurlijk is het heerlijk om met licht en lekker weer op te staan, maar als het dan om 10 uur al 38 graden is en de luchtvochtigheid wordt steeds hoger, dan verlang je naar de kou. Dit is overigens voor de meeste mensen hier ook te heet en voor ons zeker ook. En wat dacht je op een school waarbij lang niet alle lokalen airco hebben?! Gelukkig is het vandaag wat kouder en zou het de komende dagen ook wat minder heet zijn. En natuurlijk mis ik de sociale contacten. Gelukkig heb ik hier ook aantal leuke contacten en leg je heel gemakkelijk contact met de Australiërs, ze zijn heel vriendelijk en maken zelf ook snel contact. Wel oppervlakkig, maar in ieder geval contact en zeker ook behulpzaam. Nederland en Australië, allebei Westers en tegelijkertijd zo anders....

De reacties die we tot nu toe krijgen via Reismee of Facebook of anders zijn echt heel leuk en heel fijn, bedankt! Wij gaan nu slapen en voor de meeste nog een hele fijne dag!

Liefs, Pemakijo