Campervan verkocht, bitterballen, haring en zwart-op-wit-ballen

Het goede nieuws is dat we de campervan verkocht hebben. Met nieuwe West-Australische nummerplaten (zo’n oude Van met hele nieuwe nummerplaten, best cool!). Peter kreeg ook meteen een West-Australisch rijbewijs, ongelooflijk hoe makkelijk dat gaat. En we wonen op dit moment niet meer bij Hanneke en Andy in Dicky Beach, maar bij Delys in Gooseberry Hill (Perth).

Het verkopen van de Van duurde wat langer dan we dachten want naast de vele regelgeving en tweemaal een keuring bij “Department of Transport”, waren de geïnteresseerden Franse mensen (twee jonge stellen) en elke cultuur z’n eigen gewoonten…vanuit onze werkervaringen wisten Peter en ik dat Fransen vaak wat meer tijd nemen en overwegingen hebben dan Nederlanders. En dat klopte: eenmaal de Van zien, alles doornemen, tweemaal de Van zien, driemaal en ….viermaal. Op zich misschien niet zo gek als je een auto koopt….van bijvoorbeeld 10.000 of meer euro. Maar wij vroegen bepaald niet veel en de Van was van voren tot achter gecheckt bij de keuringen/inspecties (van…inderdaad: “Department of Transport”) en daar hadden we ook de papieren van en ook de punten die we hadden laten verbeteren bij de garage. Maar goed, ieder doet het op z’n eigen manier en ook wel leuk om het zo mee te maken en ik kon m’n Franse taal mooi oefenen, want hun Engels was nog niet heel goed?!

En ja: het duurde Marieke op gegeven moment te lang… Ze gingen nog een keer en nog een keer overleggen en die checklist hadden we nu wel genoeg met hen doorgelopen! Ik zei tegen Peter: “ze kopen hem nu of anders maar niet”. Peter had meer geduld dan ik (ik weet, dat is niks nieuws…) en wilde de Van nu graag kwijt dan konden we dat hoofdstuk afsluiten. En gelukkig was het uiteindelijk afgelopen maandag (twee weken later) rond en vond de overdracht plaats. Lekker hoor. Zij blij en wij blij. Zij zijn inmiddels met de Van uit Perth vertrokken en wij geven lekker ruim ons laatste geld uit!

Bitterballen, haring en ……..

Woensdag 13 april gingen we voor een paar nachten naar Ryan (onze vriend van 32 jaar die de winter van 2009 bij ons langs kwam met Sarah z’n vriendin. Sarah was nu z’n ex en woonde met z’n beste vriend – inderdaad “ex-vriend”- aan de overkant van de weg. Een niet geheel ideale situatie?!). We zouden woensdagavond Max en Raylene (ouders van Ryan waar we alle keren geweest waren als we in Australië waren) verrassen als die bij Ryan thuis kwamen. Ryan had echter z’n mond niet kunnen houden dus ze waren niet verbaasd maar wel heel blij – en wij ook. Max voelt zich de laatste tijd niet lekker en was en is behoorlijk “grumpy” (zoals ze dat hier zeggen) en Raylene werkt vele (over)uren in het Resort in Mandurah dus van verder afspreken lijkt niet echt wat te komen. We hebben het geprobeerd en soms lopen de dingen anders dan je had gehoopt of verwacht. En dat hebben we zeker deze reis ondervonden! En het brengt elke keer ook weer goede dingen. Want eerlijk is eerlijk: wij allevier hadden graag meer tijd met Max en Raylene doorgebracht…. En wat het heeft gebracht: meerdere dagen doorgebracht met Ryan en z’n nieuwe vriendin Kylie (nog maar heel pril…), heel gezellig! Vanavond nemen we hen en Delys ook mee uit eten en dan wordt het zo langzamerhand tijd voor afscheid.

Ryan woont in een prachtig huis in een mooie wijk in Perth en had in z’n kast iets staan wat Joyce heel blij maakte: Speculoos!!! Wat genoot Joyce daarvan!! En Ryan legde uit dat er vlak bij hen een Dutch Shop zat. De volgende dag met elkaar er heen: een schattig klein winkeltje met de beroemde Nederlandse producten: drop, drop en drop; haring, bitterballen, hagelslag, vlokken, lollies, klompen, etc. En wat is het dan maf en ook grappig dat je daar in dat winkeltje staat van “oh dat – oh vlokken – oh… - mjammie – zullen we dat nemen? Of dat? En dat?”! Wetende dat we nog maar een paar weken in Aussie zouden zijn probeerden we ons verstand te gebruiken… We kochten haring, bitterballen (voor de verjaardag van Joyce), zwart-op-wit-ballen, drop (krijtjes!), chocoladevlokken, wat lollies en zwart-op-wit-poeder. Ja, het kostte een vermogen want al dat heerlijke spul had een lange reis afgelegd!

Ryan vond de zwart-op-wit-ballen in één woord smerig en z’n gezichtsuitdrukking bevestigde dat!

Deze heerlijke ballen lieten we ook aan Andrew, Britt, James en Alana (de superleuke mensen uit Melbourne die we in Monkey Mia hadden ontmoet) proeven. Behalve Britt (die het zowaar lekker vond!) wisten de anderen niet hoe snel ze het uit moesten spugen toen ze het zwart-op-wit proefden, oh wat hebben we gelachen met z’n allen.

Om ze aan hen te laten proeven zijn we niet naar Melbourne gereden hoor. We ontmoetten hen in Kings Park in Perth waar we hadden afgesproken en waar we nog even een hele leuke tijd met hen hadden. We speelden zelfs nog even verstoppertje met z’n allen en werden “crazy Dutchies” genoemd. Nou, dat hadden we nog nooit gehoord – wij, normale, fatsoenlijke burgers?!!

Varen, snorkelen, vissen en (vr)eten bij Rottnest Island

Vrijdagochtend heel vroeg gingen we naar Fremantle waar we Mark en Fiona (dochter van Delys) en hun vriend Tony ontmoetten. Zij hadden een superluxe jacht waarmee we naar Rottnest Island voeren. En hard dat dat ging, we vlogen over het water. Heen en weer kost dan ook een paar honderd dollar aan brandstof alleen!

We gingen voor anker in Parker Point, een prachtige baai. Peter en Tony gingen met duikuitrusting en al vissen op kreeften. Erg gaaf: grote handschoenen aan, een soort tas om de kreeften in te doen en lekker lang duiken – Peter vond het super!

De vrouwenclub (Delys, Fiona, ik, Kim en Joyce) ging ondertussen even aan land op zoek naar Quakka’s, kleine schattige buideldieren. En we vonden ze – een moeder en een jonkie. We gaven ze water en wat hadden ze een dorst. Op zich wel zorgelijk: er is zoveel droogte dat het voor de dieren een uitdaging is om voldoende water te vinden. Gelukkig heeft het inmiddels (vandaag is alweer 30 april) geregend en hopelijk voor hier volgt er snel nog meer regen.

Terug naar onze ‘dinky’ en we voeren nog even bij een andere boot langs, vrienden van Delys. Delys vertelde trots dat zij een Nederlandse was die goed had gepresteerd bij de Olympische spelen en altijd hard liep op Rottnest Island. En hoe leuk is om die dame dan te ontmoeten: Nellie Hopman (bekend met turnen!), bijna 80 jaar en ziet eruit alsof ze nog geen 70 is! Samen met haar man (83) brengen ze elk jaar 3 tot 7 maanden door in deze baai en genieten samen van het vissen, het zwemmen, het eiland, lekker eten en wijn! Tjee, wat gaaf als je dat zo nog samen kan en mag doen op die leeftijd! Met respect hoor!
Nellie en ik zongen samen nog een Nederlands liedje (Kim vond dit niet zo’n succes!) en Nellie schreef adressen op van haar tweelingzus en broer die in Egmond aan Zee wonen (in voormalige zeemanshuis en vlak naast Marc en Ellis!) en of we daar even de groeten over willen gaan brengen als we terug zijn! Bijzondere en leuke ontmoeting!

Terug naar de boot en daar kwamen net Peter en Tony aan met hun vangst: 7 kreeften en Peter had er ook 1 gevangen. Misschien denk je dan, net als ik in 1^e instantie: “maar 1?” Tony en Mark waren daar erg over te spreken want tot nu toe hadden degenen die mee waren gegaan, de 1^e keer niets gevangen. Well done, Peet!

En dan is het tijd voor lunch: grote bbq aan boord waar enorme biefstukken, worstjes en de kreeften opgaan!! Voor Kim en Joyce hadden ze speciaal kippenworstjes gedaan, erg attent. En die lustten ze, tezamen met salade en fruit, heerlijk!

De wijn ging er ook vloeiend in bij onze Australische vrienden – ja, het alcoholgebruik is hier in Australië op z’n zachts gezegd ‘royaal’. Natuurlijk weten wij inmiddels ook dat er van alles, zoals vis, in je buik moet zwemmen….maar water is daar ook prima geschikt voor!

’s Middags nog snorkelen, zwemmen en van de boot afspringen en dan is de dag zomaar voorbij. Terug in Fremantle met elkaar opruimen en schoonmaken en op naar ‘huis’! Want Delys’ huis is op dit moment een lekker thuis waar het prima vertoeven is!

Zaterdag 16 april deden Peter en ik allebei mee aan de zeilwedstrijden en Delys was ‘babysitter’ van Kim en Joyce! Die hadden het prima naar hun zin en Peter en ik hadden een lange, lange middag op het water. Omdat het één van de laatste wedstrijden was hadden ze de race ingekort. En dat was maar goed ook: er stond nauwelijks wind en wat wil je dan, op gegeven moment, het liefst zelf de wind erin blazen! Er waren wel 50 boten rondom ons (verschillende races) en alles lag stil. En als je dan van snel en fanatiek houdt……inderdaad: dan duurt het veel te lang en smeek je om een beetje wind. En gelukkig kwam dat er uiteindelijk! We hadden ook een fanatieke kapitein (skipper) en die probeerde graag wat dingen uit om sneller te kunnen zijn. Eén van die acties resulteerde erin dat we vast liepen op het zand! Dat was erg leuk en lachen en twee bemanningsleden moesten een paar keer uit de boot om te duwen! En één van hen kwam bijna de boot niet meer in. Met man en macht hebben we hem erin moeten trekken!

De boot van Peter lag tot vlak bij de finish vooraan en bij de laatste paar meters werden ze nog net ingehaald, balen! En ondanks dat wij vast hadden gezeten wisten we toch nog een paar plaatsen op te klimmen en eindigden we ergens in het midden.

En thuis zaten we midden in de voorbereidingen van de verjaardag van Joyce. Peter en Joyce maakten samen een geweldige verjaardagstaart (ijstaart) – die gaat er komen in Nederland!!

Zondag nog meer voorbereidingen, Kim bakte zelf koekjes en de dames deden huiswerk zodat ze maandag 18 april ‘vrijaf’ hadden! En wat waren ze allebei zenuwachtig!

En toen was het eindelijk 18 april……………. Wordt vervolgd door Joyce!

Liefs, Pemakijo xxxx