…het einde van de Stuart Highway en welkom in Darwin!!

En een bijzonder welkom hadden we: een nat welkom door Carlos, een heel bijzonder iemand!

Is ie knap? Is ie vriendelijk? Is ie Australisch? Is ie…?

Hij is wild, heftig nat en onvoorspelbaar! Hij is een heuse CYCLOON! En voor het eerst van ons leven maken wij een echte cycloon mee, we zitten er bijna midden in.

Weer een ervaring voor in onze rugzak!! Straks meer daarover, eerst even terug naar waar we waren gebleven.

In Katherine aangekomen namen we meerdere dagen een huisje en eerlijk is eerlijk: dat bevordert toch wel iets de nachtrust.

De 2^e ochtend in Katherine hadden we een cruise (boottocht) geboekt naar de Katharine Gorge, eigenlijk de Nitmiluk Gorge in Nitmiluk NP (onderdeel van Kakadu NP). Een schitterende tocht met veel natuurschoon, heel veel water, Aboriginal Rock Art en eindigend in een rockpool bij een waterval. Superhelder en lekker water en we konden onder de waterval doorzwemmen – heftig, heerlijk en energieverrijkend!

Toen we terugreden naar ons huisje passeerden we een fietser (ja een echte fietser, hier zeer zeldzaam!) en tegelijk stopten we omdat er een gewonde Black Cockatoo (Red Tailed) langs de weg liep. En zoals jullie inmiddels weten is dit een bedreigde vogelsoort en hebben Peter en Joyce zich inmiddels de “dierenredders” gedoopt dus wat te doen: hulptroepen gereed maken!!

Het leek erop dat miss Cockatoo (zoals later bleek) een gebroken vleugel had en verder was ze nog erg fit en liep heel snel het bos in. Peter en ik erachter aan met een laken en een badlaken en op het moment dat we die eindelijk over haar kop hadden gekregen werd ze rustig en konden we haar oppakken. Tjee, wat is zo’n cockatoo groot. En wat een mazzel voor miss Cockatoo: ze mocht mee in onze Van! Niet dat ze enige keus had en op de momenten dat ze die mogelijk wel had schreeuwde ze erop los. Wow wat een geluid kan zo’n prachtige vogel maken!

Vlakbij was een vogelopvangcentrum maar daar was helaas niemand. De fietser die ook bij ons was bleek een aardige dame, Emma, die zeer hulpvaardig was en overal heen belde en boodschappen op voicemails achterliet. Hopen dat we gauw gebeld zouden worden. Emma woonde vlak bij waar wij ons huisje hadden en we besloten miss Cockatoo daar heen te brengen en een soort kooi te fabriceren tot er hulp zou bellen/komen.

We hadden echt wat leuks gecreëerd en met dekens erover heen had miss Cockatoo genoeg lucht en werd al snel heel rustig.

Gelukkig kwam het telefoontje al snel en rond vijf uur zou er een dame komen van het vogelopvangcentrum.

Emma ging naar de film dus wij spraken af dat we de komende paar uur een paar keer bij miss Cockatoo zouden checken. Zo gezegd zo gedaan. Rond vier uur gingen we ook nog ff checken en toen we onder het kleed keken….weg miss Cockatoo. Slik, nee toch – kan niet waar zijn. Wij de hele tuin van Emma afgezocht, ze kon toch niet ver weg zijn?

En toen was Joyce zo slim om nog een keer onder het kleed te kijken….en wie zat daar heel rustig een treetje hoger: miss Cockatoo! Opluchting en we moesten ook erg lachen, je had ons moeten zien zoeken!

Rond vijf uur werd de prachtige zwarte Cockatoo opgehaald en meteen werd vastgesteld: gebroken vleugel en een hele mooie breuk – ze zou uiteindelijk weer heerlijk vrij in de natuur rondvliegen!

Als wij terugkomen in Katherine zijn we uitgenodigd om te komen kijken en zeker weten dat we dat gaan doen! Tot dan mooie miss Cockatoo!

Van Katherine reden we naar Pine Creek waar we om precies te zijn rechtsaf sloegen op de Bruce Highway zodat we zo het Kakadu National Park in reden. En daar is het ook al zo mooi. Door het vele water waren vele mooie plekken, en vooral watervallen, niet bereikbaar en we hadden besloten voor een dure en prachtige optie: met een klein vliegtuigje over Kakadu NP heen vliegen en heel veel moois gaan zien.

Na een nacht in de bush was het zover en we vonden het allevier best spannend. En dat was het ook, uiteindelijk vanwege veiligheid ofzo maar vanwege wie de spuugzak nodig had! Een vliegreis die ons nog lang zal heugen want beide kanten van de medaille kwamen voorbij: het was door de wind een hele hobbelige vlucht en Joyce moest overgeven, Peter bijna en Kim werd ook steeds bleker…. Gelukkig voelde ik me uitstekend en kon er zijn ter ondersteuning. Er daarbij wel voor zorgend dat ik alles onderweg goed zag en filmde! Want dat was de andere kant die we gelukkig allevier toch goed konden meemaken en absorberen: het was ongelooflijk mooi, zo’n prachtig landschap door nog zo weinig mensen ooit aangeraakt, een geschiedenis van meer dan 60 duizend jaar Aboriginals en watervallen die mogelijk nog nooit zo heftig waren (door zoveel regen de laatste tijd). De Jim Jim falls en de Twin falls waren toppers!

Arme Joyce heeft niet alles gezien maar gelukkig wel de prachtige watervallen. Op de grond kregen Peter en Joyce al snel weer heel veel praatjes en vooral ook: kleur op hun gezicht!

En dan een bekend ritueel: honger en er moest gegeten worden. Veel crackers en water en uiteindelijk glijdt dan ook de chocolade weer gladjes naar binnen!

Na een paar dagen werd het in Kakadu te nat, steeds meer regen dus we gingen vlot door naar Darwin – de kans bestond dat we anders vast kwamen te zitten in Kakadu en dat was niet waar we van droomden.

In Darwin dus een verrassing: cycloon Carlos wachtte ons op. Hoe we daarachter kwamen?

We reden naar de Tourist Information en daar groot op de door: “tot nader order dicht door de cycloon!!” En dat geeft wel even een lichamelijke reactie… Vooral Joyce had het niet meer, ze vindt het weer in Australië af en toe erg spannend en dat was het ook. We zagen steeds meer omgevallen bomen, takken en veel wind en regen.

Rachel, ons contact in Darwin, had ons al geprobeerd te waarschuwen en wij waren een aantal dagen “out of reach”. Gelukkig konden we Rachel meteen bellen en ze werkt ook nog bij Water en Power en weet alles van het weer, water en energie en daardoor ook veel van de wegen! Ze zou nog een paar uur werken en dan konden wij mee met haar naar haar huis. Een veilig huis en daar konden we verdere informatie afwachten.

In eerste instantie zou Carlos, die inmiddels op zee was, verder de zee verkennen (leek ons ook een uitstekend plan!) en eigenwijs en onvoorspelbaar als hij is kwam hij terug naar Darwin en wilde ons veilig laten ervaren hoe zo’n cycloon is. Wij zitten nu vlak onder het zogenaamde “oog” en dat betekent wel veel, heel veel regen, wind en verder niet te gevaarlijk. Buiten deze ring van het oog heb je het slechter en hopelijk gaat dat echt richting zee.

Wij zitten nu warm en veilig binnen en kijken naar de omgewaaide boom van de buren, kletsen gezellig met Rachel en haar vriend Steve (die inmiddels ook thuis is gekomen), ontzettend aardige jonge mensen. Rachel is een paar jaar geleden hier komen wonen nadat ze in Kakadu verliefd geworden was op Aussie Steve.

Alle scholen en bijna alle winkels zijn dicht en mensen wordt gevraagd zoveel mogelijk thuis te blijven. Kim en Joyce spelen schooltje en Peter gaat straks heerlijke Barramundi koken.

Resumerend: al met al zijn we na een lange reis vanuit Port Augusta via die enorme highway uiteindelijk in Darwin beland.

En met alles wat we gezien en meegemaakt hebben – van overstromingen tot natuurwonderen, van bijzondere dieren tot prachtige mensen en hun historie - kunnen we eigenlijk wel naar huis…

Nee, echt niet!! We didn’t had enough yet! We gaan nog heerlijk even door en met alle mooie ervaringen die nog gaan komen vullen we onze rugzakken, onze harten en houden we zeker prachtige metaforen/verhalen over!

Liefs, ook van Carlos, Pemakijo