Vanuit Halls Creek reden we terug naar Kununurra. Onderweg gestopt in Doon Doon, een Roadhouse waar een Nederlandse mevrouw (Marijke, klinkt best Nederlands, toch?) baby kangoeroetjes opvangt en ze dan in een groep, als ze zover zijn, weer vrij laat in de natuur. Want helaas was het beeld van de vorige keer nog niet veranderd: regelmatig dode kangoeroes, walibi's en koeien langs de weg. Mocht een kangoeroe nog een baby in z'n buidel hebben dan zijn er verschillende plaatsen waar je ze naar toe kunt brengen, zoals o.a. bij deze dame. Schattig van die kleintjes en omdat de intentie is ze gezond te krijgen/houden en weer terug naar de natuur te brengen: afblijven met je vieze mensenhanden!!

In Kununurra wederom geshopt en wow wat is het deze keer pittig aan de prijs voor ons: de dollar staat hoog en de levensmiddelen zijn in prijs omhoog gegaan. Doos van 12 eieren, zak ijs voor in de koelbox en een brood....12 euro. En zoals de stemmen van enkele familieleden van ons dan door ons hoofd suizen: 'beter duur dan niet te koop!' - 'ja, we weten het....'

Benzine getankt en door naar Keep River National Park. Ons een beetje vergist in de afstand dus we kwamen daar op de bushcamping in het donker. Dan moet je het laatste stuk dus heel, heel langzaam rijden want er kan van alles uit de bush voor je auto springen. Peter probeerde nog zo'n dikke pad te vangen maar er ritselde wat achter de auto en ik heb hem nog nooit zo snel in de auto zien 'jumpen'! Het is ten slotte ook steeds weer gebied met van die gezellige krokodillen. Overal borden om vooral niet te zwemmen.... Aangekomen een kampvuur gemaakt, eten gemaakt, tent opgezet en bed in auto opgemaakt. De meeste avonden eigenlijk hetzelfde ritueel: gezamenlijk pakken we de spullen uit de auto, Peter kookt, Joyce zet de tent op, Kim helpt met de spullen, ik pomp de luchtbedden op en maak de bedden op. Een bed voor Peter en mij in het tentje, het andere bed in de auto voor Kim en Joyce. Dan maken Peter en Joyce een vuur en zitten we nog ff lekker om het vuur. Vooral Peter en Joyce hebben dan grote verhalen. Wat voor verhalen??? Veel fantasie gebruiken en je komt een heel eind!

In de ochtend ook weer zelfde ritueel: spullen met elkaar opruimen, Peter pakt de auto in (vindt zelf dat hij daar erg goed in is. Tja wat zal ik zeggen...? Eigenlijk is dat ook wel zo), wij ruimen de restjes af, wassen af en wegwezen. Het blijven grote afstanden en meestal vertrekken we dan ook vroeg. In Keep River NP nog even prachtige vogels bekeken in 'cockatoo lagoon' en verder gereden via Katherine naar Mataranka. Daar was Bitter Springs: prachtig helder water en nog een heerlijke temperatuur ook: tussen de 32 en 34 graden. Puur natuur; er werd per seconde 300 liter water gefilterd en je kon je ongeveer 200 meter mee laten dobberen met de stroom, heerlijk - net een paradijs. Terug kon je of lopen of zwemmen en dat deden we dan ook afwisselend. We bleven twee nachten en konden er geen genoeg van krijgen. Peter ook helemaal in z'n sas: we stonden aan een rivier en hij kon heerlijk vissen. Van het vissen werd hij niet echt blij: 1 keer beet - maar wel van alle dieren: vlakbij hem schoot een zoetwater krokodil het water in, er waren vele vogels, hij stond oog in oog met een kangoeroe (die onwijs schrok van deze zonderling!) en zag een slang (nee geen tuinslang). Dat maakte dat deze zonderling, die meestal z'n bed niet zo gemakkelijk uitkomt, elke ochtend met zonsopgang al door de natuur struinde!! De drie vrouwen bleven nog even lekker liggen, zeker nu de nacht- en ochtendtemperatuur een stuk aangenamer was. 's Avonds lagen we heerlijk alleen in het binnententje onder de sterrenhemel en 's morgens zagen we zon opkomen.

Nadat we in Mataranka superschoon gespoeld waren gingen we op weg richting Darwin, het was inmiddels vrijdag 24 augustus. We hadden gehoord van gave waterglijbanen in Palmerston dat net onder Darwin ligt en besloten daar heen te rijden. We konden het in eerste instantie niet vinden en toen we het gingen vragen ben ik bij een knappe Indier in de auto gestapt die ons erheen bracht en ook meteen een baan voor ons had?! De waterglijbanen zagen er inderdaad gaaf uit en wat denk je: gratis entree...! Dus we verwachtten een beste drukte... maar ook dat niet. We konden lekker achter elkaar door en het werd een wedstrijd wie het snelste ging. Aan het eind van de baan waren tellers en die gaven aan wie nummer 1, 2, 3 en 4 waren geworden. Mmm....Peter won elke keer. En natuurlijk heeft dat niets met techniek te maken (toch Peet?!) maar alles met gewicht, laten we het daar in ieder geval op houden! Ik heb er inmiddels spierpijn van gekregen!

Na dit waterspektakel wilden we ergens in de buurt kamperen, maar er was niet zoveel en we konden eigenlijk net zo goed naar Rachel, Steve en Lily rijden. Hen gebeld en ze vonden het prima dat we een daggie eerder kwamen. Gezellig weer met elkaar en helaas ook een gezellige nacht: vuurwerk midden in de nacht, hard rijdende auto's en toen we eindelijk sliepen vond Lily het tijd om vroeg wakker te worden. Mooie afwisseling na de bush....

In Darwin wordt het inmiddels ook steeds warmer en 's nachts koelt het momenteel niet veel af: zo'n 26 graden. Nederland heeft ook een hittegolf achter de rug dus een ieder die dat heeft meegemaakt weet hoe warme nachten kunnen voelen. Laatste paar dagen nog wat shoppen, naar een gaaf waterpark hier in de buurt (en ook...gratis! Aan de ene kant zijn een aantal dingen heel duur en dan aan de andere kant zo'n gratis park...) en Peter is een aantal keer met Steve aan het vissen: met resultaat. De mannen blij, Joyce bepaald niet (dierenmishandelaars vindt ze hen).

Vandaag was Rachel ook even niet zo blij: op een put die niet goed lag (en waar inmiddels groot lint om heen zit met 'dangerous') kwam ze ten val en had naast flinke schaafplekken ook een diepe snee. Met Steve naar de dokter gegaan en een paar hechtingen moeten er voor zorgen dat het weer mooi heelt. Ze loopt nu met een 'zeer poot' en wordt lieftallig verzorgd door Steve! Kim en Joyce maken graag van de gelegenheid gebruik om op Lily te passen, ze hebben het erg leuk met elkaar.

En zo loopt (en ligt) in Nederland ons lief hondje Daisy met verband en een rompertje: ze heeft een grasaar in haar oksel gekregen, die is naar binnen gegroeid, en heeft voor een ontsteking gezorgd. Gelukkig voelde Ria, de geweldige oppas, een knobbel onder haar oksel en is naar de dierenarts gegaan. Een operatie volgde en ze hebben Daisy aardig onder handen genomen. Maar belangrijk: het gaat goed met Daisy en ze gaat elke dag vooruit. Ze draagt schattige rompertjes en heeft tot en met woensdag een drain uit de wond. Ze krijgt fantastische zorg van Ria en wordt goed in de gaten gehouden door Boomer, de hond van Ria, die zich als een soort vader gedraagd. Als andere honden lelijk doen tegen Daisy neemt Boomer het voor haar op, erg lief! En niet alleen Daisy werd ziek, ook een cavia kreeg het te pakken en die ging helaas niet vooruit en deze wordt morgen door Ria en oma begraven in de tuin. Zo zijn er overal altijd weer avonturen en verhalen die we wellicht als we oud zijn nog eens op een bankje in het park aan elkaar vertellen....of in de bush in Aussie bij een kampvuur....

Wij gaan in ieder geval morgen verder naar Singapore waar we t/m vrijdag blijven en dit keer niet in een tent maar in een heerlijk hotel en nee, dat vinden we niet erg! In de bush kamperen is toppie maar zo'n hotel 'smaakt' ook naar meer!

Liefs, Pemakijo xxxx