Monkey Mia....om nog even een laatste keer van de dolfijnen te genieten gingen we nog even naar de zee voor we Monkey Mia verlieten. En voor de laatste keer (en laat ik heel eerlijk zijn: we vinden Monkey Mia heel gaaf, nu en ook de keren hiervoor; en het voelde toch echt als afscheid -we hebben niet het idee dat we hier weer terugkomen...'goed is goed', ofzo) stonden we in het water bij de dolfijnen - bye bye!

En toen op naar Kalbarri, waarbij op de weg erheen er e.e.a. was veranderd: meer borden, meer verkeer, modern Roadhouse en betere weg. In Kalbarri aangekomen waren we blij verrast: het zag er mooi, warm en gastvrij uit (wat voor beeld je ook mag hebben bij 'gastvrij eruitzien'...). En al snel werd voor ons duidelijk dat we heel blij waren dat we hier toch waren heengegaan. In Monkey Mia hadden we overwogen om Kalbarri over te slaan mede omdat we er al enkele keren geweest waren. We hadden er veel herinneringen, veel verhalen liggen....en hoe mooi was het om daar toch nog een keer te komen, te zien, te voelen, te luisteren, te ervaren. En niet alleen wijzelf genoten van de verhalen over...onszelf, ook KIm en Joyce vroegen om het nog een keer te vertellen - en nog een keer! We konden de plekken waar we geweest waren (ook met hen en ook toen ik zwanger was van Kim) goed terugvinden en heerlijk filosoferen over waar wat was gebeurd. En toen ik met een infectie aan mijn voet in het ziekenhuis zat (ja, weer die voeten en dit keer moest ook ik eraan geloven: toch maar even naar de dokter) was nog steeds dezelfde dokter daar van 11 jaar geleden (toen Peter in het ziekenhuis belandde na zijn val van de klif): een stevige Ierse man met veel rood haar! En ook dit keer was het gratis voor ons, we blijven ons verbazen over dat 'speciale contract' met o.a. Nederland! En laat ik het niet vergeten: m'n lieve schattige voetje is weer als was zij 18!!

We verbleven dit keer in een prachtige kamer in een resort en gingen voor het eerst sinds tijden uit eten, mjammie! Peter ging vissen, wij naar het zwembad en de hot spa. De2e dag in Kalbarrie kwamen wehetzelfde gezin tegen als in Monkey Mia: jongeman uit Nederland, vrouw uit Belgie en schattige tweeling (Sem en Hanna) van 14 maanden oud waar Joyce en Kim helemaal weg van waren. Ze hebben heel wat gespeeld. Rond de middag huurden we een boot en zijn een heel eind de Murray River opgevaren, echt prachtig. Pelikanen, visarenden, kangaroes, geiten (!) en andere dieren vulden onze prachtige uitzichten. Regelmatig liepen we vast op het zand omdat we niet opletten dat het water erg laat was.... Peter, Kim en Joyce visten en visten en ik klom bij een plek genaamd 'Castle Rock' een heel eind omhoog en stond op enkele meters oog in oog met mevrouw Kangoeroe en had schitterende uitzichten. De dag vloog voorbij en na een mooie zonsondergang droomden we allemaal ons eigen ding!

De volgende ochtend bezochten we verschillende plekken in Kalbarri NP waarvan je e.e.a. hebt kunnen zien op de video voor de 'Whiteleys'. Red Bluff, Mushroom Rock, Nature Bridge om zomaar wat van die natuurwonderen te noemen. Vooral bij Mushroom Rock was het heerlijk klimmen, pootje baden en mooie schelpen vinden. Hoe dat allemaal mee naar huis moet (of mag?)?? Het pastte in ieder geval allemaal prima in onze Van! Via de kust konden we over een prachtige nieuwe weg helemaal naar Jurien Bay rijden, onze volgende bestemming. We wilden graag onderweg het roze meer 'Pink Lake' zien, maar door de enorme droogte van de afgelopen maanden in dit gedeelte van Australie stonden vele meren droog en zo ook Pink Lake: niks roze, wel heel wit door het opgedroogde zout. In de namiddag kwamen wij aan in Jurien Bay waar we als eerste accomodatie boekten.

Jurien Bay ligt ongeveer 200 km onder Perth en is een groeigemeente: er wordt volop gebouwd en verkocht. Het is prachtig zo aan zee en om een huis te kunnen kopen heb je wel wat dollars nodig! Mooie huizen, prachtig strand, leuke haven, goede vismogelijkheden, prachtig aangelegd fietspad en een blauwe zee, dat is Jurien Bay! En wederom kwamen we het gezin met de tweeling tegen en Kim en Joyce waren dolgelukkig! Tjee, wat waren ze gek op die leuke tweeling! We aten een avond met elkaar en Kim en Joyce gingen ook zelf op pad naar ze. Het bleken hele goede 'baby-entertainers'! Er was een dikke klik en afscheid was iets wat Kim en Joyce het liefst uitstelden....

Maar dat was niet het enige wat ons bezig hield in Jurien Bay: Peter maakte heel wat visuren en ik besloot de 2e dag dat ik een droom die er al heel lang was ging waarmaken: skydiving oftewel: parachute springen! In het verleden voelde ik ook vaak deze verleiding maar heb het elke keer van me afgezet omdat er een leuke man met mooie bruine ogen was die het me niet 'verbood'' maar het erg op prijs stelde als ik het niet deed.... Dit keer was het anders en ik besloot te gaan. De office ingegaan en door de spanning (want wow wat vond ik het spannend!) dacht ik het nog even uit te stellen tot de volgende dag. De dame in kwestie gaf echter duidelijk aan dat het weer zou veranderen die dag en de kans erg groot was dat de volgende dag niet zou worden gesprongen (bleek de volgende dag ook te kloppen). En ze raakte me met name toen ze zei 'als je morgen gaat kun je er mogelijk vannacht van wakker liggen...' Dat was dus het moment om het meteen te boeken en alles in orde te maken en voor ik het wist zat ik in het vliegtuigje. Werkelijk waar: tussen mijn boeking en in het vliegtuigje stappen zat nog geen half uur! Er waren verder geen boekingen dus dat was de reden dat we meteen vertrokken en ook de reden dat ik een prive vlucht en sprong had! 'It was mend to be' - ik had alle tijd voor 'me, myself and I' : hoe ik me voelde, wat ik allemaal zag en hoorde. Het was prachtig in het vliegtuigje, wat een uitzicht! Terwijl we omhoog klommen tot 14.000 feet voelde ik me nog behoorlijk ontspannen - meer ontspannen dan toen ik me gereed maakte op de grond en in het busje naar het vliegtuig stapte - en was daarover lichtelijk verbaasd. Waar was de adrenaline?? Don't worry: dat duurde maar even - op de juiste hoogte werd ik vastgeklikt aan de instructeur en toen voelde ik mijn hartslag snel toenemen - en ik voelde nog veel meer dan dat! Zeker op het moment dat de deur openging en je verzocht wordt om naar buiten te draaien. Ik kon nauwelijks uit m'n woorden komen en dacht 'waar ben ik nou eigenlijk mee bezig? Wil ik dit wel echt?'

De sprong uit het vliegtuig.....gebeurde veel sneller dan dat ik er echt bij stil kon staan! En dan dender je met 200 km naar beneden en er gebeurt van alles met je! Tjee wat was het gaaf, bijna 1 minuut vrije val en niet in woorden uit te drukken. Wat een adrenalineshot! En daar waar ik van te voren (ook al ver voor deze reis) regelmatig bezig was met 'als die parachute maar open gaat', was dat nu totaal weg. Ik genoot en voor ik er erg in had was de parachute open en is ook het laatste gedeelte heel gaaf. Ik mocht nog even zelf de parachute besturen en genoot van het draaien en met name het uitzicht over zee. We snelden af op het strand waar Peter, Kim en Joyce stonden te wachten. Nog even m'n oren klaren, zwaaien, kijken, voelen en genieten - zeker ook van het geroep van Kim en Joyce en uiteindelijk... keurig landen bij de Paarse vlag! Nog ff de duim omhoog voor de video en de reclame en dan heerlijke knuffels en vooral genieten van Peter die zegt: 'gelukkig dat je er bent en gelukkig, dat hebben we dan gehad!!'. Ik heb lang nagenoten en was achteraf blij dat ik de video toch had gedaan en zeker ook heel blij met de foto's en video van Kim en Joyce. Het antwoord op de vraag 'ben je blij dat je het gedaan hebt' moge duidelijk zijn!

Vrijdag 8 april vertrokken we uit Jurien Bay naar de Pinnacles in Nambung NP (bij Cervantes). De Pinnacles zijn bijzondere stenen die uit het zand steken. Verondersteld wordt dat het wortels zijn van planten die heel, heel lang geleden versteend zijn en door de tijd heen bloot komen te liggen doorde verplaatsing van zand (m.n. door wind). Het is er prachtig en dit keer gelukkig weinig vliegen. We waren hier dusal een paar keer geweest. Vorige keer met Kim en Joyce toen ze bijna 4 en bijna 2 waren en toen vonden ze het super! Vooral verstoppertje spelen! En nu?? Vonden ze het super en super en het verstoppertje spelen was erg leuk. Natuurlijk misten we Jill, Chloe en Mandy wel... We verbleven er heel wat uren, lunchten er en gingen uiteindelijk met nieuwe Pinnacles energie op naar Perth.

Rondom Perth was het erg druk: vrijdagmiddagspits en zelfs file! We kwamen uiteindelijk rond zes uur bij Delys (onze vriendin van 75 jaar!) aan. Ze had ons al sms-en gestuurd die wij niet hadden beantwoord want het leek ons leuk om bij haar huis te staan, te bellen en te zeggen 'we redden het niet vandaag' en dan doen of de telefoon het niet meer doet. En dan natuurlijk voor de deur staan en haar verrassen! Wij reden het straatje bij haar huis in, iets voorbij haar huis, stapten uit de auto, deden heel voorzichtig en haalden onze telefoon te voorschijn en slopen tegelijkertijd naar haar huis. En wat gebeurde daar: Delys stond naar ons te kijken over de heg en zei 'hello, hello!' Niks geen surprise dus, maar wel lachen! In zo'n stille wijk als die van Delys kun je elke auto aan horen komen dus verzin zelf maar wat er gebeurt als er iemand al een tijdje zit te wachten op een maf stel uit Nederland en er komt een auto vlakbij het huis met het geluid van een oude Campervan die al heel wat kilometers heeft afgelegd!!
Het was heerlijk om elkaar weer te zien en zeker Kim en Joyce hadden er ontzettend naar uitgekeken, ze hadden de laatste weken heel wat keren gevraagd 'wanneer zien we Delys?' Delys was de zomer van 2009 bij ons geweest en ook bij ons vorige bezoek aan Aussie waren we bij haar geweest. Hanneke en ik hadden haar in 1991 ontmoet en hebben toen ook enige tijd met haar en haar man Rob doorgebracht. Erg leuk dit keer is het dat Kim en Joyce goed Engels met haar kunnen spreken! Onze bedden stonden al klaar en we voelen ons helemaal thuis!

Het is hier heerlijk in Gooseberry Hill en er lag meteen ook allerlei post voor ons! Kim en Joyce 'zaten'volledig in de leuke bladen en brieven!En na vrijdag komt zaterdag en die middag had Peter meteen een gave zeilwedstrijd (Delys zeilde op een andere boot en met haar 75 jaar versloeg ze met haar bemanning de boot waar Peter op zeilde!) en wij vermaakten ons in de jachthaven. Lekker eten daar en doordat Peter terug reed kon Delys eens lekker aan de borrel! En daar weet ze wel raad mee!

En het was niet alleen leuk om Delys te zien maar ook om Ryan (een wat jongere vriend van 32) weer te zien. Afgelopen zondag gingen we ff bij hem langs en morgen gaan we bij hem slapen. Zondags maar ff bij Ryan omdat Delys een feestje had georganiseerd met vrienden en familie en ze graag wilde dat wij er ook bij waren. Uiteraard een bbq en met de hulp van met name Kim en Joyce was alles vlot voorbereid! Het was erg gezellig en we kregen meteen de uitnodiging van de dochter van Delys om komende vrijdag mee te varen op hun enorme jacht! Gaan we natuurlijk doen! Maar goed, nu is nu en het is tijd om naar bed te gaan. Kim en Joyce slapen al even en dromen mogelijk over de film 'RIO' waar ze vanmiddag samen (!) zijn heen geweest. Peter en ik zijn in die tijd bezig geweest met het in orde maken van papieren voor de Van want mogelijk verkopen we hem deze week! To be continued...

Lots of hugs, Pemakijo xxxx