We waren vanuit Broome dus richting Exmouth vertrokken en reden vrijdag 25 maart alweer terug naar Broome.

Vanuit Exmouth was het een hele, hele lange rit naar Broome. We reden al om kwart over vijf weg.

We waren uiteraard blij dat de weg weer open was en dat we ‘Herenigd’ zouden worden met onze Van, maar als we van tevoren geweten hadden dat de weg alweer zo snel open zou zijn hadden we in Broome gebleven en niet dit hele eind gereden.

Toen we uit Broome naar Exmouth gingen waren de berichten (van Main Roads, Politie, deskundigen Halls Creek) dat het nog twee weken kon duren – en we hadden de overstromingen zelf gezien dus….

We dachten alle tijd te hebben. We waren dinsdag in de middag in Exmouth. We genoten die dag van het strand. De volgende dag gingen we snorkelen en de dag vloog voorbij. Die avond (woensdagavond) hoorden we dat de weg vrijdag weer open zou zijn! “Nee, dat kan toch niet, zo snel?”. En aan de andere kant ook wel erg gaaf. De afspraak was dat we elkaar weer in Broome zouden zien dus we besloten vrijdags in één keer terug te rijden naar Broome. Inderdaad: heel veel ‘broom, broom, broem, broem’!

Donderdags was onze beroemde zwemervaring met de Walvishaaien en met de energie die we daar van hadden gekregen scheurden we over de Highway, nou ja wat ze hier dan een Highway noemen...

Tijdens de lange rit naar Broome waren wij erg benieuwd hoe het met de groep ging die vanuit Halls Creek naar Broome reed. Ze waren namelijk met een hele groep en dus meerdere auto’s en campervans achter elkaar aan. Hoe zou de weg zijn? Hoe ging het met onze campervan? We konden alleen geen contact hebben want er is in deze gebieden alleen in de grotere plaatsen internet of telefoonverbinding en als wij op zo’n plek waren, waren zij dat net niet. Best aparte ervaring dat je in deze tijd gewoon echt geen contact met elkaar kunt krijgen terwijl het toch best spannend is en je heel graag effe iets zou horen.

Maar gelukkig was de weg heel goed en waren zij al begin van de middag in Broome. Vrijdagavond om zes uur waren wij in Broome en compliment voor onze dochters die achterin de auto zoveel uren doorbrachten!

We reden het Caravanpark op waar we hadden afgesproken en al heel snel zagen we onze Van, yes! De collega van John (van het weerstation in Halls Creek) die de Van had teruggereden, was in het huisje dat we met elkaar huurden. Maar waar waren Jill, Chloe en Mandy? Die kwamen eraan, ze waren nog op Cable Beach met een prachtige zonsondergang. Kim en Joyce konden niet wachten en wat was het gaaf om elkaar weer te zien! Wat een klik tussen die vijf mooie vrouwen/vrouwtjes! Maar dit was dan toch echt de laatste avond en nacht. De vijf dames sliepen allemaal bij elkaar, erg lief.

De volgende ochtend heel vroeg afscheid…….dachten we……..

Het was inmiddels zaterdag en net toen de dame die de douches schoonmaakte met een grote tas naar buiten kwam, liep Kim langs. Ze zag de tas en riep “die is van Jill en Chloe”. Er zat van alles in, kleren, sieraden, etc. en 31 maart vlogen deze dames vanuit Perth naar Taiwan. Wat nu? We belden met elkaar. Chloe baalde dat ze haar spullen niet had, met name omdat ze bijna terug gingen naar Perth. ‘Weet je wat?’ zeiden wij. ‘We vertrekken meteen morgenochtend vroeg uit Broome (i.p.v. maandag) en dan kunnen we elkaar nog ontmoeten of in Coral Bay of in Canarvon. Goed idee!! Chloe, Jill en Mandy waren er erg blij mee en natuurlijk kregen we de geintjes van ‘we hebben het expres laten liggen zodat we jullie nog een keer zien!’. Kim en Joyce waren ook erg blij!

Zondagochtend heel vroeg vertrokken en weer een vet lange rit gemaakt. En weer ging dat heel lekker. Kim en Joyce zijn door al het rijden bijna door alle leesboeken heen, kijken veel films, leren wat, slapen een enkele keer en zijn erg blij met de post (leuke leesbladen) die ze van opa Ruut en oma Nel en van Carlijn en Yanniek hadden gekregen! Uiteraard nemen we bij zo’n lange rit ook wat extra lekkers en is het toch wel erg lekker dat we een koelkast “aan boord” hebben.

We waren ’s avonds om zeven uur nog 200 kilometer verwijderd van Coral Bay. “Wild” gekampeerd en maandagochtend vroeg in Coral Bay gearriveerd.

Door onze avonturen onderweg wijzigen onze plannen met enige regelmaat. En ook nu besloten we het Karinjini NP over te slaan. Wordt beetje teveel van het goede en we willen ook niet gehaast langs allerlei plaatse of National Parks gaan. Bovendien houden we zo nog wat op ons wensenlijstje over!!

Gelukkig bleef Coral Bay op de lijst (of zorgden we daar gewoon zelf voor?!) en dat was erg mooi. Heerlijk weer, heerlijk snorkelen en ’s avonds: GEEN Muggen!! Dit i.t.t. Broome. En ook geen vliegen, zeer aangenaam.

Een leuke verrassing was dat dinsdagochtend Jill en Chloe al vroeg in Coral Bay kwamen. Ze hadden Mandy “ingeruild” voor Sunny, een vriendin uit Taiwan. Mandy had al werk gevonden in Canarvon en Sunny begon haar rondreis in Australië.

We hadden veel lol op het strand, huurden bootjes en spraken met elkaar af dat we elkaar in de namiddag zouden zien in Canarvon.

Zo gezegd zo gedaan: wij waren eind van de middag in Canarvon. En dan blijkt het door de verschillende talen en het verschillend interpreteren van dingen toch een hele uitdaging om elkaar te vinden. De dames hadden hun adres (waar wij ook mochten slapen) doorgegeven maar dat was nergens bekend. Toen we contact hadden (telefoonverbinding was er alleen in Canarvon en niet iets daarbuiten, juist daar waar we zijn moesten) kregen we een nieuw adres en binnen 10 minuten gaven ze tot drie keer aan toe een ander adres door! Ze moesten er erg bij lachen want zelf wisten ze ook niet precies hoe het zat. Gelukkig zagen we elkaar op een landweggetje en helemaal blij reden we naar het juiste adres!

Een huis van een kennis tussen allerlei groente en fruitplantages. Vreselijk stoffig, veel vliegen (die we gelukkig buiten konden huiden) en heel, heel veel sprinkhanen, zowel buiten als binnen. En ook nog van een aardig formaat!

Canarvon is bekend vanwege alle fruit en groente die ze produceert en hier vinden ook veel backpackers een baantje. Pittig werk in de hitte, tussen de vliegen en het stof. En dat vond Mandy ook die druk is met courgettes plukken.

Het huis was lekker groot dus we grepen onze kans: Yes, Hide and Seek!! Wederom kregen we er geen genoeg van! Moe en voldaan gingen we slapen.

’s Nachts om drie uur vertrokken Chloe en Jill met de bus naar Perth en slaperig hebben wij ze uitgezwaaid.

Dit soort avonden en nachten eist z’n tol en de volgende dag waren er een paar uitdagende momenten met Kim en Joyce. Vooral Joyce had het zwaar en wist op gegeven geen raad met zichzelf en alle emoties.

Die avond (woensdagavond) op tijd naar bed.

De volgende dag, alweer donderdag 31 maart, reden we van Canarvon naar Monkey Mia.

Daar waar we Canarvon bepaald niet indrukwekkend vonden, vonden we Monkey Mia geweldig! Voor ons weinig veranderd sinds de laatste keer (7 jaar geleden) en heerlijk relaxed, mooi, warm en……prachtige zee met dolfijnen, vissen, schelpen, etc. Klein minpuntje: de vliegen. Ongelooflijk veel vliegen die pas verdwijnen als de zon onder is. We lopen overdag met vliegnetjes en proberen er zoveel mogelijk te voeren aan de vissen!

Hier in Monkey Mia is er één Resort met campingplaatsen, units en wat luxere huisjes. Er is een prachtig zwembad met een warm water bad aan zee. De zee is helder en lekker. Elke dag komen hier een aantal dolfijnen naar de kust en als je mazzel hebt zwemmen ze af en toe net waar jij ook aan het zwemmen bent….

We hebben hier een paar dagen erg leuk contact gehad met een heel leuk gezin uit Victoria, die in de buurt van Melbourne een schapenboerderij hebben. Andrew, de vader en Britt, de moeder (en onderwijzeres) hadden ook al heel wat gereist en hun kinderen (James van 12 en Alana van 11) bleken leuke speelmaatjes voor Kim en Joyce. Ze speelden verschillende kaartspellen en ook Nederlands kwartet, erg leuk.

Vanmorgen namen we afscheid van hen en was het daarna echt tijd voor schoolwerk. Precies toen Kim en Joyce klaar waren, kwamen de dolfijnen aanzwemmen! Toeval bestaat niet…..

De rest van de dag hebben wij hier in Monkey Mia genoten van kanoën, vissen, zwemmen en Joyce die leuke verhalen verteld voor het slapen gaan.

Morgen gaan we verder naar Kalbarri en vandaar verder langs de kust naar Perth.

Liefs, Pemakijo

P.s. enkele oplettenden zagen op één van de foto's verband om mijn voet. Aan het strand had ik mijn teen open gehaald of zoals Joyce zei 'er was een heel stuk af'. Het was in ieder geval een aardige wond die eerst bleef bloeden. Goed verbonden en uiteraard dankzij mijn sterke constitutie (!) is alles weer in orde.

Dat gold natuurlijk niet voor Peter die een ontsteking had aan z'n kleine teen; ziekenhuisbezoek en antibioticat! tja, mannen.... Maar ook dat gaat weer helemaal goed!