Halls Creek door menigeen die dagen dat wij er waren ook wel “Hells Creek” genoemd…maar zeker niet door ons!

We werden al vroeg wakker na op een parkeerplaats geslapen te hebben. En het weer was behoorlijk goed dus vol goede moed gingen wij naar het benzinestation waar meerdere mensen en vooral vrachtwagenchauffeurs, aan het discussiëren waren…over de weg die afgesloten was en de hoogte van het water. Ook aan ons werd gevraagd waar we heen gingen en toen we zeiden “Broome” klonken de “no chance” and “you can forget about that mate – it will take a couple of days before the road is open”. We wisten inmiddels dat dat ook anders kon lopen en toen we hoorden dat de weg al enkele dagen dicht was hadden wij natuurlijk voor onszelf besloten dat het misschien nog een dag zou duren, optimisten als we zijn. Nog ff checken bij de politie maar die gaf helemaal geen informatie vrij, op het wegrapport wat er lag stond wel dat het water was gestegen tot een meter over de weg en nog stijgende was…. Wat nu? Heel eerlijk gezegd toch wel even flink lopen balen en wat heerlijk is het dan we twee van die mooie meiden bij ons hebben die super relativeren (want dat lukte Peter en mij op dat moment even niet) !! Natuurlijk baalden Kim en Joyce ook ff en meteen geven ze dingen terug als “kunnen we lekker veel films kijken, in onze plakboeken werken”, etc.

De eerste weg die we aflegden in Halls Creek (na het benzinestation) was…..inderdaad: de tourist information! En daar kwamen we de dagen erop ook nog vele keren. En wat werden we daar vriendelijk ontvangen en geholpen – en wat kan dat een verschil maken. We wilden graag een goedkoop huisje of cabin maar die waren allemaal al vol, er waren meerdere mensen hier in Halls Creek gestrand… Het hotel dat er was rekende bijna 300 dollar voor één nacht (slik) en de camping bleef over. En wat is er zoal te doen in Halls Creek vroegen wij? Een mooi zwembad, de Art Gallery, een bezoek aan het weerstation en verder is alles onbereikbaar door het water. Oké – hopelijk gaat de weg echt snel weer open, maar daar doet niemand duidelijke uitspraken over (bleek ook zeker de dagen erna en nu nog steeds). In Australië gebruikt men veel woorden als “possible”, “maybe”, “it might be the case”, “you never know”, etc. Soms lekker en soms…wat minder lekker.

Op naar de camping en daar boekten we voor één nacht. In de loop van de dag begon het ook weer te regenen en voor het zwembad maakt dat niet uit (daar waren we elke dag ’s middags te vinden), voor onze spullen echter wel. Drogen deden ze niet en ze gingen steeds bijzonderder ruiken – wat bijzonder inhoudt in dit geval is door een ieder zelf in te vullen…!

Het zwembad was super, de mensen overal aardig en toch waren we die dag vooral in de modus “wachten tot de weg open gaat” en dat is nou niet echt handig voor de ‘lekkere’ energie. En toen diezelfde dag bleek dat het echt weleens meerdere dagen zou duren voordat de weg weer open was, was het toch wel even slikken en volgde hier en daar ook een snauw en een grauw. Met name omdat de enige droge plek onze Van was, dit was voor ons namelijk de eerste camping met heel weinig faciliteiten: een douche en wc en een paar wasmachines. Geen lekkere ruimte of overkapping om te zitten, geen kookgelegenheid, geen wasdroger, een zwembad dat alleen open ging met mooi weer, etc. En dan wordt de Van op sommige momenten toch wat krap en benauwd en de energie anders dan we eigenlijk tot nu toe hadden ervaren.

How did we get stuck in… Halls Creek, of all places?! Want Halls Creek was op dat moment nou niet de plaats waar we lang wilden blijven.

Achteraf zijn Peter en ik ongeloveloos blij hoe het is gegaan en zeker ook heel trots op hoe Kim en Joyce hiermee zijn omgegaan en zeker ook met elkaar zijn omgegaan. En dat bleek zeker ook door opmerkingen van mensen om ons heen (Australiërs, Amerikanen, drie meiden uit Taiwan en Hongkong die ook allemaal wachten tot de weg weer open ging): “these girls are amazing, it’s really wonderful how they do it”, “its’s marvelous how they behave in such a small space” en nog wat prachtige dingen! En wij waren op dat moment juist wat mopperig tegen hen en dit plaatste alles weer even in een veel positiever perspectief.

We moesten echter ook een besluit nemen: of hier in Halls Creek blijven wachten of terug rijden naar Kununurra, naar Katherine en vandaar via de Bruce Highway terug naar Port Augusta en dan over de Nullarbor naar Perth. Bijna 5500 km i.p.v. de 2800 km die we nu nog moesten…

En stel dat je dan net omrijdt en de weg is na een paar dagen hier weer open, en stel dat je overstromingen hebt bij Alice Springs, en stel dat … en stel dat…. En dat ‘stel dat’ brengt je geen stap verder. Dus dat is in ieder geval een afrader, net zoals mopperen – dat helpt ook noppes.

Meer dan 5000 km rijden, daar zagen we tegen op. Toch overwogen we die bijna 5500 km de volgende dag nog een keer omdat het water schrikbarend was gestegen, die overweging duurde maar heel kort want het bleek dat op dat moment alle wegen van en naar Halls Creek waren afgesloten voor onbepaalde tijd….Joepie zeg.

Het ging ook steeds meer regenen en de Van werd niet alleen van buiten nat maar ook steeds meer van binnen. Dat hadden we tot nu toe nog niet gehad en het is dan verwonderlijk waar het water allemaal gaatjes weet te ontdekken. Verschillende spullen aardig nat en helaas ook mijn dagboek. In dit soort tijden is het wel mooi om te zien hoe mensen elkaar helpen, er saamhorigheid ontstaat en ook hoe een ieder een heel eigen visie op de situatie heeft. Elke dag ging het over het water en de weg en voor degenen die het principe ‘wat je aandacht geeft dat groeit’ kennen…. ook wij gaven dit veel aandacht en dan gaat er veel tijd en vooral energie naar ‘hoe lang zou het nog duren’ en allerlei vragen die daar mee gepaard gaan.

Time for a change en op een bepaald moment namen wij een ander besluit: we zouden gaan kijken hoe we de komende dagen iets konden betekenen voor Halls Creek op wat voor manier dan ook. Je kunt er beter er beste van maken als je er toch bent… Ik had nog een aardige zak ballonnen dus het zou leuk zijn als we daar wat mee zouden kunnen doen. En de ballonnen zijn nu op dus………

We gingen ook naar het weerstation waar Joyce een satellietballon de lucht in liet gaan en de weersvoorspelling vooral regen aangaf. Hier ontmoetten we John, een vreselijk aardige man die ons meteen een huis aanbood waar we in mochten verblijven tot de weg weer open was. Dit namen we niet meteen aan, we voelden ons bezwaard. Echter, toen we na een aantal dagen steeds natter werden en het goed was om een ‘move’ te maken, maakten we toch gebruik van het aanbod en dat was echt een hele goede ‘move’. Een super groot huis, 7 kamers, frisse energie, de Van en de spullen die konden drogen, een grote keuken en vooral DROOG!

Op de camping hadden we dus ook drie heel aardige meiden ontmoet: Jill en Chloe uit Taiwan en Mandy uit Hong Kong. Ze sliepen in de auto of in een tentje en werden ook steeds natter. Dit legden we voor aan John en die zei onmiddellijk ‘laat ze ook in het huis komen’. En ook zij waren superblij met deze move en het huis!! En wij hebben nieuwe vriendschappen gesloten en een onbeschrijflijk leuke tijd met hen gehad. Gelukkig gaan we ze nog een keer ontmoeten!

Wat we al met al in Halls Creek hebben gedaan is veel zwemmen (natter dan nat kun je toch niet worden), nieuwe dagboeken kopen bij de Tourist Information, spullen kopen in de supermarkt (met oog op spullen die steeds minder makkelijk te verkrijgen waren) en m.b.t. helpen: we hielpen bij de Jeugdclub (voornamelijk Aboriginal kinderen), gaven een ballonnenworkshop en waren actief op één van de basisscholen van Halls Creek. Hier deden we vooral leuke dingen met ballonnen, deden body percussie en deelden ervaringen (Nederlandse cultuur – Aboriginal cultuur) – wat was het leuk en wat hebben we ook veel geleerd, over de Aboriginal cultuur. Een hele lieve bedankmail van het schoolhoofd behoort nu ook bij ons reisarchief!

We leerden steeds meer mensen kennen en werden op straat steeds vaker aangesproken. Peter zei uiteraard “ojee, dan is het tijd om weg te gaan!” (geintje).

We zouden ook wat doen bij het bejaardenhuis maar doordat de boel daar min of meer op z’n kop stond – er werd een hele groep oudere mensen geëvacueerd uit het naburige dorp Warnum en er waren onvoldoende bedden en personeel - stelden we dat uit.

Warnum: een klein dorpje voor Halls Creek. We zouden er eigenlijk zijn gestopt en waren in eerste instantie doorgereden met het idee voor enige wateroverlast door te rijden naar Broome. Eenmaal ‘vast’ in Halls Creek wilden we er alsnog heen gaan voor o.a. een prachtige Art Gallery en een mooie visplek en een mooie, betere camping. Omdat we andere activiteiten hadden in Halls Creek stelden we ook dit uit en dat was echt mazzel: Warnum kreeg een enorme overstroming, auto’s werden weggespoeld, als ook de Art Gallery, vele huizen en ook de basisschool volledig vernield en alle mensen geëvacueerd. Wat een ramp voor deze community. En hulp was en is lastig omdat ook hier alle wegen dicht waren en de weg voor onbepaalde tijd fors beschadigd is. Er wordt op dit moment ingeschat dat het vanaf nu nog wel een maand kan duren voor die weg weer open is. Tja en dan vinden wij dat we toch mazzel hebben dat wij in Halls Creek zitten/zaten. Dat was sowieso mazzel want Halls Creek was dan wel afgesloten, het was er wel veilig qua water en voedsel zou worden ingevlogen. Bovendien was er een klein vliegveldje en dat bracht ons op het idee om naar Broome te vliegen.

Op maandag reden we naar dit vliegveldje en dachten meteen ff wat te boeken. En dat werkt dus anders. Er gingen bijna geen vliegtuigjes door het slechte weer en de enige die wel vloog (Golden Eagle) was de komende weken volgeboekt… Getverderrie. We vroegen nog wat door aan de dame van Golden Eagle en ze zei “er is misschien nog één mogelijkheid – er vliegt a.s. woensdag mogelijk een meneer mee van 146 kg en als hij niet gaat en jullie zijn niet te zwaar dan kunnen jullie mee!” Ze ging checken en de Guus Gelukjes kregen het goede nieuws: “you can go Wednesday afternoon!”

En zoals Kim in haar dagboek schreef: “yes wij hebben de flight!”.

En toen het eenmaal woensdag was hadden we stiekem nog wel wat langer willen blijven… We hadden het ook zo gaaf met Jill, Mandy en Chloe en vooral Kim en Joyce hadden een band met hen. Zo veel lol, liefde, gezelligheid en delen. Ze leerden elkaars taal, speelden, kookten (en niet te vergeten maakte Peter heerlijke curry en toen schoof ook John aan!) en lachten wat af. We deelden ook een verdrietige gebeurtenis: de dag voor ons vertrek kreeg Chloe onverwachts bericht dat haar vader kanker heeft en het aflopend is. Dit veranderde die dag wel e.e.a. en naast er voor elkaar zijn hebben we ook gekeken voor een vlucht voor Chloe. Chloe besloot uiteindelijk toch met haar vriendinnen te wachten tot de weg weer open is. Kim begreep goed wat er gebeurde, Joyce had zoiets van ‘we gaan weer verstoppertje spelen’ en beide was goed. Eerst even wat tijd voor henzelf en daarna inderdaad…verstoppertje spelen!

En wat hadden we dan weer een lol. Lachen, gillen, rennen, schrikken en weer tellen. Zeker toen het licht erbij uit ging was het een topper. We hebben het heel, heel veel gespeeld en wat is er toch veel ook al is er geen tv, geen meubilair, geen speelgoed. Eén avond deed ook John mee en hij mailde later dat hij in tijden niet zo had genoten en gelachen!

We gaan er op dit moment vanuit dat we elkaar binnenkort weer zien en dan zeker weer verstoppertje gaan spelen. Het afscheid was minder makkelijk, zeker voor Kim en Joyce. De dames hadden elkaar allemaal nog lieve dingen gegeven: van een luchtje tot lieve teksten in elkaars dagboek!

Met precies afgemeten kilo’s zaten we uiteindelijk in het vliegtuigje en zwaaiden elkaar uit, langzaam werden Jill, Chloe en Mandy kleiner….??

We zagen vanuit het vliegtuigje prachtige natuur en ook de overstromingen, wow. We hadden er uiteraard veel over gehoord en je maakt in je hoofd wel een voorstelling. Maar zo in het “echt” is het toch wel heftig en indrukwekkend. Fitzroy Crossing (dorpje na Halls Creek op weg naar Broome) was alleen nog een klein eilandje en het bleek dat daar ook al velen waren geëvacueerd.

Op vele plekken zag je de weg niet meer en waren er allerlei nieuwe ‘waterwegen’ ontstaan. We wisten inmiddels ook dat het nog enkele weken zou duren voordat de weg weer open was. Elke dag in Halls Creek en ook hier in Broome checken we de update van het water en de weg. Tot gisteren was het water alleen maar gestegen bij Fitzroy Crossing, de rivierbanken waren kapot en de kreekjes waren Kreken met een Hoofdletter geworden.

Het water is op dit moment ‘steady’ en op verschillende plekken aan het zakken. Gaat de goede kant op dus!

We hebben onze Van achtergelaten bij John in Halls Creek en hopelijk kan Peter binnen een paar weken terug vliegen en hem naar Broome rijden. Hij staat daar in ieder geval schoon en droog en wij zitten schoon en droog in een ‘cabin’ in Broome.

Woensdag einde van de middag kwamen we daar aan, huurden een auto en zochten accommodatie. De volgende dag en ook vandaag is ons duidelijk geworden hoe mooi en leuk Broome is. Kleine stad en heel veel natuurschoon. Prachtige stranden, goeie visplekken, waterpark, klimrotsen, lekkere winkels, aardige mensen en………let op: prachtig weer!!! Gisteren zijn we meteen verbrand!

We zitten hier goed en gaan ook vanuit Broome verder langs de kust naar beneden. We hadden Halls Creek voor geen goud willen missen en het behoort zeker bij de toppers van onze reis. Het lijstje toppers wordt al aardig groot.

Hier en daar krijgen we de vraag of we nog een beetje genieten met al dat water en of het goed met ons gaat.

Voor alle duidelijkheid: het gaat heeeeel goed met ons, we genieten en de herinneringen zijn mogelijk alleen maar mooier en intenser door alle avonturen die we beleven. Het water heeft ons veel mooie dingen opgeleverd! En natuurlijk zijn er de baalmomenten en natuurlijk missen Kim en Joyce onze drie vriendinnen – en ook dat mag er allemaal zijn. Geeft mooie stroming – wat je daar ook onder mag of wilt verstaan. Dus we stromen nog even lekker verder in Down Under…….

Heel veel liefs vanuit Broome, Pemakijo