Het voelt alsof we al langer weg zijn uit Nederland dan een paar dagen....en dat komt mede door alle turbulentie, niet alleen van het vliegtuig, maar zeker ook door de combinatie van dingen: het toewerken naar het vertrek naar Australië, het afscheid, de te nemen hobbels, de vliegreis en boven in de lucht jarig zijn, de aankomst, het klimaatverschil, het weerzien met Hanneke en alles wat hier geregeld moet en mag worden.

En wat hebben we de laatste tijd een aandacht, liefde en cadeautjes gehad. Daar willen we een ieder nog wel een keer voor bedanken. Dus: super bedankt!!

Na een turbulent jaar waarbij we nog steeds dankbaar zijn om Peter bij ons te hebben, hakten we in het najaar toch de knoop door: we zouden dit jaar nog vertrekken naar Australië. Daar zaten nog wel een paar voorwaarden bij: uitslagen van Peter moesten goed zijn. We hielden hier goed contact over met de arts en toen uiteindelijk alles oké bleek konden we de datum van 30 november laten staan. Misschien wel juist om alles wat we achter de rug hadden wilden we nu alsnog gaan. Dromen, durven, doen... En juist door te doen en te ervaren kom je stappen verder. Er zijn vele redenen om iets niet te doen, om niet te gaan en wat ons betreft zit de kracht juist in de redenen om het wel te doen en de onzekerheden op de koop toe te nemen. Geloven in mogelijkheden en soms i.p.v. harD te werken even harT te werken.....dat helpt!

Wat je in zo'n proces alleen niet weet is hoe het zal gaan vlak voor vertrek, vlak voor de grote stap. En wellicht is dat maar goed ook.... Want behalve de stress (mede doordat ons hondje Daisy niet, zoals gepland, 25 november al vloog... maar daarover later meer) en alle dingen die nog moesten gebeuren was de realiteit van het afscheid nemen niet zomaar een 'dingetje'. Niet voor Peter en mij en zeker niet voor Kim en Joyce. Die hadden het zwaar en hebben naast veel tranen ook vele mooie momenten meegemaakt: surprise party voor Kim, afscheidsavonden van Joyce met geweldige cadeautjes en zoveel knuffels, wow! Uit eten met vrienden en vriendinnen, zelfgemaakte foto-albums, lieve brieven, teveel om op te noemen. En het uitstellen van afscheid, het nog een keer afspreken, het niet los willen laten, het hoorde er allemaal bij. En dan de zondagavond voor vertrek nog even met z'n allen en vriendinnen verstoppertje in een bijna leeg huis en daarna nog meer tranen voor echt de laatste knuffel. En dan op maandagochtend mijn eigen pa en ma gedag zeggen bij ons thuis (zij deden de laatste check thuis, de was, het oppassen op het huis tot Will en Manuela, de huurders, erin komen), dat werd me toch even te veel. Ja, het is onze eigen keuze - en nee, dat maakt niet alles gemakkelijk - pfff.... Dank pa en ma voor alles!!

Op schiphol ontbijten en onder gezelschap van Ellen, de moeder van de allerliefste Bente, naar het vliegtuig gegaan. Keurig op tijd gingen we de lucht in. Tot later Nederland!

En de reis ging super voorspoedig. Tot Singapore veel films en een beetje slaap, vanaf Singapore een bijna leeg vliegtuig (15 mensen!) en languit overal liggen slapen. Zelfs eerder aangekomen in Brisbane en toen wat zenuwen bij mij: zou ons visum wel goed zijn, zouden ze al onze koffers openen (want dat zou een tijd in beslag nemen met 4 x 30 kg aan spullen)? Niets van dat alles, we waren er in een zucht doorheen! En Hanneke kwam ons ophalen, heerlijk! Al met al waren we in 20 uur in Brisbane en in 21 uur op plaats van bestemming: Dicky Beach.

En daar lag nog een cadeautje van m'n pa en ma voor me klaar en ook Hanneke had aan me gedacht. En Joyce had een geweldige zelfgemaakte fotokalender laten bezorgen in Dicky Beach, echt te mooi! En dan al die felicitaties via Facebook en Whatsapp, ongeloveloos! Onwijs bedankt allemaal, echt hartverwarmend!!

We zijn nog aan het wennen aan het tijdsverschil, het is hier 9 uur later. De temperatuur is heerlijk, zo'n 27 graden, wel wisselend bewolkt, storm en zonnig. Eigenlijk net zoals het leven, toch? En het huis van Hanneke is heerlijk: met zwembad, heerlijk lounge gedeelte en Kim en Joyce hebben hun eigen 'grot". Morgen volgen foto's dan kunnen jullie het zien. We zijn redelijk op weg om tot rust te komen en toen ik gisteren met mijn voeten door de zee liep gaf dat wel een heel lekker gevoel. Helemaal rustig is het nog niet. Meteen gisteren en vandaag allerlei zaken geregeld, zoals Australisch rijbewijs, bankrekening, morgen scholen bezoek en vandaag ons eerste huis bezocht. Mooi, maar te ver van het strand, haha! En wat het toch zeker ook nog wat hobbelig maakt: ik ben al weken bezig om Daisy in het vliegtuig te krijgen. Die lieve viervoeter willen we graag bij ons hebben hier. En dat lijkt nog niet te lukken. Als alles goed was verlopen zou ze 6 december bij ons thuis gebracht worden (na 10 dagen quarantaine).... het is tijd om te gaan slapen, volgende keer meer over Daisy en we weten dat dat uiteindelijk ook goed komt! Mede door alle lieve mensen die helpen. En Daisy...die knuffelt wat af met Bente! En wij...spelen met de Cleo, de hond van Hanneke, een kruising tussen een Husky en een herder, zo groot en sterk vergeleken met Daisy, maar ook heel lief. Nou ja:"wij" is niet helemaal waar, Kim vindt hem echt te groot en gaat liever bij haar weg en dat vindt Cleo nou juist erg interessant, ze gaat graag naar Kim toe! Gelukkig is ze ook meteen gek op Joyce. Ik snap dat wel: ik ga ook graag naar ze toe, die lieve, mooie, eigenwijze, leuke meiden! Mooie dag in Nederland en voor hier: welterusten!