….alles komt weer op z’n pootjes terecht. En met de titel prikkelen we graag een beetje dus echt:

“no worries!” Het gaat heel goed met ons.

We beleven elke dag wel iets bijzonders en dat maakt deze reis nog specialer, nog intenser. En dat is lekker want eerlijk gezegd gaat de tijd ons iets te snel.

We vertrokken uit Coober Pedy met een paar prachtige opalen, nieuwe ervaringen en een videocamera lichter (we hadden gehoopt dat de politie met goed nieuws kwam na Peter’s beschrijving maar die hoop hebben we met alle regen hier in de Northern Territory mee laten spoelen).

Vanuit Coober Pedy reden we naar Ayers Rock (Uluru) en onderweg merkten we dat de Van olie lekte. En al gauw ontdekte Peter dat het niet de “gewone” olie was maar de transmissie olie. En voordat dat gemaakt kon worden hadden we al heel wat liters bijgevuld. In Central Australia zijn de afstanden enorm, het aantal auto’s dat je tegenkomt minimaal, het aantal mensen dat je tegenkomt vooral reizigers, het aantal autoreparateurs zeer schaars en de juiste auto onderdelen soms nog schaarser…

Maar we hebben met olie bijvullen zowel Uluru gehaald als de nabijgelegen “Olga’s” (Kata Tjuta) als de Kings Canyon en uiteindelijk Alice Springs.

Zoals Joyce al schreef waren de Uluru en Kata Tjuta erg mooi, het blijft indrukwekkend, spiritueel en onbeschrijflijk. Peter en ik waren hier in 1995 geweest…op huwelijksreis!! En dat we dat dan nu nog een keer mogen beleven met Kim en Joyce erbij – wat een rijkdom!

De Kings Canyon was prachtig en in deze omgeving steeds meer regen dus het bezoek was relatief kort.

Kamelen

Op weg naar Alice Spring op echte kamelen gereden; heb je dan ook onechte kamelen? Zal vast wel maar het is meer dat we ons hier pas realiseerden dat kamelen vroeger en nu ook nog een beetje een belangrijke rol speelden in dit droge, hete deel van Australië. En ook al zijn ze echt, ze zijn niet van origine Australisch – ze zijn binnen gebracht vanuit India en leven nu wel in het wild hier.

Alice Springs was een veel modernere en grotere plaats dan we ons konden herinneren. We namen, gestimuleerd door de hitte en steeds meer regen, een huisje en namen de tijd om vooral even ‘niets te doen’. Wat dat precies is zal voor een ieder verschillen – voor ons is het vooral ons zo min mogelijk verplaatsen, behalve naar de supermarkt en het zwembad en voor onze Van naar de garage. Het onderdeel dat we nodig hadden moest uit Adelaide overgevlogen worden en het zou een dag of vier/vijf duren voor het er zou zijn. Dat zou meteen betekenen dat we ook de staart van de Cycloon (die eerder de kust van Queensland had getroffen) nog mochten meemaken. Wat een mazzel hè?

Vele winkels hadden hun zandzakken en andere voorzieningen al klaar liggen en het gonsde door de lucht. En wat een mazzel: het want dat staartje bleef net buiten Alice Springs dus de overstromingen waren ook buiten Alice Springs.

Autopech

Vanuit Alice Springs gingen we nog een aantal dagen naar de West Mac Donnel Ranges National Park. Ondanks wat minder mooi weer was het er schitterend, wat een ruige natuur, gorges, waterholes en rotsen. En door al dat water is er regelmatig wel iemand die dan even moet plassen dus dan stoppen we de auto en …. normaal gesproken kunnen we dan na zo’n sanitaire stop weer verder rijden. Behalve deze ene keer, ver weg van Alice Springs in de …. Inderdaad: middle of nowhere!! De Van deed nul komma niks meer en we hadden ook geen idee wat het was. Was dat even balen. Geen bereik dus ook nergens heen kunnen bellen. En dan komen de regeldames in actie (Kim en ik), best handig op zo’n moment en mooi dat we allemaal zo onze kwaliteiten hebben. We pakten de spullen die we nodig hadden (geld, nummer RACQ = ANWB) en luisterden goed of we een auto hoorden aankomen. En daar waar je soms in geen uren een auto hoort of ziet kwam er nu al één na vijf minuten!! Lucky us. Het was een mooie touringcar en uiteraard mochten we mee. We hadden zelf op de kaart al gekeken dat er niet zo heel veel verder een camping (Glen Helen Gorge) moest zijn waar we hopelijk ook konden bellen. En daar ging deze bus nu net heen! Veel belangstelling van alle mensen in de bus. Het waren vooral ouderen die ons ‘veel sterkte’ en ‘hoop dat het meevalt’ en ‘hoop dat het niet te veel kost’ meegaven. En wat zeiden wij?? “No worries, everything will be fine”.

En zo denkt Joyce gelukkig ook. Bij dit avontuur kwam ze er vrij laat achter dat Kim en ik al met de bus weg waren. Ze vroeg op gegeven moment aan Peter “is er al een auto langs gekomen om te helpen?” toen wij al lang en breed bij Glen Helen Gorge waren!!

We konden inderdaad bellen en hadden al vlot contact met de RACQ. Het werd al snel duidelijk dat het veel ging kosten omdat we zo ver weg waren….maar goed “beter duur dan niet te koop” zoals we beiden van huis hebben meegekregen!

En toen another Lucky moment: Dean, de zoon van de camping kwam er aan en die bleek een echte auto freak te zijn. We hielden de RACQ “on hold” en hij ging mee naar onze Van. Om een lang verhaal kort te houden: hij had de auto in no time aan de gang om naar Glen Helen Gorge te komen en kon hem de volgende dag helemaal maken zodat we weer veilig verder konden, yes!!

We bleven op de camping, zwommen in de gorge en de volgende ochtend kreeg Peter een ingeving. Hij maakte de auto zowaar zelf: “los draadje” zoals ik het zelf maar heb vertaald. Dean bedankt (met een flinke tip) en door deze meevaller toch een groot deel van de Mac Donnel Range bezocht en bekeken. Het weer werd steeds slechter dus we besloten niet nog een dag langer te blijven en terug te rijden naar Alice Springs.

Help, brand!

Goede keus om terug te gaan want de regen kwam met bakken uit de hemel en…de volgende dag (inmiddels afgelopen maandag) kon de olielekkage al gerepareerd worden. Nieuwe pakking en nog wat dingetjes en hij reed weer als een zonnetje.

Door wat langer in Alice Springs te blijven hadden Kim en Joyce ook ruim de tijd om de Black Footed Rock Wallabies te voeren. Ze aten uit je hand en er waren er een aantal met een Joey in hun buidel. Kim en Joyce genoten 200% en kregen er niet genoeg van!

En terwijl zij de laatste avond in Alice zo aan het genieten waren, maakten Peter en ik avondeten.

Het eten was bijna klaar toen er iets in de Van gebeurde….ik deed de achterklep dicht en in één keer was de auto vol rook, BRAND (dacht ik in 1^e instantie), ik kreeg een hartverzakking…wat nu? Waar kwam het door? Moest ik de deur open doen met het risico dat er dan vlammen komen? Toch de deur opengedaan en ondertussen naar Peter geschreeuwd. Die hoorde wel iets maar was te druk met kip en vis barbecuen, uiteraard ook niet onbelangrijk?!

En wat bleek: de brandblusser was helemaal leeg gespoten in de Van. Op de één of andere manier was de veiligheidspen eruit en had er iets opgedrukt waardoor hij zich lekker leeg kon spuiten.

Wat een mazzel dat het geen brand was en wat een ongelooflijke ….zooi, het poeder zat werkelijk overal. En waar begin je dan? Gewoon: Just Do It! Het was heel veel werk, tussendoor aten we nog even en Kim en Joyce hielpen erg goed en uiteindelijk…was de Van in tijden niet zo schoon geweest.

En toen kwam Kim heel superlief met voor ieder een prachtige ansichtkaart met hele lieve persoonlijke woorden erop. Alle ervaringen, inclusief deze, maken ook voor Kim en Joyce de reis heel bijzonder en dat was dwars door elk woord te lezen, dankjewel lieve Kim!

Dagen na het brandblusevenement kwamen we toch nog hier en daar van dat blauwe poeder tegen, waarschijnlijk om ons even te helpen herinneren.

Reptielen

De volgende ochtend vonden we het echt tijd om uit Alice Springs te vertrekken. We haalden nog wat boodschappen en gingen richting Tennant Creek. Onderweg toch behoorlijk veel water op de weg. En waarschijnlijk door het vocht ook overal veel reptielen op de weg – we hebben er heel wat van de weg gehaald – en zo ook de prachtige Thony Devil (zie foto). Zo eng en tegelijkertijd mooi als hij eruit ziet, zo schattig is hij ook. Je kunt hem gewoon oppakken en het enige dat hij eet (oplikt) zijn mieren. Z’n uiterlijk gebruikt hij om andere dieren af te schrikken en dat lukt hem goed!

Onderweg ook een prachtig natuurpark, Devils Marbles, waar we ook konden overnachten.

De enorme stenen knikkers (marbles) leenden zich uitstekend voor verstoppertje spelen en waren goed voor een schitterende zonsondergang.

En deze zonsondergang vonden Kim en Joyce een mooi moment om met een paar cadeautjes te komen, lieve en lekkere cadeautjes (van dat heerlijke bruine spul). Joyce “deed een woordje” en dit lieve gebaar deed niet alleen de chocola smelten……..!!

Overstromingen

Na Devils Marbles vervolgden we onze weg naar Tennant Creek en die kant op werd het steeds duidelijker dat er echt een flinke staart was geweest van de cycloon. De weg was hier en daar erg overstroomd en we konden er op twee plaatsen echt net aan doorheen (foto’s en video maken het heel duidelijk, het was echt even heel spannend) en bij Mataranka (nog noordelijker) konden we er echt niet meer door op een aantal wegen. We wilden graag naar natuurlijke waterbaden in Mataranka en daar was geen denken aan. We verbleven noodgedwongen op een andere camping en die nood werd een deugd: hier was de plek om Barramundi’s zelf te voeren en voor Peter was dat helemaal top. Ook Kim en Joyce vonden het super en ook spannend. De Barramundi's kunnen erg groot worden (tot wel 2 meter en 60 kilo) en wat bijzonder is: ze worden als mannetje geboren en als ze volwassen zijn veranderen ze in vrouwtjes.

Zulke enorme vissen met enorme bekken en die met een enorme hap het aas uit je hand nemen, mocht je ooit nog wat Adrenaline nodig hebben…

Zoveel natuurschoon

Inmiddels zijn we in Katherine aangekomen (bijna Darwin). In dit deel van Australië is het nu het Wetseason en dus heel normaal dat het veel regent. Er is alleen heel veel meer regen gevallen dan andere jaren. We horen soms vanuit Nederland “jullie treffen het wel (of niet) zeg”…en laat dan nou inderdaad het geval zijn: we treffen het. Door de vele regen groeit en bloeit alles prachtig. Veel wildlife vaart er wel bij: veel meer vogels en reptielen bijvoorbeeld dan normaal. We hebben grote groepen Black Cockatoos gezien, een bedreigde papegaaisoort. En ook vele andere papegaaien en parkietensoorten en natuurlijk vele soorten lizzards.

Verder stromen de watervallen dat het een pracht is en zijn er vele regenbogen!

En vanaf zo’n prachtige regenboog (we zoeken uiteraard naar het goud aan het einde ervan…) nemen we afscheid.

See you later alligator!

Liefs, Pemakijo

P.s.: hartelijk dank voor de vele reacties en Jan en Jet gefeliciteerd met jullie kleindochter!