En het lijkt wel of de tijd stil staat… of juist vliegt, het is maar hoe je het bekijkt.

We zijn al lang en breed in Klawer en ik zou nog schrijven hoe de duik in zee was. Daar kunnen we kort over zijn: ijskoud. De zee, de Atlantische Oceaan, is tot nu toe ijskoud. Als je er lang in staat voel je je voeten niet eens meer. Wat een voordeel is van deze kou: als we tikkertje doen op het strand en Kim, Joyce of ik ren de zee in komt Peter ons niet achterna en kan ons dus niet tikken!

We hebben het tot afgelopen weekend sowieso koud gehad: het was allesbehalve warm en we hadden weinig warme kleren mee.

Van Camp Bay gingen wij naar de Punt van de Kaap en Kaap de Goede Hoop. Kim heeft geschreven over onze belevenissen. Van Bavianen (Bobbejanen) tot pinguïns en van veel regen tot nog meer wind! En dan zit ik nu in de zon te schrijven…..baie lekker.

Zoals menigeen waarschijnlijk al weet boeken wij vaak niet van te voren. Zo ook niet die zondag toen we naar Hermanus reden. Ik had wel ergens een leuke hostel “de Zoete Inval” (voor de kenners: dit zit ook in de Haarlemmerliede en daar hebben wij ons trouwfeest gegeven!) gezien en het adres was onderweg uit de auto gewaaid. Het was inmiddels begin van de avond toen we Hermanus inreden en waar stoppen wij….precies: recht voor de Zoete Inval! Hoe mooi kan het zijn! En het werd nog mooier: er was nog plek en wij kregen twee kamers in verbinding met elkaar, eigen douche en precies naast de keuken zodat we lekker makkelijk konden koken. Ons heb baie geluk!

Hier verbleven we vier nachten en het was top: zeer gastvrij, vriendelijk, de eigenaar (Jan) had veel informatie over de omgeving en historie van Hermanus dus erg leuk. Veel walvissen gezien, veel te veel foto’s en video. Er komt nog een stukje op You tube.

Toen wij ballonnen maakten voor de mensen van de Zoete Inval was het enthousiasme en het “oh” en “wow” niet van de lucht. Vooral de schoonmaaksters (uit de Township) vonden het gaaf en hebben hun kinderen er heel blij mee gemaakt.

Inmiddels ook bekend gingen wij naar de Kelders en in de Kelders is Joyce gevallen – behoorlijk schrikken en erg goed afgelopen. Nu zijn de ergste schrammen weg en hebben plaatsgemaakt voor muggenbulten. Gelukkig hebben wij klamboes.

Jan, de eigenaar, was arts geweest en heeft Joyce nagekeken. Hij zei “ga goe en is een biekie hersenskuddinkie”. Goed nieuws dus en de volgende dag deed Joyce alweer Kungfu!

Donderdag 14 oktober reden wij, na een hartelijk afscheid, naar Klawer, vier-en-half uur rijden. Onderweg veel stoppen. Door alle bochten en bergen was Joyce snel wagenziek. En onderweg weer die mismatch van prachtige natuur, mooie huizen en die krotten en vuil – het blijft indruk maken.

Om kwart voor vijf kwamen wij aan in Klawer en we reden in één keer naar Ateljee 10 aan de Kerkstraat! Aan de overkant hier woont oom Hannes, de conciërge, en hij had voor ons de sleutel. Nou ja sleutel…enorme sleutelbos. Voor elke deur en elk hek (voor elk deur zit een stalen hek) een andere sleutel. Hij had alles keurig schoongemaakt en er was veel ruimte. Hij nam uitgebreid de tijd om alles uit te leggen en hield van veelvuldige herhaling. Bijzondere en zeker ook aardige man.

Tegen onze verwachting in was er zelfs een warme douche en volop warm water, zo ook in het Kombuis (zoals dat hier heet). Een groot kombuis en we vinden het allevier beregezellig om gezamenlijk te koken.

Op het terrein staat dus een kerkje en een woning. In de woning slapen we (op matrassen op de grond; slaapt prima en we hebben heerlijk veel dekens gekregen van de moeder van Johnny) en in de kerk staan alle spullen, zoals djembées, didgeridoos, tekenspullen, etc. Daar geven we ook de workshops.

Voor degenen die het nog niet weten: Stichting Klawer (hier in Klawer heet het Ateljee 10) is een Stichting in Amsterdam die dit project is opgestart voor de donkere kinderen in Klawer. Johnny en Ellen zijn eigenaar van de Stichting en ook van het kerkje en het huis hier in Klawer. Zij hebben er samen met anderen (o.a. Lies, onze didgeridoo vriendin en natuurlijk veel meer dan dat!) voor gezorgd dat de kinderen elk jaar een paar weken workshops krijgen met name gericht op muziek en cultuur. Ik zal er later nog wat meer over vertellen.

Dit jaar hebben wij dus de eer en het genoegen om deze workshops te geven.

We worden ongeloveloos hartelijk ontvangen hier in Klawer en Ateljee 10 is hartstikke bekend.

Johnny’s moeder kwam al meteen en Melissa Joint, een goede bekende van Johnny en Ellen en een leuke jonge vrouw van 27, is meteen gekomen en helpt mee met de workshops.

En zo gingen we vrijdag 15 oktober naar de school in Klawer-Noord (in de meeste plaatsen wonen de blanke mensen in het zuidelijk en centraal gedeelte en in het Noorden de donkere en armere mensen) en ontmoetten daar het schoolhoofd, John Cloete. En ja: we waren zenuwachtig! Dat was onmiddellijk weg want hij was hartelijk en gastvrij. Hij stelde voor om maandag (dat is vandaag) om half acht op de school te komen. Op de maandagochtend komen alle kinderen bijeen en wordt er een ochtendspeech gehouden als start van de week. Dan zouden wij voorgesteld worden en iets vertellen en laten zien van wat wij doen. En dan zouden maandagmiddag de workshops kunnen starten.

Wij vroegen “voor hoeveel kinderen is dat dan?” En als je dan “ruim 800” hoort dan doet dat wel wat met je. Ten eerste zo ongelooflijk veel kinderen op één basisschool en dus ook hele grote klassen (van 35 tot 50 leerlingen) en ten tweede “slik, wij voor zoveel kinderen….”. En eigenlijk een prachtige kans dus die namen wij graag aan!

Hoe de wijk er in de omgeving van de school uitziet volgt gauw een keer op een filmpje. Toen we daar reden zwaaiden we enthousiast over en weer.

Die vrijdag geshopt, de kerk schoongemaakt en lekker gekookt. ‘s Avonds uitgebreid met Johnny en Ellen gebeld die ook blij verrast waren met onze kans om maandagochtend op de school te komen. Johnny en Ellen hebben, net als Lies en Boukje (ook van de Stichting) een videoboodschap gemaakt en dat vindt iedereen die het hier ziet echt superleuk! Door een schattig jongetje, Lavelle, werd al naar Lies gevraagd. En tjaa…hij zal het met ons moeten doen!

Omdat het al snel rond was gegaan dat er “Hollanders” (of “die Oranje mensen”) in het dorp waren en er flyers hingen van onze workshops (waarop stond dat we de 16^e, vandaag dus, zouden starten) kwamen er toch al kinderen om half vier bij de kerk. Wij hadden alles voorbereid en konden starten. En met hulp van Melissa liep dat prima. Eerst wel……drie kinderen! En om te starten heel lekker. Videoboodschap en djembeéles als aftrap – en al snel kwamen er meer kinderen tot uiteindelijk 14. Mooi clubje en onder deze groep één meisje. Veel muziek gemaakt en één zeer talentvolle jongen (ongelooflijk veel ritme, breakdance, salto’s en goed voetbal) leerde aan Joyce bodypercussie. Wij leerden hem en de anderen ritmes op de djembé. Met didgeridoo, shakers en dans was het zowaar een muzikaal en ritmisch gebeuren. Filmpje staat op You Tube: http://www.youtube.com/watch?v=1BlgwyEtrgY

En in de pauze drinken en fruit. Wow, dat fruit was in no time weg. Wat hadden ze een honger.

En daarna de ballonnen, het enthousiasme was nog groter dan verwacht en iets anders was eigenlijk niet meer mogelijk. Toen iedereen er druk mee bezig was geweest was er nog wat tijd voor muziek en we splitsten: één groepje muziek en één groepje voetballen. De talentvolle jongen en Joyce scoorden samen de één na de ander…. Dat maakte dat Peter het andere team ondersteunde.

Blij en zwaaiend ging de hele groep naar huis. Het was mooi, we waren er stil van.

Oké , stil voor maar heel effies maar want de extroverte personen onder ons (ja ook wij weten wie dat zijn…) wilden erover praten. Ook Melissa had genoten.

En wat een mazzel: we mochten bij haar en haar ouders op de boerderij eten. Wij hadden snoek (zoutwater) meegenomen en zij maakten hem klaar. Ze woonden prachtig en we hebben heerlijk gegeten. Kim en Joyce zijn gek op Melissa en zo hadden wij alle tijd om met de ouders te praten. En er valt veel te praten: over de geschiedenis, over de cultuur, de situatie in Zuid-Afrika, de situatie in Klawer. En dat maakt indruk, want naast een leuke workshop is er ook de schaduwkant: van armoede en vooral van misbruik, veel drankgebruik en ook van jonge moeders die hun jonge dochters “uitlenen” om zo geld te krijgen voor drank. En van kinderen die te weinig eten hebben en niet naar school gaan en bedelen. En willen we alles weten?

Ik denk dat een eerlijk antwoord “nee” is. Wat we wel heel graag willen weten? Hoe kan er een verandering plaatsvinden? Wat is er voor nodig zodat er echt iets verandert? Wat, wat , wat….

En laat ik dan nu afsluiten met iets positiefs, want je energie daarin steken heeft toch het meeste zin.

Toen wij vanmorgen op de school waren (een heel bijzondere ervaring, daarover later meer) en John Cloete, het schoolhoofd, zijn praatje hield waren daar veel woorden in van positiviteit, je talenten benutten, je eigen talent te zoeken in jezelf en van respect en vooruitgang. En zo zijn er gelukkig ook kinderen die hun talenten benutten en op hun manier zorgen voor verbetering en een voorbeeld kunnen zijn voor anderen.

En echt het allerlaatste voor nu: GROOT NIEUWS: Kim en Joyce mogen morgen een hele dag op de school zijn en dus een schooldag daar meemaken. Samen in de klas en vooral samen en ieder voor zich een hele bijzondere ervaring, wat dat wordt het, reken maar!

Tot later of tot nou nou (is Afrikaans).