Donderdag 4 november 2010, laatste uurtjes in Klawer.

Het is snel gegaan en het is een mooie tijd geweest in Klawer.

Het is goed dat de werkwinkels zijn geëindigd want naast het feit dat het erg leuk en leerzaam was, kost het ook veel energie en is het goed zo. Of we het gaan missen? Ons gaa die werkwinkel en die kinders baie missen.

Wat dan precies missen? Het contact met de kinderen, de werkwinkels, de vriendelijke mensen en de mooie omgeving – zeker bij de Olifantenrivier. En niet te vergeten hoe we het met z’n vieren hebben….

De werkwinkels waren erg verschillend zowel qua inhoud als qua sfeer en verloop. Eén werkwinkel was rommelig, minder goede sfeer, er werd slecht geluisterd en werd niet lekker afgerond. Goeie leerervaring.

De overige waren leuk, lekkere sfeer en we deden leuke dingen: met name bodypercussie, lichamelijke oefeningen, tekenen (tekenwedstrijd), ballonnen en trommelen. Over het geheel werd er erg goed meegedaan, werd er zeer geconcentreerd getekend en werd er tussendoor vaak gedanst of even een handstandje of salto gemaakt!!

De laatste werkwinkel, vorige week vrijdag, hadden we zowaar een gastdocente, Desirée Brand (kunstenaar) en ze gaf een werkwinkel doosjes maken. Ze had heel mooi papier meegenomen uit Kaapstad. Het was een succes en heel trots gingen de kinderen met hun doosjes vlug naar huis.

Kim gaf voor een klein groepje nog zo’n zelfde werkwinkel, zeg maar privéles, erg leuk en ook zij waren blij met hun doosje.

Zaterdag, 30 oktober, hadden we een paar meisjes (vriendinnetjes die ze inmiddels hadden gemaakt) uitgenodigd en deze drie dametjes vonden het erg leuk – Kim en Joyce ook.

Peter had inmiddels kleine vrienden, Jacquin, Jemille en Jonathan en met hen ging hij pannenkoeken bakken en voetballen. Er waren inmiddels meer jongens gekomen en na allemaal van een pannenkoek te hebben genoten werd er fanatiek gevoetbald. De drie mannen waren niet meer weg “te slaan” en ook ’s avonds aten ze nog wat mee. Peter bracht ze later naar huis. Eén van de mannen had gezegd dat ze bij ons moesten wachten want z’n vader was dominee (?) en zou hen op komen halen. Je raadt het al: het wachten duurde hééél lang!

En toen de mannen er zondagochtend vroeg alweer waren en wij vroegen “ga je dan niet met je vader naar de kerk?” kwam er geen antwoord….

Het bleek dat z’n vader automonteur was, wat scheelt het!

En zondagochtend alweer die mannen (Jonathan, Jemille en Jacquin) … hoe lief ze ook zijn, we wilden even voor onszelf. Hoe gingen we dat doen?

We waren zo’n beetje klaar om weg te gaan, want we gingen een dagje naar de Olifantenrivier. We pakten onze spullen in en zeiden “tot morre” tegen de jongens en reden weg.

We reden naar ons bekende plekkie en toen we vlakbij de rivier waren, hoorden we jongens stemmen….

Zo snel, onmogelijk (dachten we). Maar zoals velen al weten zijn heel veel dingen mogelijk en het waren de drie jongens. Wij ons verstopt en naar ons plekje in de olifantenrivier gegaan. We hadden het heerlijk, goede stroming, lekker weer en alleen wij…. Dachten we !!!

Want je raadt het vast al…al snel hoorden we dezelfde jongensstemmen. Ze waren ons superknap snel achterna gekomen en de stemmen van ons gevolgd. En ja hoor: daar waren ze! Een daggie voor onszelf was er niet meer bij – het werd wel een hele gezellige dag. Niet alleen de jongens hadden de tijd van hun leven, wij ook. Kim en Joyce hebben heerlijk met ze gespeeld, we deelden de lunch en banjerden door de rivier terug.

Of de mannen verliefd zijn op Kim en Joyce? Guess what!!

Zondagavond uit eten geweest met Johnny’s ouders en zus Pauline bij een heerlijk restaurant in Vredendal. En dan ga je dus uit eten met z’n zevenen voor 70 euro!

Het was gezellig, het zijn leuke en lieve mensen en onze buiken waren ook dik tevreden.

Dinsdag 2 november hadden we de laatste keer Kaskarrace, erg leuk.

Woensdagochtend waren we uitgenodigd op een privéschool (Nouveau College) even buiten Klawer en ook daar deden we, op een klein podium, onze bodypercussie, didgeridoo, ballonnen en vertelden over Ateljee 10. We werden ontzettend hartelijk ontvangen, bedankt en mochten blijven voor de generale van de kerstvoorstelling.

Ja, jullie lezen het goed: de kerstvoorstelling. Het is hier namelijk bijna zomervakantie en dan is het kerst in de vakantie! Het was een mooie voorstelling met meerdere kinderen die ongeloveloos mooi zongen.

En om dan meteen in de Kerstsfeer te blijven werd Peter ’s avonds gevraagd, toen hij Jonathan en Jacquin naar huis bracht, om bij de familie van Jonathan een gebed uit te spreken voor hen en anderen. En wat doe je dan als dat gevraagd wordt? Met elkaar bidden!!!

Eerst wilden ze heel graag op de foto en z’n vrouw ontmoetten, dus Peter z’n camera en vrouw gehaald…

We stonden met elkaar in een kring en er waren ineens nog wat mensen hier en daar vandaan gekomen (gaat sneller dan je kunt volgen) en hielden elkaars handen vast. Dat was al bijzonder en nog bijzonderder was dat Peter een gebed uitsprak en de handen nog steviger vastgepakt werden…. We werden hartelijk bedankt en met tranen in de ogen namen Jonathan en z’n moeder en opa afscheid van ons.

Voor ons weer een ervaring die mee gaat op onze reis.

Joyce had van Jonathan een ring gekregen (hij was zelfs op z’n knieën gegaan!) en ook die gaat verder mee op reis. Ook vele tekeningen, cadeautjes en vooral ervaringen gevuld met liefde, lol, passie en plezier!

Donderdagochtend 4 november gingen we ’s morgens afscheid nemen op de school. We brachten een prachtige ballonnenpilaar naar John Cloete, de directeur (met verschillende foto’s van de werkwinkels) en één naar juf Joycelin, zij was die dag jarig. Ze was ontroerd. En last but nog least ballonnen voor juf Juliana en veel dikke knuffels van Kim en Joyce. Gepaard met gevoel van ontroering, een traan (Joyce had het even heel moeilijk, met name toen ze Hazel nog een keer zag en zij in tranen was…) en een glimlach.

Gaat allemaal mee in die prachtige rugzakken van ons!!!

De laatste rit door Klawer was via Riem Vastmaak, het krottenwijkje (zie foto’s), waar we ook hier en daar nog even afscheid namen.

Het regende toen we Klawer uit reden……….

Veel liefs, Pemakijo