Lieve allemaal, ik vraag me elke keer weer af hoe ik mijn verhaal zal starten en hoe schrijf je naar mensen in Nederland die het koud hebben (ik hoorde gisteren een gevoelstemperatuur dik onder de 0 graden...brrr) dat het hier gisteren 40 graden was (voor mij iets te warm) en vandaag 30 graden.... Dat we straks naar het strand gaan en dat het zeewater te koud is om te zwemmen. En dat laatste is zelfs voor mij te koud is - ik die echt helemaal gek is op de zee, warm of koud. Als je erin gaat voelt het alsof je verstijft en als je dan weer in de zon gaat dan voel je je huid tintelen en dat is wel weer erg lekker! Misschien kunnen jullie dat ook proberen: door de sneeuw rollen met blote benen en dan een warme douche nemen! Soort van gevoelscontact op afstand, haha.

Afgelopen zondag ben ik vertrokken met Qatar Airways en dat liep erg voorspoedig. Ik was op het tweede stuk wel onder de indruk: een echtpaar was zo breed dat ze ieder twee stoelen nodig hadden en er bijna niet uit konden komen. Wat de reden ook is, het is een aardige beperking en dan ben ik blij en dankbaar met mijn jong belegen en aardig fitte lichaam! Lies haalde me op in Kaapstad van het vliegveld en daar waar we eerst meteen naar Klawer zouden rijden besloten we om een nachtje te blijven bij vrienden van Lies. Niet alleen omdat we dan uitgerust naar Klawer (ruim 300 km) konden rijden maar ook omdat het een prachtplek was. Aan de achterkant van de Tafelberg op een heuvel bij de zee, wow wat een uitzicht. En de gastvrijheid is hier ook groot: ik zou eigenlijk op de bank slapen maar een lieve buurvrouw met een goeie naam: Kim(!), bood me een eigen kamer met een heel groot bed aan! En ik sliep heerlijk! In de ochtend naar het strand gelopen en de heuvel weer op, spullen in de auto gepakt en op weg gegaan. Het contrast blijft groot: van prachtige woningen aan de baai tot afschuwelijke krotjes op een droge vlakte. Dit weet je als je hier naar toe gaat en toch vind ik het elke keer weer lastig en geeft het me een heel onprettig gevoel. Uit Kaapstad vandaan prachtige vergezichten, enorme droogte (er is al in geen tijden een druppel regen gevallen), struisvogels, dunne koeien en lange wegen met weinig verkeer. Doet me weer denken aan Australie. Onderweg gestopt bij Kardoesie, een prachtig plekkie met lekkere broodjes en koud drinken. Wat kost een lekker broodje? 28 rand...2 euro!

In Klawer aangekomen een warm welkom bij Erica en haar dochters: Luca, Mila en Mieke en hun lieve hulp Anneke. Hannes, de man van Erica is ver weg aan het werk en komt in april weer. Bij Erica hebben we een fijne eigen kamer waar straks Kim en Joyce ook nog makkelijk bij kunnen. Niet alleen het weer is warm, die gastvrijheid voelt ook zo warm, heerlijk. Uiteraard ook naar Klawer Noord (waar de 'kleurlingen' en donkere mensen wonen) gereden en daar oude bekenden gezien en geknuffeld, Eden en Carlin en hun ouders, JP, Joshua en nog veel meer. De vraag die we steeds hoorden en horen: "waar zijn Peter, Kim en Joyce?" En vooral naar de dames wordt veel gevraagd. Een paar dingen waren ook minder fijn: aantal bekenden ging het niet zo goed mee: zo was Jonathan, de jongen die zo verliefd was op Joyce en haar een ring had gegeven en inmiddels ook 14 is, aan de rotzooi en van het "rechte" pad af. Wat dat rechte pad is weet ik soms zelf ook niet zo goed...als het niet recht is, is het krom en soms is krom, een andere route of van het pad af heel leerzaam, mooi en goed. Alleen dit pad van Jonathan en nog wat andere is niet goed en leidt ook tot niets goed. Een van de juffen op school (waar Kim en Joyce ook nog les van gehad hadden) was overleden en er waren een paar dagen geleden meerdere jongeren omgekomen door met alcohol op te rijden en de berg af te storten. Vandaag is de begrafenis. Men lijkt met dat soort dingen heel anders om te gaan dan wij in Nederland. Men praat er meer praktisch over en het hoort erbij. En ook al laten in mijn ogen wij Nederlanders ook niet altijd gemakkelijk ons verdriet zien (of slikken het weg), je ziet het wel en we laten het meer merken. In verhouding gaan hier overlijden hier ook meer kinderen en zijn de familiebanden heel anders. Vaak weet men niet wie de vader is of is hij elders, veel kinderen wonen bij hun oma en is de structuur van de familie soms moeilijk te achterhalen en zegt men daar ook niet zoveel over. Maar goed, ook hier in Klawer Noord een warm welkom en heel veel blije kindergezichten. Er wordt heel veel op straat gespeeld omdat het binnen te warm is, te klein is of niets te doen is. Soms is er een tv maar verder geen elektronische/digitale spullen. En dan komt meteen de vraag boven: welke kinderen zijn gelukkiger: zij die weinig hebben en buiten spelen en van alles verzinnen om te doen of zij die veel hebben (soms teveel) en binnen zitten met allerlei digitale spullen, aan het gamen zijn, veel, heel veel op hun telefoon en amper buiten spelen. En het gaat niet om het antwoord, ik wil ook geen antwoord, maar ik hoop steeds weer dat zij die veel hebben zich dat ook realiseren en dankbaar zijn dat ze elke dag kleren hebben, eten, drinken en heel veel mogelijkheden. En ik hoop dat onze kinderen naar buiten blijven gaan een ook van de kleine dingen genieten. Respect voor zichzelf, voor elkaar en voor de natuur....dat zijn mooie waarden overal ter wereld.

En nou weer genoeg 'gemijmerd' en terug naar onze dagelijkse activiteiten: Lies had al in december met "vader Leon" van de kerk geregeld dat we in het kerkzaaltje konden oefenen en activiteiten doen met de kids. Dus dat was mooi...en niet, want het was uiteindelijk niet geregeld. We zijn er alle afgelopen dagen mee bezig geweest, veel overlegd met schoolhoofd John Cloethe en maandag a.s. kunnen we er uiteindelijk in. De eerste dag speelden we voetbal op het atletiekveld (klinkt mooi, ziet er iets anders uit dan bij ons...) en de andere dagen hebben we bij de school onder de bomen mooie uren met de kinderen gehad: Lies had nieuwe kleine djembe's geregeld, we deden percussie (drumkap) lichaamswerk, body percussie en schminken. Drinken en een broodje waren ook weer van de partij. Je merkt nu al dat een vast groepje er steeds bij is en dat de oudere jongens heel goed helpen. Een van de jongens, Andrew, had elke keer heel goed contact met Peter en was eerst zo terug getrokken en nu helpt hij als een echte leider! Wat ook heel fijn is om te zien dat er inmiddels meer buitenschoolse activiteiten gedaan worden, zelfs marionette! En ook qua huizen gaat het vooruit: naast de krottenwijk 'Riem Vastmaak' zijn nu mooie nieuwe huisjes gebouwd, echt fijn. Foto's volgen! En ook op school wordt nu nog meer aandacht besteed aan de kinderen die thuis of op straat niets te eten hebben: er is een grote keuken en daar wordt eten (kos) voor ze gemaakt wat ze 'smorgens en tussen de middag krijgen. Hoe mooi is dat.

We hebben echt mazzel dat we bij Erica verblijven, zij heeft klein zwembad in de tuin en naast ons is Oase, een hostel met zwembad. En gisteren, toen het 40 graden was en we vies en bezweet waren na de workshop, mochten we in dat zwembad, heerlijk! Later nog even afgekoeld in het kleine zwembad en met de hele familie (broer Erica en gezin, Paulien, Ammie en Gustave) gegeten. Heerlijke salades en bijzondere vlees: stukken schaap (of lam?) met van alles er nog aan...ik heb mijn stukkie maar snel achter me aan de hond gegeven! En het was gezellig en fijn is het dat ik elke dag contact kan hebben met Peter, Kim en Joyce. Ja blij met dat soort digitale middelen...en ik mis ze. Ik ben erg blij dat Kim en Joyce over een week komen!! Het is gek en bijzonder om na zo'n lange tijd zonder elkaar te zijn, om alleen op pad te zijn gegaan. En ook al mis ik ze (en op sommige momenten veel), ik vind het ook fijn om even alleen op reis te zijn gegaan. Mijn eigen reis, kijkend naar de afgelopen anderhalf jaar, een bijzondere reis, niet alleen van buiten maar zeker ook van binnen. Af en toe een rollercoaster en momenteel een mooie trip met twee voeten op deze aardbol. Die rollercoaster doe ik wel weer een keer in een pretpark....nu ga ik graag met beide benen op de grond verder. Liefs, Marieke xxx